ตอนที่ 215 โยนให้หมากิน
“ทำไมเจ้าต้องทำอย่างนี้ด้วย”
แม้ไม่เชื่อคำพูดของหงเหลียน แต่กู้เหยี่ยนก็ยังอยากฟังว่านางจะตอบอย่างไร
“ฮูหยินดูแลข้าดีก็จริง แต่ฮูหยินเป็นคนเข้มงวด พี่ชายของบ่าวตอนหนุ่มไม่รู้จักคิด ติดหนี้พนันตั้งมากมาย บ่าวไปขอร้องฮูหยิน ขอให้ฮูหยินช่วยเพี่ชาย ฮูหยินปฏิเสธ บ่าวจึงแอบขโมยเครื่องประดับของฮูหยินไปใช้หนี้แทนพี่ชาย ฮูหยินโกรธบ่าวมาก ลงโทษบ่าวอย่างรุนแรง
เรื่องนี้ทำให้บ่าวแค้น จึงได้ลงมือทำ บ่าวสมควรตาย หลายปีมานี้บ่าวไม่เป็นอันสงบ รู้สึกผิดต่อฮูหยิน เวลานี้นายท่านรู้ก็ดีแล้ว บ่าวขอยอมตาย”
หงเหลียนโขกหัวอย่างแรง
“เจ้าเอายาพิษอะไรมาให้ซูหลิ่ว”
กู้เหยี่ยนถามต่อ
“บ่าวก็ไม่รู้ว่าเป็นยาพิษอะไร ซื้อจากคนวงการนักเลง คนนั้นบอกว่าเอาใส่ในอาหารให้กินครั้งละน้อยทุกวัน ก็จะไม่มีใครรู้ บ่าวอยากทดลอง ไม่รู้จริงๆ ว่านักเลงคนนั้นขายยาพิษอะไรให้บ่าว”
กู้เหยี่ยนยืนอยู่ข้างหน้าหงเหลียน ก้มลงมองนาง “ซูเหมยใช้ให้เจ้าทำใช่หรือไม่”
หงเหลียนเงยหน้าขึ้น สั่นหัวอย่างหวาดกลัว “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฮูหยิน ฮูหยินเป็นคนใจดีมีเมตตา จะใช้ให้บ่าวทำเรื่องนี้ได้อย่างไร มาถึงขั้นนี้แล้ว บ่าวก็ไม่จำเป็นต้องหลอกนายท่าน ทุกอย่างที่บ่าวพูดเป็นความจริงทั้งหมด นายท่านโปรดพิจารณา”
หงเหลียนจำเป็นต้องรับความผิดทั้งหมดเอง ถ้านางซัดทอดซูเหมย ก็จะเดือดร้อนไปถึงครอบครัวของพี่ชายนาง
พี่ชายนางแม้เป็นคนไม่เอาไหน แต่ก็เป็นพี่ชายแท้ๆ นางไม่อาจทอดทิ้งพวกเขา ไม่เช่นนั้นจะไม่ได้ตอบแทนพ่อแม่ที่ปรโลก
ปีนั้นซูเหมยก็ใช้ครอบครัวพี่ชายนางมาควบคุมนางไว้ หลายปีผ่านมา นางไม่อาจทรยศซูเหมย ไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก่อนหน้านี้ก็สูญเปล่า นางเป็นคนวางยาพิษ เวลานี้จึงถือว่าเอาชีวิตชดใช้ชีวิตของซูหลิ่ว หลายปีมานี้ เรื่องนี้เป็นปมในใจของนางมาตลอด เพียงแต่นางไม่กล้าคิดมาก
กู้เหยี่ยนไม่พูดไม่จา ห้องหนังสือเงียบสงัด หงเหลียนเครียดจนสุดทน นางไม่รู้ว่ากู้เหยี่ยนจะเชื่อคำพูดของนางหรือไม่
กู้เหยี่ยนกับซูเหมยเป็นสามีภรรยากันมายี่สิบปีแล้ว พอหงเหลียนปฏิเสธอย่างหนักแน่น เขาก็เชื่อคำพูดของหงเหลียน
ในสายตาของเขา ซูเหมยแม้เป็นคนมี แต่ก็ไม่ถึงขั้นนี้ เขารู้สึกว่าซูเหมยเองก็ควบคุมหงเหลียนไม่ได้นานแล้ว นางเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา
จู่ๆ กู้เหยี่ยนก็ชักกระบี่ที่แขวนผนังออกมา แทงท้องของหงเหลียนทีหนึ่ง หงเหลียนร้องโหยหวน ล้มลงกับพื้น พื้นแดงฉาน
“เข้ามา เอาหงเหลียนไปโยนให้หมาป่ากินที่ที่ทิ้งศพอนาถา”
กู้เหยี่ยนชักกระบี่ออก สั่งอย่างอำมหิต
“นายท่าน บ่าวสมควรตาย แต่ขอร้องนายท่านอย่าทำร้ายครอบครัวพี่ชายข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขา”
หงเหลียนข่มความเจ็บปวดที่ท้อง พูดออกมาอย่างยากเย็น
“เอาตัวไป”
กู้เหยี่ยนไม่รับปากและไม่ปฏิเสธ หงเหลียนอยู่จวนสกุลกู้มาหลายปี รู้ความคิดของกู้เหยี่ยนดี ครอบครัวพี่ชายนางปลอดภัยแล้ว กู้เหยี่ยนไม่ทำร้ายครอบครัวพี่ชายนางแน่
ครู่หนึ่งก็มีคนลากหงเหลียนออกไป หงเหลียนโล่งอก ก้มหน้า นางรู้ว่าคราวนี้ตนต้องตายแน่ ซูเหมยช่วยนางไม่ได้ และไม่ช่วยนางแน่
กู้เหยี่ยนปล่อยมือ กระบี่ในมือหล่นพื้นส่งเสียงดังกังวาน ซูหลิ่วถูกวางยาพิษตายจริงๆ ส่วนเขาไม่รู้อะไรเลย ว่าไปแล้วก็เพราะเวลานั้นเขาไม่ได้ใส่ใจซูหลิ่ว
กู้เหยี่ยนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตนทำผิดต่อซูหลิ่ว วันข้างหน้าถ้าพบกันในปรโลก เขาไม่รู้จะเผชิญหน้ากับซูหลิ่วอย่างไร ไม่กล้าคาดหวังว่าซูหลิ่วจะให้อภัยเขา