ตอนที่ 1594 โกหกหน้าตาย (1)
ชายชราพูดจ้อไม่หยุดอยู่ข้างหูของจวินอู๋เสีย และจวินอู๋เสียก็ทำหน้านิ่งตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่คนบางคนก็สามารถพูดกับตัวเองได้เป็นชั่วโมงๆ ขนาดจวินอู๋เสียยังยอม
“ท่านผู้เฒ่า” จวินอู๋เสียรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้เขาพูดต่อไปเรื่อยๆ ฟ้าคงมืดแน่
ชายชราตัวเล็กลืมตามองจวินอู๋เสีย “เจ้าหนู คิดได้แล้วหรือ? เพื่อความรุ่งโรจน์ของเหล่าผู้เรียนการรักษา เจ้าตัดสินใจจะนำความรู้ทางการรักษาของเจ้ามาพูดคุยกับข้าแล้วใช่ไหม?”
จวินอู๋เสียมองชายชราตัวเล็กที่กำลังเร่าร้อนอย่างพูดไม่ออก
ความรุ่งโรจน์ของเหล่าผู้เรียนการรักษา?
เขาแน่ใจหรือว่าจะไม่ลากผู้เรียนการรักษาคนอื่นๆให้ตกต่ำลงไปด้วย?
หลังจากเข้าสำนักธาราเมฆ ในที่สุดจวินอู๋เสียก็รู้ว่าผู้เรียนการรักษาคืออะไร ในอาณาจักรกลาง ผู้เรียนการรักษาก็เหมือนๆกับหมอในอาณาจักรล่าง แต่ก็มีความแตกต่างอยู่ ต่างมีทักษะในการรักษาและการปรุงยา และยังแยกออกเป็นระดับต่างๆตามการประเมิน เริ่มตั้งแต่ผู้รักษาฝึกหัด แล้วเป็นผู้รักษา หลังจากนั้นก็เป็นหมอและหมอใหญ่
จวินอู๋เสียพบว่ามันน่าเบื่อมาก และไม่เข้าใจว่ามีอะไรให้แข่งขันกันในเรื่องแบบนี้
แม้แต่ชายชราตัวเล็กตรงหน้านางก็ยังเป็นหมอได้……ดูเหมือนคุณภาพของหมอในอาณาจักรกลางจะไม่น่าเชื่อถือเลย
“ท่านผู้เฒ่า ข้าว่าท่านเข้าใจผิดแล้ว” จวินอู๋เสียไม่อยากฟังชายชราพูดต่อแล้ว นางจึงตัดสินใจว่าควรหาทางรักษาแก้วหูที่อ่อนแอของตัวเองเอาไว้
“เจ้าหมายความยังไง?” ชายชราตัวเล็กถามอย่างงุนงงขณะมองจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียโกหกหน้าตายว่า “ข้าไม่รู้อะไรเรื่องการรักษาเลย และไม่รู้เรื่องการปรุงยาด้วย”
“เป็นไปไม่ได้! ก็เจ้าบอกอยู่ชัดๆว่ายานี้เจ้าเป็นคนปรุงเอง!” ชายชราตัวเล็กจงใจเขย่าขวดยาในมือเพื่อแสดงว่าเขามีหลักฐานยืนยัน
จวินอู๋เสียอธิบายว่า “ยานั้นข้าเป็นคนปรุงก็จริง แต่ข้าแค่ทำตามใบสั่งยาและขั้นตอนที่ระบุไว้เท่านั้น มันถูกสร้างมาได้ยังไง แนวคิดหลักการคืออะไร ข้าไม่รู้หรอก ข้าแค่ทำตามขั้นตอนเท่านั้น”
ชายชราตัวเล็กมีหน้าไม่เชื่อ
“เจ้าหนู อย่ามาหลอกคนแก่ ถึงจะแก่แต่ก็ไม่ได้เลอะเลือนนะ การปรุงยาไม่ใช่การทำเต้าหู้ คนที่ไม่มีพื้นฐาน ต่อให้มีใบสั่งยา ก็เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะปรุงยาออกมาได้สมบูรณ์แบบเช่นนี้”
เรื่องนี้ชายชราเข้าใจอย่างลึกซึ้งด้วยตัวเองเลยทีเดียว เขามีใบสั่งยาอยู่ในมือมากมาย และยังเคยแอบดูคนอื่นปรุงยาด้วย จำขั้นตอนทุกอย่างได้อย่างชัดเจน แต่ผลออกมาก็ยังเหมือนเดิม……น่าเวทนา
จวินอู๋เสียไม่ได้ร้อนตัวเลยแม้แต่น้อย นางพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าท่านผู้เฒ่าไม่เชื่อ ข้าสามารถนำใบสั่งยาและขั้นตอนการทำมาให้ท่านดูได้ ลองทำดูแล้วท่านจะรู้เอง”
แค่เลิกถือขวดยามาขอให้นางต่อสู้เพื่อความรุ่งโรจน์ของผู้เรียนการรักษาอะไรนั่นก็พอ!
ปล่อยข้าไปเถอะ!
ชายชราตัวเล็กมองจวินอู๋เสียอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง สายตาของเขาสำรวจสีหน้าเย็นชาของจวินอู๋เสีย พยายามหาร่องรอยว่านางโกหกรึเปล่า แต่ในดวงตาใสกระจ่างคู่นั้น เขาไม่พบพิรุธใดๆเลยแม้แต่น้อย
มันดู……
จริงใจมาก!
“มีของแบบนั้นจริงๆหรือ? งั้นก็ได้ เจ้าเอามาให้ข้า ข้าจะลองดู ถ้าได้ผลข้าจะเชื่อที่เจ้าพูด แต่ถ้าไม่ได้ผล เจ้าหนูอย่าคิดว่าจะมาหลอกคนแก่ได้ตามใจชอบ” เสือเฒ่าทำเสียงฮึดฮัด สีหน้าของเขาดูไม่เหมือนคนแก่ที่มีหนวดเคราขาวโพลน แต่ดูเหมือนเด็กซะมากกว่า
ราวกับได้ “ย้อนวัยเป็นหนุ่มสาว” จวินอู๋เสียถอนหายใจเบาๆอยู่ในใจ แต่ใบหน้ายังคงจริงจัง
“ได้”