บทที่ 414 ซูหว่าน เจ้าหยุดก่อนได้ไหม
เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าก่อนที่จะติดตั้งขาเทียมให้ซีหลิงเทียนอวี่จะไม่มีใครมารบกวนนาง แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะเห็นว่านาง “ลำบาก” เขาจะช่วยทำให้ปัญหาหมดไป
ทำให้นางพบว่านางประเมินตำแหน่งของนางในหัวใจของเสด็จอาเก้าสูงเกินไป และประเมินความยากลำบากของคู่ต่อสู้ของนางต่ำเกินไป และถูกเรียกตัวตามพระราชกฤษฎีกาในวันรุ่งขึ้น
เกิดอะไรขึ้นนางก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่สรุปได้ว่าไม่มีอะไรดี เพราะคนที่เรียกนางในครั้งนี้คือฮองเฮา ขันทีที่ประกาศพระราชกฤษฎีกานั้นน่ารังเกียจยิ่งกว่า
ตั้งแต่นางสนมเซี่ยตั้งครรภ์ ฮองเฮาก็ยุ่งมาก ยุ่งกับการต่อสู้ในวังและปลอบลูกสาวของนางที่กำลังจะแต่งงาน เพียงเวลาไม่กี่เดือนรอยย่นบนใบหน้าของฮองเฮาก็ปรากฏขึ้น
เมื่อผู้หญิงมีความกังวลใจ นางก็แก่เร็วซึ่งก็สมเหตุสมผล สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจก็คือฮองเฮาผู้ยุ่งวุ่นวายเช่นนี้จะมีเวลาคิดถึงคนตัวเล็กอย่างนางได้อย่างไร
“เฟิ่งชิงเฉินเข้าเฝ้า ฮองเฮา อายุยืนหมื่นปี หมื่นหมื่นปี” เฟิ่งชิงเฉิน ทำความเคารพด้วยความจริงใจด้วยท่าคุกเข่ามาตรฐานนั้น แม้แต่พี่เลี้ยงที่เข้มงวดที่สุดก็ทำได้ แลพไม่ผิดพลาดด้วย
คิดว่านางจะถูกลงโทษจากฮองเฮาด้วยการคุกเข่า หรือถูกฮองเฮาเพิกเฉย แต่นางไม่ต้องการให้ฮองเฮาพูดอะไร ในวันนี้ นางจึงลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรเลย
“ขอบพระทัยเพคะ” เฟิ่งชิงเฉินยืนมือลง ขมวดคิ้วและสบตานาง แอบเดาในใจ เป็นเพราะสนมเอกเซี่ยไม่ค่อยดีกับฮองเฮาเมื่อเร็วๆนี้ ฮองเฮาจะไม่ทำให้นางยุ่งยากหรอกมั้ง?
ทุกคนรู้ดีว่าสนมเอกเซี่ยตั้งครรภ์นั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางเลย
“เฟิ่งชิงเฉิน ซูหว่านในฐานะลูกสาวของตระกูลซูแห่งหนานหลิงได้ส่งจดหมายถึงข้าที่ตงหลิง ความว่าต้องการจะทำศึกกับเจ้า” น้ำเสียงของฮองเฮาแข็งทื่อ แสดงให้เห็นว่านางยังไม่ชอบเฟิ่งชิงเฉิน
“ตระกูลหนานหลิงซูต้องการทำการประลองกับข้า ชิงเฉินไม่เข้าใจ?” เฟิ่งชิงเฉินมองดูฮองเฮาด้วยใบหน้าว่างเปล่า และแอบบ่นในใจ สาปแช่งเสด็จอาเก้าในเวลาเดียวกัน และขอให้นางชำระเรื่องที่นางก่อ
ซูหว่านต้องการท้าทายนาง ไม่ต้องคิดอะไรมาก นางรู้ดีว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเสด็จอาเก้า เพราะเครื่องตรวจการของจักรพรรดิ ทำให้เสด็จอาเก้าไม่ต้องการแต่งงานกับซูหว่าน เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว หากแต่ซูหว่านกำลังรอข่าวจากตระกูลซู
เฮ้อๆ เสด็จอาเก้าแย่มาก เพียงโฉนดที่ดินใบเดียว ขอให้นางรักษาองค์ชายรองและยังต้องประลองกับซูหว่าน
เสด็จอาเก้าโฉนดใบเดียวนั้นน้อยไป ข้าเพิ่มอีกให้อีกหนึ่งโฉนดเป็นเช่นไร เจ้าจะกล้ามาขอ?
“ฮึ่ม…” ฮองเฮาพ่นลมอย่างเย็นชา ชำเลืองมองเฟิ่งชิงเฉินอย่างดูถูก และไม่ปกปิดความรังเกียจและดูถูก
“ไม่เข้าใจ เจ้าไม่รู้หรือว่าจากคำพูดของเสด็จอาเก้า เขาต้องการให้เจ้าเป็นสนม แต่เข้าต้องชนะเจ้าก่อน เขาจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่เทียบเจ้าไม่ได้” ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง
นางไม่เข้าใจ หากเฟิ่งชิงเฉินไม่มีภูมิหลัง ถ้าไม่มีความสามารถ ร่างกายและรูปลักษณ์ของนางก็ธรรมดา ไม่มีความสุภาพอ่อนโยน และสิ่งที่ผู้หญิงควรมี นางไปถูกตาต้องใจเสด็จอาเก้าตอนไหนกัน?
เนื่องจากเหตุการณ์ของเฟิ่งชิงเฉินทำให้ ลั่วเอ๋อร์วิงวอนต่ออ๋องเก้าก็ยังไม่แยแส แม้แต่ลูกสาวของนางซึ่งเป็นองค์หญิงที่มีเกียรติที่สุดในตงหลิงก็กำลังจะแต่งงานกับเป่ยหลิง
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินเสด็จอาเก้าจะปฏิเสธนางได้อย่างไร?
ฮองเฮาปรารถนาให้นางฟันเฟิ่งชิงเฉินด้วยมีดนับพันเล่ม แต่นางไม่อาจทำอะไรได้
แน่นอนว่าเรื่องนี้ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่มีความสุข แต่ไม่ได้แสดงออกใดๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่แยแส แต่คิ้วของนางมีรอยย่นเล็กน้อยและนางพูดอย่างจริงใจ “ฝ่าบาท ชิงเฉินถูกลอบสังหารโดยนักฆ่าเมื่อสองสามวันก่อน และทุกวันนี้ต้องดูแลตนเอง?”
เฟิ่งชิงเฉินมีเคารพนบนอบและสุภาพ ผู้คนไม่สามารถแยกแยะความผิดพลาดได้แม้แต่น้อย ฮองเฮาต้องการใช้โอกาสนี้โจมตีนาง แต่ก็หาสาเหตุไม่ได้ นอกจากนี้เฟิ่งชิงเฉินยังกล่าวถึงการลอบสังหารซึ่งทำให้ฮองเฮารู้สึกรังเกียจในใจ ความคิดที่จะมองหาปัญหากับเฟิ่งชิงเฉินจางหายไป ศัตรูหลักของนางไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉินแต่เป็นเซี่ยหวงกุ้ยที่กำลังตั้งครรภ์และจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นสนมเอกของจักรพรรดิ
“จะเปรียบเทียนทำไม ผู้หญิงเช่นเราล้วนเป็นหมากรุกทั้งนั้น” ฮองเฮาพยายามทำให้เฟิ่งชิงเฉินหวาดกลัว นางรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉิน หมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษร และภาพวาด
“มีเพียงการประลองภาพวาดและการประดิษฐ์ตัวอักษรแค่นั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินสงสัยว่าหากเป็นกรณีนี้ นางจะดูถูกซูหว่าน และดูหมิ่นผู้ที่ต่อสู้ในนามของนาง รู้ทั้งรู้ว่าประลองเช่นนี้นางต้องแพ้แน่
เรื่องนี้ต้องโทษเสด็จอาเก้า การที่เสด็จอาเก้าปฏิเสธตระกูลซูนั้นไม่ได้มีอะไร แต่เสด็จอาเก้าไม่ควรพูดต่อหน้าตระกูลซูหลังจากปฏิเสธที่จะสู่ขอซูหว่านว่าจะเป็นสนมของเขาได้ต้องเอาชนะเฟิ่งชิงเฉินให้ได้
นี่ไม่ใช่แค่ตบหน้าซูหว่านโดยบอกว่าซูหว่านไม่ดีเท่าเฟิ่งชิงเฉิน ตระกูลซูจะไม่อายได้อย่างไร?
ตระกูลซูที่สง่างามได้เลี้ยงดูฮองเฮา นางสนมผู้สูงศักดิ์ และภรรยาของเจ้าเมือง ลูกสาวของพวกเขาจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับเฟิ่งชิงเฉิน?
ซูหว่านสามารถทนต่อสิ่งนี้ได้ ตระกูลซูก็เช่นกัน ซูหว่านจึงส่งจดหมายในฐานะตระกูลซูเมืองหนานหลิงในวันเดียวกันเพื่อให้หัวหน้าครอบครัวตัดสินใจ เมื่อวานนี้ซูหว่านได้รับคำตอบจากตระกูลซู
ตระกูลซูก็ไม่ใช่ลูกพลับอ่อนเช่นกัน ตระกูลซูก็เสียหน้าไปไม่ได้ เสด็จอาเก้ายืมเฟิ่งชิงเฉินเพื่อตบหน้าตระกูลซูและตระกูลซู เฟิ่งชิงเฉินเพื่อตบกลับ
การประลองระหว่างตระกูลซู ซูหว่านและเฟิ่งชิงเฉินพิสูจน์ให้เห็นว่าลูกสาวของตระกูลซูแข็งแกร่งกว่าเฟิ่งชิงเฉิน การที่ซูหว่านจะแต่งงานกับเสด็จอาเก้าไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้ ลูกสาวตระกูลซูจะไม่มีวันแต่งงานกับลุงตงหลิงจิ่ว
ตระกูลซูไม่มีลูกสาวที่ไม่สามารถแต่งงานได้ มีเพียงลูกสาวที่ไม่ยอมแต่งงาน ตระกูลซูต้องการให้ซูหว่านเอาชนะเฟิ่งชิงเฉินอย่างไร้ความปราณี
หลังจากชนะเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาจะประกาศว่าไม่ใช่ว่าเสด็จอาเก้าไม่แต่งงานกับซูหว่าน แต่ซูหว่านไม่แต่งงานกับเสด็จอาเก้า ไม่ใช่ว่าลูกสาวของตระกูลซูไม่คู่ควรกับเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าไม่มีสิทธิ์แต่งงานกับลูกสาวตระกูลซู
ตระกูลซูนั้นคิดดีมาก ตราบใดที่ซูหว่านชนะเฟิ่งชิงเฉินก็หมายความว่าสายตาของเสด็จอาเก้าแย่เกินไป สิ่งที่เสด็จอาเก้าปล่อยออกมาก่อนหน้านี้เป็นเรื่องตลกและตระกูลซูจะโด่งดังด้วยเหตุนี้ ความโด่งดัง ทำให้ลูกสาวของตระกูลซูมีค่ามากขึ้น
เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ถูกข่มขู่ และจักรพรรดิไม่มีเจตนาจะล้อเลียนจึงกล่าวโดยตรงว่า “นอกจากหมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษร และภาพวาด ยังมีอีกแปดรายการคือขี่ม้าและยิงธนู ศิลปะการต่อสู้และทักษะทางการแพทย์”
อันที่จริงหัวใจของฮองเฮาก็ขัดแย้งกันมากเช่นกัน นางหวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะชนะ แต่นางไม่อยากเห็นเฟิ่งชิงเฉินหยิ่งและภาคภูมิใจเกินไป
ฮองเฮารู้ดีว่าถ้าเฟิ่งชิงเฉินแพ้ จักรพรรดิจะไม่มีวันให้อภัยเฟิ่งชิงเฉิน
ส่วนเฟิ่งชิงเฉินจะสู้หรือไม่ก็ไม่จำเป็นต้องพิจารณา ทุกคนเรียกไปที่ประตู และจักรพรรดิจะไม่อนุญาตให้เฟิ่งชิงเฉินไม่ต่อสู้
“ทักษะทางการแพทย์ ซูหว่านเสนอให้เปรียบเทียบทักษะทางการแพทย์ได้อย่างไร?” เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจทักษะอีกเจ็ดทักษะที่เหลือ แต่มีเพียงทักษะทางการแพทย์สุดท้ายเท่านั้น ซูหว่านมั่นใจมากว่านางสามารถเอาชนะได้จริงหรือ
“เฟิ่งชิงเฉิน รายละเอียดการแข่งขันถูกกำหนดโดยจักรพรรดิ หากเจ้าไม่มีข้อสงสัยใดๆ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันและชนะการแข่งขัน” นี่คือจุดประสงค์ของฮองเฮาในวันนี้
จักรพรรดิส่งสารขอให้ฮองเฮาช่วยให้เฟิ่งชิงเฉินชนะเกมนี้
จักรพรรดิเป็นปรมาจารย์ที่ชั่วร้าย เขารู้ว่าฮองเฮาไม่ต้องการเห็นเฟิ่งชิงเฉิน และเมื่อผู้หญิงกลายเป็นคนโหดเหี้ยม นางจะไม่มีวันคำนึงถึงภาพลักษณ์และหน้าตา
ไม่ว่าข้าจะช่วยหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยฮองเฮาก็ไม่กล้าทำลายมัน ถ้าเฟิ่งชิงเฉินแพ้ นางก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน
“รับทราบเพคะ” เฟิ่งชิงเฉินไม่พอใจ แต่เรื่องนี้มาถึงจุดนี้ นางทำได้เพียงยอมรับมัน ใครก็ตามที่ทำเช่นนี้ได้รับการแต่งตั้งจากจักรพรรดิ นางไม่สามารถแม้แต่จะบ่นได้
เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินโกรธมาก ฮองเฮาก็มีความสุขมาก เมื่อนึกถึงสิ่งที่จักรพรรดิได้อธิบายให้นางฟัง นางก็พูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว “เฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะเล่นเปียโนและหมากรุกที่สวนจักรพรรดิ 5 วันนี้ หากเจ้าต้องการอะไร เพียงแค่พูดมา เราจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อตอบสนองความต้องการของเจ้า”
รูปลักษณ์ที่สูงส่งและน้ำเสียงของการช่วยเหลือทำให้ผู้คนไม่สบายใจจริงๆ เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะพูดเมื่อนางได้ยินเสียงขององค์หญิงอันผิงมาจากด้านหลัง “เสด็จแม่ คุณหนูเฟิ่งเป็นเพียงคนแปลกหน้า เป็นเด็กกำพร้า เสด็จแม่ถามนางแบบนี้ เป็นเรื่องน่าอายสำหรับนางหรือเปล่า เกรงว่านางจะไม่ได้แตะเปียโนและหมากรุกด้วยซ้ำ แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่านางต้องการอะไร?”
เปรี้ยว เย่อหยิ่งและหยาบคาย องค์หญิงอันผิงผู้นี้ไม่น่าพึงใจเลยจริง ๆ กำลังจะแต่งงานกับเป่ยหลิง และพวกเขาก็ยังกระสับกระส่าย เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของเป่ยหลิงที่มีต่อองค์หญิงอันผิงจริงๆ
เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูด และมองดูองค์หญิงอันผิงอย่างเย็นชาราวกับนกยูงที่หยิ่งทะนง เดินเข้ามาพร้อมกับยกคางขึ้นและทำความเคารพฮองเฮา จากนั้นแม่และลูกสาวก็คุยกัน
เฟิ่งชิงเฉินจ้องไปที่นิ้วเท้าของนางด้วยความงุนงง นางคิดว่าหากนางคุกเข่า นางจะต้องคุกเข่านานแค่ไหน
การพูดคุยระหว่างฮองเฮากับองค์หญิงอันผิงช่างน่าเบื่อจริงๆ ไม่พูดถึงเสื้อผ้าก็พูดถึงเครื่องประดับ จักรพรรดิประทานให้ นำเข้าวังแล้วอย่างไรกัน ก็ไม่เห็นจะมีอะไร
เฟิ่งชิงเฉินไม่ฟัง ดังนั้นนางคิดถึงขั้นตอนการผ่าตัดของซีหลิงเทียนอวี่เพื่อถอดน่องซ้ายที่ฝ่อของออกและติดตั้งเทียม ขั้นตอนดังกล่าวช่วยหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุ และนางยังสามารถคำนวณได้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่
คิดไป คิดมา คิดมา คิดไป… เฟิ่งชิงเฉินคิดเป็นรอบที่ห้า โดยนึกถึงอุบัติเหตุที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทั้งหมด และในขณะที่นางนึกถึงมาตรการรับมือ ฮองเฮาและเจ้าหญิงอันผิงก็พูดขึ้น
“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากล้าหาญมาก เจ้ากล้าฟุ้งซ่านในวังแห่งนี้ นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรงของการดูหมิ่นราชวงศ์ และมันควรจะถูกประหารชีวิตตามกฎหมาย” นับได้ว่าองค์หญิงมีอารมณ์โทสะสูง หากเป็นคนอื่นคงต้องคุกเข่าเมื่อได้ยินเสียงอันดัง
“ชิงเฉินตกใจมาก ตอบกลับองค์หญิง ชิงเฉินกำลังคิดเกี่ยวกับการแข่งขันในอีกห้าวัน ฮองเฮาไม่ได้ถามชิงเฉินว่าต้องการอะไร และชิงเฉินก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะคิดถึงเรื่องนี้” นางกล่าวว่านางรู้สึกหวาดกลัว แต่ใบหน้าของนางกลับไม่มีความกลัว เฟิ่งชิงเฉินอธิบายอาการขาดสติของนางอย่างไม่รีบร้อน นางสามารถพูดอะไรก็ได้ แต่องค์หญิงอันผิงและฮองเฮาไม่สามารถเปิดใจให้นาง
ยิ่งไปกว่านั้น……