เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 402
ราวกับว่าเรื่องนี้
เป็นสิ่งต้องห้ามที่ทิ่มแทงหยางเฟิง!
ล่วงล้ำขีดต่ำสุดของหยางเฟิง!
เย่เมิ่งเหยียนคล้องแขนเขาไว้ กล่าวด้วยหน้าตาเป็นกังวล : “คุณคะ!”
เย่เมิ่งเหยียนก็คิดไม่ถึงเช่นกัน
ว่าตระกูลของคุณตา จะจองหองขนาดนี้
แค่มองท่าทางหวาดกลัวของผู้คนรอบๆ ก็จินตนาการได้แล้ว ว่าตระกูลหลันทำเรื่องชั่วร้ายในตงไห่ระดับไหน
หยางเฟิงหันหน้ามา เหลือบมองเธอแล้วกล่าว : “วางใจเถอะ ผมไม่เป็นไร!”
ตระกูลหลันก็คือตระกูลหลัน
เย่เมิ่งเหยียนก็คือเย่เมิ่งเหยียน
เขาจะไม่เอาความโกรธที่มีต่อตระกูลหลัน มาลงที่เย่เมิ่งเหยียน!
เย่เมิ่งเหยียนสูดหายใจเข้าลึกแล้วกล่าว : “คุณคะ คุณอยากจัดการอย่างไรก็จัดการอย่างนั้นเถอะค่ะ อย่างไรฉันก็ไม่เข้าไปยุ่งอยู่แล้ว!”
เธอรู้ชัดเจน
ครั้งนี้ตระกูลหลันได้แตะต้องขีดต่ำสุดของหยางเฟิงแล้ว
พูดในฐานะเย่เมิ่งเหยียน เธอลำบากใจเป็นอย่างมาก
ฝั่งหนึ่งก็คุณตา
ฝั่งหนึ่งก็สามี
แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็เลือกยืนอยู่ข้างหยางเฟิง
เพราะตระกูลหลัน หาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น!
เพราะหยางเฟิง คือสามีของเธอ! คือคนที่จะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิต!
ได้ยินดังนั้น หยางเฟิงก็กล่าวด้วยใบหน้าซาบซึ้ง : “ขอบคุณนะครับ ที่รัก!”
เขารู้ การตัดสินใจครั้งนี้ของเย่เมิ่งเหยียน มันยากเย็นแค่ไหน
เมื่อได้รับความเข้าอกเข้าใจจากเย่เมิ่งเหยียน
ทำให้ในใจของหยางเฟิงนั้นซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
การได้มีภรรยาที่เข้าอกเข้าใจเขาเช่นนี้
เขาเลือกไม่ผิดเลย!
“ไอ้หนุ่ม แกกลัวแล้วใช่ไหม?”
“ถ้ากลัวล่ะก็ คุกเข่าลงซะ แล้วเอาหัวโขกพื้นดังๆสักสามที บางทีฉันอาจจะปล่อยแกไปสักครั้ง!”
ตอนนี้
ชายหัวโล้นมีท่าทางลำพองใจเสียเต็มประดา
เขากลับมามีท่าทางอวดเบ่งอย่างก่อนหน้านี้อีกแล้ว
สำหรับเขาแล้ว
ขอเพียงหยางเฟิงรู้จักตระกูลหลัน
ก็จะต้องคุกเข่าขออภัยตัวเองแต่โดยดีอย่างแน่นอน
เขาประพฤติตัวป่าเถื่อนในตงไห่มานานขนาดนี้
แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยพบเห็น คนที่มันกล้าไม่เคารพต่อตระกูลหลัน!
เพียงแค่เอ่ยชื่อตระกูลหลัน
ไม่ว่าเป็นใคร ก็ล้วนหวาดกลัวจนเยี่ยวเล็ดกันหมด!
“ไอ้สวะ ไร้ค่า ไปตายไป!”
ได้ยินดังนั้น
หยางเฟิงคำรามทันใด
ทั้งตัวของเขา เดินไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าดังตึง!
จากนั้น
ฝ่ามือของเขา โบกออกไปอย่างดุร้าย
เพียะ!
เสียงตบดังขึ้น
ชายหัวโล้นถูกตบหน้าคว่ำ
ฟันของเขา บินหลุดออกมาทั้งแผง
ทั้งตัวเขาตกกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง
เลือดสีสดถูกพ่นออกมาจากปาก
“กะแก…”
ชายหัวโล้นเงยหน้ามองหยางเฟิง ด้วยใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ
เขาไม่คิดเลยว่า
ทั้งที่ตัวเขาอ้างชื่อตระกูลหลันออกมาแล้ว
หยางเฟิงยังกล้าทำร้ายเขา?
หรือว่าหมอนี่มันไม่กลัวถูกตระกูลหลันเอาคืน?
ชายหัวโล้นตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว : “ไอ้หนุ่ม แกตายแน่! ในตงไห่นี้ใครกล้าทำให้คนของตระกูลหลันขุ่นเคือง ไม่มีใครช่วยแกได้…”
หยางเฟิงขี้เกียจจะสนใจชายหัวโล้น พูดเสียงเรียบนิ่ง : “เสือขาว!”
เสือขาวเดินมาทันที พูดอย่างเคารพ : “ครับท่านแม่ทัพ!”
“โทรหาหม่าตง ฉันอยากถามอะไรเขาหน่อย เขาดูแลตงไห่แทนฉันยังไง?”
ตอนนี้
สีหน้าของหยางเฟิงน่ากลัวเหลือเกิน
ตอนที่เขาไม่อยู่ที่ตงไห่
เขาฝากให้หม่าตงจัดการดูแลความสงบเรียบร้อยในตงไห่
แต่ไม่คิดเลย ว่าจะยังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
หม่าตง นี่เป็นภาระหน้าที่ของเขาที่ไม่อาจปัดไปให้คนอื่นได้!
“ครับ!”
เสือขาวไม่มีการลังเลใดๆ โทรศัพท์หาหม่าตงทันที
หืม?
หม่าตง?
ชายหัวโล้นเห็นดังนั้น ก็นิ่งตะลึงไปทั้งตัว
เดี๋ยวนะ หม่าตงคืออดีตมหาเศรษฐีแห่งตงไห่ไม่ใช่หรือ?
เพียงประโยคเดียวของหยางเฟิงก็เรียกหม่าตงมาได้?
ยิ่งไปกว่านั้นน้ำเสียงของหยางเฟิง เหมือนหม่าตงเป็นลูกน้องเขาอย่างนั้นแหละ!
สรุปหยางเฟิงนี่มันตอแหลหรือเปล่า?
หรือมันเก่งจริงๆ!
ครู่เดียวหลังจากนั้น
ชายหัวโล้นมีปฏิกิริยาตอบสนอง
หม่าตงก็นับว่าเกษียรไปแล้ว แล้วก็ไม่ใช่คนที่ใครจะทำให้ขุ่นข้องหมองใจได้