มีคนตัวสูงเดินออกมาจากความมืดมิด ใบหน้านั้นดูดุร้ายน่ากลัว พลังภูติดแผ่ออกมาจากรอบตัว เขาคือราชาปีศาจ!
แต่ซือหยูไม่เชื่อว่านี่จะเป็นเรื่องบังเอิญที่ราชาปีศาจมาเจอที่ซ่อนตัวของเขา! เพราะราชาปีศาจเองก็บินหนีไปที่อีกทิศทาง
เขาเริ่มระวังตัวมากขึ้น…ถ้าหากราชาปีศาจหาตัวเขาได้ง่ายเช่นนั้น…แล้วมันจะไม่ง่ายกว่าสำหรับหุ่นเชิดสีเงินรึ?
ราชาปีศาจมองแขนขวาที่ว่างเปลบ่าของตัวเองและพูดอย่างใจเย็น
“แขนข้าก็อยู่กับเจ้า ทำไมข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะ!”
ซือหยูแปลกใจแต่ก็โล่งใจเช่นกัน ในทวีปเฉินหลง เพื่อแสดงความจริงใจในการร่วมมือกับซือหยูและหลอกชายแก่ในภาพเขียน ราชาปีศาจได้ดึงแขนตัวเองให้กับซือหยู ดังนั้นจึงง่ายมากสำหรับราชาปีศาจที่จะระบุตำแหน่งของแขนตัวเองผ่านสายสัมพันธ์ของแก่นโลหิต
“แล้วเจ้าจะมาที่นี่ทำไมกัน? ถ้าเจ้ารีบไปซ่อนตอนนี้เจ้าก็ยังทำได้ แต่ถ้าเจ้าเสียเวลาจนหุ่นเชิดมาถึงที่นี่ นั่นก็เป็นไปไม่ได้แล้วถ้าเจ้าจะหนี!”
ซือหยูแอบถือเรียกกระบี่ทองออกมา
ราชาปีศาจถอนหายใจแรง
“ข้าก็ต้องมาเอาชีวิตเจ้าน่ะสิ! เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ทั้งๆที่เอาของๆข้าไปน่ะเรอะ?”
สิ่งที่เรียกว่าของของมันก็คือแหวนทองปราบมารกับแผนที่ลับสวรรค์ที่ชายแก่ในภาพเขียนครอบครอง
ซือหยูตอบกลับอย่างเยือกเย็น
“เอาชีวิตข้า? เจ้าน่ะมีพลังพอรึ ถ้าไม่อยากตายก็หยุดความคิดของเจ้าไปซะ”
ราชาปีศาจมองแขนขวาของซือหยูและยิ้มเยาะ
“เจ้ามีกระบี่สายฟ้าแค่เล่มเดียวกับลำดับห้าธาตุ การฆ่าเจ้ามันไม่ใช่เรื่องยาก!”
เมื่อพูดจบ ร่างของราชาปีศาจที่ดำสนิทดุจน้ำหมึกหายไปกับความมืด ร่างกายอันทรงพลังระเบิดพลังไร้เทียมทานออกมา
ร่างกายนี้ทรงพลังจนถึงขั้นรับมือกับอรหันต์แปดอักษรของซือหยูได้ครั้งหนึ่งในตอนที่ช่วยบุตรชายไป่หยีเจี้ยน! ซือหยูคงปางตายถ้าเพียงปะทะกับร่างอันทรงพลังนี้เพียงเล็กน้อย!
แต่สีหน้าของซือหยูก็แทบไม่เปลี่ยนไปเลย
“ข้ามีวิธีจัดการกับเจ้ามากมายนัก”
เขาโบกมือ แหวนทองถูกเรียกออกมาไล่ตามราชาปีศาจ มีอักษรมากมายสลักไว้ในแหวนทอง หลังจากี่อัดพลังชีวิตเข้าไป รูปปั้นอรหันต์ทั้งสิบแปดก็ปรากฏออกมา
รูปปั้นนี้ท่องบทสวดเสียงดัง แสงสีทองโอบล้อมรูปปั้นเอาไว้ พลังของแหวนทองปราบมารเมื่อใช้กับพลังชีวิตนั้นเทียบไม่ได้กับในอดีตเลย
สมบัติที่ใช้ต่อกรกับราชาปีศาจได้ดีเช่นนี้อยู่ติดตัวซือหยูตลอดมา แสงสีทองเข้าโอบล้อมราชาปีศาจ แม้อย่างนั้นราชาปีศาจก็ไม่ได้หวาดกลัว
เขากลับหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“ข้าจะไม่รู้รึว่าเจ้ามีแหวนทองปราบมาร? ข้าไม่แปกใจเลยที่เจ้าจะใช้แหวนนั่น”
ภาพเขียนปรากฏที่อกของราชาปีศาจ ชายแก่ยืนมือไพล่หลังเดินออกมา ร่างของชายแก่โปร่งใสจนมองทะลุได้
วิญญาณชายแก่แข็งแกร่งมากและเกือบจะอยู่ในขั้นที่เป็นกายเนื้อ นี่คือวิญญาณของจ้าวเทวะ!
ซือหยูต้องสงสัย…
ชายแก่ในภายเขียนเป็นใคร…แล้วทำไมเขาถึงมีวิญญาณในระดับจ้าวเทวะล่ะ?
หลังจากที่ชายแก่ปรากฏตัว เขากำมือแน่น จากนั้นซือหยูก็เสียการควบคุมแหวนทองปราบมารที่เขาชำระล้างแล้วไป ราวกับว่ามันถูกเอาชายแก่เอากลับคืน!
“ใช้สมบัติข้าโจมตีข้ารึ? เด็กน้อย เจ้ายังต้องเรียนรู้อะไรอีกมากนะ!”
ชายแก่ในภาพเขียนแววตาดุร้าย
“ส่งแผนที่ลับสวรรค์มา ข้าจะให้เจ้าตายแบบไม่ทรมาน”
แม้กระนั้น ซือหยูก็ยังคงเยือกเย็นดังเดิม
“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะกล้าต่อสู้ที่นี่หรอก ถ้าสู้กัน พลังที่ปล่อยออกมาจะเรียกให้หุ่นเชิดสีเงินมาที่นี่! ถ้ามันมาถึง ทั้งเจ้าทั้งข้าก็จะตายหมด”
หุ่นเชิดสีเงินเป็นดั่งกระบี่ที่จ่อคอพวกเขา แต่ชายแก่ในภาพเขียนกับราชาปีศาจยิ้มออกมาแปลกๆขณะที่ได้ยินคำเตือน
“เจ้ามันไร้เดียงสาเกินไปนัก…”
ชายแก่พูด
“ข้าวางเวทเอาไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะสู้กันหนักแค่ไหน คนที่อยู่ภายนอกก็ไม่มีทางรับรู้ แล้วต่อให้เจ้าเป็นยังไง เจ้าก็ไม่ใช่ศัตรูที่คู่ควรของข้า”
ชายแก่กับราชาปีศาจมองซือหยูอย่างดุร้าย
แต่ซือหยูเพียงยิ้มตอบ
“เช่นนั้นข้าก็โล่งใจแล้ว…”
เอ๋? ราชาปีศาจกับชายแก่ในภาพเขียนตกใจเล็กน้อยและเริ่มสับสนกับคำพูดและท่าทางหนักแน่นของอีกฝ่าย
“เจ้าก็แค่ใจดีสู้เสือเท่านั้น เจ้าเสียแหวนทองปราบมารไปแล้ว เจ้าจะมีอะไรเหลืออยู่อีก?”
ร่างของราชาปีศาจหายไปอีกครั้งราวกับสายลมไร้ลักษณ์
ซือหยูพลิกฝ่ามือเรียกกระบี่สายฟ้าออกมา แสงจากสายฟ้าส่องสะท้อนร่างอันน่าเกลียดของราชาปีศาจ
ราชาปีศาจต้องระวังพลังจากสายฟ้าแต่มันก็ไม่ถอย มันกลับพุ่งเข้ามาด้วยร่างกายอันทรงพลัง
จากนั้นมันก็ปล่อยหมัดออกมาสะบั้นพลังกระบี่ ราชาปีศาจอยู่ห่างจากซือหยูเพียงไม่กี่คืบ!
ซือหยูเบี่ยงตัวพยายามจะหลบ แต่ตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงความหนาวสั่นจากด้านหลังพร้อมกับเสียงอันเยือกเย็นสุดขั้วที่ดังตามมา…
“เจ้าหนู มันจะจบตรงนี้แหละ!”
ชายแก่ในภาพเขียนใช้โอกาสที่ซือหยูถูกเบี่ยงความสนใจมาที่ด้านหลังของซือหยูและจะสังหารซือหยูในตอนนี้!
แสงสีครามเปล่งประกายออกมาจากใต้เท้าของซือหยูตามสัญชาตญาณ ชายแก่ในภาพเขียนส่ายหน้า
“เปล่าประโยชน์ สมบัติกึ่งวิญญาณทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”
เสียงแตกดังก้อง ลำแสงสีครามแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างที่ชายแก่พูด ฝ่ามือโปร่งใสของชายแก่พุ่งตรงไปที่หัวใจของซือหยู
แต่ในตอนนั้นซือหยูก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก…
ปั้ง!
จู่ๆรอบๆก็สั่นสะเทือน มุกสี่เม็ดที่สีสันแตกต่างกันเข้าล้อมร่างซือหยูและก่อตัวเป็นวงแหวนพร้อมกับมุกสีคราม มันล้อมซือหยู ราชาปีศาจและชายแก่เข้าด้วยกัน ลำแสงห้าสีทะยานขึ้นฟ้าขังพวกเขาไว้ภายใน
“นี่มันลำดับห้าธาตุทั้งชุดไม่ใช่รึ? เจ้าไม่ได้มีแค่มุกเม็ดเดียวเรอะ?”
ราชาปีศาจตกใจมาก ชายแก่ในภาพเขียนสีหน้าเปลี่ยนไป
พวกเขาไม่รู้เลยว่าซือหยูจงใจเลี่ยงที่จะเผยเรื่องที่เขามีลำดับห้าธาตุทั้งชุดในมือ! ดังนั้นหลายคนจึงเข้าใจว่าเขามีมุกเพียงเม็ดเดียวที่ผู้เฒ่าในสำนักให้ยืมมา!
ซือหยูออกจากลำแสงอย่างง่ายดายไปที่ด้านนอก
“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! การต่อสู้ของเจ้ากับข้ามันไม่ได้เข้มข้นอะไรนักหรอก! ถ้าพวกเจ้าคิดจะจู่โจมข้า…จากนี้ไปก็เป็นตาข้าแล้วล่ะ!”
ความเยือกเย็นฉาบแววตาซือหยู…