แดนนิรมิตเทพ บทที่ 634
“เกรงว่าต่อไป เขากับพวกเราจะอยู่กันคนละโลก! เหมือนอย่างที่เขาพูด ดวงตาของเขามองไปที่จักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้านานแล้ว!”
หลังเดินออกมาจากโรงเรียนแล้ว เฉินโม่กลับไปที่กลุ่มคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง เก็บของใช้ส่วนตัว แล้วเรียกเอียนชิงเฉิงมาพบ
“คราวนี้ผมจะไปสักระยะหนึ่ง ทางอู่โจวมอบให้นายเป็นคนดูแล หากพบศัตรูที่ไม่สามารถต้านได้ คุณก็ใช้ค่ายกลคงราก เพราะแม้แต่แดนเทพก็ไม่สามารถทำรายค่ายกลนี้ได้”
เอียนชิงเฉิงโค้งคำนับและพยักหน้า “ค่ะ”
หลังจากมอบหมายงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฉินโม่ก็ออกเดินทางไปเมืองฮ่านหยางทันที
เขามอบหินหยกและยาเสริมจิตให้เฉินซงจื่อ กำชับเฉินซงจื่อให้ดูแลหลี่ซู่เฟินและเวินฉิงอย่างดี หลังจากนั้นเฉินโม่ก็นั่งรถไฟความเร็วสูงไปที่ยานจิง
บนที่นั่ง เฉินโม่มองทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าสงบ
ตั้งแต่เกิดใหม่ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขามายานจิง ครั้งแรกคือตอนที่เขาและหลี่ซู่เฟินมาร่วมงานศพของคุณยาย และได้ทำสัญญาสามปีกับตระกูลหลี่
แค่พริบตาเดียวก็ผ่านไปครึ่งปีกว่าแล้ว ไม่รู้ว่าถ้าคนของตระกูลหลี่รู้สถานะของเฉินโม่แล้ว พวกเขาจะเสียใจไหม
เฉินโม่ลงรถไฟตอนเวลาสามทุ่มกว่า
เฉินโม่โทรไปตามหมายเลขโทรศัพท์ที่เจียงเหอซานให้ไว้
ปลายสายไม่ใช่เจียงเหอซาน แต่เป็นน้ำเสียงที่ไพเราะของผู้หญิง
“สวัสดีค่ะ คุณเฉินโม่หรือเปล่าคะ?” ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
ดูเหมือนว่าเจียงเหอซานจะสั่งไว้แล้ว
“ผมมาถึงสถานีรถไฟความเร็วสูงของยานจิงแล้ว พวกคุณมารับผมเถอะ!” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ได้ค่ะ คุณเฉินโม่ไปรอที่ทางออกลานจอดรถทางทิศใต้ คนของพวกเราจะรีบไปทันที!”
“อืม!”
หลังจากวางสายแล้ว เฉินโม่ก็เดินตามป้ายบอกทาง แล้วเขาก็เจอทางออกลานจอดรถทางทิศใต้
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา รถออดี้ A6 สีดำขับมาอย่างช้า ๆ แล้วจอดข้างเฉินโม่
กระจกรถค่อย ๆ ลดลงมา ชายหนุ่มไว้ผมทรงสลิคแบค สวมแว่นกันแดด เอียงศีรษะออกมาเล็กน้อย ถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “สวัสดีครับ คุณเฉินโม่หรือเปล่า?”
เฉินโม่พยักหน้า “ผมเอง!”
ชายหนุ่มลงจากรถทันที แล้วเปิดประตูให้เฉินโม่
เมื่อพิจารณาจากการเปิดประตูรถด้วยมือข้างเดียว แล้วใช้มืออีกข้างจับหลังคาเพื่อป้องกันไม่ให้ศีรษะของผู้โดยสารชนขอบประตูรถ เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับการฝึกอบรมอย่างมืออาชีพ
“คุณเฉินโม่ ท่านเจียงได้จัดที่พักให้คุณเรียบร้อยแล้ว คุณไปพักผ่อนก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าท่านเจียงจะมารับคุณด้วยตนเอง!”
“อืม!” เฉินโม่ตอบเบา ๆ
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถออกไปช้า ๆ ชายหนุ่มคนนี้ขับรถนิ่มมาก ระหว่างทางเขาสังเกตเฉินโม่ผ่านกระจกมองหลัง ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าเฉินโม่เด็กเกินไป ซึ่งทำให้มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย และรู้สึกดูหมิ่นเล็กน้อย
เฉินโม่นั่งเบาะหลัง หลับตาพักผ่อน แต่ทุกสิ่งรอบตัวอยู่ภายในขอบเขตการรับรู้ของเฉินโม่ แม้แต่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็หนีไม่พ้น
เฉินโม่รู้สึกว่ารถกำลังออกจากในเมือง ความเร็วของรถก็เริ่มเร็วขึ้น เสียงรบกวนรอบ ๆ น้อยลง มีเสียงของแมลงเยอะกว่า แถมอากาศก็สดชื่นขึ้น
เฉินโม่ไม่ได้คิดมาก บางทีสถานที่ที่เจียงเหอซานรับรองเขา อาจไม่อยู่ในในเมือง
หลังจากรถขับนานกว่าหนึ่งชั่วโมง และสุดท้ายรถก็หยุดอย่างช้า ๆ
ชายหนุ่มลงมาจากรถก่อน จากนั้นเขาก็เดินมาเปิดประตูให้เฉินโม่ และกล่าวว่า “ถึงแล้วครับ คุณเฉินโม่ ลงรถเถอะ!”
ท่าทางของชายหนุ่มไม่มีความเคารพเหมือนก่อนหน้านั้น เสียงของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย
เฉินโม่เหลือบมองเขาเบาๆ ด้วยสายตาแปลก ๆ ในดวงตาของเฉินโม่
เมื่อเห็นอาคารเตี้ยมืดสลัวที่อยู่รอบ ๆ มีเพียงข้างหน้าห่างออกไปสิบกว่าเมตรที่สว่างไสวเท่านั้น เป็นอาคารสูงมีหกชั้น มีดวงไฟที่สว่างห้อยอยู่บนหลังคา และล้อมรอบด้วยกำแพงสูงสองเมตร
เฉินโม่รู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่โรงแรม เหมือนเป็นศูนย์กักกันมากกว่า