เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 404
หยางเฟิงถามต่อ : “งั้นแกก็รู้น่ะสิ ว่าไอ้เสือโบราณนี่ทำชั่วอยู่ในตงไห่?”
“คะคือ…” หนิวต้าลี่มีท่าทีอึกอักๆ
หม่าตงตะโกนลั่น : “หนิวต้าลี่ จะตายอยู่แล้ว แกยังมีอะไรไม่กล้าพูดอีก? ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าแกปิดบังเรื่องอะไรก็ตาม วันนี้ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆเอาไปบด แล้วเอาให้หมามันกิน!”
ได้ยินคำพูดขู่อาฆาตอันป่าเถื่อนของหม่าตง หนิวต้าลี่ก็หวาดกลัวอย่างต่อเนื่อง เขาพูดอย่างลนลาน : “คุณหยาง เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับผมเลยนะครับ! เสือโบราณนี่เป็นคนของตระกูลหลัน แล้วตระกูลหลันก็เป็น…”
พูดถึงตรงนี้
เขาก็ลอบเหลือบตามองเย่เมิ่งเหยียน ไม่กล้าพูดต่อ
เห็นดังนั้น เย่เมิ่งเหยียนก็ขมวดคิ้วมุ่น : “มีอะไรจะพูด ก็พูดออกมาตรงๆเลย คิดซะว่าฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้!”
เย่เมิ่งเหยียนเตรียมใจไว้นานแล้ว
ถ้าเกี่ยวโยงกับคนในตระกูลของคุณตาเธอจริง
เธอไม่มีทางยอมโอนอ่อนผ่อนตามแน่!
“มิบังอาจ มิบังอาจ!”
ได้ยินดังนั้น หนิวต้าลี่จึงรีบรุดกล่าว : “เสือโบราณนี่คือสมุนของตระกูลหลัน ตระกูลหลันคือญาติห่างๆของตระกูลเย่ตระกูลอันดับหนึ่งของเจียงไห่ แล้วก็เป็น…ญาติของ…คุณหยาง ถึงแม้ผมจะรู้ว่าไอ้เสือโบราณนี่มันทำเรื่องชั่วช้า แต่ผมไม่กล้าจัดการจริงๆครับ!”
พูดจบ
หนิวต้าลี่ก็ปล่อยโฮทันที!
ตระกูลหลันเป็นญาติฝั่งแม่ของตระกูลเย่ และยังเป็นญาติของหยางเฟิง
เขาเป็นคนนอก จะไปกล้าจัดการเรื่องของตระกูลหลันได้อย่างไร?
ทำให้ตระกูลหลันโกรธ ก็เท่ากับการทำให้ตระกูลเย่โกรธ อย่างนั้นเขาคงตายแบบไร้ที่ฝังศพ?
หยางเฟิงขมวดคิ้วมุ่น
เรื่องทั้งหมดนี่จะโทษพวกหนิวต้าลี่ก็ไม่ได้
ยังไงเสีย ตัวเขาก็เป็นญาติกับตระกูลหลันจริงๆ
เห็นหยางเฟิงไม่พูดอะไร หม่าตงเข้าใจว่าไฟโทสะคงสุมอยู่ในใจเขา หม่าตงหวาดกลัวจนคอแหบแห้ง กล่าวเสียงสั่น : “ท่านแม่ทัพ ผมไม่รู้จริงๆ หนิวต้าลี่ไอ้ระยำหมานี่ ทำเรื่องพวกนี้ลับหลังฉัน! ผมจัดการไม่ดีเอง ท่านแม่ทัพโปรดลงโทษ!”
“คุณหยางไว้ชีวิตผมสักครั้งเถิด! ผมผิดไปแล้วจริงๆ!”
หนิวต้าลี่คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด
ในใจเขารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนัก!
หนิวต้าลี่เกลียดไอ้เสือโบราณไอ้สารเลวนั่นเข้าไส้
รู้อยู่แล้ว
ต่อให้ตัวเองต้องเสี่ยงชีวิต ก็จะต้องฆ่าไอ้สารเลวนี้ให้ได้
ตนเองเป็นสิ่งของประเภทไหน ตนเองไม่รู้เลยหรือ?
ทำให้หยางเฟิงไม่พอใจ ไม่ใช่การเอาชีวิตยืนยาวของตนไปทิ้งหรอกหรือ?
ตนเองตายก็ได้ตายดี
ทำไมตนเองจะต้องเหนื่อย?
เมื่อคิดถึงความเดือดร้อนอย่างเหนือคาดที่ตนเองได้รับนี้
เขาอยากจะร้องไห้จริงๆแต่น้ำตาก็ดันไม่ไหล!
หยางเฟิงปัดมือแล้วกล่าว : “เอาล่ะ! เรื่องนี้จะไม่โทษพวกแกแล้วกัน ลุกขึ้นเถอะ!”
ได้ยินดังนั้น ทั้งสองสบตากัน ด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความโชคดี ขณะเดียวกันก็ถอนหายใจยาว แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
หยางเฟิงมองคนทั้งสอง กล่าวด้วยหน้าเย็นชา : “ถึงครั้งนี้ฉันจะให้อภัยพวกแก แต่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในตงไห่ พวกแกก็ยังต้องมีส่วนรับผิดชอบ”
หม่าตงและหนิวต้าลี่ ล้วนเป็นหมากที่หยางเฟิงวางไว้ในตงไห่
มีจุดประสงค์เพื่อรักษาเสถียรภาพของพื้นที่สีเทาของตงไห่
มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
ผลลัพธ์ที่ตามมาทั้งหมด พวกเขาต้องรับผิดชอบ!
“ครับ ครับ ครับ!”
ทั้งสองไม่กล้าที่จะหลบเลี่ยงใดๆ จึงรีบพยักหน้า
หยางเฟิงใช้มือชี้ไปที่เสือโบราณที่ดูอ่อนแรงแล้วพูดว่า : “พวกแกเอาตัวมันไป ภายในวันนี้ ฉันต้องได้รู้ทุกเรื่อง!”
“ครับ!”
หม่าตงพยักหน้าอย่างขึงขัง พูดด้วยใบหน้าจริงจัง : “ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ ผมจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนอย่างแน่นอน!”
พูดจบ
หม่าตงหันกลับมา ตะโกนใส่หนิวต้าลี่ : “แกนิ่งอยู่ทำไม! ยังไม่รีบพาตัวมันไปอีก!”
เขาผิดดหวังเล็กน้อย กับเจ้าหนิวต้าลี่สมองเฉื่อยช้านี่
หลังจากกลับไป คงต้องตักเตือนกันให้หนัก!
ให้มันได้รู้ ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ
ถ้าทำไม่ได้จริงๆ