ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 149 ขัดขวาง
เมื่อเห็นดวงตาที่กระตือรือร้นมากมาย เย่หยูพยักหน้าลง “โอเคผมจะทิ้งงาน ภัตตาคารอมตะ ไว้ให้พวกคุณ!”
“ว้าว!” ฉันไม่ได้ฟังผิด เย่หยู เห็นด้วยใช่ไหม? ”
“ฉันได้ยิน เขาเห็นด้วยจริงๆ!”
“นั่นเยี่ยมมาก!” ด้วยวิธีนี้ฉันเอง สามารถเป็นสักขีพยานของการสร้างขึ้นของอาคารที่ยิ่งใหญ่นี้
“วู… ในประวัติศาสตร์ ชื่อของเราจะถูกบันทึกไว้อย่างแน่นอน!”
ลู่มู่ ลู่เฉินกิว และผู้ช่วยของเขา รู้สึกประหลาดใจและมีความสุขทันที
หลังจากนั้นไม่นานฝูงชนที่ตื่นเต้น ก็สงบลง
ลู่มู่ นําแบบร่างของภัตตาคารอมตะ ออกมาอย่างตื่นเต้น และพูดกับเย่หยู ว่า “ขอบคุณเพื่อนตัวน้อย ที่ให้โอกาสแก่ชายชราผู้นี้!
เย่หยู พยักหน้ายิ้ม แล้วพูดว่า “ผู้เชื่อว่าอาวุโสลู่ จะสามารถนําอาคารสูงหลังนี้ กลับคืนสู่ความรุ่งเรืองในอดีตได้อย่างแน่นอน”
ลู่มู่ พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องห่วง!”
“ อย่างไรก็ตาม…” ลู่มู่ ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ ถึงแม้ว่าภัตตาคารอมตะ นี้จะทําจากไม้ แต่ก็ยังสูงกว่า 3,000 เมตร แต่มันก็มีราคาแพง!”
เย่หยู ยิ้มเบา ๆ และพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ไม่ต้องกังวล ผมจะให้ห้าพันล้านก่อน ถ้าไม่เพียงพอสามารถที่จะเพิ่มทุนได้ตลอดเวลา!”
ลู่มู่ แข็งค้าง หยุดครู่หนึ่งแล้วยิ้ม “ตกลง! ตามที่คาดไว้จากคนที่สามารถมีแบบร่างนี้ได้ การก่อสร้างภัตตาคารอมตะสามารถเริ่มได้ทุกเวลา!”
ในขณะเดียวกันเย่หยู และคนอื่น ๆ กําลังคุยกันเรื่องการก่อสร้างภัตตาคารอมตะ ในลานบ้าน ใจกลางเมืองหมิงโจว
งานทําความสะอาดและตกแต่งก็สิ้นสุดลงเช่นกัน
หลังจากได้รับสาย จากประธานของอสังหาริมทรัพย์หวังต่งที่ซื่อตรง ผงกหัวของเขาในความพึงพอใจ และรีบโทรหาเย่หยูทันที
“เฮ้ น้องชายเย่ ใช่มั้ย?” ผม หวังต่งนะ!”
“ใช่ครับ” เย่หยูตอบ “ มีอะไรรึเปล่าครับ?”
หวังต่งยิ้ม และพูดว่า “มันเป็นอย่างนี้ เราตกแต่งลานบ้าน ในใจกลางเมืองเรียบร้อยแล้ว รอให้คุณเข้ามาดู!”
เย่หยู หัวเราะเมื่อได้ยิน พร้อมตอบว่า “ขอบคุณมากครับ”
หวังต่ง หัวเราะทางโทรศัพท์อย่างนอบน้อม “ฮ่าฮ่า น้องชายเย่ สุภาพมากเกินไป นี่คือสิ่งที่ฉันควรทํา” โอ ใช่ คุณต้องการให้ฉันช่วยย้ายบ้านหรือเปล่า?
“นั่นจะดีมากครับ!”
เย่หยู วางสายโทรศัพท์ แล้วพูดกับลู่มู่ ว่า “ผมยังมีเรื่องให้ทําต่อ คุณสามารถหารือกันต่อไป ผมจะออกจากไปก่อ
ลู่มู่ และคนอื่น ๆ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องห่วง!”
บรื้น! * * * *
เย่หยู ขับรถออกไปจากคฤหาสน์อีสไซด์
เมื่อเย่หยู กลับบ้านถึงบ้าน คนของหวังต่ง ทุกคนก็อยู่ที่นั่นแล้ว
เย่ เว่ยกัว ยืนอยู่ที่ประตู มองดูคนงานขนย้ายเฟอร์นิเจอร์
เย่หยู เดินไปที่ เย่ เว่ยกัว และพูดว่า “คุณปู่ เฟอร์นิเจอร์ในบ้านใหม่ของเราเสร็จสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นไม่จําเป็นต้องเอาของเก่าไป ใช่มั้ย?”
เย่ เว่ยกัว เปิดเผยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ “ฉันเคยชินกับมันแล้ว จะตัดใจยอมทิ้งมันไปได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยินคําพูดของ เย่ เว่ยกัว, เย่หยูรู้ว่า เย่ เว่ยกัว กําลังรําลึกถึงมิตรภาพเก่าแก่ ดังนั้น เขาจึงได้อนุญาตให้ พนักงานย้ายบ้านกําจัดสิ่งต่าง ๆ ในบ้านได้
“ฮะ!” คุณปู่ ขี้เหนียว จนเขาลังเลที่จะทิ้งมันไป! ”
เสียงที่แหลมคม และรุนแรงดังมาจากข้างหลังเย่หยู
เย่หยูขมวดคิ้วแล้วหันกลับมามอง ป้าหลิวเป็นคนที่ส่งเสียงนี้ ขณะที่เคลื่อนไหวร่างกายของเธอ ขณะที่เธอเดินไป
เธอแสดงออกอย่างดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของเธอ ขณะที่มองเฟอร์นิเจอร์โทรมๆในมือของคนงาน
“ เฮ้ คุณยังเก็บขยะพวกนี้อยู่เหรอ? ปู่ที่ขี้เหนียว แม้แต่หลานก็ขี้เหนียว! ขี้เหนียวทั้งบ้าน!”
ใบหน้าของเย่หยู เยียบเย็น พูดเบา ๆ ว่า “ป้าหลิวพูดอะไร!” คุณหมายถึงอะไร ขี้เหนียวทั้งครอบครัว!
เมื่อเผชิญหน้ากับการถามคําถามของเย่หยู ใบหน้าของบ้าหลิวแสดงความหวาดกลัว และถอยกลับไปเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม หลังจากเวลาสั้น ๆ ป้าหลิวก็ตอบสนองในที่สุด ด้วยสีหน้าโกรธแค้น เธอวางมือเท้าสะเอว และตะโกนใส่เย่หยูว่า “ปู่ของคุณไม่ได้บอกเหรอว่า
ดังนั้นฉันจะบอกคุณ”
“ฉันแค่ถาม คุณทําถนนเสียหายเมื่อไม่นานมานี้?” ป้าหลิวนั่งลง และถามอย่างเย็นชา
เมื่อเย่หูขโมยเหยาเจนเทียนก่อนหน้านี้ เขาบังเอิญทําให้เกิดรอยแตกบนพื้นผิวถนน อย่างไรก็ตาม เย่หยู กําลังรีบออกไป เขาจึงไม่ได้ซ่อมมัน
เมื่อเย่หยู กลับมารอยแตกนั้น ได้รับการซ่อมแซมแล้ว
เย่หยู ทําการสอบถาม และรู้ว่าเป็นเพราะความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านของเขา
แม้ว่าเย่หยู จะประหลาดใจในความใจดีของเพื่อนบ้านที่เย็นชา แต่เขาก็ยังรู้สึกขอบคุณ
เย่หยู ต้องการให้เงินเขา แต่หลังจากความคิดแล้ว เขาก็ไม่ให้เงินไป เขาใช้เงินมากขึ้นเพื่อให้คนของเขา ปรับปรุงถนนทรุดโทรม ทั้งรวมถึงไฟถนนที่ชํารุด
และท่อระบายน้ำที่ถูกกีดขวาง เย่หยูใช้จ่ายเงินเพื่อให้ผู้คนซ่อมท่อร
เผชิญหน้ากับคําถามของป้าหลิว เย่หยูพยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ถูกต้อง ผมทําเอง!”
ป้าหลิวได้ยินคําตอบของเย่หยู หัวเราะอย่างเยือกเย็นและร้องออกมาดัง ๆ “มันดีที่คุณยอมรับ! ทุกคนออกมาดู!” เด็กเหลือขอจากครอบครัวเย่ กลับมาแล้ว! “
เพื่อนบ้านหลายคนได้ยินเสียงตะโกนของป้าหลิว และเดินออกจากบ้านไปดู
“จุ๊ๆ!” “ครอบครัวเย่ นี่กําลังจะย้ายบ้านหรือ?”
“เหอๆ ฉันรวย!”
“การใช้เงินคืออะไร มันไร้ประโยชน์สําหรับเรา ที่จะซ่อมถนนให้เขา และในที่สุดเราก็ไม่ได้มีอะไรแม้แต่ผมเส้นเดียว!”
“ถูกต้อง!” คนแบบนี้ที่ขี้เหนียว! นิสัยไม่ดี! พอรวย ก็ลืมความช่วยเหลือของเราไป! ”
“ฮึ!” ครอบครัวของเรายังช่วยวางอิฐสองสามก้อน! ตอนนี้ครอบครัวเย่หยู มีเงิน พวกเขาเลยไม่รู้จักใครแล้ว! “
เพื่อนบ้าน เริ่มพูดในเวลาเดียวกันเย้ยหยัน
เย่หยได้ยินทุกอย่าง และขมวดคิ้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทําไมป้าหลิวและคนอื่น ๆ มองเขาอย่างเย็นชา
ป้าหลิวได้ยินการสาปแช่งเย่หูของเพื่อนบ้าน เธอเปิดเผยถึงความภาคภูมิใจในใบหน้าของเธอ ” ฟังนะ! เย่หยู เราช่วยคุณได้ แต่แล้วคุณล่ะ หันหลังไปแล้วก็ลืมมันไป!” คุณไม่ได้พูดถึง เรื่องที่จะให้เงินเลยด้วยซ้ำ!”
การจ้องของเย่หยูนั้นเย็นชาเล็กน้อย มองไปที่ป้าหลิวและเพื่อนบ้านโดยรอบ “คุณคิดอย่างนั้นเหรอ?”
ป้าหลิวเยาะเย้ยและพูดว่า “มีอะไรอีกไหม เป็นไปได้ไหมว่าการทํางานหนักของเราทั้งหมดได้สูญเปล่า?”
เย่หยู ไม่สนใจป้าหลิว มองไปที่เพื่อนบ้านของเขา และพูดเบา ๆ ว่า “เนื่องจากคุณเป็นคนฉลาดเพื่อนบ้าน คุณก็ไม่เคยให้ความช่วยเหลืออะไรแก่เราเลย!”
เมื่อสิ่งต่าง ๆ ผิดพลาด ปูของฉันเป็นคนที่จะต้องบากหน้าทําเองทั้งนั้น! ”
เพื่อนบ้านโดยรอบ ขยับสายตาของพวกเขา ใบหน้าร้อนเล็กน้อย
เย่หยู พูดต่อทันที “ความช่วยเหลือเพียงอย่างเดียวของคุณ คือซ่อมแซมรอยแตกบนถนนเมื่อสองสามวันก่อน!”
เย่หันหน้าของเขาไปดูป้าหลิวและถามว่า “ป้าหลิว ผมพูดไม่ผิดใช่มั้ย?”
ดวงตาของป้าหลิวรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เธอก็ยังพูดอย่างเย็นชาว่า ทั้งนเหรอ!?” ท้ายที่สุด เราช่วยคุณซ่อมถนน ดังนั้นคุณต้องให้เงินเรา! ”
ปากของเย่หยู เปิดเผยรอยยิ้มเย็น ๆ “การชดเชยหรือไม่ ถ้าผมไม่ขับรถสปอร์ต ป้าก็จะไม่ช่วยซ่อมถนนใช่มั้ย”
“ฮึ!” ป้าหลิวพูดจาเย้ยหยัน “ฉันไม่สนใจ! เนื่องจากเราต้องใช้ความพยายามมากในการซ่อมแซม คุณต้องจ่ายอย่างน้อยห้าร้อยหยวน! คุณจะต้องจ่ายคืนให้ฉันสําหรับทุกสิ่งที่คุณทําลงไป!”
เพื่อนบ้านรอบ ๆ พวกเขาก็เปล่งเสียงออกมาว่า “ใช่แล้ว ครอบครัวของเราก็มีส่วนด้วย ดังนั้นจะต้องจ่ายเงินให้เราเหมือนกัน!”
“และเราก็ต้องการเจ็ดหรือแปดร้อยหยวน!”
“ใช่แล้ว!” คุณไม่จ่ายเงิน ไม่ได้! ”
ป้าหลิวดูพอใจกับตัวเองมาก เธอหยุด คนงานที่ขนย้ายตู้วางไว้บนพื้น แล้วนั่งลง
“เย่หยู ถ้าคุณไม่จ่ายเงินวันนี้ อย่าจะย้ายออกไปเลย!”
เย่หยูมองไปที่เพื่อนบ้านของเขา ดวงตาของเขาฉายความผิดหวัง เขาถอนหายใจ พูดว่า “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แมว่าคุณจะไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย แต่ผมก็ยังปฏิบัติต่อคุณเหมือนเพื่อนบ้านของผม”
“คุณสามารถตําหนิผม ได้ว่าไม่สามารถชดเชยคุณได้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสังเกตเห็นการชดเชยของผมเลยเหรอ?”
ดวงตาของป้าหลิวเบิกกว้าง ขณะที่กรีดร้องว่า “เย่หยู อย่าโกหก! ชดเชย?! ถุย! เงินอยู่ที่ไหน? ทําไมฉันไม่เห็นเงินเลย ?!”
เพื่อนบ้านก็ตอบว่า “ถูกต้อง เย่หยู อย่าโกหก พวกเราไม่ได้เงินเลย!”
เด้รับเงินเหรอ? ฉันไม่เห็นมัน! “
“ไม่ฉัน ไม่ได้เงินจากเย่หยู!”
ป้าหลิวชี้ไปที่ เย่หยู แล้วเย้ยหยัน “เย่หยู ฟังนะ!” ยังไม่มีใครได้รับเงินเลย!”
เย่หยู ยิ่งผิดหวังมากขึ้น กับเพื่อนบ้านของเขา และใบหน้าของเขาก็เริ่มเย็นชา “เงิน” ทั้งหมดที่คุณรู้ คือเงิน! “
เย่หยู ชี้ไปที่ถนนที่สะอาด และเป็นระเบียบ รวมถึงถนนสายใหม่รอบ ๆและตะโกนว่า “ดูที่ถนนนี้ ดูที่โคมไฟถนน
ดูที่ท่อระบายน้ำในบ้านของคุณ ดูที่อุปกรณ์ออกกําลังกายบนถนน !”
“คุณคิดว่า ของเหล่านี้ออกมาจากไหน?!”
ป้าหลิวตกตะลึง และพิมพ์ “คุณพูดว่าอะไรนะ? เป็นไปได้ไหมว่า คุณเป็นคนที่ทําสิ่งนี้ทั้งหมด?”
เย่หยู หัวเราะอย่างเย็นชา “เฮ่ คุณคิดยังไง? มีใครสักคนที่ใจดี จะช่วยให้พวกคุณปรับปรุงชีวิตของคุณได้ฟรีๆ หรือเปล่า?”
เย่หยู กวาดตามองเพื่อนบ้านที่ตกใจ และพูดอย่างเย็นชาว่า “แม้ว่าผมจะไม่ให้เงินคุณ แต่ผมใช้เงินเพื่อปรับปรุงคุณภาพชีวิตของคุณ