SPH: บทที่ 150 ขึ้นบ้านใหม่
เพื่อนบ้านทุกคนมองดู เย่หยู ด้วยความตกใจ
อันที่จริง ไม่กี่วันที่ผ่านมา ทีมวิศวกรรมได้มาถึงถนน และปรับปรุงพื้นผิวถนนเก่าและโคมไฟถนนที่เสียหาย
พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า เย่หยูเป็นคนทําสิ่งนี้ทั้งหมด!
แต่ตอนนี้พวกเขายังคงตั้งคําถามกับ เย่หยูว่าทําไมเขาถึงไม่ชดเชยพวกเขา!
บางคนแทบจะไม่ได้รู้จักกับเหยูแต่อย่างใด เย่หยุได้ชดเชยกับกับทุกๆคนอย่างใหญ่โต!
เพื่อนบ้านโดยรอบ ก็ก้มศีรษะลงอย่างอับอาย
ในขณะที่พวกเขา กําลังเพลิดเพลินกับสภาพแวดล้อมที่ สะดวกสบายที่เย่หยูนํามาให้พวกเขา เพื่อนบ้านต่างยืนอยู่ข้างๆอย่างสงบ
“เย่หยู ฉันขอโทษด้วย!” เราไม่รู้ว่า คุณเป็นคนทําให้และเราคิดว่า …”
“เฮ้อ!” เย่หยู ลุงผิดกับเธอ! ”
“เย่หยู เป็นคนที่กระตือรือร้นจริง ๆ เขายังคิดถึงเพื่อนบ้านของเราอีกด้วย!”
“ใช่ เรายังโทษเหยู ที่ไม่ได้แบบนั้น!” มันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยจริง ๆ !”
“เราผู้เฒ่าทั้งหมดตกอยู่ในความโลภ! จริง ๆ แล้วเรา บังและเรียกร้องให้เด็กทําตามความต้องการของเรา! เราไม่ มีใบหน้าที่จะไปพบใครอีกแล้ว!”
เย่หยู มองที่เพื่อนบ้านที่กลับใจเหล่านี้ ราวกับว่าเขากํา ลังมองผ่านคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และพูดเบา ๆ ว่า “วันนี้ผม กําลังจะย้ายออกไปดังนั้นเราอาจจะไม่ได้พบกันอีกในอ นาคต!” ” ทุกคนดูแลตัวเองด้วย!”
เหล่าเพื่อนบ้านต่างพูดไม่ออก พวกเขาต้องการจะสานความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับเหยู แต่พวกเขาทําพลาด ไปแล้ว!
“จากนั้นดูแลตัวเองด้วย เย่หยู”
“ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น เย่หยู เราถูกป้าหลิวหลอกใช้!”
“ใช่!” เป็นป้าหลิว เธอเป็นคนที่ชักชวนให้เรา มาหาคุณเพื่อขอเงินชดเชย!”
“ ใช่แล้ว! แต่เดิมเราไม่ได้ใส่ใจเรื่องการซ่อมแซมถนนแต่อย่างใดป้าหลิวคือตัวตั้งตัวตีเรื่องนี้!”
เมื่อป้าหลิวได้ยินว่า ทุกคนผลักเรื่องนี้ลงบนหัวของเธอเธอก็โกรธแค้นทันที!
เธอชี้ไปที่เพื่อนบ้านและตะโกนว่า “ไอ่หยํา!” คุณไม่มีมโนธรรมจริงๆ! “ก่อนหน้าดวงตาของทุกคนเปล่งประกายสดใส แต่ตอนนี้พวกเขาดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนหน้า นี้บ้าบอคอแตก!”
สีหน้าเพื่อนบ้าน ต่างเปลี่ยนเป็นสีแดง จากคําพูดของป้าหลิวแต่พวกเขาไม่กล้าตอบโต้เพราะนั่นคือความจริง
หลังจากที่ประณามเพื่อนบ้านไป ป้าหลิวหันหน้า และยิ้มให้เย่หยูว่า “ เย่หยูที่จริงแล้วเรื่องนี้ ไม่ใช่ความผิดของป้า”
ป้าหลิวเล่าต่อว่า “เป็นความผิดของคุณ ที่คุณไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน!” ถ้าคุณพูดก่อนหน้านี้ ว่าคุณเป็นคนที่ทํา เรื่องปรับปรุงสาธารณูปโภคให้พวกเรา
เราจะไม่ขอค่าชดเชยถูกต้องมั้ย?”
การแสดงออกของเย่หยู นั้นไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยเมื่อมองไปที่รอยยิ้มของป้าหลิว เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ได้รับการชดเชยแล้วที่นี้ผมจะย้ายบ้านต่อได้รึยัง?”
ป้าหลิวอับอายลง พลางลุกขึ้นจากกล่อง เช็ดมือของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม”ฮ่าๆ แน่นอนคุณทําได้! ดูสิสิ่งนี้เก่า แล้วน่าจะโยนมันทิ้งไปซะ
ปากของเย่หยู เผยรอยยิ้มเย็นชา ก่อนหน้านี้ดูด่าว่าเขาเหนียวแต่ตอนนี้กลับมาพูดถึงมิตรภาพเก่า ๆ ป้าหลิวคนนี้ เป็นคนกลับกลอกจริงๆ!
เย่หยู ไม่สนใจป้าหลิว และเพื่อนบ้านที่เหลืออยู่ และเดินทางออกจากถนนของอําเภอ เย่เว่ยกัว กับปู่ของเขา
เย่หยู นั่งอยู่ในรถเห็นสีหน้าเศร้าใจของเยเว่ยกัวและปลอบโยนว่า”คุณปู ไม่ต้องเศร้า เพราะเพื่อนบ้านเหล่านี้ มันไม่คุ้มค่า!”
เย่เว่ยกัว พยักหน้าและถอนหายใจ “คุณปรู้แล้ว เพื่อนบ้านเหล่านี้กลับกลอกไม่มีความจริงใจ แต่เราเคยเป็น เพื่อนบ้านกันมาหลายปีแล้วอาจเป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาไม่ ได้ใส่ใจต่อมิตรภาพที่ผ่านมาเลย”
ที่บ้านเกิดของเย่หยู คนงานที่ขนย้าย ได้บรรทุกสิ่งของทั้งหมดลงบนรถบรรทุกและเตรียมที่จะขับรถไปที่บ้านใหม่ของพวกเขา
ป้าหลิวยืนอยู่ตรงจุดนั้น เมื่อเห็นว่าคนงานกําลังจะจากไปเธอก็รีบขึ้นไปถามว่า“อ้ย!” เดี๋ยวก่อน ให้ฉันถามหน่อย ครอบครัวเย่จะย้ายไปอยู่ที่ไหน?
“เอ๊ะ…” พนักงานขนย้ายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ตอบอะไร
ใบหน้าของป้าหลิวแสดงความไม่พอใจ “มีอะไรถึงไม่พูด!เราเป็นเพื่อนบ้านมานานหลายสิบปี ใครจะรู้เราอาจต้องไปเยี่ยมพวกเขาในวันข้างหน้า!”
” พวกเขากําลังจะย้ายไปที่ ลานบ้านใจกลางเมือง!”
หลังจากเสร็จ คนงานที่เป็นคนขับรถบรรทุกจึงขับรถออกไปจากอําเภอนี้
“ลานบ้านในใจกลางเมือง?”
เมื่อมองไปที่รถบรรทุกไกลๆ ป้าหลิวพูดซ้ํา ๆ อย่างงงงวยพูดว่า “นี่เราอยู่ที่ไหน?” ทําไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน! “
เพื่อนบ้านโดยรอบก็เงยหน้าขึ้น และได้ยินคําพูดของคนงานที่กําลังเคลื่อนไหวจากไป
“บ้านสี่หลังในเมือง ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน!”
“เหอ ๆ ที่ๆลูกของฉันพักอยู่ตอนนี้ดีที่สุดแล้ว!” มีคนเป็นหมื่นๆ! ครอบครัวเย่ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้แน่นอน! ”
“ใช่!” ยุคนี้เป็นอะไร ลานบ้าน มันอาจไม่ใช่สถานที่ที่ดี!
น้อยคนนัก ไม่เคยได้ยินสถานที่แห่งนี้มาก่อน เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเชื่อว่า เย่หยู ไม่สามารถย้ายไปยังสถานที่ที่ ดีกว่า
อย่างไรก็ตาม ยังมีคนที่เคยได้ยินเกี่ยวกับ ลานบ้านนี้
ชายวัยกลางคนตกใจ และตะโกนว่า “ลูกสาวของฉันทํางานในศูนย์อสังหาริมทรัพย์ และเคยได้ยินเกี่ยวกับลานบ้าน
เมื่อเพื่อนบ้านได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาต่างก็ตื่นเต้นและถามว่า “เฮ้ พี่สี่ ทําไมคุณไม่บอกเราว่ามันเป็นที่ไหนกันแน่?”
พี่สี่ กลืนน้ําลายของเขาแล้วพูดต่อ “มันมีสามเส้นทางลานบ้านกินพื้นที่ เยอะมาก มันตั้งอยู่ใจกลางเมือง! ติดกับ แม่นมังกรและถูกล้อมรอบไปด้วยพื้นที่คุ้มครองทางวัฒน ธรรมที่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสถานที่นั้น!”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้หัวใจของป้าหลิวก็สั่นเทา และเธอก็ถามด้วยเสียงเล็กๆ ว่า “สถานที่นั้น ต้องใช้เงินมากนิดห น่อย ใช่ไหม?”
พี่สี่ เห็นว่าเพื่อนบ้านต่างมองดูเขา และรู้สึกเหมือนมีดวงดาวรอบดวงจันทร์ทันที เขาไอแห้งๆ และพูดอย่างภูมิใจ “แน่นอน!ลูกสาวของฉันบอกว่า สถานที่นี้มีมูลค่าอย่างน้อยสองสามพันล้าน!”
ทุกคนตกใจเมื่อได้ยินว่า หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ตะโกนด้วยความประหลาดใจ “สองสามพันล้าน? ต้องใช้เงิน เท่าไหร่!?”
“นึ่งๆ!” เย่หยู คนนี้ไร้ประโยชน์เกินไป! เงินมากมาย! ซื้อบ้านราคาแพง! ”
“ถอนหายใจ ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ เขาจะต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอีกฝ่าย!” ตอนนี้อีกฝ่ายได้จากไปแล้ว มันก็สายเกินไปที่จะพูดอะไร!”
ป้าหลิวมีน้ําแข็งจับตัวเป็นก้อนใบหน้าเธอ หน้าเขียวสลับแดงหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร่ําไห้เสียใจ
กลับไปที่แม่น้ํามังกร เป็นแม่น้ําที่ไหลผ่านเมืองหมิงโจว
ในฐานะที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองหมิงโจว ทิวทัศน์ของทั้งสองฝั่งของแม่น้ํามังกร อาจกล่าวได้ว่ายอดเยี่ยม
ไปตามถนนกว้างข้างแม่น้ํา เย่หยู ขับรถพา เย่เว่ยกัวไปยังสี่แยก
มีศาลาเล็ก ๆ ตรงทางแยก และมีพนักงานรักษาความปลอดภัยในเครื่องแบบยืนตัวตรง
เมื่อเห็นรถสปอร์ตขับผ่าน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็โบกมือให้เขาหยุด
“ขอโทษครับ มีพื้นที่คุ้มครองไว้ข้างหน้าคนนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้า!”
เย่หยู ลดหน้าต่างลง และพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่า “ผมอาศัยอยู่ข้างในนี้!”
ยามรักษาความปลอดภัยขมวดคิ้ว และพูดอย่างสงสัย”ขอโทษจริง ๆ มีครอบครัวอาศัยอยู่ภายใน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คุณ”
มีคนอื่นอาศัยอยู่ที่นี่หรือ?
เย่หยู ยกคิ้วของเขา ย้อนกลับไป ตอนที่เขาซื้อบ้านเจ้าของพูดจริง ๆ ว่ามีลานบ้านสองชุด ซึ่งหนึ่งในนั้นถูกขาย ไปแล้ว
“ฉันเพิ่งซื้อบ้านลานที่นี่
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้า แล้วพูดว่า “โปรดรอสักครู่ ผมจะโทรไปยืนยัน!”
ในไม่ช้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ได้ทําการตรวจสอบเสร็จสิ้น พวกเขาขึ้นมาหาเขา และพูดว่า “สวัสดี! ยินดีต้อนรับ
“ เชิญเข้ามา!
ขณะขับรถผ่าน ดวงตาของเยี่หยู ก็เปล่งประกาย
“ช่างเป็นสวรรค์โดยแท้!”
เมื่อเทียบกับภายนอก ข้างในเป็นคนละระดับกับข้างนอก
แม้ว่าถนนจะไม่กว้าง แต่ทิวทัศน์นั้นงดงามเป็นพิเศษราวกับว่ามันเป็นสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ในเมืองที่วุ่นวาย
เมื่อมองไปที่ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง เย่หยุยิ้มและพูดกับเเว่ยกัวว่า “ปู่ สิ่งแวดล้อมที่นี่ไม่เลวใช่มั้ย?”
เย่เว่ยกัว สแกนสภาพแวดล้อม และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “สถานที่นี้ไม่เลวจริงๆ!”
หลังจากขับรถไปครู่หนึ่งเหยูก็มาถึง ลานบ้านที่สะอาดและเรียบง่าย
เขาลงจากรถแล้ว เดินไปที่ประตู ซึ่งมีพนักงานแต่งตัวเรียบร้อยกําลังยืนอยู่
“คุณต้องเป็นเย่หยู ใช่มั้ย?” ฉันเป็นพนักงานของอินเทกริตี้ เรียล เอทเตรท! ”
เย่หยู มองไปที่พนักงานที่ยิ้มแย้ม พยักหน้าแล้วพูดว่า“ผมคือ เย่หยู”
เมื่อพนักงานได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งกว้างขึ้น เขาก้มหยิบกุญแจออกมา
และกล่าวอย่างเคารพ “นี่คือกุญแจบ้านโปรดรับมันไว้!”