ตอนที่ 907 สงบเรียบร้อย
กัปตันถึงกับนิ่งอึ้งไปทันที “ ชดใช้ด้วยเครื่องบินลําหนึ่ง ?”
“ ใช่ ! “ หยางโปตอบ เขาชี้ไปที่หัวงูทองสัมฤทธิ์แล้วพูดว่า ” คุณรู้หรือเปล่าว่าหัวงนี้มีมูลค่าเท่าไร ?ยี่สิบล้านดอลลาร์ ! เพื่อหัวงูทองสัมฤทธิ์นี้ พวกเราจ่ายเงินซื้อมาในราคา 20 ล้านดอลลาร์ !
คุณคิดว่าผมจะซื้อเครื่องบินได้ไหม ?”
กัปตันมีใบหน้าที่ยิ้มอย่างเคอะเขิน และมองไปด้านหลังเมื่อเห็นแอร์โฮสเตสเดินกลับไปที่ห้อ งโดยสารด้านหน้าแล้วเขาถึงได้เอ่ยปากพูดออกมาว่า “ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว
งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเลย !”
หยางโปเหลือบมองไปที่กัปตันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยในปฏิกิริยาของ อีกฝ่าย ! เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปทางห้องโดยสารด้านหน้าแสงสว่างวาบผ่านตาไปในขณะที่ กําลังจดจ่ออยู่นั้น
“ บัง” เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ทําเอาทุกคนถึงกับช็อกไปตามๆกัน !
“ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? เกิดอะไรขึ้น ? ” หยางเต๋อเชิงดูค่อนข้างตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด
ลัวย่าวหัวหันไปมองหน้าหยางโป เมื่อเห็นเขาจ้องมองตรงไปข้างหน้าก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
“ ยังมีผู้ก่อการร้ายอยู่ในห้องผู้โดยสาร ?”
“ ไม่ใช่ เสียงปืนไม่ได้ดังมาจากที่เราอยู่ แต่มาจากห้องโดยสารด้านหน้า !”
* ใช่ มันมาจากห้องโดยสารด้านหน้า พระเจ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในห้องโดยสารด้านหน้ากัน แน่ ?”
ในห้องผู้โดยสาร บรรดาผู้โดยสารที่เหลืออยู่ต่างดูค่อนข้างตื่นตระหนกพวกเขาไม่รู้แน่ชัด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นด้วยเหตุนี้จึงยิ่งพากันตื่นตระหนกมากขึ้น
ใบหน้าของกัปตันเอาแน่เอานอนไม่ได้ ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่แต่เขารู้ดีว่าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถ้ามีการใช้ปืน มันก็จะส่งผลกระทบอย่างมากต่อเขาอย่างน้อยตําแหน่งกัปตันนี้ก็จะแตะต้องไม่ได้ !
หยางโปเห็นสถานการณ์ของห้องโดยสารด้านหน้าผ่านแผ่นกั้นชายชุดดําสองคนนั้นกําลังแอร์โฮสเตสคนหนึ่งอยู่และยิงพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินอีกคนจนได้รับบาดเจ็บ
และกําลังจะตะโกนเรียกแอร์โฮสเตสคนสวยที่อยู่ทางด้านนี้ !
ในที่เกิดเหตุ หยางโปไม่พบชายชุดดําสองคนนั้นถูกหมัดไว้ !
เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของหยางโปก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาเหมือนจะคาดเดาสถานการณ์ออกได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแอร์โฮสเตสสาวคนเมื่อกี้น่าจะกลับไปแจ้งข่าวแล้วอ ยากจะจับโจรใหม่อีกครั้งเพื่อให้ผู้โดยสารข้างนอกดู แต่ดูเหมือนโจรจะไม่ยอมประนีประนอมจึงต่อต้านขึ้นมาทันที
โง่ ! โง่เหมือนหมู !
หยางโปโมโหมาก พนักงานบนเครื่องบินน่าจะสมรู้ร่วมคิดกับอีกฝ่าย แต่พวกเขาโง่มาก
ไม่รู้ที่จะยึดอาวุธปืนไว้ยังไง ! ไม่รู้หรือยังไงว่าควรจะยึดปืนเก็บไว้ที่ตัวเองก่อน ?
“ เศษขยะ !” หยางโปหันไปด่ากัปตันทันทีและเดินไปที่ห้องผู้โดยสารอย่างรวดเร็ว !
“ นายจะไปทําอะไร ? ในนั้นมันอันตรายมากเลยนะ !” ลัวย่าวหัวตะโกนเรียก
หยางโปหันกลับมามอง “ พวกโจรพวกนี้มาที่นี่เพื่อตามหาเรา ! ฉันจะไปดูสักหน่อย !”
พูดจบ หยางโปก็เปิดประตูห้องผู้โดยสารและเดินเข้าไป
ลัวย่าวหัวตกใจผงะไปครู่หนึ่ง “ โจรปล้นจี้ยังไม่ถูกจับใช่ไหม ? ทําไมยังมีอยู่อีก ?”
หลังจากตกตะลึงไปสักครู่ ลัวย่าวหัวก็ได้สติกลับมาทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางกัปตัน
” บอกมาตามตรง คุณไม่ได้จับโจรไว้ใช่ไหม ? คุณร่วมมือกับพวกมันอยู่ใช่ไหม ?”
กัปตันมีสีหน้าตื่นตระหนก “ ไม่มี ไม่มี… เป็นไปได้ยังไง ? ”
* คุณพูดมาตามตรงก็พอ ว่าใช่หรือไม่ใช่ ? ” ลัวย่าวหัวตะคอกถามเสียงดัง
” ปัง ! ”
เสียงปืนดังขึ้นมาอีกนัด กัปตันตกใจกลัวขาสั่นจนยืนไม่ไหว เขาคุกเข่าลงทันที
“ ใช่ ใช่ ผมปรึกษาหารือกับคู่กรณี พวกคุณรีบไปช่วยคนข้างในเถอะ พวกเขากําลังตกอยู่ ในอันตราย ! ”
กัปตันคุกเข่าลงตรงที่เกิดเหตุด้วยน้ําตานองหน้า เขาเสียใจกับการกระทําที่ตนเองได้ทํา ลงไปเป็นอย่างมาก !
“ อะไรนะ ? เป็นคุณที่ทรยศเรา ? ทําไมคุณถึงทําแบบนี้ ? ”
“ คุณทําไมต้องทรยศพวกเราด้วย คุณมันคนไร้ยางอาย !”
“ เดิมเขามันไร้ค่าอยู่แล้ว คุณไปคุยกับเขามันจะไปมีประโยชน์อะไร ?”
“ เร็วเข้า พวกเรารีบเข้าไปช่วยพ่อหนุ่มคนเมื่อสักครู่นั้นกันเร็ว ต้องเอาชนะอาชญากรนั้นให้ได้ !
ทุกคนอย่างเบียดเสียดกันเข้าไป ยังมีตํารวจอยู่ในที่เกิดเหตุไหม ? มีคนเคยเป็นทหาร มาก่อนหรือเปล่า พวกเราเข้าไปด้วยกันเถอะ !”
“ ผมเคยเป็นทหาร ผมไปเอง !” ผู้ชายวัยสามสิบที่ตัดหัวเกรียนคนหนึ่งพูดอย่างรวดเร็ว
“ คุณไปไม่ได้ ! ” ภรรยาของเขาดูจะไม่ค่อยยินยอมและคว้าแขนเขาเอาไว้
ชายคนนั้นลังเลเล็กน้อย “ ผมกําลังช่วยคนของเราเองอยู่ ถ้าถูกพวกคนร้ายจับตัวไว้จริงๆ
เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาไม่มีทางยอมหยุดอยู่ที่สนามบินภายในประเทศอย่างแน่นอน
เมื่อถึงตอนนั้นเราจะตกอยู่ในอันตราย !”
ภรรยาแสนสวยดูเหมือนจะอายุ 20กว่าปีเท่านั้น เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้และถามออกมาว่า “ เริ่มแรกที่คุณออกไปรักษาความสงบ ฉันก็สนับสนุนให้คุณไป แต่คุณรู้หรือเปล่าว่า ช่วงวันเวลาตอนที่คุณจากไป ฉันอยู่ยังไง ? ทุกวันฉันอยู่แต่กับความวิตกกังวลและหวาดกลัว !”
“ ผมรู้ และผมก็เข้าใจเช่นกัน แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกัน ผมอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไป !”
ฉากที่เกิดขึ้นในที่เกิดเหตุนี้ ทําเอาหลายๆคนซาบซึ้งใจ ทุกคนมองดูคู่สามีภรรยาคู่นี้
และถึงกับรู้สึกเศร้าใจที่พวกเขาจะต้องมาพรากจากกัน !
ลัวย่าวหัวยืนขึ้น เขามอบหัวงูทองสัมฤทธิ์ให้หยางเต๋อเชิง” ช่วยนํามันกลับไปให้ผมด้วย !”
หยางเพื่อเชิงกอดหัวหัวงูทองสัมฤทธิ์ไว้และยืนขึ้น “ ผมก็อยากไปช่วยเหมือนกัน !”
“ คุณเก็บหัวงูทองสัมฤทธิ์ไว้ดีๆ !” ลัวย่าวหัวพูด “ ที่เหลือไม่ต้องให้คุณช่วย !”
พอพูดจบ หลายคนก็เดินออกมาจากกลุ่มฝูงชน จากนั้นพวกเขาก็เดินตรงไปที่ห้องโดยสารด้านหน้า สักพัก ในห้องก็ดูเงียบลง ทุกคนจ้องมองไปที่แผ่นหลังของพวกเขา และรู้สึกว่ายิ่งใหญ่ มาก !
“ นี่พวกคุณจะทําอะไร ? ” จู่ๆ ประตูห้องผู้โดยสารก็เปิดออกหยางโปยืนอยู่ที่ปากประตู
และหันหน้ามองดูพวกเขา
ลัวย่าวหัวเงยหน้าขึ้นมอง เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง แล้วอุทานออกมาด้วยความดีใจว่า
“ นายเคลียร์หมดแล้วเหรอ ?”
หยางโปพยักหน้า “ พวกคนร้ายสองคนนั้นดิ้นหนีจนเชือกหลุดและวิ่งหนีไปแล้ว แต่พวกนั้นฆ่าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินตายไปคนหนึ่ง แต่ด้วยความพยายามของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินทั้งหมด ในที่สุดพวกเราก็เอาชนะพวกคนร้ายและสังหาร จนพวกนั้นตายไป !”
ทุกคนมองไปที่หยางโบด้วยสีหน้าและแววตายากที่จะเชื่อ เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เขาพูดกับเรื่องราวแท้จริงที่เกิดขึ้นไม่เป็นไปในทางเดียวกัน แม้จะไม่รู้ว่ากัปตันและพรรคพวกทําอะไรกันแน่
แต่พวกเขาต้องเกี่ยวข้องกับคนร้ายอย่างแน่นอน !
ทําไมหยางโปพูดแบบนี้ ? ทําไมเขาถึงแก้ไขความผิดให้ลูกเรือบนเครื่องบิน ?
“ ยังเหลือเวลาอีกเจ็ดแปดชั่วโมงในการเดินทาง ลูกเรือทุกคนต่างลําบากกันมามากแล้ว
แม้ว่าจะทําผิดพลาดไปบ้าง แต่พวกเขาก็ยังต้องทํางานอย่างขยันขันแข็งต่อ ดังนั้น เรื่องบางเรื่อง ทุกท่านได้โปรดเข้าใจด้วย ! ” หยางโปกล่าว
ตัวยาวหัวมองไปทางหยางโป “ นายคงไม่รับสินบนจากพวกเขามาหรอกใช่ไหม ? ”
หยางโปส่ายหน้า “ นายคิดว่าฉันเหมือนคนรับสินบนหรือไง ? มือข้างไหนของฉันมีของอยู่บ้างล่ะ ?”
อันที่จริง หลายคนต่างเห็นหมดแล้ว และเข้าใจความหมายของหยางโปดี จุดหมายปลายทางต่อจากนี้ยังอีกยาวไกล หากพวกเขาหมกมุ่นอยู่กับการให้ลูกเรือบนเครื่องบินมารับผิดชอบ
อาจเกิดปัญหาขึ้นบนเครื่องบินได้อย่างง่ายดาย !
“ เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันเถอะ กลับไปพักผ่อนกันก่อน ตอนนี้ไม่รู้ว่าเที่ยวบินจะดีเลย์ หรือเปล่า ? ” ลัวย่าวหัวโบกมือ
“ พวกเราสามารถเข้าไปตรวจสอบดูหน่อยได้ไหม ? ” ตํารวจที่นําใบรับรองการบังคับใช้กฎหมายออกมาเอ่ยถามขึ้น
หยางโปพยักหน้า “ ทุกคนเข้าไปดูได้เลย !”
ทุกคนจึงได้เปิดประตูและพากันเข้าไป หลังจากเดินเข้าประตูไป ทุกคนก็เห็นว่าคนร้ายคนหนี้งถูกยิงกลางหน้าผาก และอีกคนก็ถูกมีดบาดที่คอ ด้านข้างมีพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินยืนอยู่
มีมีดเล่มหนึ่งอยู่ที่ปลายเท้า มีเลือดสาดกระเซ็นอยู่บนตัวของเขา เขามีสีหน้าท่าที่ที่ดูตื่นตระหนกตกใจมาก !