ตอนที่ 1600 แขกจากวิหารมารโลหิต (3)
“เฝ้าดูและเคลื่อนไหวไปตามสถานการณ์เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้” กู่ซินเยียนไม่สนข้ออ้างนี้
“ข้ามาหาเจ้าวันนี้ ไม่ได้จะมากวนใจเจ้า แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกเจ้า” หลินเฮ่าอวี่จนปัญญาแล้ว จึงทำได้แค่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่องอะไร?” กู่ซินเยียนถามอย่างหงุดหงิด
“กู่อิ่งกำลังมาที่นี่” หลินเฮ่าอวี่พูด
“อะไรนะ?” กู่ซินเยียนมีสีหน้าตกตะลึงแฝงไปด้วยความหวาดกลัว
“ท่านประมุขส่งเขามาที่นี่เพื่อนำยามาให้สวี่มู่ และสำนักธาราเมฆตอบตกลงแล้ว” หลินเฮ่าอวี่เห็นกู่ซินเยียนหน้าซีดทันที ในใจเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ทั้งสงสารและดีใจ……
ยังไงซะนางก็ยังกลัวคนผู้นั้น
กู่ซินเยียนกัดริมฝีปาก สีหน้าย่ำแย่
หลินเฮ่าอวี่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงทันที “ซินเยียน เจ้าวางใจเถอะ ตอนนี้กู่อิ่งต่างจากเมื่อก่อนแล้ว เรื่องพวกนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก มีข้าอยู่ด้วย ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายเจ้า”
กู่ซินเยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความหวาดกลัวในใจลง นางเงยหน้าขึ้นมองหลินเฮ่าอวี่ที่ทำหน้าห่วงใย
“เจ้ามาเพื่อบอกข้าเรื่องนี้ใช่ไหม?”
“ใช่……” หลินเฮ่าอวี่ประหลาดใจเล็กน้อย
“งั้นตอนนี้ข้ารู้แล้ว เจ้าก็ไปได้แล้ว” กู่ซินเยียนดันมือของหลินเฮ่าอวี่ออกจากประตู จากนั้นก็ปิดประตู
หลินเฮ่าอวี่ยืนจ้องประตูที่ปิดสนิท ใบหน้าซีดขาวจนเขียว สุดท้ายก็ส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชาและเดินออกไป
ครึ่งเดือนต่อมา บนยอดเขาฝูเหยา ประตูหน้าของสำนักธาราเมฆก็ได้ต้อนรับแขกพิเศษ
“ถึงแค่ตรงนี้แหละ พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างใน” ที่หน้าประตูสำนักธาราเมฆ เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้มีรอยยิ้มสดใสพูดกับคนคุ้มกันที่อยู่ข้างหลัง
“ขอรับ!” คนคุ้มกันหันกลับไปอย่างเชื่อฟัง ทิ้งเด็กหนุ่มให้ยืนอยู่ที่หน้าประตูตามลำพัง
จากนั้นชายร่างสูงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆที่ด้านในของประตูสำนักธาราเมฆ
เทียนเจ๋อมองไปที่เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาซึ่งไม่ได้เจอมานานด้วยแววตาเย็นชา สีหน้าไร้ความรู้สึก
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา รูปร่างหน้าตาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่ภายใต้ท่าทางเล่นๆไม่จริงจังของเด็กหนุ่มนั้น มีท่าทางที่ทำให้ผู้คนคาดเดาไม่ได้อยู่
“ต้องรบกวนครูเทียนเจ๋อมารับด้วยตัวเองเช่นนี้ ข้ารู้สึกเหมือนเป็นคนสำคัญขึ้นมาเลย” เด็กหนุ่มหน้าหล่อมองเทียนเจ๋อที่มีสีหน้าเย็นชาด้วยรอยยิ้ม พูดไปยิ้มไปเช่นนี้ ทำให้ผู้คนไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆจากตัวเขาเลย
แต่เทียนเจ๋อไม่ปล่อยให้หน้าตาที่ดูเหมือนไม่อันตรายนี้หลอกเขาได้
“กู่อิ่ง ที่ครั้งนี้เจ้าได้รับอนุญาตให้เข้ามาในสำนักธาราเมฆได้ก็เพราะความจำเป็นของสวี่มู่ พออาการสวี่มู่ดีขึ้นแล้ว เจ้าต้องกลับไปทันที” เสียงของเทียนเจ๋อแข็งกระด้างเล็กน้อย สายตาที่มองอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความระแวง
กู่อิ่งหัวเราะเบาๆ เขาเอียงคอมองเทียนเจ๋อที่ทำหน้าเคร่งขรึมจริงจัง
“ใจร้ายจริงๆ ข้าเองก็เป็นศิษย์ของสำนักธาราเมฆคนหนึ่ง แต่กลับกีดกันไม่ให้ข้าเข้าเช่นนี้ ใจร้ายใจดำเหลือเกิน”
เด็กหนุ่มดูสุภาพเรียบร้อยและมีเสน่ห์ดึงดูดสายตามาก รอยยิ้มสดใสของเขาก็ไม่มีจุดด่างพร้อยใดๆ แต่เทียนเจ๋อรู้ว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลานั้น คือปีศาจที่กระหายเลือดมากขนาดไหน
“ตั้งแต่วันที่เจ้าจากไป เจ้าก็ไม่ใช่ศิษย์ของสำนักธาราเมฆแล้ว การที่ยอมให้เจ้าเข้ามาในสำนักธาราเมฆได้อีกครั้งก็เป็นการอ่อนข้อให้มากแล้ว” เทียนเจ๋อไม่กล้าผ่อนความระมัดระวังลง สำนักธาราเมฆต้องไม่มีปีศาจร้ายเช่นนี้ปรากฏตัวขึ้นอีก!
กู่อิ่งยักไหล่เล็กน้อย
“ไม่มีปัญหา ข้ามาที่นี่เพื่อส่งยาและแวะเยี่ยมน้องสาวข้าเท่านั้น”