ตอนที่ 1603 หยางหลังตายแล้ว
สิงหาคือเดือนที่ร้อนสุดบนดาวฟิสเตอร์ มันยังเป็นฤดูที่แห้งแล้งสุด
ระหว่างกลางวัน อุณหภูมิเฉลี่ยสูงกว่า 40 องศา แต่มันจะลดลงประมาณ 20 องศาตอนกลางคืน ต่อให้เป็นคนทั่วไป มันก็สบายกว่าตอนกลางคืน นับประสาอะไรกับผู้บ่มเพาะ
ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งหมดที่ต้องทําคือแหงนมอง และก็จะเห็นดวงดาวบนฟ้ามันยากที่จะไม่มีดาว
เหตุผลหลักว่าทําไมหลินฮวงกับคนของเขาถึงเลือกตั้งพันธมิตรดาบที่นี่ก็เพราะดาวนี้อยู่ใกล้กับจุดเคลื่อนย้ายที่เชื่อมต่อโลกกรวดกับมหาพิภพสุด
หลินฮวงนอนบนดาดฟ้า เหม่อมองดวงดาวไม่คุ้นตาเหนือหัว
มันใช้เวลาไม่นานเขาก็ระบุได้ว่าดาวอื่นรอบเขตดาวนักล่าปีศาจคือดาวอะไรรวมถึงดาวที่เขาสงสัยว่าเป็นจุดเคลื่อนย้าย
ดาวนั้นอยู่ในกาแล็กซี่เดียวกับดาวฟิสเตอร์ แม้จะเป็นแค่ดาวคนแคระที่ไกลกว่าดาวอื่นเล็กน้อยและสะท้อนแสงน้อยกว่า มันก็ใกล้กับดาวฟิสเตอร์มาก มันยังเห็นได้ด้วยตาเปล่า
ทันทีที่หลินฮวงกําลังจะใช้จิตเทวะเพื่อยืนยันว่าจุดเคลื่อนย้ายตั้งบนดาวนั้นอุปกรณ์สี่ อสารของเขาก็เริ่มสั่น
เขากดแตะหน้าสื่อสาร มันคือข้อความที่ส่งจากหมายเลขที่ไม่ระบุ
“เจ้าอยู่ในเขตดาวนักล่าปีศาจหรือเปล่า?”
หลินฮวงตกตะลึงตอนอ่าน ภาพของชายร่างผอมพลันผุดขึ้น
“หยางหลิง?!”
คนเดียวที่ชอบใช้หมายเลขนิรนามเพื่อติดต่อเขาและเป็นคนที่สามารถระบุตําแหน่งเขาได้คือหยางหลิงนักเดินทางเช่นเขา
เพียงเมื่อเขากําลังจะตอบข้อความและถามว่าใช่หยางหลิงหรือเปล่า อีกข้อความก็ตามมา
มันมาจากหมายเลขอีกหมายเลข
“อย่าตอบข้อความก่อนหน้าแค่เพื่อยืนยันตําแหน่งปัจจุบันของเจ้า”
แทบจะในเวลาเดียวกัน ข้อความก็มาจากอีกหมายเลข
“เจอกันพรุ่งนี้เช้า เราจะคุยตอนเราพบกัน(อย่าตอบ)”
หลินฮวงขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังปิดหน้าสื่อสาร
จากที่ดู หยางหลิงได้พบเจอปัญหาร้ายแรงบางอย่าง ไม่งั้นเขาคงไม่ระวังขนาดนี้
เขายังจําได้ถึงครั้งก่อนที่หยางหลิงส่งข้อความหาเขา นั่นคือเมื่อสี่เดือนก่อน หลินฮวงกําลังปิดประตูบ่มเพาะอยู่ตอนนั้นและเห็นข้อความตอนประมาณสองเดือนต่อมา ตอนเขาโทรกลับ หมายเลขก็ไม่สามารถติดต่อได้แล้ว
สิ่งที่คว้าความสนใจเขาตอนนั้นคือหยางหลิงส่งข้อความสั้น ๆ มาแค่ว่า “ฝากดูแลหงซวงแทนข้าด้วย”
ตอนนั้น เขาสงสัยว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับหยางหลิง
โชคดี ในที่สุดเขาก็ได้รับข้อความจากหยางหลิงหลังผ่านไปสี่กว่าเดือน
หลินฮวงโล่งใจเล็กน้อยที่อย่างน้อยเขาก็ได้รับข้อความบ้าง มันพิสูจน์ว่าหยางหลิงยังปลอดภัยอยู่
“ข้าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพรุ่งนี้ที่เราพบกัน” หลินฮวงพึมพํากับตัวเอง
ตอนเขาตรวจสอบเวลา มันก็เริ่มดึกแล้ว
เขารีบเข้าห้องนอน อาบน้ําและขึ้นเตียง
ในความเป็นจริง ด้วยระดับปัจจุบันของเขา ร่างกายของเขาจะไม่สกปรก และเขาก็ไม่ต้องนอนเลย
มันแค่ว่าเขาหิน ตอนเขาไม่ได้บ่มเพาะ เขายังคงรักษานิสัยปกติของการกิน นอนและอาบน้ํา
เช้าวันต่อมา หลินฮวงตื่นขึ้น
พอเขาทํากิจวัตรประจําวันเสร็จ มันยังไม่หกโมงเช้าดี
หนึ่งในเหตุผลที่เขาตื่นเร็วเพราะเขานัดพบกับหยางหลิงไว้ อีกเหตุผลคือเขาอยากไปลองกินอาหารเช้าที่ร้านอาหารเล็กๆดู
ร้านอาหารเช้านั้นยุ่งมาก แม้กระทั่งในตอนเช้าตรู่ หลินฮวงไม่เต็มใจต่อแถวรอ เขาจึงตัดสินใจตื่นขึ้นแต่เช้ามืดแทน
เมื่อเขาเตรียมตัวเองพร้อม เขาก็ตรวจสอบพื้นที่ด้วยจิตเทวะและพบว่าร้านอาหารเช้าเพิ่งเปิดประตู ในชั่วพริบตา เขารีบไปปรากฏตรงหน้าทางเข้า
เขาสั่งซาลาเปาสูตรเด็ดของร้านมาสองถาดและโจ๊กธรรมดาหนึ่งชาม จากนั้นก็นั่งลงและรออย่างอดทน
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นไม่ถึงสองวินาทีหลังเขานั่งลง
หลินฮวงตกตะลึงตอนเห็นว่ามันเป็นใคร เขาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะได้สติ
“เจ้ามาที่นี่ได้ไง?หยางหลิงอยู่ไหน?”
คนที่มาพบเขาคือหงซวง!
หลินฮวงมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า นางต่างจากก่อนหน้า นิสัยของนางก็ดูเปลี่ยนไปด้วย
ไม่เพียงแต่ท่าทางเย้ายวนในอดีตของนางจะหายไป แต่นางยังไม่สวมชุดแดงอีก นางกลับสวมชุดสีเขียวธรรมดาและ ความกังวลก็แสดงชัดบนคิ้วนาง
“หยางหลิงเขาตายแล้ว..”หงซวงลังเลอยู่ครึ่งหนึ่งก่อนตัดสินใจพูด
“หยางหลิงตายแล้ว?!” หลินฮวงพบว่ามันยากจะเชื่อ เขาหรี่ตามองหงซวง.”แล้วใครที่ส่งข้อความเหล่านั้นให้ข้า”
“ข้าเอง” พอหงซวงพูด ภาพหน้าจอของข้อความทั้งสามก็ปรากฏ
ภาพหน้าจอยืนยันว่านางส่งข้อความเหล่านั้นจริง
“งั้นเจ้าหาพิกัดข้าเจอได้ไง?!ตําแหน่งของอุปกรณ์สื่อสารของข้าโดนปิด” หลินฮวงถามอย่างสงสัยอีกครั้ง จากที่เขาจําได้ หยางหลิงเป็นคนเดียวที่ทําได้ มันไม่มีประโยชน์ต่อให้ตําแหนงของอุปกรณ์สื่อสารเขาจะปิดอยู่ หยางหลิงก็ยังหาตําแหน่งเขาได้
“เขาย้ายนิ้วทองคําของเขามาให้ข้าก่อนเขาตาย” ขณะที่หงซวงกําลังอธิบาย หลินฮวงก็เอาแต่จ้องนางแต่ทว่านางไม่ได้ดูราวกับกําลังโกหก
หลินฮวงรู้ถึงความสัมพันธ์ของหยางหลิงกับหงซวง แต่ทว่า เขาไม่คิดว่าหยางหลิงจะเปิดเผยตัวตนของเขาในฐานะนักเดินทางกับเรื่องนิ้วทองคําให้หงซวงฟัง เหนือสิ่งอื่นใด หยางหลิงเคยโดนหักหลังมาก่อน มันยากมากที่เขาจะเชื่อใจใครสักคนเต็มที่
แต่ทว่า สิ่งที่หงซวงพูดได้โน้มน้าวหลินฮวงเพิ่ม
นี่เพราะหยางหลิงอาจวางแผนสําหรับอนาคตเมื่อเขารู้ตัวว่าเขาต้องตาย เพื่อป้องกันไรเดอร์จากการได้รับนิ้วทองคําของเขา เขาจึงโยกย้ายนิ้วทองคําของเขาให้คนอื่นล่วงหน้า นอกจากนี้ผู้ได้รับนิ้วทองคําก็คือหงซวง ซึ่งมีเหตุผลเหมาะสมเพราะทั้งคู่ใกล้ชิดกัน
พูดตามทฤษฎีแล้ว มีแค่นักเดินทางถึงใช้นิ้วทองคําได้ อย่างไรก็ตาม นิ้วทองคําของหยางหลิงไม่สมบูรณ์ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยสติปัญญากับความสามารถของเขา มันเป็นไปได้ที่เขาจะพบวิธีโยกย้ายนิ้วทองคําให้หงซวง
“เขาขอให้ข้ามาหาเจ้า” หงซวงไม่ขยับตัวเพื่อหลบสายตาหลินฮวง”เขายังบอกว่าในโลกนี้เจ้าเป็นนักเดินทางคนเดียวที่เขาไว้ใจ”
หลินฮวงคิดลึกหลังได้ยิน
สิ่งที่หงซวงพูดฟังดูคําประชม แต่นั่นต้องเป็นสิ่งที่หยางหลิงพูดก่อนตายแน่ หงซวงอาจไม่ได้แต่งขึ้น
“เขาตายได้ไง” หลินฮวงถามอีกครั้งหลังแยกแยะความคิดและความรู้สึก
“เราตกเป็นเป้าหมายของพวกไรเดอร์ทันทีที่เรามาถึงมหาพิภพ นิ้วทองคําของหยางหลิงไม่สมบูรณ์ แต่คนที่สามารถปล้นนิ้วทองคําของเขาได้กลับสัมผัสได้ถึงตําแหน่งคร่าวๆของมัน เราคอยหลบหนีอยู่หลายปีในมหาพิภพเพราะเหตุนี้”
“ประมาณสี่เดือนครึ่งก่อน คนที่ปล้นนิ้วทองคําของหยางหลิงลงมือเอง มันคือจ้าวเทวะที่พบจุดซ่อนตัวเราง่ายๆ..หยางหลิงสัมผัสได้ว่ามาตรการป้องกันทั้งหมดที่เขาวางไว้โดนทําลาย เขารู้ว่าศัตรูเรากําลังมา เขาจึงย้ายทั้งนิ้วทองคํากับข้อมูลลับในหัวของเขาให้ข้าก่อนส่งข้ามา
“งั้นเจ้าก็ไม่เห็นหยางหลิงตายด้วยตาตัวเอง?” หลินฮวงถาม
“ข้าไม่เห็นเขาตาย แต่ข้ามั่นใจ “หงซวงอธิบายอย่างอดทน” ข้าสามารถสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายที่หลงเหลือของเขาโดนกําจัดไปจากนิ้วทองคําอย่างสมบูรณ์”
“ไม่ต้องกังวลว่านิ้วทองคําภายในตัวข้าอาจดึงดูดจ้าวเทวะคนนั้น หยางหลิงได้ปรับนิ้วทองคําของเขาใหม่ตอนส่งให้ข้า แม้นั่นจะทําให้นิ้วทองคําเสียคุณสมบัติส่วนใหญ่ไป มันก็ยังตัดการเชื่อมต่อกับนิ้วทองคําเดิม ไม่งั้น ข้าคงโดนจับไปตั้งแต่สี่เดือนก่อนแล้ว”
“ไปคุยกันที่อื่น” หลินฮวงเหลือบมองซาลาเปาที่ตอนนี้พร้อมแล้วและบอกให้เถ้าแก่เนี้ยแพ็คกลับบ้าน
ด้วยอาหารเช้าในมือ หลินฮวงนําหงซวงไปที่ตั้งพันธมิตรดาบ