SC:บทที่447: การตายของหลินเฉิง?!
“เปล่าประโยชน์!”
เมื่อมองไปรอบๆหลินเฉิงก็อยู่ท่ามกลางลำแสงที่เหมือนกันอย่างกับแกะที่พุ่งออกมาพร้อมกันในคราวเดียว จากนั้นเขาพบว่าลำแสงสีฟ้าทั้งหมดที่เหมือนกับก่อนหน้านี้พุ่งมมาหาหลินเฉินอย่างกระทันหันจากทุกทิศทาง
เมื่อมองไปที่ลำแสงที่อยู่รอบตัวหลินเฉิงก็คำรามออกมาอย่างเย็นชา ปีกบนหลังของเขากระพืออย่างรุนแรง และร่างทั้งร่างของเขาก็เป็นเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ พร้อมกับเสียง ฟึ่บ เขาก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว!
“ฟิ้ว~”
เมื่อฟังเสียงของลมที่ดังมาในหูหลินเฉิงที่กลั้นหายใจอยู่ก็ค่อยๆหันไปมองด้านหลังของตน และก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าลำแสงพวกนั้นไม่ได้รับผลกระทบจากสายลมเลยสักนิดเดียวและความเร็วของมันก็เร็วมาก และตอนนี้มันก็ไล่มาถึงเท้าของเขาแล้ว!
“นี่มันกับดัอะไรวะเนี่ย…”
เมื่อพบว่าการวิ่งหนีจากแผนการของคนทั้งสองไม่สำเร็จหลินเฉิงก็สบถออกมาเบา ในขณะเดียวกันนั้นเองปีกท้ังสองข้างก็หุบลง เขาปรับเปลี่ยนทิศทางเล็กน้อยจากนั้นก็ขึ้นไปยืนบนพื้นและควบคุมความเร็วของลำแสงที่หลิงฉงปล่อยออกมา!
“ระวัง!”
เมื่อเห็นถึงความพยายามของหลินเฉิงไป๋เฟยที่กำลังช่วยหลิงฉงเปาอยู่ก็เอ่ยเตือนทันที จากนั้นเขาก็ประกบมือเข้าด้วยกันและได้ยินเสีย “ตู้ม” ต้นไม้ที่อยู่ใกล้หลินเฉิงก็ระเบิดทันที ปิดกั้นทัศนวิสัยของหลินเฉิง!
“หึ!”
เมื่อเห็นว่าไป๋เฟยเข้ามายุ่งด้วยหลินเฉิงก็ส่งเสียงฮึดฮัดออกมา และทันใดนั้นร่างของเขาก็ร่อนลงไปที่ต่ำแหน่งเดิมบนพื้น จากนั้นเขาก็ตวัดดาบนำแข็งในมือของตัวเองและได้ยินเสียงดัง “กริ๊ก” สองครั้งดังออกมา ไม้ที่หักอยู่ตรงหน้าของเขาก็ถูกฟันด้วยใบมีดขนาดใหญ่สองเล่ม ในเวลาเดียวกัน มันก็ทำให้หลินเฉิงมีเวลาสร้างทางน้ำแข็งเชื่อมตรงไปที่ฝั่งของหลิงฉง!
“เด็กนี่…”
มันเหมือนกับว่าหลินเฉิงกำลังก้าวเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงหลิงฉงเองก็กังวลเช่นกัน ถึงแม้ว่าลำแสงที่เขายิงไปจะไม่มีสสารอะไร แค่พลังพิเศษของมัน ทำให้ความเร็วถูกจำกัด และหลินเฉิงก็ไม่สามารถตามพวกเขาทัน แต่ตอนนี้ การที่เห็นหลินเฉิงพุ่งเข้ามาหาตัวเองบนเส้นทางน้ำแข็งก็ทำให้หลิงฉงรู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย!
“ฟึ่บ…”
ขณะที่หลินฉงกำลังจะยอมแพ้ในการควบคุมลำแสงและหลบการโจมตีของหลินเฉิงเขาก็ได้ยินเสียงกำหมัดสองเสียงดังขึ้นมาจากด้านข้างของเขา เขารีบหันกลับไปมองและเห็นว่าไป๋เฟยกำลังเล็งเป้า มือของอีกฝ่ายกำแน่นและจ้องไปที่หลินเฉิงที่กำลังวิ่งเข้ามา!
ทันใดนั้นตอนที่หลินเฉิงอยู่ห่างทั้งสองไม่ถึงสิบเมตร ไป๋เฟยก็ปล่อยหมัดทั้งสองข้างออกไปในครั้งเดียว จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังปัง คลื่นกระแทกโปร่งใสที่สู้งเกือบสิบเมตรและกว้าง45-50เมตรก็ถูกปล่อยออกไปจากหมัดของเขาและชนเข้าที่ร่างของหลินเฉิงอย่างจัง!
“ฉันขอให้ช่วยหรอ?ต้องโหดร้ายขนาดนี้เลยหรอ!”
เมื่อเห็นคลื่นกระแทกที่เหมือนกับฟิล์มพลาสติกขนาดใหญ่หลินเฉิงก็ตกตะลึง ในฐานะหัวหน้าที่มีพลังสูงสุดของคนส่วนมาก เขารู้ดีว่าถ้าหากเป็นหัวหน้าที่มีสัญชาติญาณและความสามารถที่แข็งแกร่งขนาดนี้ จะสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของพลังและก้าวสู่ระดับใหม่ได้!
ในเวลานี้“ฟิล์มพลาสติก” เป็น “สิ่ง” ทั่วไปที่ผู้ที่ก้าวข้ามขีดจำกัดของพลังทำได้หลินเฉิง กับตัวกินคน เขาเคยเจอมากแล้วมากมาย แต่โดยปกติแล้วตัวกินคนจะปล่อยคลื่นกระแทกปลายแหลมออกมาเท่านั้น อย่างที่อันตรายที่สุดก็แค่ทำให้ความถี่ในการสั่นสะเทือนเพิ่งขึ้น ซึ่งทำให้อานุภาพของคลื่นรุนแรงขึ้นเท่านั้น
แต่คลื่นกระแทกที่ไป๋เฟยปล่อยออกมานั้นแตกต่างจากคลื่นกระแทกทั่วไปคลื่นกระแทกที่ข้ามขีดจำกัดเรียงตัวบีบอัดกันในแนวแคบ มันไม่เหมือนกับพลังควบคุมน้ำแข็ง เพราะตราบใดที่ยังมีแรงพอ มันก็จะสามารถสร้างกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมาได้ทุกรูปแบบ แต่การโจมตีของ ‘ฟิล์มพลาสติก’ อันนี้มันเกินกว่าคลื่นกระแทกทั่วไปมาก ถ้าหากว่าหลบมันช้าไป ก็อาจจะโดนกระแทกเข้าโดยรอบเข้าอย่างจัง กลายเป็นเนื้อบดอย่างสมบูรณ์!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หลินเฉิงสามารถทำได้แค่ยอมแพ้หลิงฉงที่อยู่ใกล้อย่างไม่เต็มใจ เท้าของเขาดันพื้นและร่างทั้งร่างก็ถอยหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว!
ใครจะไปรู้ว่าตอนที่เขากำลังจะหลบหนีจากการโจมตีของตาข่ายการสั่นสะเทือนนั้นได้แล้วจู่ๆ ลำแสงเอื่อยเฉื่อยจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากด้านหลังของเขา
เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากจะพยายามพาทั้งตัววิ่งไป!
”มันจบแล้ว!”
เมื่อเห็นลำแสงเอื่ยเฉื่อยนับสิบที่พุ่งออกจากอกของตัวเองหัวใจของหลินเฉิงก็กระตุกทันที ฉิบหายแล้ว!
ถึงแม้ว่าเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหลบมันมันก็เหมือนว่าเขาจะรีบไปอยู่ภายใต้การประสานการโจมตีของสุนักจิ้งจอกเฒ่าทั้งสองตัว โดยเฉพาะไป๋เฟย
หลินเฉิงคิดว่าเขาเป็นแค่คนแก่ธรรมดาที่มีพลังในการสั่นสะเทือนแต่เขาไม่คิดว่าชายคนนี้จะเป็นระดับสุดยอดที่ก้าวข้ามขีดจำกันความสามารถของเขาด้วย! “ตู้ม-!”
“โคร่ม-!”
ไม่กี่วินาทีต่อมาพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือนของภูเขา หลินเฉิงถูกที่ยิงด้วยลำแสงเอื่อยเฉื่อยนับสิบพร้อมกันก็ถูกล้อมไปด้วยตาข่ายคลื่นกระแทกขนาดใหญ่ พร้อมทั้งกับต้นไม้ และหญ้าที่อยู่บริเวณใกล้เคียงก็ร่วงกระแทกลงมาจากท้องฟ้า!
“มันจบแล้ว…”
เมื่อมองไปที่ทรายที่ลอยฟุ้งเบื้องหน้าและกิ่งก้านของต้นไม้และใบไม้ที่กระจัดกระจายอยู่โดยรอบและการกระแทกที่รุนแรง ไป๋เฟยก็อ้าปากค้างและหันไปพูดกับหลิงฉง แม้แต่อีกสองคนที่ระดับพลังแข็งแกร่งกว่ากว่าเขาก็ไม่สามารถต้านทานการกระแทกระดับทำลายล้างระดับนี้ได้
“อ่า…”
หลังจากที่ได้ยินคำของไป๋เฟยหลิงฉงก็ถอนหายใจและส่ายหัวไปมาอย่างอดไม่ได้! “ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่แข็งแกร่งจริงๆ ถ้าหากว่าไม่ได้เจอกันในฐานะของคนที่ต้องจัดการเขา ความสำเร็จในอนาคตของเด็กหนุ่มคนนี้ก็คงจะไม่มีขีดจำกัด! นี่พวกเราจัดการตัวอันตรายหรือว่าฆ่าความคาดหวังกันแน่นะ?”
เมื่อได้ยินแบบนั้นไป๋เฟยก็ส่ายหัวเล็กน้อย เขาไม่เห็นด้วยกับคำพูดของหลิงฉง “อย่าคิดมากนักเลย ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะแข็งแกร่ง แต่ยังไงเขาก็เป็นมนุษย์ ฉันเคยได้ยินคำพูดของมนุษย์ที่ดังๆที่ว่า: ถ้าไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกัน หัวใจก็จะต่างกัน! คุณคิดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะปล่อยพวกเราไปกลับจากที่เขาประสบความสำเร็จบางอย่างหรอ?”
“พูดยากพูดยาก…”
ถึงแม้ว่าคำพูดของไป๋เฟยจะมีเหตุผลมากก็ตามหลิงฉงก็ยังมีความรู้สึกใกล้ชิดกับหลินเฉิงอย่างอธิบายไม่ถูก สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไม่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป หรือแม้กระทั่งว่าเขาอาจจะแตกต่างจากทุกคน! เขาส่ายหน้าหลิงฉงมองไปที่หลุมขนาดใหญ่ที่ค่อยๆปรากฏขึ้นต่อหน้าของคนทั้งสองหลังจากที่ลมและทรายค่อยๆหายไป เขาก็หันไปพูดกับไป๋เฟย “เอาเถอะ ยังไงซะพวกเราก็ทำหน้าที่ที่ได้รับมองหมายมาจากท่านพี่ของคุณสำเร็จ กลับไปรวมกับหลิงเหมิงและรายงานข่าวกันเถอะ”
“ไม่ต้องห่วง”
เมื่อได้ยินคำพูดเหนื่อยหน่ายของหลิงฉงไป๋เฟยก็โบกมือให้อีกฝ่ายเขาลง จากนั้นหลิงฉงก็รีบเดินไปที่ขอบหลุมและพูดกับไป๋เฟยที่อยู่ข้างหลังของเขา “มันมีความลับมากมายเกี่ยวกับเด็กหนุ่มคนนี้ ถ้าหากเขาไม่ตาย ผมก็อยากจะพาเขากลับไปที่กลุ่มของเราเพื่อรักษาและถามบางอย่าง…”
———————————-