SC:บทที่448: ทางหนีหรอ? ไม่มีหรอก!
“ระวังด้วย”
เมื่อเห็นว่าไป๋เฟยเดินไปที่หลุมหลิงฉงก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เขารีบส่งเสียงเตือนทันที
เมื่อได้ยินคำเตือนจากหลิงฉงไป๋เฟยก็แกว่งมือโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังและพูด “มันจะมีอะไรอีกหลังจากที่ทั้งหมดนี่….”
“ตู้ม!”
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจนจบแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็โผล่ขึ้นมาจากหลุม ร่างของไป๋เฟยที่ถูกกระแทกอย่างจังลอยขึ้นไปบนอากาศโดยที่ไม่โอกาสได้ตอบสนองอะไรเลยสักนิด!
“ตุ้บ!”
ครู่ต่อมาพร้อมกับเสียงของร่างที่ตกลงมาบนพื้น ร่างของหลินเฉิงก็ค่อยๆเดินออกมาจากไอเย็นที่เกิดจากแท่งน้ำแข็งและสีหน้าของเขาก็เย็นชาอย่างถึงที่สุด!
ตอนนี้ท่าทางของหลินเฉิงแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ผมและคิ้วของเขาขาวขึ้นกว่าครั้งที่แล้วที่เขาอยู่ใน “รูปแบบต่อสู้” อีกครั้ง ปีกน้ำแข็งที่อยู่ด้านหลังของเขาไม่ได้ถูกพพับเก็บ แต่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ปีกน้ำแข็งนั่นเต็มไปด้วยใบมีดน้ำแข็งที่มีความหนาแน่นสูงและทั้งหมดก็ทำให้ร่างทั้งร่างดูเหมือนกับอาวุธที่ทำจากคริสตัล!
“มันไม่เร็วไปหน่อยหรอที่จะฉลอง?”
หลังจากถูกโจมตีไป๋เฟยก็พุ่งขึ้นฟ้าและตกลงมาบนพื้นอย่างแรง หลินเฉินเหลือบไปมองไป๋เฟยที่กำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นและหันไปพูดกับหลิงฉงที่อยู่ห่างออกไป
“ฉันรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น…”
เมื่อมองไปที่หลินเฉิงที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับอันตรายอะไรหลิงฉงก็ไม่รู้จะทำอะไรอีกต่อไป หลังจากที่ถอนหายใจออกยาวๆ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว หลินเฉิงไม่สนใบหน้าเย็นชาของหลิงฉงเขาเหวี่ยงข้อมือของตัวเองและทันใดนั้น ใบมีดน้ำแข็งสีฟ้าสามเล่มก็ออกมาจากมือของเขา “ฟึ่บ” และพุ่งไปที่ไป๋เฟย
“หึ!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงกำลังจะฆ่าไป๋เฟยราวกับว่าเขาเปลี่ยนใจ หลิงฉงตกตะลึง เขายิงลำแสงเอื่อยเฉื่อยออกไปสามลำและทำให้มันช้าลงก่อนที่ใบมีดจะสัมผัสกับคอของไป๋เฟย
ไป๋เฟยที่กำลังบาดเจ็บสาหัสรู้ดีว่าเขาจะต้องตายแน่ๆตอนที่เห็นหลินเฉิงยกมือขึ้นหลังจากรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว เขากำลังจะหลับตาลงและรอความตายของตัวเอง ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงของหลิงฉงที่ยิงลำแสงเอื่อยเฉื่อยมาทางฝั่งของเขา เขารีบลืมตาขึ้นและเห็นว่าใบมีดน้ำแข็งถูกทำให้ช้าลง เขาไม่รีรออีกต่อไป หลังจากกลิ้งตัวอยู่หลายครั้ง เขาก็สามารถออกมาจากวิถีโจมตีของใบมีดได้ทันเวลา
“หึ!” เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของคนทั้งสองหลินเฉิงก็ส่งเสียงเย็น ทันใดนั้น เขาโจมตีทั้งคู่อย่างรุนแรงด้วยสองมือและได้ยินเสียงกริ๊ก ทันใดนั้นอากาศที่อยู่รอบๆคนทั้งสามก็เปลี่ยนไปอย่างไม่สามารถอธิบายได้!
“หลิงฉงโจมตีเขาสิ! เขาเป็นบ้าไปแล้ว!”
เมื่อเห็นท่าทางแปลกประหลาดของหลินเฉิงและเสียงแช่แข็งที่จู่ๆก็ดังขึ้นในอากาศหัวใจของไป๋เฟยก็กระตุกทันที สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าจะมีต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นแน่ๆ เขาจึงรีบวิ่งไปหาหลิงฉงและเร่งเร้า!
“ฟึ่บ-!”
ในขณะเดียวกันกับที่ไป๋เฟยหันมาบอกหลิงฉงเองก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ปกตินี้เช่นกัน ดังนั้นก่อนที่ไป๋เฟยจะพูดจบ หลิงฉงก็ยิงลำแสงเอื่อยเฉื่อยจำนวนมากไปที่หลินเฉิง เขาตัดสินใจที่จะควบคุมหลินเฉิงก่อนไม่ว่าอีกฝ่ายนึงคิดจะทำอะไรต่อไปก็ตาม!
เมื่อเห็นลำแสงเอื่ยเฉื่อยที่พุ่งมาที่อกของตนด้วยความเร็วสูงหลินเฉิงก็หรี่ตาลง เขายังคงก้าวเท้าเบาๆ และจากนั้นก็ได้ยินเสียง “ฟึ่บ” ทั้งไป๋เฟยและหลิงฉงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาเห็นแค่ว่าจู่ๆร่างของหลินเฉิงก็หายไป!
“ฉิบหายแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงหายตัวไปอย่างกระทันหันหลิงฉงก็กัดฟัน ในใจของเขาชี้ชัดว่าหลินเฉิงมีพลังควบคุมน้ำแข็งไม่ใช่พลังในการล่องหน และตอนนี้ เหตุผลเพียงข้อเดียวที่สามารถอธิบายการหายตัวไปของหลินเฉิงได้ก็คือความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เร็วขนาดที่แม้แต่สายตาของพวกตนทั้งสองยังตามไม่ทัน!
”พึ่บ-“
“ตู้ม!”
เมื่อมาถึงจุดนี้หลิงฉงก็รู้ทันทีว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมอีกฝ่ายด้วยลำแสงเอื่อยเฉื่อย เขารีบพุ่งไปที่ร่างของไป๋เฟยและพาออกจากพื้นที่นั้นทันที แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านหลังของตน จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บที่หลังและร่างทั้งร่างก็พุ่งไปข้างหน้า!
“เร็วไปหรอ?”
ขณะที่ปลิวอยู่ในอากาศหลิงฉงก็ไม่สามารถปกปิดความตกตะลึงได้อีกต่อไป เขาพยายามอย่างสุดความสามารถของตัวเองเพื่อป้องกันการโจมตีจากหลินเฉิง
แต่ก็ยังไม่สามารถตอบสนองได้อยู่ดีเขาไม่เคยเห็นความเร็วแบบนี้ในผู้มีพลังที่ใช้ความเร็วมาก่อน!
“หืม?!”
หลังจากที่เตะหลิงฉงออกไปหลินเฉิงก็เตรียมจะโจมตีต่อ แต่สายตาของเขาเหลือบไปมองไป๋เฟย ที่ควรจะตกอยู่บนพื้น กลับหายตัวไป!
เขารีบมองไปรอบๆอย่างรวดเร็วและทันใดนั้นหลินเฉิงก็พบ ห่างออกไปประมาณ500เมตร ชายวัยกลางคนที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนก่อนหน้านี้กำลังวิ่งให้ห่างออกไปอย่างรวดเร็ว เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ รีบพุ่งตรงไปที่ด้านข้างของคนทั้งสองเพื่อที่จะล้อมวง!
“ตุ้บ!”
“ตุ้บ!”
“ตุ้บ!”
“ตุ้บ…”
พร้อมกับเสียงของบางอย่างตกลงมาไป๋เฟยและหลิงฉงที่กำลังวิ่งหนีก็รู้สึกได้ถึงความมืดที่อยู่ตรงหน้าของตน ทันใดนั้น กำแพงน้ำแข็งที่สูงเกือบสิบเมตรก็ตกลงมาจากบนฟ้า ปิดกั้นทางหนีทั้งหมด!
กำแพงน้ำแข็งที่มีความสูงเท่ากันสามอันตกลงมารอบๆพวกเขาทั้งสองและล้อมพวกเขาเอาไว้!
“หาทางหนีหรอ?มันไม่มีหรอก!”
เดียวครู่เดียวไป๋เฟยและหลิงฉงที่พยายามหนีก็ถูกกักอยู่ในที่เดียวกันทันที
หลังจากที่ด้านบนของคุกน้ำแข็งถูกปิดลงหลินเฉิงก็ไม่สนใจและหมุนตัวเดินไปหาหลิงฉงทันที
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงเดินเข้ามาหาตนหลิงฉงก็อยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่เมื่อเขาเปิดปาก เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ตอนนี้คำพูดของเขานั้นไม่จำเป็นอีกแล้ว ถ้าหากเขาไม่สามารถจัดการอีกฝ่ายได้อย่างเด็ดขาด เขาก็ไม่สามารถหยุดการต่อสู้นี้ได้เลย
ฟึ่บ
ขณะที่กำลังจะจัดการกับหลิงฉงชายชราที่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขา ทันใดนั้น หลินเฉิงก็ได้ยินเสียงใบมีดที่แหวกอากาศมาจากทางด้านหลังของตน เขาหมุนตัวกลางอากาศอย่างรวดเร็ว และเห็นร่างของกระเรียนขาวที่มีมีดเงินยาวอยู่ในมือ พุ่งมาที่เขา!
“ตาแก่นั่น…”
เมื่อเห็นร่างแยกของกระเรียนขาวที่ปรากฏตัวอีกครั้งหลินเฉิงขมวดคิ้ว ในขณะเดียวกัน เขาก็ตวัดดาบไปที่ร่างแยกทันที และเห็นว่ารอยกากบาทลอยออกไปและฟันเข้าที่อกของร่างแยกนั้น!
เมื่อเห็นว่ารอยฟันน้ำแข็งฟันเข้าที่ร่างของเขากระเรียนขาวก็กระทืบลงที่พื้นและพุ่งขึ้นไปบนอากาศอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่เขาจะบินออกไปได้2-3เมตร เขาก็เห็นว่ารอยฟันน้ำแข็งฟันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นในอากาศ และเมื่อมันลอยมาอยู่ตรงหน้าเขา มันก็กลายเป็นใบมีดน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางเกือบหกเมตร!
“อ๊าก”
เนื่องจากขนาดของมีดน้ำแข็งนั้นใหญ่เกินไปร่างแยกจึงไม่สามารถหลบหลีกจากมันได้ เพราะฉะนั้นเขาจึงถูกใบมีดฟันเข้าที่ขาซ้าย เขาส่งเสียงคร่ำครวญออกมา ร่างที่ยังลุกขึ้นไม่ได้โดยสมบูรณ์ร่วงลงที่พื้นอีกครั้ง!
———————————