ตอนที่ 236 เกิดเหตุฆาตกรรม
“พี่ดูสิ อารองดีใจ ยิ้มไม่หุบเลย คงลืมอาสะใภ้ไปแล้ว”
“หลี่ซูหลานเป็นสาวสวย อารองเป็นผู้ชาย เรื่องรักเรื่องใคร่เป็นธรรมดา”
ซูเหลียงอินถอนหายใจ “เสียดายที่พี่รองไม่อยู่ พี่ พี่รองเป็นคนแบบที่ว่านอกจากพี่แล้ว ไม่มองใครอีกเลย พี่รองก็เป็นผู้ชาย ทำไมถึงไม่มองผู้หญิงอื่นเล่า”
พอพูดถึงกู้เฉินหรง ซูจิ่วซือก็อาลัยอาวรณ์ นางยังไม่ได้ข่าวคราวจากกู้เฉินหรง และไม่รู้ว่ากู้เฉินหรงไปถึงเมืองหลวงแคว้นเจียงหรือยัง ตั้งแต่ออกจากเมืองหลวง ก็ไม่มีข่าวคราวจากกู้เฉินหรงเลย ราวกับหายสาบสูญไป
เดิมทีนางยังนึกว่ากู้เฉินหรงจะเขียนจดหมายบอกว่าเดินทางไปถึงอย่างปลอดภัยแล้ว แต่เวลานี้พอคิดให้ดี บางทีนางอาจจะวิตกเกินไป ไม่แน่พอออกจากเมืองหลวง กู้เฉินหรงอาจจะตัดขาดอย่างไร้เยื่อใย เพราะเขาไม่ใช่กู้เฉินหรง เขาชื่อฟู่เฉินหรง
พอเห็นซูจิ่วซือเหม่อ ซูเหลียงอินก็กระทุ้งแขนของซูจิ่วซือ “พี่ พี่ไม่รู้ว่าพี่รองไปไหนใช่หรือไม่”
“ทำไมข้าต้องรู้ด้วย”
“พี่รองก็เกินไปจริงๆ ไม่บอกสักคำก็หายไปเลย ถ้ากลับมาข้าจะต่อว่าแทนพี่”
“พอเถอะ เหลียงอิน อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย” ซูจิ่วซือไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ ขืนพูดต่อไปจะยิ่งทำให้ไม่สบายใจ นางพยายามข่มตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องของกู้เฉินหรง แต่ก็พบว่าทุกครั้งที่นึกถึงกู้เฉินหรงก็จะรู้สึกปวดร้าวใจ
พอถึงตอนนี้นางต้องเผชิญหน้ากับความจริงอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ นั่นคือนางรักกู้เฉินหรง
นี่เป็นความลับในส่วนลึกของหัวใจ นางไม่มีวันให้ใครรู้เด็ดขาด ได้แต่ซ่อนไว้ในใจ
ซูเหงินพาซูคังไปทักทายแขกที่มาร่วมงาน ซูจิ่วซือกับซูเหลียงอินพูดคุยซุบซิบกันอย่างเบื่อหน่าย กู้หลียวนยกถ้วยเหล้าเข้ามา เห็นโต๊ะของซูจิ่วซือมีที่ว่าง จึงนั่งร่วมโต๊ะกับซูจิ่วซือ “ซูเหิงเล่า จะมาชวนเขาดื่ม ไม่เห็นหน้าเขาเลย”
“ข้าเองก็ไม่เห็นเขาเหมือนกัน ซูเหิงดื่มไม่เก่ง หลียวน อย่าชวนเขาดื่มจนเมา ถ้าอยากดื่ม ข้าดื่มกับเจ้า”
ซูจิ่วซือยกกาเหล้าของตนขึ้นรินใส่ถ้วย
“ปกป้องน้องชายอย่างนี้ ข้าเป็นพี่ชายเจ้าอยู่หรือ ข้าดื่มกับซูเหิงไม่ได้หรือ”
กู้หลียวนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พี่ใหญ่ ทำไมพี่ไม่อยู่กับพี่สาม”
ซูเหลียงอินเห็นกู้หลียวนอยู่คนเดียว จึงถามด้วยความแปลกใจ
“อย่าพูดถึงเลย พูดขึ้นมาแล้วเสียใจ น้องเหลียงอิน เจ้าดื่มเป็นหรือไม่”
ซูเหลียงอินกำลังเตรียมจะพูด จู่ๆ จื่อซูก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน น้ำเสียงร้อนรน “คุณหนู แย่แล้ว คุณชายรองเกิดเรื่อง!”
“ซูเหิงเกิดเรื่องอะไร”
พอได้ยินว่าซูเหิงเกิดเรื่อง สีหน้าของซูจิ่วซือก็เครียดทันที
“ฮูหยิที่จะแต่งงานตายในห้องหอ ในห้องนั้นมีคุณชายรองคนเดียว”
หลี่ซูหลานตายแล้ว เป็นเรื่องที่ทำให้ซูจิ่วซือตกใจ นางไม่ได้ถามอะไร รีบเข้าไปที่ห้องหอทันที
ซูเหลียงอินกับกู้หลียวนเดินตาม ออกไปจากห้องจัดเลี้ยง เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เหลือเชื่อจริงๆ
เวลานี้ซูเหมยกับกู้เหยี่ยน และซูเหวินกับซูคังล้วนอยู่ในห้องหอ นอกจากนี้ยังมีสาวใช้ส่วนหนึ่ง ห้องหอใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน
ซูเหิงยืนอยู่ที่นั่นท่าทางทำอะไรไม่ถูก บนพื้นมีมีดสั้นเปื้อนเลือดตกอยู่ เขาสวมเสื้อสีเขียว ที่แขนเสื้อกับมือมีรอยเลือดสดๆ และในห้องมีเขาอยู่คนเดียว หลักฐานทุกอย่างล้วนชี้มาที่เขา
——
ตอนที่ 237 ติดคุก
ซูจิ่วซือเชื่อมั่นในตัวซูเหิง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าหลี่ซูหลาน ชัดเจนว่าเป็นการใส่ร้าย สามารถกำจัดหลี่ซูหลานและยังใส่ร้ายซูเหิงได้ ซูจิ่วซือนึกถึงซูคังเป็นอันดับแรก เรื่องนี้ซูคังได้ประโยชน์มากที่สุด
ซูเหวินเพิ่งแต่งงาน เป็นไปไม่ได้ที่ซูเหวินจะลงมือ เพราะกลายเป็นข้อครหา ซูเหวินเป็นคนรักหน้า จึงไม่ทำเรื่องนี้แน่ คิดให้ดีแล้ว คนที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือซูคัง
ยิงทีเดียวได้นกสองตัว ซูคังคิดได้อย่างนี้เชียวหรือ
ซูเหวินในชุดแต่งงานสีแดง โกรธจัดจนหน้าไม่มีสีเลือด เขาเงื้อมือขึ้นตบหน้าซูเหิงทีหนึ่ง “ซูหลานเป็นผู้หญิงอ่อนแอไม่เรี่ยวแรง และเป็นอาสะใภ้ของเจ้า ทำไมเจ้าอกตัญญูอย่างนี้!”
“อารอง มีหลักฐานอะไรมาว่าพี่รองของข้า เขาไม่เคยเห็นอาสะใภ้มาก่อน จะทำอาสะใภ้ได้อย่างไร เรื่องนี้ไม่มีหลักฐาน”
ซูเหลียงอินเป็นคนใจร้อน พอได้ยินซูเหวินพูดอย่างนี้ก็รีบเข้าไปปกป้องซูเหิง
“ห้องนี้มีซูเหิงอยู่คนเดียว เสื้อผ้าเขาก็มีรอยเลือด ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร
ซูเหลียงอิน ซูเหิงเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า เจ้าย่อมแก้ตัวแทนเขา แต่เรื่องนี้ใครๆ ก็ดูออก วันนี้เป็นงานมงคลของท่านพ่อ แต่กลับเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น ข่าวนี้กระจายออกไปคนอื่นจะมองจวนอันผิงโหวอย่างไร”
ซูคังรีบโต้แย้งซูเหลียงอิน
ซูเหลียงอินยังจะพูดต่อ แต่ซูเหิงส่ายหน้าให้นาง บอกให้รู้ว่าอย่าพูด เวลานี้ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์ เป็นกับดักที่วางไว้อย่างแยบยล เขาตกลงไปแล้ว แค่คำพูดไม่กี่คำย่อมไม่อาจหลุดออกไปได้
“วันมงคลยังเกิดเรื่องอย่างนี้ น่ากลัวจริงๆ
ซูเหวิน เรื่องนี้อาจจะเข้าใจผิด ซูเหิงเป็นคนร่ำเรียนหนังสือ เพิ่งกลับจวน มอบหมายให้เจ้าเมืองไปสอบสวนไม่ดีหรือ จะได้ไม่ทำให้คนในครอบครัวบาดหมางกัน ถ้าซูเหิงถูกใส่ร้าย เจ้าเมืองก็จะจัดการให้”
ซูเหมยแสดงสีหน้าเห็นใจ
“ถ้างั้นก็ทำตามที่ฮูหยินกู้ว่า” ซูเหวินพูดจบก็เดินมาที่หลี่ซูหลานพยายามสะกดความรู้สึกอย่างเต็มที่ “ซูหลาน เจ้าวางใจ พี่จะคืนความยุติธรรมให้เจ้า ให้คนที่ทำร้ายเจ้าชดใช้ด้วยชีวิต”
ตั้งแต่ต้นจนจบซูจิ่วซือไม่พูดไม่จา ซูเหิงเองก็ไม่ได้แก้ตัว เขารู้ดี เวลานี้ไม่ว่าจะแก้ตัวอย่างไรก็ไร้ผล ไม่มีใครเชื่อเขาแน่
ครู่หนึ่งคนของเจ้าเมืองก็เข้ามา พาซูเหิงออกไป ซูจิ่วซือเดินมาหาซูเหิง ช่วยเขาจัดเสื้อผ้า พูดเบาๆ “น้องรอง พี่รู้ว่าเจ้าถูกใส่ร้าย วางใจเถอะ พี่จะหาทางช่วยเจ้า เจ้าจำไว้ อย่ายอมรับผิดเด็ดขาด”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า ข้าจะยอมรับผิดได้อย่างไร พี่ ข้าขอโทษ ข้าคิดอะไรง่ายๆ จึงเปิดโอกาสให้คนอื่น”
“อย่าชักช้า ไป ไป”
เจ้าหน้าที่ผลักซูเหิงอย่างแรง
“ข้าไปเองได้”
พูดจบซูเหิงก็ตามเจ้าหน้าที่ออกไป
“โธ่…” ซูเหลียงอินร้อนใจมาก นางจำได้เมื่อครั้งก่อนตอนที่นางหวังถูกพาตัวไป ไม่นานก็ถึงคราวซูเหิง พอนึกถึงเรื่องนี้ นางเป็นห่วงซูเหิงมาก กลัวว่าซูเหิงจะตายอย่างน่าอนาถเหมือนนางหวัง
ซูจิ่วซือจับซูเหลียงอินไว้ ลูบมือให้สงบ คราวนี้นางไม่มีวันปล่อยให้เกิดเหตุการณ์อย่างนางหวังอีก
หลังจากซูเหิงถูกพาตัวไปแล้ว ซูเหวินก็พาซูคังออกไปต้อนรับแขกข้างนอก
กู้เหยี่ยนเดินเข้ามาหาซูจิ่วซือ พูดปลอบโยน “ถ้าซูเหิงถูกใส่ร้าย เจ้าเมืองต้องให้ความยุติธรรมแก่เขาแน่”