บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 577
หลังจากที่เจเรมี่ได้ยินเรื่องที่เธอพูด ชั้นกำแพงของน้ำแข็งปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “เรามีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงบอกว่าลินนี่ใส่ร้ายเธออีกเหรอ?”
อีวอนตัวสั่น เธอไม่กล้าสบสายตาของเจเรมี่ “ฉัน… ฉันไม่ได้ทำ ฉันคอยดูแลท่านเหมือนกับท่านเป็นปู่ของฉันเองตลอดเวลา แล้วฉันจะทำแบบนั้น ได้ยังไง…”
วินส์ตันฉุนเฉียว เขาเอามือทุบโต๊ะเสียงดังลั่น “ฉันไม่เคยคิดเลยนะ ว่าจะเป็นเธอ!”
“เปล่านะคะ นั่นไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทำนะคะ! คุณลุงวินส์ตัน คุณลุงต้องเชื่อฉันนะคะ…”
“ความจริงอยู่ตรงหน้าเราแล้ว เธอยังโกหกเราอยู่เลย!” วินส์ตันโกรธจัด จนหน้าที่เป็นสีแดงกลับกลายเป็นสีเขียว
หลังจากคาเลนหายตกใจ เธอก็รู้สึกวิตก
ก่อนที่เธอจะถูกผูกโยงเข้าไปในเรื่องนี้ด้วย เธอตัดสินใจที่จะชิงลงมือก่อน ดังนั้นเธอจึงตบหน้าอีวอนอย่างแรง
“อีวอน ฉันผิดหวังกับแกจริง ๆ! แกได้ทำลายชื่อเสียงของตระกูลเยลแมน! ฉันโกรธมาก!”
คาเลนแสร้งทำเป็นรู้สึกขุ่นเคืองต่ออีวอนที่สร้างความล้มเหลวต่อความคาดหวังของเธอ จากนั้นเธอก็หยิบไม้เท้าขึ้นและตะโกนอย่างร้อนรน
“อีวอน แกตีคุณปู่ได้ยังไง? แกเป็นบ้าหรือเปล่า? ฉันเป็นป้าของแก ฉันต้องลงโทษแกเดี๋ยวนี้!”
ขณะที่เธอตวาด เธอแสร้งทำเป็นว่าตีอีวอนด้วยไม้เท้า อีวอนเริ่มคร่ำครวญและร่ำร้องอย่างรู้แกวกัน “หยุดตีฉันนะคะ ป้าคาเลน ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณปู่! เมเดลีนกำลังใส่ไฟให้ฉัน! เป็นเธอ… ”
เสียงเฆี่ยนตีดังขึ้น!
“อ๊า!”
อีวอนยังคงสั่นสะท้านเมื่อถูกเข็มขัดเฆี่ยนอย่างแรง
เธอกรีดร้องและกระโดดขึ้นด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเธอเงยหัวขึ้น เธอก็พบว่าเจเรมี่เป็นคนตีเธอ
“เจ… เจเรมี่ พี่ตีฉันเหรอ” อีวอนจ้องมองเขาทั้งน้ำตาขณะที่รู้สึกตกใจ
ใบหน้าของเจเรมี่ดูเคร่งขรึม และน้ำเสียงของเขาเยือกเย็นยามที่เขาพูด “เธอควรจะรู้นะว่าการถูกตีมันเจ็บแค่ไหน เธอเคยคิดไหม คุณปู่จะเจ็บปวดขนาดไหนจากการที่ถูกเฆี่ยนตี?”
“…” อีวอนพูดไม่ออก ยืนนิ่งอึ้ง
“เมื่อความจริงปรากฏ ทุกคนน่าจะรู้ว่าใครคือคนร้ายตัวจริงที่ต้องรับโทษตามกฎหมาย” เจเรมี่โยนไม้เท้าลงที่เท้าอีวอน
ตำรวจทั้งสองเข้าใจได้ในทันทีว่าอีวอนเป็นคนผิด ในขณะที่เธอกำลังนิ่งอึ้งอยู่นั้น พวกเขาก็ใส่กุญแจมือที่ข้อมือของเธอ จากนั้นก็พาเธอไป
หลังจากที่อีวอนรับสารภาพว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอก็เริ่มโวยวายและกรีดร้องว่า “ฉันไม่ต้องการติดคุก! ป้าคาเลน มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนะคะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย! ฉะ… ฉันคงละเมอเดินไปแน่ ๆ คุณป้าคาเลนช่วยฉันด้วยนะคะ! ถ้าฉันต้องติดคุก ชีวิตฉันจะพังไปทั้งชีวิตเลยนะคะ!”
เมื่อคาเลนได้ยินเช่นนั้น เธอก็พูดถึงอีวอนกับวินส์ตันทันที “วิน คุณได้ยินเธอไหม อีวอนไม่ได้ตั้งใจ เธอแค่เดินละเมอ เธอป่วยและไม่ได้ตั้งใจ!”
“คุณคิดว่าคุณสามารถลบล้างข้อเท็จจริงที่ว่าเธอทำร้ายคุณปู่ ได้ด้วยข้ออ้างว่าเดินละเมออย่างนั้นเหรอ? คุณคิดว่ามันจะสามารถแก้ตัวเรื่องที่ใส่ร้ายลินนี่ได้ด้วยเหรอ?”
น้ำเสียงของเจเรมี่เข้มขึ้นและสายตาของเขาดูเคร่งขรึม
“ก่อนที่ความจริงจะปรากฎ คุณวิพากษ์วิจารณ์และด่าลินนี่ คุณอยากให้เธอติดคุก ตอนนี้ความจริงถูกเปิดเผยแล้ว คุณไม่แม้แต่อยากจะพยายามหาความจริงเลยเหรอ? คุณคิดว่าภรรยาของผมสมควรถูกรังแก หรือคุณคิดว่าคุณปู่สมควรถูกยัยคนเลวร้ายนั่นทำร้ายกันล่ะ?”
คาเลนพูดไม่ออก เธอรู้ว่าเธอจะทำให้เจเรมี่โกรธเคืองถ้าเธอพูดอะไรบางอย่างออกไป หากเป็นอย่างที่คิดจริง ผลที่ตามมาจะเลวร้ายยิ่งกว่านั้นอีก
อีวอนโวยวายเมื่อเธอถูกตำรวจพาตัวไป เธอร้องย้ำว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์
วินส์ตันดูวิดีโอที่อีวอนทำร้ายและดูหมิ่นคุณปู่อีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น
จากนั้นเมื่อเขาหันไปหาเมเดลีน เขาก็หันหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด เขาจากไปโดยปราศจากคำขอโทษ
เห็นได้ชัดว่าคาเลนไม่ยอมเอ่ยขอโทษ เธอเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง
เมเดลีนมองดูคนทั้งสอง และเผยรอยยิ้มประชดประชันบนใบหน้าของเธอ
“ลินนี่ ผมเสียใจที่ทำให้คุณต้องทนกับความอึดอัดใจอีกแล้ว” น้ำเสียงที่ลึกล้ำของเจเรมี่ดังก้องอยู่ในหูของเธอ
เมเดลีนขยับดวงตาที่มีเสน่ห์ของเธอ แล้วมองไปที่เจเรมี่ซึ่งเต็มไปด้วยความขอโทษและความอับอาย
“คนที่ได้รับความเดือดร้อนมากที่สุดน่าจะเป็นคุณปู่นะคะ”