บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 578
“ลินนี่”
“บางทีฉันอาจจะน่ารังเกียจมาก ลูกพี่ลูกน้องของคุณเลยทำอย่างนั้นเพื่อกำจัดฉัน ฉันคิดว่า… เธอน่าจะชอบคุณมากนะ”
“ยัยโง่ ไม่มีใครสามารถกำจัดคุณได้ และไม่มีใครสามารถกำจัดตำแหน่งของคุณในหัวใจของผมได้ด้วย” เขากุมมือเธอและใช้สายตามองเธออย่างจริงใจ “ลินนี่ คุณสัญญากับผมอย่างหนึ่งได้ไหม?”
เมเดลีนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “อะไรเหรอ?”
เจเรมี่เผยอริมฝีปาก แล้วก็ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา “ไม่มีอะไร ไว้ผมจะบอกคุณทีหลังนะ”
เมเดลีนไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ความสนุกสนานเล็ก ๆ วาบผ่านดวงตาอันดูน่าทึ่งของเธอ
หลังจากอีวอนถูกตำรวจพาตัวไป บ้านก็สงบสุขมากขึ้น
คาเลนไม่มีอำนาจจะทำอะไรได้เลยในตอนนี้เมื่อเธออยู่คนเดียว นอกจากนี้เธอก็รู้สึกว่าในช่วงไม่กี่วันมานี้ เมเดลีนทำตัวแปลก ๆ ไป
เมเดลีนดูอ่อนแอและถูกข่มเหงได้ง่าย แต่ถ้าพวกเธอตัดสินใจที่จะสร้างปัญหาให้กับเธอ สิ่งที่พวกเธอคิดจะทำก็จะกลับมาแว้งกัดพวกเธอทันที
เมื่อเป็นเช่นนี้ คาเลนไม่กล้าจะทำอะไรห่าม ๆ ใส่เธออีก
ภายใต้การดูแลของเมเดลีน บาดแผลของคุณปู่ก็ค่อย ๆ หายอย่างช้า ๆ
วินส์ตันได้เห็นทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขารู้สึกผิด แต่ไม่สามารถพาตัวเองไปขอโทษเมเดลีนได้
หลังจากพลิกตัวไปมาสองคืน ในที่สุดวินส์ตันก็ตัดสินใจอยากที่จะขอโทษเมเดลีน แต่ถึงอย่างไรคาเลนก็ห้ามเขาไว้ “ถึงเธอจะไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่เกี่ยวอะไรกับยาพิษที่ทำร้ายผู้อาวุโสนะคะ”
“วิน นี่คุณลืมไปหรือเปล่าคะ ว่าใครเป็นคนทำให้เราสูญเสียบริษัทและทำลายครอบครัวของเรา? ทำไมคุณต้องไปขอโทษผู้หญิงที่น่ากลัวคนนั้นด้วย? เธอสมควรได้รับสิ่งนี้ แม้ว่าเราจะกล่าวหาเธออย่างผิด ๆ ก็ตาม”
“ช่างเป็นคำพูดที่ดีจริง ๆ คาเลน คุณทำให้ฉันตาสว่างขึ้นอีกครั้ง”
เสียงของเมเดลีนดังมาจากด้านหลังพวกเขา
คาเลนหันหลังไปมอง และเห็นว่าเมเดลีนกำลังเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับกระเป๋าของเธอ
“ไม่น่าแปลกใจนะคะ ที่หลานสาวของคุณจะทำบางสิ่งที่เลวร้ายมาก ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะเธอมีคุณเป็นป้าของเธอล่ะมั้ง ลูกน้องก็มักจะทำตัวเลียนแบบเจ้านายชั่ว ๆ เสมอ”
“เธอ…” ใบหน้าของคาเลนกลายเป็นสีแดง เธออยากจะตอบโต้กลับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมเดลีนยิ้มเยาะ แล้วก็เดินผ่านคาเลนไปอย่างสบายใจ
คาเลนกระทืบเท้าด้วยความโกรธจัด ก่อนที่จะบ่นพึมพำสาปแช่งตามหลังของเมเดลีนไป
เมเดลีนเพียงเพิกเฉยหล่อน เมื่อเธอเดินออกจากบ้านรถสีดำคันหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
เธอมองดูการแจ้งเตือนบนโทรศัพท์และขึ้นรถ
ผ่านไปครู่หนึ่ง รถก็จอดลงที่หน้าร้านคาเฟ่กาแฟราคาประหยัด
ร้านกาแฟเงียบสนิทและดูเหมือนว่ามีคนจองไว้ทั้งร้าน
เมเดลีนจึงเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง และเห็นเฟลิเป้กำลังชงชาดำอยู่ในหม้อ
เธอยิ้มแล้วเดินไปหา “เฟลิเป้”
เฟลิเป้เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มเบา ๆ “วีล่า คุณมาถึงแล้วสินะ”
เขาลุกขึ้นและดึงเก้าอี้ให้เมเดลีนอย่างสุภาพ จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งตรงข้ามกับเธอและรินชาดำให้เธอ
“เจเรมี่สังเกตเห็นอาการของคุณหรือเปล่า” เฟลิเป้ถามตรง ๆ
เมเดลีนส่ายหน้า “เขายังคงคิดว่าฉันคือเมเดลีนที่รักเขาจนตาย” เธอพูดอย่างประชดประชันด้วยสีหน้าเปลี่ยนไป
“ฉันไม่นึกเลยว่าฉันจะสูญเสียความทรงจำและมีบุคลิกที่สองด้วย”
เมื่อคาเลนทุบแก้วที่เท้าของเมเดลีน หล่อนก็เป็นคนปลุกบุคลิกปัจจุบันของเธอให้ตื่นขึ้นด้วยเช่นกัน
เฟลิเป้พยักหน้า “เจเรมี่ต้องการใช้ประโยชน์จากอีกบุคลิกหนึ่งของคุณ เพื่อที่เขาจะได้สามารถทำร้ายคุณได้ ถึงอย่างไรก็ตามวีล่า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงยังอยู่กับเขาต่อ ทั้ง ๆ ที่รู้ความจริงแล้ว?”