ตอนที่ 374 เหตุใดถึงดีกับข้าเช่นนี้
ชุนเหนียงมีอาการใจลอย ตอบรับไปคำหนึ่ง สาวเท้าเดินออกมาจากห้องทานอาหาร หลิงอวี้จื้อชิมก๋วยเตี๋ยวไปหนึ่งคำ
“วันนี้ชุนเหนียงดูแปลกๆ ไป ประเดี๋ยวต้องถามสักหน่อย พวกเราต้องหาที่ปลอดภัยให้ชุนเหนียงปักหลัก อย่าให้นางตกอยู่ในกำมือของสำนักอู๋จี๋ได้อีก ก่อนนี้รู้สึกว่าตำบลเถาหยวนนี่ก็ไม่เลว ตอนนี้คิดๆ ดูแล้วก็ยังไม่ได้ ที่นี่ใกล้สำนักอู๋จี๋เกินไป”
“เรื่องนี้ข้าจะไปจัดการเอง ข้ามีญาติอาศัยอยู่ในชนบท ถึงตอนนั้นให้พวกเขามารับชุนเหนียงที่เมืองหลวง เจ้าสำนักอู๋จี๋คงไม่พลิกแผ่นดินหาชุนเหนียงหรอก ถึงเวลานั้นน่าจะปลอดภัยแล้ว”
หลิงอวี้จื้อพยักหน้า ไม่คัดค้านแผนการของมู่หรงนี่อวิ๋น
ชุนเหนียงไปหาอวิ๋นซั่ว แต่ไม่เห็นอวิ๋นซั่วอยู่ในห้องของเขา เมื่อเดินผ่านตรงมุมเลี้ยว อวิ๋นซั่วที่กำลังรีบร้อนก็ชนเข้ากับชุนเหนียงอย่างจัง
สมุนไพรเซียนหลินจือในอกเสื้อของชุนเหนียงหล่นลงบนพื้น อวิ๋นซั่วเห็นของที่อยู่บนพื้น ก็มีแววตาตกใจแวบหนึ่ง แล้วรีบซ่อนแววตานั้นอย่างรวดเร็ว
ชุนเหนียงกุลีกุจอก้มตัวลงเก็บสมุนไพรเซียนหลินจือขึ้นมา แล้วเก็บเข้าไปในอกเสื้อทันที รอยยิ้มไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ
“เหตุใดคุณชายอวิ๋นไม่อยู่ในห้องเจ้าคะ รีบไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ห้องทานอาหารเถิดเจ้าค่ะ!”
อวิ๋นซั่วรู้จักสมุนไพรเซียนหลินจือ ถามด้วยความใคร่รู้ว่า
“พี่สาว สิ่งที่พี่เพิ่งเก็บไปคืออะไรหรือ”
“ไม่มีอะไร แค่สมุนไพรเล็กๆ น้อยๆ คุณหนูหลิงกับคุณชายมู่หรงยังรอคุณชายอยู่ ประเดี๋ยวเส้นก๋วยเตี๋ยวจะติดเป็นก้อนนะเจ้าคะ”
ชุนเหนียงไม่กล้าพูดกับอวิ๋นซั่วมากเกินไป สิ่งนี้หายาก มีคนน้อยนักที่เคยเห็น คนส่วนใหญ่ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน
อวิ๋นซั่วอายุยังน้อย ควรจะไม่เคยเห็นถึงจะถูก เพียงแต่นางดูถูกชาติกำเนิดของอวิ๋นซั่วเกินไป ตระกูลอวิ๋นเป็นตระกูลพ่อค้าที่มีชื่อเสียงไปทั่ว สมบัติล้ำค่าหายากต่างๆ นานาย่อมเคยเห็นมาไม่น้อย บ้านของเขาก็เคยมีสมุนไพรเซียนหลินจือหนึ่งต้น เขาย่อมรู้จักแน่นอน
อวิ๋นซั่วไม่ได้ถามอะไรอีก พยักหน้าแล้วไปที่ห้องทานอาหาร เมื่อหันหลังให้แล้ว ใบหน้าเขาก็เผยรอยยิ้มพึงใจ สวรรค์กำลังช่วยเขาอยู่แท้ๆ ท่านพ่อ ขอเพียงเอาสมุนไพรเซียนหลินจือมาได้ ท่านก็จะรอดแล้ว
ชุนเหนียงถอนหายใจแรงหนึ่งครั้ง ไม่มีกะจิตกะใจจะกินอะไรแล้ว นั่งบนบันไดในลานบ้านเพียงลำพัง จิตใจเหม่อลอย
หลิงอวี้จื้อตบไหล่นางเบาๆ ชุนเหนียงตกใจจนเกือบล้มคว่ำ หลิงอวี้จื้อหัวเราะก๊าก
“ชุนเหนียง อย่าขี้ขลาดนักสิ ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ เจ้าเป็นอะไรไป อยากคุยกับข้าสักหน่อยหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ”
ชุนเหนียงหลบสายตาลง ปิดซ่อนความรู้สึกในดวงตา
“แค่ตาไม่บอดก็ดูออกว่าเจ้ามีเรื่องอะไร เจ้ากังวลว่าต่อไปพวกเราจะไม่สนใจเจ้าแล้วใช่หรือไม่
ข้ากับนี่อวิ๋นหารือกันเรียบร้อยแล้ว เขามีญาติห่างๆ อยู่ที่ชนบทในเมืองจิ่นโจว เจ้ากลับไปเมืองหลวงกับพวกเราก่อน ถึงตอนนั้นให้ญาติเขามารับเจ้าไป เช่นนี้ปลอดภัยขึ้นหน่อย
จิ่นโจวไกลจากที่นี่มาก และไม่ต้องกังวลว่าคนสำนักอู๋จี๋จะตามเจ้าไปอีก อย่างไรเจ้าก็มิใช่คนสำคัญอะไรในสำนักอู๋จี๋ เจียงสือคงไม่เปลืองแรงไปตามหาเจ้าหรอก เช่นนี้ เจ้าคงหายกังวลได้บ้างแล้วใช่หรือไม่! สองสามเดือนนี้เจ้าตามพวกเรามาอย่างไม่ค่อยสบายใจ ก๋วยเตี๋ยวที่เจ้าผัดไม่เลวเลยจริงๆ ”
เห็นหลิงอวี้จื้อคิดเพื่อตนเองเช่นนี้ ใจของชุนเหนียงก็รู้สึกซาบซึ้ง
“ที่จริงพวกท่านไม่ต้องสนใจข้าแล้วก็ได้ เหตุใดถึงดีกับข้าเช่นนี้”
“งานง่ายพอๆ กับยกมือแค่นี้เอง ร้ายดีอย่างไรเราก็เคยร่วมลำบากกันมา ไม่ต้องคิดมากแล้ว ชีวิตของเจ้าจากนี้ไปจะต้องเป็นเหมือนกับที่เจ้าคิดไว้เช่นนั้นแหละ เจ้าจะได้แต่งงานกับสามีที่รักเจ้า จากนั้นก็มีลูกเยอะๆ ทั้งครอบครัวใช้ชีวิตกันอย่างรักใคร่ดีงาม”
ชุนเหนียงพยักหน้าหงึกหงัก นี่เป็นความฝันของนาง และเป็นได้เพียงความฝันเท่านั้น ชีวิตเช่นนี้ไม่มีวันตกเป็นของนาง
ตอนที่ 375 คนอื่นล้วนเป็นอากาศธาตุ
ถึงแม้จะกลัว แต่นางตัดสินใจแล้ว ชีวิตของนางไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ ไม่อยากทำให้คนที่ห่วงใยนางด้วยความจริงใจต้องมาเหนื่อยอีกแล้ว คิดๆ ดู หลายปีแล้วที่นางไม่เคยได้รับความห่วงใยเช่นนี้
ตอนนี้เองอยู่ๆ หลิงอวี้จื้อก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย นางรีบวิ่งพุ่งเข้าไป ยื่นมือออกไปประคองเซียวเหยี่ยนที่หน้าขาวซีด
“อาเหยี่ยน ท่านมาได้อย่างไร”
เซียวเหยี่ยนไม่สนใจบาดแผลที่เจ็บปวด ยื่นมือออกไปกอดหลิงอวี้จื้อไว้ กอดนางไว้แนบแน่น กลัวว่าถ้าเขาคลายมือ หลิงอวี้จื้อจะหายไป
“อย่ากอดแน่นขนาดนั้นสิ แผลของท่าน…”
“ไม่เป็นไร อวี้จื้อ ต่อไปไม่อนุญาตให้เจ้าทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้อีก”
“ท่านต่างหากที่ทำเรื่องโง่ๆ รีบปล่อยข้า”
หลิงอวี้จื้อร้อนใจแล้ว กลัวว่าแผลของเซียวเหยี่ยนจะปริ เห็นหลิงอวี้จื้อร้อนรนเช่นนี้ เซียวเหยี่ยนถึงได้คลายมือ
หลิงอวี้จื้อตรวจดูบริเวณท้องของเซียวเหยี่ยนอย่างเคร่งเครียด
“เลือดออกหรือไม่”
“ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
“ท่านอยากตายหรืออย่างไร เจ็บสาหัสขนาดนี้ยังถ่อมาได้”
หลิงอวี้จื้อพูดตำหนิ น้อยนักที่จะมีโอกาสต่อว่าเซียวเหยี่ยนได้
“แล้วที่เจ้าจากไปไม่บอกสักคำเบ่า”
หลิงอวี้จื้อก้มหน้าอธิบาย
“ข้าไม่อยากเป็นหม้าย อาเหยี่ยน ข้าจากไปแค่ระยะหนึ่งก็สามารถแลกชีวิตท่านมาได้ การแลกเปลี่ยนครั้งนี้คุ้มค่ามาก ข้าย่อมต้องทำ”
เซียวเหยี่ยนยื่นมือมาลูบหัวหลิงอวี้จื้อ สายตาอ่อนโยนหยดย้อยราวกับจะละลายออกมาเป็นน้ำ
“ต่อไปไม่อนุญาตให้เจ้าไปจากข้าอีก”
“ท่านนึกว่าข้าอยากหรือ ข้าถูกบังคับไม่มีทางเลือก อาเหยี่ยน เฟิงอิ๋นเล่า ท่านมาได้อย่างไร”
“เฟิงอิ๋นไปแล้ว ต่อไปอย่าเอ่ยถึงคนผู้นี้อีก”
เซียวเหยี่ยนเล่าเพียงคร่าวๆ เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก หลิงอวี้จื้อไม่รู้ว่าระหว่างเซียวเหยี่ยนกับเฟิงอิ๋นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เฟิงอิ๋นปล่อยให้เซียวเหยี่ยนมาหาเธอเร็วขนาดนี้ ซ้ำยังให้เซียวเหยี่ยนกินสมุนไพรเซียนหลินจือแล้ว เหลือเชื่อจริงๆ
“ท่านกินสมุนไพรเซียนหลินจือไปเท่าใด”
หลิงอวี้จื้อจับแขนเซียวเหยี่ยน ถามอย่างตึงเครียด
“หนึ่งต้นจริงๆ หรือ”
หลิงอวี้จื้อตกใจเบิกตาโต หรือว่าในที่สุดเฟิงอิ๋นคิดได้แล้ว ไม่เพียงแต่ให้เซียวเหยี่ยนมาหาเธอ ยังให้สมุนไพรเซียนหลินจือทั้งต้นแก่เซียวเหยี่ยนด้วย
“เรื่องมันผ่านไปหมดแล้ว ไม่ต้องพูดถึงก็ได้ อวี้จื้อ ต่อไปห้ามทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้อีก หากเจ้าไปจากข้า ถึงข้าจะมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีความสุข”
เซียวเหยี่ยนมองหลิงอวี้จื้ออย่างจริงจัง แววตามีความรักที่ถึงจะซ่อนก็ซ่อนไม่มิด จากนี้ไป เขาตระหนักแล้วว่าหลิงอวี้จื้อมีความสำคัญต่อเขาเพียงใด ไม่มีนาง เขามีชีวิตอยู่ได้ แต่อยู่ไปอย่างไม่มีความรู้สึกรักโลภโกรธหลงใดๆ เป็นแค่ร่างกายคนเท่านั้น
“หา…ที่แท้ท่านจะฆ่าตัวเองตายเพราะเหตุนี้หรือ”
เดิมทีนึกว่าหลิงอวี้จื้อฟังแล้วจะซาบซึ้ง แต่ผลคือหลิงอวี้จื้อตอบกลับมาเช่นนี้ เซียวเหยี่ยนจิ้มหัวเธอหนึ่งที
“เจ้าเฝ้ารอให้ข้าฆ่าตัวตายเช่นนี้หรือ”
“ไม่ใช่แน่นอนเพคะ ข้ารู้สึกว่าการฆ่าตัวตายเพราะความรักช่างโง่เขลา คนหนึ่งทุ่มสุดแรงกายแรงใจเพื่อช่วยอีกคนหนึ่ง ย่อมหวังว่าเขาจะได้ใช้ชีวิตดีๆ หากอีกคนหนึ่งหาเรื่องตาย เช่นนั้นไม่เสียแรงช่วยเปล่าหรือ
ที่สำคัญคือตายแล้วก็ไม่ได้พบกันอีก ซ้ำยังลืมกันและกันไปโดยสิ้นเชิง สู้อยู่ต่อก็ไม่ได้ เช่นนี้อย่างน้อยก็ยังจำกันได้อยู่ ยังพอจะช่วยทำสิ่งที่อีกคนอยากทำให้สำเร็จได้”
เซียวเหยี่ยนไม่ได้ตัดบทหลิงอวี้จื้อ ฟังอย่างตั้งใจมาก พยักหน้าหงึกหงัก
“เจ้าพูดจามีเหตุผลอยู่”
หลิงอวี้จื้อยิ้มสดใสเป็นพิเศษ
“ต่อไปชมข้าให้มากๆ ถูกต้องแล้วเพคะ ข้าชอบมาก ตอนแรกข้านึกว่าเราคงไม่มีทางได้อยู่ข้ามคืนวันสิ้นปีด้วยกันแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะไล่ตามทันจนได้ ปีนี้เราอยู่ฉลองปีใหม่กันที่ตำบลเล็กๆ นี้ ท่านว่าดีหรือไม่”
“เช่นนี้ก็ดี”
เซียวเหยี่ยนตอบรับ มองหลิงอวี้จื้อด้วยแววตาเร่าร้อน ราวกับว่ามองอย่างไรก็ไม่พอ ตามีไว้มองนางเท่านั้น สำหรับเขา คนอื่นล้วนเป็นอากาศธาตุ