ตอนที่ 2160 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (1)
แคว้นเจ็ดเมือง
ตระกูลจวิน
หลายปีผ่านไปหลังจากสงครามครั้งนั้น แคว้นเจ็ดเมืองก็สงบสุขมาตลอดหลายปีและแทบไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนอกจากการที่อวิ๋นลั่วเฟิงตั้งครรภ์อีกครั้ง!
ใช่แล้ว นางตั้งครรภ์อีกครั้ง!
ตอนที่ข่าวนี้แพร่ออกไปและทั่วทั้งตระกูลจวินก็อยู่ในภาวะปิติยินดี แม้แต่ผู้เฒ่าอวิ๋นก็ออกไปดื่มกับผู้เฒ่าเยี่ยที่ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนนาน
ภายในจวนตระกูลจวิน
อวิ๋นลั่วเฟิงนอนอยู่ในอ้อมกอดของอวิ๋นเซียวขณะที่มองอวิ๋นเนี่ยนเฟิงและอวิ๋นชูเทียนกำลังเล่นสนุกกันอย่างมีความสุข แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของนาง
ชีวิตแบบนี้…วิเศษมาก
“คุณหนูเจ้าคะ!” จู่ๆ ก็มีเสียงเร่งรีบดังขึ้น
ตอนที่อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้า นางก็เห็นชิงเหยียนพุ่งเข้ามาจากด้านนอก ชิงเหยียนวิ่งมาหานางแล้วหอบหายใจ “คุณหนูเจ้าคะ ประมุขจีจิ่วเทียนมาที่นี่เพื่อพบท่านค่ะ”
“จิ่วเทียน?”
อวิ๋นลั่วเฟิงตะลึง ตั้งแต่ที่นางแยกจากจีจิ่วเทียนที่แคว้นเฟิ่งอวิ๋น เขาก็หายตัวไป แม้แต่ตอนที่แคว้นเจ็ดเมืองเจอวิกฤตเขาก็ไม่ได้มาปรากฏตัว
และในที่สุดตอนนี้เขามาแล้ว!
“อวิ๋นเซียว ไปพบจีจิ่วเทียนกันเถอะ ข้าอยากจะถามเขาว่าหลายปีมานี้เขาหายไปไหนมา”
อวิ๋นลั่วเฟิงลุกขึ้นจากท่อนแขนของอวิ๋นเซียว ใบหน้าของนางแสดงความกระตือรือร้น
อวิ๋นเซียวตามอวิ๋นลั่วเฟิงไปเงียบๆ เขารู้ว่าหลายปีมานี้อวิ๋นลั่วเฟิงไม่เคยลืมจีจิ่วเทียน แต่ว่าเขาไม่อยากปรากฏตัว นางก็ไม่ยุ่งวุ่นวายกับเขา ในที่สุดตอนนี้จีจิ่วเทียนก็ปรากฏตัวแล้ว นางจึงอยากพบเขานัก
ตอนนั้นเอง บุรุษในชุดสีแดงก็เดินเข้ามาสวน เขายังดูเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกัน ยังคงเผด็จการและสง่างามเหมือนเคย
“จิ่วเทียน…” อวิ๋นลั่วเฟิงขยับริมฝีปาก “ในที่สุดเจ้าก็กลับมา”
“ใช่ ข้ากลับมาแล้ว”
จีจิ่วเทียนยืนอยู่ไม่ไกลจากอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วมองใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวก่อนจะยิ้มบาง
“เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าหลายปีมานี้ข้าไปอยู่ที่ไหน”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “ถ้าเจ้ายินดีบอกข้า เจ้าก็คงบอกแล้ว แต่ถ้าเจ้าไม่อยากบอกข้า ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า”
เมื่อได้ยินแบบนั้นจีจิ่วเทียนก็รู้สึกว่าสตรีผู้นี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยหลังจากผ่านไปหลายปี
นางยังคง…ดึงดูดเขา!
แต่ว่านางก็มีสามีอยู่ข้างๆ แล้ว เช่นนั้นการอยู่ข้างนางในฐานะเพื่อนก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
“เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ หลายปีมานี้ ข้าหาทางให้เจ้ากลับบ้านเกิด! ข้าเกรงว่าข้าจะหาทางด้วยตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน ต้องขอบคุณคำเตือนของเจวี๋ยเชียนและการช่วยเหลือจากเฉินอวี้ชิง…
เฉินอวี้ชิง…
ตอนนั้นเองที่ใบหน้าราวกับเทพเซียนผู้ถูกเนรเทศก็ปรากฏขึ้นในความคิดของนาง พูดตามตรง เฉินอวี้ชิงเป็นบุรุษที่ลึกลับที่สุดที่อวิ๋นลั่วเฟิงเคยเห็น และจนถึงตอนนี้นางยังไม่รู้จักเขาดี
“เจ้าหมายถึงหนทางกลับไปหวาเซี่ยงั้นหรือ” ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงสว่างวาบ
ศัตรูของนางยังรออยู่ที่หวาเซี่ย!
“ใช่แล้ว” จีจิ่วเทียนแสดงสีหน้าซับซ้อน “เจวี๋ยเชียนบอกข้าเรื่องอดีตของเจ้า หลังจากที่เขาได้ความทรงจำกลับคืนมา เขาก็บอกข้าว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนของแผ่นดินนี้ ถ้าเจ้าอยากกลับไปที่บ้านเกิดของเจ้าก็มีเพียงทางเดียวเท่านั้น และหลังจากผ่านไปหลายปีในที่สุดข้ากับเจวี๋ยเชียนก็หาทางได้แล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกซาบซึ้ง นางรู้สึกโชคดีที่มีสหายมากมายคอยช่วยนางอย่างเต็มใจ
“ขอบคุณมาก…”
“เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้า” จีจิ่วเทียนเลิกคิ้ว “ถ้าเจ้าอยากขอบคุณข้าจริงๆ ก็ยกบุตรชายของเจ้าให้เป็นศิษย์ข้าดีหรือไม่”
ตอนที่ 2161 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (2)
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นเนี่ยนเฟิงกำลังเล่นกับอวิ๋นชูเทียน นางก็เรียก “เนี่ยนเฟิง มานี่หน่อย” ”
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงรีบวิ่งมาหาอวิ๋นลั่วเฟิง ขณะที่เขากำลังจะโผเข้าอ้อมกอดของอวิ๋นลั่วเฟิง เขาก็ถูกอวิ๋นเซียวคว้าตัวยกขึ้นมาเสียก่อน
“ท่านพ่อโหดร้ายมาก ท่านไม่ยอมให้เนี่ยนเฟิงกอดท่านแม่” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงยู่ปากขณะที่พูดอย่างน่าสงสาร
“เนี่ยนเฟิง” นางยิ้มโดยไม่สนในสิ่งที่อวิ๋นเนี่ยนเฟิงฟ้องแล้วพูดว่า “ในอนาคต บุรุษผู้นี้จะเป็นอาจารย์ของเจ้า”
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงกะพริบตาแล้วเลื่อนสายตาจากใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงไปที่จีจิ่วเทียนขณะที่ดวงตาเป็นประกายสงสัย เขาเป็นเด็กที่เชื่อฟัง ประกอบกับเห็นสายตาทรงอำนาจของจีจิ่วเทียนแล้ว อวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “อาจารย์”
“ฮะๆ” จีจิ่วเทียนหัวเราะลั่นแล้วลูบศีรษะของอวิ๋นเนี่ยนเฟิง “พรสวรรค์ของเด็กคนนี้ดีทีเดียว ข้าจะสั่งสอนเขาอย่างดี” พูดตามตรงเขาก็หาข้ออ้างเพื่ออยู่ข้างนาง…เท่านั้นล่ะ
“จิ่วเทียน ข้าจะให้เนี่ยนเฟิงติดตามเจ้าหลังจากที่พวกเรากลับมาแล้ว ตอนนี้ข้าจะพาเขากลับไปที่บ้านเกิดของข้าก่อน” พูดจบอวิ๋นลั่วเฟิงก็ร้องเรียก “เนี่ยนเฟิง เทียนเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ”
“ท่านแม่เจ้าคะ” อวิ๋นชูเทียนเดินไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้าเล็กและบอบบางของนาง “พวกเราจะไปที่ไหนกันเจ้าคะ”
“สถานที่ที่เจ้าไม่เคยไปมาก่อน…”
“จริงหรือเจ้าคะ” ดวงตาของอวิ๋นชูเทียนเป็นประกาย “ที่นั่นมีอาหารอร่อยๆ หรือไม่เจ้าคะ”
“มีสิ ที่นั่นยังมีอาหารหลายอย่างที่เจ้าไม่เคยกินหรือเห็นมาก่อนด้วย…”
หวาเซี่ยเป็นเมืองหลวงแหล่งรวมอาหารชั้นดี ต่อให้ความสามารถในการทำอาหารของอวิ๋นเซียวดีมากแค่ไหน ที่แคว้นนี้ก็ยังมีหลายอย่างที่ขาดแคลน ดังนั้นคำอธิบายของอวิ๋นลั่วเฟิงก็ไม่ผิดเลย…
“ท่านแม่” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงดึงมือของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วยิ้มอย่างใสซื่อ “ข้าไม่ชอบกินอาหารอร่อยๆ หรืออะไรทั้งนั้น ข้าแค่อยากอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ขอรับ”
ตอนแรกที่อวิ๋นเซียวเห็นเด็กน้อยทั้งสองกุมมือของอวิ๋นลั่วเฟิง เขาก็อยากจะโยนเหล่าเด็กน้อยไปกองรวมกันไกลๆ แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็ทำให้ใบหน้าของเขาอ่อนลง
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ” เขายกมือขึ้นแล้วกอดไหล่ของอวิ๋นลั่วเฟิงขณะที่รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นใบหน้า
“ก่อนพวกเราจะออกเดินทาง พวกเราไปบอกลาผู้เฒ่าจวินกับคนอื่นๆ กันเถอะ” การจากไปครั้งนี้ นางไม่รู้ว่านางจะต้องไปนานแค่ไหนก่อนที่นางจะได้กลับมา ดังนั้นนางต้องไปแจ้งผู้เฒ่าจวินกับคนอื่นๆ ก่อน
ตั้งแต่การต่อสู้ครั้งใหญ่เมื่อตอนนั้น ตระกูลอวิ๋นและตระกูลเยี่ยก็อาศัยอยู่ในแคว้นเจ็ดเมืองและตอนนี้พวกเขาอยู่ในตระกูลจวิน ผู้อาวุโสทั้งสามเล่นหมากรุกกันทุกวันขณะที่ใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างมีความสุข ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่บุตรชายบุญธรรมของจวินเฟิ่งหลิงอย่างเยี่ยซีมั่วก็มีคู่หมั้นแล้ว!
คู่หมั้นของเขาเป็นคนที่อวิ๋นลั่วเฟิงคุ้นเคยดีคือองค์หญิงจินหยางที่นางเจอที่แผ่นดินเทพวิญญาณ และต่อมาก็เปลี่ยนชื่อเป็นเหลียนเยว่เซิง
ตอนที่เยี่ยซีมั่วออกหาประสบการณ์ในโลกกว้าง เขาบังเอิญเดินทางเข้าไปในแคว้นเฟิงอวิ๋นแล้วพบเหลียนเยว่เซิง จนกระทั่งเขาพาเหลียนเยว่เซิงกลับมานั่นล่ะ นางถึงพึ่งรู้ว่าเยี่ยซีมั่วเป็นน้องเขยของอวิ๋นลั่วเฟิง
ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเยี่ยฉีแอบรักเยี่ยซีมั่ว หลังจากที่เขาพาเหลียนเยว่เซิงมาที่บ้าน นางก็ร้องไห้อย่างหนักก่อนจะหายตัวไป
ถึงแม้ว่าจวินเฟิ่งหลิงจะกังวลเรื่องเยี่ยฉี แต่นางก็รู้ว่าอีกฝ่ายจำเป็นต้องสงบสติอารมณ์เพียงลำพัง ดังนั้นนางจึงไม่ได้ไปรบกวน ยิ่งไปกว่านั้นด้วยความแข็งแกร่งของนางในตอนนี้ก็คงไม่มีใครทำร้ายนางได้…