ตอนที่ 580 จดจ่ออยู่กับการเล่น
พอเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ปี้จูก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อยและมองเขาด้วยสีหน้ากังวล
“เด็กคนนี้…ได้ ข้ารู้แล้ว ประเดี๋ยวข้าออกจากท้องพระโรงก็จะกลับมาหานางทันที” มู่จวินฮานเผยสีหน้าเย็นชา ในหัวก็คิดถึงอันหลิงเกอและหยุดคิดมิได้นับแต่นั้น
หลังได้ยินคำตอบรับของมู่จวินฮานแล้วปี้จูก็รู้สึกสบายใจทันที นางรู้ว่าท่านอ๋องเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจึงต้องทำตามที่พูดแน่นอน
ส่วนอันหลิงเกอมิทราบเรื่องพวกนี้และนางกำลังเล่นอยู่ในเรือนอย่างสนุกสนาน แต่แล้วทันใดนั้นเองนางก็รับรู้ได้ว่ามีใครสักคนตีหลังของตน น้ำหนักแรงไม่มากนัก ดังนั้นนางจึงคิดว่าเป็นปี้จู “ไอหยา ! ปี้จู”
ทว่าในขณะที่อันหลิงเกอขมวดคิ้วแล้วกำลังจะหันไปสั่งสอนปี้จูก็ต้องตกตะลึงเพราะคนที่ตีหลังนางมิใช่ปี้จูแต่เป็นมู่จวินฮาน
“ข้า…พวกเจ้าทรยศกันหมดแล้วหรือ ! ท่านอ๋องมาแล้วเหตุใดไม่มีคนมารายงานข้า ! ” อันหลิงเกอรู้สึกอายจนรีบเปลี่ยนท่าทีทันทีและพยายามคิดหาวิธีแก้สถานการณ์ ต่อมานางยังเอ่ยต่อหน้าพวกสาวใช้ว่า “จวินฮาน”
“หากพวกเขารายงานทัน ข้าจักได้มาเห็นว่าเจ้าทำอันใดอยู่หรือ ? ” มู่จวินฮานพูดเสียงเข้มแล้วย่อตัวนั่งลงด้านข้างด้วยท่าทางผ่อนคลาย “มิต้องกลัว ข้าแค่อยากมาดูเท่านั้นว่าพวกเจ้ากำลังเล่นอันใดกันอยู่ ! ”
“ท่านอ๋อง มิเกี่ยวกับพวกนางเจ้าค่ะ เป็นข้าที่ลากพวกนางมาเล่นเอง หากท่านจะลงโทษก็ลงโทษข้าคนเดียวพอ”
อันหลิงเกอเข้าใจนิสัยมู่จวินฮานดี หากปล่อยให้ผู้อื่นโดนเขาลงโทษก็สู้ให้ตนออกมาสารภาพและยอมรับผิดก่อนดีกว่า
“พวกเจ้าออกไปให้หมด ! ” หลังมู่จวินฮานเห็นคนอื่นออกไปหมดแล้วก็ลุกขึ้นและดึงตัวอันหลิงเกอเข้ามาหา “เห็นแก่เล่นขนาดนี้ แม้แต่ตัวเองก็ยังมิสนใจ” เขากล่าวด้วยเสียงต่ำ น้ำเสียงหนักแน่น
“ข้ารู้แล้ว ต่อไปจะมิทำอีกแล้วเจ้าค่ะ ! ”
ปี้จูยกอาหารและขนมที่เตรียมไว้แล้วเข้ามา จากนั้นก็ถอยออกไปเงียบ ๆ ในความเป็นจริงท่านอ๋องก็งานยุ่งอยู่แล้ว มีเรื่องหลายอย่างต้องจัดการ ดังนั้นเวลาที่จะได้อยู่กันตามลำพังจึงมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งสว่างมู่จวินฮานก็มาเคาะประตูเรียกนางให้ลุกจากเตียงแล้ว
“เกอเอ๋อ รีบตื่นเร็ว นี่เป็นบทลงโทษของเจ้า” แม้ในห้องยังค่อนข้างมืดอยู่แต่มันก็สว่างพอที่จะทำให้เห็นใบหน้าของมู่จวินฮานได้อย่างชัดเจน
“จวินฮาน ท่านปล่อยข้าไปเถิด ! ให้ข้านอนอีกหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” อันหลิงเกอยังอยากนอนต่อ นางมิลืมตาด้วยซ้ำ หรือแม้แต่อยากด่าคนตรงหน้ามาก ๆ ก็ทำได้แค่ขอร้องอ้อนวอน
“ซูเอ๋อมาหา เจ้าก็จะมิลุกหรือไร ? ”
เมื่อได้ยินชื่อซูเอ๋อแล้ว อันหลิงเกอก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งและลูบหน้าลูบตา
“อยู่ไหนเจ้าคะ ? ”
“ห้องโถงเรือนหน้า”
ซูเอ๋องอแงมาโดยตลอดว่าให้พาไปเล่นบ่อน้ำร้อน ในที่สุดนางก็ปรากฎตัวและเพิ่งเข้าประตูเรือนก็อดตะโกนเรียกเสียงดังมิได้ “เกอเอ๋อ”
นางยืนข้างบ่อน้ำอยู่นานก็ยังมิเห็นตัวอันหลิงเกอ ในขณะที่กำลังสงสัย จู่ ๆ ตัวของอันหลิงเกอก็โผล่มาจากบ่อจนน้ำกระเซ็นขึ้นมาจึงทำให้ตัวซูเอ๋อเปียกตามไปด้วย
“ซูเอ๋อ ? เจ้ามาได้เยี่ยงไร ? ”
“เหตุใดเล่า ? มิต้อนรับข้าหรอกหรือ ? ” ซูเอ๋อเอ่ยหยอกเย้า
“พอแล้วน่า รีบลงมาเถิด” อันหลิงเกอกำลังอารมณ์ดีจึงชวนอย่างกระตือรือร้น
“ข้าว่ายน้ำมิเป็น…”
อันหลิงเกอมิได้พยายามเกลี้ยกล่อมแต่อย่างใด นางส่ายหน้าเพราะตนเองก็ว่ายน้ำไม่ได้เก่งนัก
“มา พวกเรามาทานข้าวกันก่อนเถิด ! ทานอิ่มแล้วค่อยเรียกสาวใช้สักคนมาสอนเจ้า”
หลังซูเอ๋อได้ยินคำนี้ก็กรีดร้องดีใจทันทีและรีบเดินตามหลังอันหลิงเกอไปติด ๆ แต่ลืมว่าเสื้อผ้าของตนยังเปียกอยู่ ส่วนอันหลิงเกอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะไปทานข้าว
หลังทานข้าวเสร็จซูเอ๋อก็ลุกขึ้นแล้วรู้สึกมึนศีรษะขึ้นมาและยังจามออกมาถึงสองสามครั้ง
“เจ้าเป็นอันใด ? เหตุใดหน้าจึงแดงเพียงนี้ ? ” เวลานี้อันหลิงเกอก็สังเกตเห็นความผิดปกติของอีกฝ่ายจึงอดเป็นห่วงมิได้ นางรีบเอื้อมมือไปจับหน้าผากของซูเอ๋อ “เจ้าตัวร้อน ! ” นางค่อนข้างตกใจแต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าของซูเอ๋อเปียกไปทั้งกายก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาและมั่นใจว่าคงเป็นไข้แล้ว
“ดูเหมือนวันนี้ไปเล่นด้วยกันมิได้แล้ว วันหลังก็แล้วกัน ! ” ซูเอ๋อค่อนข้างผิดหวังแต่โทษผู้ใดมิได้เพราะใครใช้ให้ร่างกายนางมิแข็งแรงเอง !
อีกด้านหนึ่ง ทัวป๋าถิงฟางกำลังเดินเล่นอยู่ในจวนด้วยท่วงท่าสง่างามและมีสาวใช้ช่วยประคองอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากที่หนึ่ง นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ที่นั่นเกิดอันใดขึ้น ? ”
“เรียนนายหญิง ท่านอ๋องสร้างบ่อน้ำร้อนเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ก้มหน้าลงพลางตอบอย่างสุภาพ
บ่อน้ำร้อนถูกสร้างขึ้นในเรือนท่านอ๋องและนางจะมีโอกาสได้ไปที่นั่นอีกในอนาคต
ทันใดนั้นทัวป๋าถิงฟางก็คลี่ยิ้ม แววตาไปในทิศทางเดียวกัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านอ๋องสร้างบ่อน้ำร้อนนี้ขึ้นมา ? ”
“บ่าวมิทราบเจ้าค่ะ” สาวใช้อดเหงื่อออกที่คอมิได้ รู้สึกเย็นหลังราวกับอยู่ในตำหนักเย็นของวังหลวง นางรีบก้มมองพื้นทันที
นิสัยของถิงฟางเช่อเฟยผู้นี้แปลกประหลาดเพราะเป็นคนโมโหง่าย ดังนั้นอย่าทำให้อารมณ์เสียจะดีที่สุด
ทัวป๋าถิงฟางได้ฟังก็เงียบโดยมิกล่าวอันใดเพราะจริงที่สาวใช้ตัวเล็กคนหนึ่งจะไปรู้ความคิดของท่านอ๋องได้เยี่ยงไร แม้แต่ตัวนางก็ยังเดาความคิดของเขามิออกเลย
ช่างเถิด ต่อไปค่อยเจอท่านอ๋องบ่อย ๆ ก็ได้แล้ว
ทัวป๋าถิงฟางยกแขนเรียวงามขึ้น ทันใดนั้นสาวใช้ก็รีบประคองนาง ขณะยกยิ้มที่มุมปากทัวป๋าถิงฟางก็ค่อย ๆ เดินไปตามทาง
หลังจากนั้นไม่กี่วันทัวป๋าถิงฟางที่เล่นหมากล้อมอยู่ก็รู้สึกเบื่อกับการอยู่ในเรือน ทันใดนั้นนางก็นึกถึงบ่อน้ำร้อนที่ท่านอ๋องสร้างขึ้นมา
เสียง*นกอิ๋งร้องเจื้อยแจ้ว “เด็กเด็ก” ในน้ำเสียงแฝงด้วยความหงุดหงิดพอสมควร เสียงเพิ่งเงียบลงก็ปรากฏสาวใช้คนหนึ่งรีบเดินเข้ามาทันที
หลังคารวะเสร็จนางก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “นายหญิงถิงฟางมีคำสั่งใดหรือเจ้าคะ ? ”
ทัวป๋าถิงฟางขมวดคิ้ว “เจ้าออกไปดูสิว่าบ่อน้ำร้อนที่เรือนท่านอ๋องเล่นได้หรือยัง ? ” ปลายนิ้วเรียวยาววางหมากลงบนกระดาน
สาวใช้จึงรีบถอยออกไปดูตามที่นายสั่ง ผ่านไปครู่หนึ่งก็กลับมาที่เรือนและกล่าวด้วยลมหายใจหอบเหนื่อย “เรียนนายหญิงถิงฟาง บ่อน้ำร้อนพร้อมให้ลงเล่นแล้วเจ้าค่ะ”
เป็นอย่างที่คิด ทันใดนั้นทัวป๋าถิงฟางก็ออกคำสั่งให้สาวใช้เตรียมตัวแล้วเดินออกจากเรือนทันที
ทัวป๋าถิงฟางเดินนำอยู่ด้านหน้า ตอนนี้พวกนางมาถึงประตูเรือนท่านอ๋องแล้ว ทว่าในขณะที่ทัวป๋าถิงฟางจะก้าวเท้าเข้าเรือน ตรงหน้าของนางก็มีร่างของใครบางคนปรากฎขึ้นก่อน
นางเห็นสาวใช้คนหนึ่งมายืนขวางไว้และอีกฝ่ายก็โน้มตัวคารวะอย่างเป็นธรรมชาติ
“ถิงฟางเช่อเฟยช้าก่อนเจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา ไร้ซึ่งความหวาดกลัวและพอกล่าวจบก็เงยหน้าขึ้นช้า ๆ พลางจับจ้องไปที่ทัวป๋าถิงฟาง
“บังอาจ” ทัวป๋าถิงฟางต่อว่าทันที “เจ้าเป็นผู้ใด ? เหตุใดจึงกล้ามาขวางทางข้า ? ” เสียงสูงและแหลมมาก นางยืนตัวตรงและก้าวขึ้นไปด้านหน้า
“ผู้อื่นเข้าใกล้บ่อน้ำร้อนแห่งนี้มิได้เจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบกลับอย่างอ่อนโยน อย่างไรก็เป็นสาวใช้ของท่านอ๋องจึงเป็นธรรมดาที่จะมิแสดงท่าทีหวาดกลัวหรือตื่นตูมเหมือนสาวใช้ในเรือนทัวป๋าถิงฟาง
ทัวป๋าถิงฟางหน้าตึงทันที ราวกับดอกไม้ในน้ำค้างแข็งที่ระเบิดไอเย็นออกมา แววตาก็ดูเย็นชา “เจ้ากล้าไร้มารยาทและล่วงเกินข้าหรือ ? ”
“ถิงฟางเช่อเฟยโปรดระงับโทสะด้วย บ่าวต้องทำตามคำสั่งของท่านอ๋องเจ้าค่ะ”
“คำสั่งของท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ ? ” เมื่อได้ยินแล้วทัวป๋าถิงฟางก็โมโหกว่าเดิม นางยกมือขึ้นตบหน้าสาวใช้คนนั้นทันที
…
*นกอิ๋ง คือ นกกระจิบ