เพียงแต่เทาเท่หลบได้หนึ่งครั้ง ทว่าก็หลบไม่ได้ตลอด
ไกรภพปล่อยหมัดชกด้วยความแค้นเคือง ดังนั้นเขาจึงโดนไกรภพอย่างจังหลายหมัด
ในขณะที่ไกรภพใช้แรงชกเข้ามาอีกครั้ง เทาเท่ก็โซเซถอยหลังแล้วล้มลงกับพื้น
เทาเท่ไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าเวทนาแต่อย่างใด เพราะหากไม่ใช่เขาต้องดื่มยาแบบนี้ คนที่ล้มอยู่กับพื้นตอนนี้ก็จะเป็นไกรภพแทน
ไกรภพมองเทาเท่ลงไปตรงพื้น ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความสุขสมจากการได้แก้แค้น“เทาเท่ ตระกูลฟอเรนาของพวกมึงมีอำนาจมากนักไม่ใช่เหรอ？แล้วทำไมพวกมึงสองพี่น้องจึงตกอับอยู่ในมือกูว่ะ？”
ไกรภพพึ่งพูดอย่างได้ใจเสร็จ ทันใดนั้นก็รู้สึกเกิดประกายแสงเย็นเยียบแวบผ่าน เขาไม่ทันตอบสนอง ไหล่ขวาของเขาก็ถูกแทงทะลุด้วยกริชคมเสียแล้ว เขาเจ็บจนกุมไหล่เซถอยหลังหลายก้าว
“เจ้านาย” พวกบอดี้การ์ดเห็นไกรภพได้รับบาดเจ็บก็รีบล้อมเขาไว้ตรงกลาง เพื่อปกป้องเขา
ต้องชมว่าบอดี้การ์ดที่ไกรภพภักดีต่อไกรภพมาก
โซเมนเดินออกจากด้านหลังต้นไม้ขนาดใหญ่ เขาในชุดลำลองสีดำแลดูฉลาดเฉลียวและลี้ลับยิ่ง
เขาถือกริชเล่นในมือ แสงสะท้อนจากกริชคมเมื่อมีแสงอาทิตย์เข้ามากระทบยิ่งทำให้แยงตามากขึ้นไกรภพมองกริชในมือเขาด้วยหน้าซีดขาว เห็นว่าเหมือนกับกริชบนไหล่เขาทุกระเบียบนิ้ว
โซเมนเดินเข้าไปประคองเทาเท่ขึ้นมา จากนั้นก็ทักท้วงไกรภพอย่างลอยหน้าลอยตา“ไอ้ไกรภพ วางยาเทาเท่ไม่ถือเป็นลูกผู้ชายเลยนะโว๊ย มีปัญญาก็ใช้ความสามารถจริง ๆ มาสู้ดิ”
ไกรภพทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพลันกุมไหล่ที่เลือดสดไหลพรากไม่หยุด“มึงขึ้นมาจากตรงไหน？”
ลูกน้องส่วนที่เหลือของเขาเฝ้าเส้นทางขึ้นเขาเอสเลย์อย่างไม่คลาดสายตา ถ้ามีรถที่ไม่รู้ที่มาที่ไปขึ้นมา พวกเขาต้องรายงานเขาทันทีแน่
ยิ่งไปกว่านั้น เขาสั่งให้คนยึดมือถือเทาเท่ไว้แล้ว ภูเขาลูกนี้กว้างใหญ่เพียงนี้ ถึงโซเมนจะเข้ามาได้ แต่จะรู้ตำแหน่งของพวกเขาได้อย่างไร？
โซเมนแสยะยิ้มหยันเยาะ“กูเหยียบทุกตารางนิ้วของภูเขาลูกนี้มาแล้ว ย่อมมีวิธีเข้ามาอยู่แล้ว”
“อย่าไปพูดถึงเรื่องไร้สาระเลย ในเมื่อเมื่อกี้นายเอาเทาเท่ถึงตายไม่ได้ งั้นตอนนี้นายก็ยอมรับความพ่ายแพ้เถอะ” โซเมนขี้เกียจต่อความยาว สาวความยืดกับไกรภพ
ไกรภพก็แสยะยิ้มหยันเยาะกลับโซเมนเช่นกัน“นายคนเดียวจะรับมือพวกเขาสี่คนได้ยังไง？”
ถึงเขาจะบาดเจ็บ แต่บอดี้การ์ดทั้งสี่ของเขาก็ไม่ได้ไร้น้ำยา เขาใช้เงินมูลค่าสูงในการจ้างวานพวกเขา ย่อมจ้างแต่คนที่มีฝีมือเลิศล้ำอยู่แล้ว
ถึงแม้โซเมนจะสู้เก่งแค่ไหน แต่หนึ่งต่อสี่คงไม่ไหวแน่
“ใครบอกว่ามีเขาคนเดียว?” ไกรภพกล่าวจบ เสียงยโสโอหังที่เสียงดังฟังชัดก็ลอยเข้ามา ทุกคนเงยหน้ามองต้นเสียงพลันเห็นนทีบดีในชุดดำไม่รู้ว่าเดินออกจากก้อนหินตั้งแต่เมื่อไหร่
โซเมนเลิกคิ้ว ถามด้วยสีหน้ารังเกียจหลายส่วน“นายมาได้ยังไง？”
นทีบดีทำเสียงฮึดฮัด “เวลาแบบนี้ฉันจะยอมให้นายมาคนเดียวได้ไง？”
จากนั้นเขาก็ทักท้วงเทาเท่“พวกนายนี่ไม่แฟร์เลย เรื่องแบบนี้ก็ยังคิดจะปิดบังฉันอีก？”
เทาเท่อธิบายอย่างอ่อนแอ“เพราะนายยังมีคนให้ห่วงอยู่ไง？ถ้าเป็นอะไรไปพวกเราก็อธิบายกับแฟนของนายยาก？”
โซเมนถามนทีบดีราวกับรวมตัวสังสรรค์กับเพื่อนในแก๊งอยู่ “ทำไมไม่เห็นนายในเครื่องระบุตำแหน่งเลย？”
เครื่องระบุตำแหน่งของพวกเขาอยู่ในระบบเดียวกัน ถ้าเปิดจะเห็นทุกคนในกลุ่ม
นทีบดีพูดเนือย ๆ“อันนี้ก็คือใจสื่อใจไงละ”
ระหว่างที่พวกเขาสามคนพูดคุยกัน เหล่าบอดี้การ์ดของไกรภพก็ฉวยโอกาสทำดึงกริชบนไหล่ไกรภพออก จากนั้นก็ช่วยเขาทำแผลอย่างเร่งรีบ
นทีบดีทอดถอนใจใส่โซเมน“วันหลังฉันจะไม่ล้อว่านายชอบเล่นแล้ว ถ้านายไม่ชอบเล่น คงปากริชไม่แม่นขนาดนี้หรอก”
“พี่……”
“รีบมาช่วยฉันที” พินอินที่ถูกทอดทิ้งในบริเวณที่ไม่ไกลออกไปมากนัก เมื่อครู่ที่รู้สึกมึน ๆ เบลอ ๆ ตอนนี้เห็นโซเมนกับนทีบดีมาร่วมสมทบด้วย เธอก็เหมือนเห็นดาวช่วยชีวิต จึงเปล่งเสียงอันอ่อนแอและเศร้าโศก
โซเมนหมายจะเตรียมไปหาพินอิน กลับได้ยินเสียงหัวเราะดังกังวานของไกรภพ“ไม่ทันแล้ว ไม่ทันแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“พิษในร่างกายเธอเกินขนาดแล้ว ถึงแม้ตอนนี้พวกมึงจะพาเธอไป แต่ก็ไม่มียารักษาเธอได้แล้ว” ไกรภพหัวเราะชอบใจอย่างอำมหิต เขามองไปยังใบหน้าซีดเซียวของพินอินแล้วถามว่า“รู้สึกยังไงบ้างที่ตัวเองใกล้จะตายแล้ว？”
จากนั้นเขาก็มองไปยังเทาเท่“ต้องทนเห็นน้องสาวตายต่อหน้าต่อตา รู้สึกเป็นยังไงบ้าง？”
“ไม่……ไม่ ฉันยังไม่อยากตาย” พินอินทั้งกลัวจะตกใจ เธอไม่อยากตาย เธอยังสาวยังอ่อนเยาว์ เธอยังไม่อยากตาย
แต่เสียดายเธอโง่ดักดานเอง มากลัวและเสียใจเวลานี้จึงสายเกินแก้แล้ว
โซเมนแอบยื่นยาฉีดขนาดเล็กสองขวดให้นทีบดี“อาการของพินอินไม่ดีเท่าไหร่ เดี๋ยวสู้ให้จบเกมเร็วที่สุดเลย ใช้อันนี้กับพวกบอดี้การ์ดก็พอ”
อันนี้ก็เป็นของเล่นใหม่ของโซเมนเหมือนกัน ไกรภพใช้ยาเป็น พวกเขาก็ใช่เป็นเช่นกัน
เมื่อกี้ถึงนทีบดีไม่มา โซเมนก็คิดจะใช้อันนี้รับมือกับพวกเขาเหมือนกัน
นทีบดีพยักหน้าให้ จากนั้นพวกเขาสองคนก็บุกโจมตีพวกไกรภพ
ตอนที่พวกเขาสองคนสู้กับบอดี้การ์ดและถูกร่างกายอีกฝ่าย พวกเขาสองคนก็นำเข็มฉีดยาในมือแทงเข้าร่างกายพวกบอดี้การ์ด ซึ่งออกฤทธิ์ยาเร็วมาก เพียงไม่กี่วินาทีไกรภพก็เห็นลูกน้องของตัวเองล้มระเนระนาดบนพื้น สีหน้าลูกน้องเหล่านี้ช่างซีดเผือดจนดูไม่ได้
ทว่าวินาทีต่อมาเขากลับหัวเราะเสียงดัง ซึ่งเป็นเสียงที่แหลมและหนักแน่น“พวกมึงอย่าได้ใจไปหน่อยเลย กูก็ไม่คิดจะรอดกลับไปอยู่แล้ว”
“ฆ่าเนียร์ตายแล้ว เอาซูซีเข้าคุกสำเร็จ แล้วยังทำให้พ่อมึงเสียเงินก้อนโต และสุดท้ายฆ่าพินอินตาย กูได้กำไรมากแล้ว”
“แต่……” ไกรภพมองไปยังเทาเท่ยังมีเจตนาร้าย“กูก็จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้พวกมึงด้วย เมื่อพวกมึงลงจากภูเขาลูกนี้แล้วกลับไปถึงเมืองเจสเวิร์ดก็จะรู้ว่าอะไรคือของขวัญชิ้นใหญ่”
“กูจะทำให้พวกมึงที่รักกันไม่ได้ครองคู่กัน” ไกรภพพูดอย่างโหดเหี้ยมเสร็จก็วิ่งไปยังราวกั้นอย่างรวดเร็ว ต่อด้วยกระโดดลงหน้าผาอย่างไม่เหลียวหลังมอง
การกระทำของเขาเร็วจนโซเมนกับนทีบดีรั้งไว้ไม่ทัน เมื่อพวกเขาวิ่งเข้าไปก็ได้ยินแต่เสียงสะท้อนกลางหุบเขาอันเวิ้งว้างแล้ว
พวกเขาสองคนไม่ชักช้า คนหนึ่งอุ้มพินอิน อีกคนประคองเทาเท่ลงจากภูเขา
มีคนต้องจบชีวิตในเงื้อมมือไกรภพมากมาย ถึงแม้วันนี้เขาจะไม่กระโดดหน้าผาตาย วันหน้ากฎหมายก็ไม่มีทางไว้ชีวิตเขาเด็ดขาด
หลังจากลงมาถึงตีนเขาแล้วมุ่งหน้ากลับไปยังเมืองเจสเวิร์ด ถึงแม้เทาเท่จะรู้สึกดีไม่เต็มที่ แต่ถ้อยคำก่อนตายของไกรภพยังคงฝังตรึงอยู่ในสมอง ชวนให้อกสั่นขวัญแขวนยิ่ง เขาจึงเร่งโซเมนขับรถให้เร็วตลอด