เทาเท่ขับรถด้วยความเร็วแสงตามเส้นทางที่โซเมนชี้แนะ ส่วนโซเมนก็อ้อมไปเส้นทางอื่น ระหว่างทางพวกเขาโทรติดต่อกันหลายสาย ทางด้านโซเมนเดินทางได้ราบรื่นมาก ตอนที่เทาเท่ถึงตีนเขา โซเมนก็เข้าปากทางเส้นทางเล็ก ๆ แล้ว
เทาเท่จอดรถที่ตีนเขาก็ได้รับสายจากไกรภพอีกครั้ง
ไกรภพหัวเราะในสาย“ประธานเทาเท่ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนรักษาคำพูดเลย มาคนเดียวจริง ๆ ด้วย”
เทาเท่เหยียดยิ้มเย้ยหยัน“ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอกเหรอ？”
ไกรภพกระหยิ่มยิ้มย่อง“ประธานเทาเท่คิดว่าตัวเองฝึกชกมวยทุกวันแล้วจะต่อสู้เก่งใช่ไหม”
ในเมื่อไกรภพคิดจะโจมตีเทาเท่ ก่อนหน้านี้ต้องสืบประวัติส่วนตัวเทาเท่โดยละเอียดแน่ ยิ่งเรื่องที่เทาเท่มีฝีมือการต่อสู้ เขายิ่งต้องรู้
ทว่าไกรภพไม่กังวลสิ่งนี้ ถึงเทาเท่จะเก่งแค่ไหน แต่เขาก็ยังมีพินอินอยู่ในมือ ในเมื่อเทาเท่ออกเดินทางไกลมาช่วยพินอิน แสดงว่าเทาเท่เป็นห่วงเป็นใยน้องสาวสวะคนนี้เหมือนกัน
เทาเท่ขี้เกียจพูดจาไร้สาระกับไกรภพ กล่าวเสียงเคร่งขรึมว่า“ต่อจากนี้คุณต้องการจะทำอะไร？”
ไกรภพหัวเราะเสียงอำมหิต“ต่อจากนี้ก็เชิญประธานเทาเท่ปีนเขาขึ้นมาไง เชื่อว่าคุณน่าจะรู้ เดิมทีกลางภูเขามีพื้นที่โล่งให้นักท่องเที่ยวพักผ่อน พวกกูรอมึงอยู่ที่นี่”
เขาเอสเลย์ถือเป็นแหล่งท่องเที่ยว แต่ตอนนี้ไม่มีใครสักคน เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ไกรภพใช้เงินเหมาที่หมดแล้ว เป็นแผนการที่วางไว้มานานจริง ๆ
หรือตอนที่หลอกพินอินสำเร็จ ไกรภพก็คิดจะนัดเขามาที่นี่แล้ว ที่นี่เป็นป่าลึก ถ้าพวกเขาสองพี่น้องเป็นอะไรไป ทางตำรวจก็เสาะหาพวกเขาไม่เจอง่าย ๆ แน่
เทาเท่กวาดสายตามองรอบ ๆ ภูเขาที่ตั้งตระหง่านไว้หนึ่งรอบ ก่อนจะตอบกลับเสียงเย็นเยียบว่า “ได้ ผมจะขึ้นไป”
ไกรภพกล่าวต่อไปว่า“ในเมื่อประธานเทาเท่จะขึ้นมา งั้นก็รบกวนเอามือถือของประธานเทาเท่ออกมา ต่อจากนี้ประธานเทาเท่ไม่ต้องติดต่อโลกภายนอกอีก”
เทาเท่ขมวดคิ้ว ยังไม่ทันบอกโซเมนว่าไกรภพนัดเจอกันที่พื้นที่โล่งกลางภูเขา
ตอนที่เทาเท่ลังเล ข้างกายมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นบอดี้การ์ดที่ไกรภพจ้างมา คนนั้นพูดเสียงเย็นชากับเทาเท่ว่า“ประธานเทาเท่ มือถือ”
เทาเท่เก็บอารมณ์ทางสายตา ยื่นมือถือให้อีกฝ่ายอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
โชคดีที่พวกเขาเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้แต่เนิ่น ๆ แล้ว นอกจากใช้มือถือติดต่อกับโซเมนแล้ว ร่างกายเขายังติดเครื่องระบุตำแหน่งอีกด้วย โซเมนจึงหาตัวเขาเจอด้วยเครื่องมือนี้แน่นอน
พูดถึงเครื่องมือระบุตำแหน่งนี้ เทาเท่ก็ต้องขอบคุณที่ปกติโซเมนไม่ค่อยสนใจงานสักเท่าไหร่
โซเมนมีความชื่นชอบหลากหลาย ใช้ชีวิตอย่างไลฟ์สไตล์ เก่งทั้งเรื่องกิน เรื่องดื่มและเรื่องเที่ยว
โซเมนเกิดอารมณ์อยากติดตั้งเครื่องมือระบุตำแหน่งนี้ให้พวกเขา บอกว่าอาจใช้ในยามฉุกเฉินได้ และพวกเขาก็เห็นว่าไม่เลว จึงยอมทำตามที่โซเมนบอก
พอดีกับวันนี้ได้ใช้ให้เกิดประโยชน์ ทว่าเพื่อเป็นการตบตาคนอื่น เทาเท่แกล้งทำให้เป็นขมวดคิ้วด้วยความลังเล จงใจแกล้งทำเหมือนไม่อยากส่งมอบมือถือ
เมื่อรับมือถือไป คนนั้นก็รีบปิดเครื่องของเขาทันที
เทาเท่เดินขึ้นเขาคนเดียว ส่วนโซเมนที่เดินอยู่ในเส้นทางเล็กได้โทรหาเทาเท่ เมื่อติดต่อไม่ได้ โซเมนก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทันที
รีบเอาอุปกรณ์ออกมา เมื่อเห็นจุดแดงกำลังเครื่องย้ายตำแหน่งอย่างเชื่องช้า เขาก็ยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างภูมิใจ
ตอนเขาใส่อุปกรณ์ระบุตำแหน่งให้พวกเทาเท่ พวกเขายังทำหน้าบอกบุญไม่รับ ตอนนี้เป็นไงล่ะ？เห็นค่าแล้วใช่ป่ะ？
ในเมื่อตรวจจับตำแหน่งของเทาเท่ได้ โซเมนก็ไม่กังวลสิ่งใดอีก เก็บอุปกรณ์ของเขาแล้วเริ่มก้าวเท้าเดินขึ้นเขาต่อ
ประมาณยี่สิบนาที เทาเท่ก็เดินมาถึงพื้นที่โล่งกลางภูเขา
ไกรภพกำลังนั่งจิบน้ำชาที่ศาลาอย่างเอ้อระเหยลอยชาย
รอบกายเขามีบอดี้การ์ดชุดดำสี่คน ส่วนพินอินโดนมัดสองมืออยู่บริเวณไกลออกไป สภาพผมรุงรังยุ่งเหยิง ท่าทางอิดโรย เหมือนไม่ใช่คนไม่ใช่ผี
เทาเท่ไม่กล้าเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นคือพินอิน เมื่อนับเวลาที่พินอินหนีไปอยู่บ้านไกรภพจนถึงตอนนี้ก็แค่ไม่กี่วันเอง
เมื่อเห็นเทาเท่ พินอินรีบตะโกนสุดเสียงว่า“พี่ช่วยฉันเร็ว”
“ช่วยฉัน…….” พินอินร้องไห้ปานจะตาย
หากไม่มีบอดี้การ์ดชุดดำพวกนั้น พินอินก็อยากพุ่งเข้าหาพี่ชายตนเพื่อให้อีกฝ่ายปกป้อง ทว่าเธอที่ถูกจับตัวไว้ได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือ
ไกรภพหัวเราะ“ช่วยเธอเหรอ？”
“พินอิน ไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า?” ยิ่งไกรภพเรียกชื่อพินอินสนิทปากเท่าไหร่ พินอินก็ยิ่งรู้สึกตัวสั่นจนปากสั่นไปด้วยเท่านั้น
“ประธานเทาเท่มาแล้วก็ดื่มน้ำชาก่อนเถอะ” ไกรภพกล่าวคำอัญเชิญเทาเท่
เทาเท่มองไกรภพปราดหนึ่งจากนั้นก็เดินไปนั่ง
ไกรภพส่งน้ำชาให้ แต่เทาเท่ไม่ได้ดื่ม เพราะเทาเท่รู้ว่าซูซีโดนวางยาในเครื่องดื่มและอาหาร ดังนั้นซูซีจึงกระทำเรื่องราวที่เหนือความคาดหมายขึ้น
เห็นเขาไม่ดื่มน้ำชา ไกรภพหัวเราะอีกครั้ง“ผมรู้ว่าประธานเทาเท่กังวลอะไรอยู่ คุณวางใจเถอะ ไม่ได้ใส่สิ่งสกปรกในน้ำชาหรอก”
เทาเท่กำลังหัวเราะเยาะว่าทำไมไกรภพถึงกลายเป็นคนจิตใจงามแบบนี้ แต่ก็ได้ยินไกรภพพูดประโยคนี้ในเวลาต่อมา“แค่ใส่ยาที่ทำให้ประธานเทาเท่ไม่มีแรงเท่านั้นเอง”
“ผมรู้ว่าประธานเทาเท่มีฝีมือการต่อสู้ เลยอยากประลองด้วยตัวเองสักหน่อย”
ถ้อยคำของไกรภพนับว่าต่ำช้าไร้ยางอายที่สุด
เขาอยากประลองฝีมือกับเทาเท่ แต่กลับวางยาหมดแรงให้เทาเท่ ไม่เท่ากับอยากกระทืบเทาเท่หรอกหรือ？
เทาเท่จ้องไกรภพด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ความจริงแล้วกำลังคำนวณเวลาว่าตอนนี้โซเมนถึงที่ไหนแล้ว
ด้วยพละกำลังและประสบการณ์ของโซเมน เขาปีนขึ้นมาจากหลังเขาแล้วลงมาถึงกลางเขาคงใช้เวลาไม่นาน และช่วงที่เขาปีนขึ้นมานั้นจงใจถ่วงเวลาด้วยการเดินเนิบ ๆก็เพื่อยืดเวลาให้โซเมนมากขึ้น
นึกถึงจุดนี้เขาก็มองไปยังแก้วน้ำชา ก็แค่โดนไกรภพชกไม่กี่หมัด เขาทนได้
เขาหวังให้คนประเภทไกรภพออมมือ มีเมตตาไม่ได้หรอก และที่สำคัญคือตอนนี้พินอินยังมีในมือไกรภพด้วย
ดังนั้นเขายกมุมปากขึ้นกล่าวตกลง“ได้”
สิ้นเสียงเขาก็ยกแก้วชาขึ้นมาดื่มจนหมด การดื่มของเขาทำให้ไกรภพเลิกคิ้วมองเขาหนึ่งปราด
เทาเท่ดื่มน้ำชาไม่นานดวงตาก็รู้สึกพร่ามัวและเวียนศีรษะ เขาส่ายหัวแรง ๆ พยายามให้ตัวเองมีสติ
ไกรภพที่อยู่ด้านหน้าลุกขึ้นยืน ยืดเส้นยืดสายพร้อมกับพูดกับเขาว่า“ประธานเทาเท่ พวกเราเริ่มกันเถอะ”
เทาเท่ใช้แรงดันให้ตัวเองลุกขึ้น เขาพึ่งยืนมั่นคง ไกรภพก็ปล่อยหมัดใส่เขาอย่างไม่เกรงใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ฝึกชกมวยมาหลายปี เทาเท่โยกกายหลบการเข้าจู่โจมได้อย่างหวุดหวิด