ตอนที่ 248 ไร้อนาคต
ชั่วพริบตา ในสมองของซูจิ่วซือก็เกิดความคิดขึ้นมา นางต้องไปตามหากู้เฉินหรง ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร นางต้องไปหากู้เฉินหรง
แต่เวลานี้ซูเหิงยังอยู่ในคุก นางไม่อาจไปได้ทันที รอช่วยซูเหิงให้ได้ก่อน นางจะไปตามหากู้เฉินหรง ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร นางต้องตามหาเขาให้ได้
สีหน้าของซูจิ่วซือเคร่งเครียด ต่อหน้าคนอื่นนางควบคุมตนเองให้สงบเยือกเย็นมาตลอด แทบจะไม่เคยเผยอารมณ์ความรู้สึกออกมา
ทั้งหมดนี้ พระสนมโหรวมองเห็น ดูแล้วในหัวใจของซูจิ่วซือก็มีกู้เฉินหรงเช่นกัน
พระสนมโหรวพูดอย่างเนิบช้า “กู้เฉินหรงดีกับเจ้าจนไม่รู้จะพูดอย่างไร แม้แต่ข้าก็ยังซาบซึ้ง แต่จะทำอย่างไรได้ นี่เป็นคำสั่งของเจ้านาย ข้าต้องทำตามคำสั่ง
แม้ไม่มีข้า กู้เฉินหรงก็หนีไม่พ้นยาพิษนี้ องค์หญิง ข้าไม่มีเจตนาเป็นศัตรูกับเจ้า ข้าชื่นชมเจ้า แต่เสียดายที่เราสองคนมีเจ้านายคนละคนกันจึงไม่อาจคบหากันได้ ไม่เช่นนั้นข้าก็อยากเป็นเพื่อนกับเจ้าจริงๆ”
“พระสนมไม่คิดถึงวันข้างหน้าหรือ คนที่เป็นเหมือนเบี้ย สักวันหนึ่งก็ถูกทิ้ง”
ซูจิ่วซือพยายามสะกดความรู้สึกสับสนในใจ พูดขึ้น
“องค์หญิงก็เคยทุกข์ทรมานมาก่อน ความทุกข์ทรมานไม่มีวันหมด ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ จะเข้าใจคนที่เกิดในครอบครัวยากจนแสนเข็ญอย่างข้าหรือ
ชีวิตลำบากเพียงไร ข้าก็ไม่มีทางเลือก ยอมเป็นเบี้ยให้เขาใช้ประโยชน์ก็ไม่มีทางเลือก เข้าวังก็ไม่มีทางเลือก ข้าเพียงแต่อยากเอาตัวรอดเท่านั้น”
ซูจิ่วซือยังคงยิ้มน้อยๆ “อยากเอาตัวรอดไม่ผิดหรอก ข้าเองก็อยากเอาตัวรอด ดูแล้วผู้บัญชาการหลี่จริงใจต่อพระสนม คิดแทนพระสนมทุกอย่างจริงๆ
ข้าไม่รู้ว่าพระสนมมีความจริงใจต่อผู้บัญชาการหลี่เพียงไร ถ้าเดาไม่ผิด พระสนมใกล้ชิดกับผู้บัญชาการหลี่ก็เพื่ออาศัยประโยชน์จากเขา อาศัยประโยชน์จากคนที่รักตนอย่างจริงใจ เป็นเรื่องที่น่าละอายที่สุด
เขาไม่ใช่คนโง่ เพียงแต่เขาเชื่อใจเจ้า สักวันหนึ่งพระสนมจะเสียใจภายหลัง การอาศัยประโยชน์จากความรักมักจะทำให้เจ็บปวด นี่เป็นคำแนะนำที่ข้ามอบให้พระสนม”
พระสนมโหรวแววตาเยือกเย็น “เรื่องของข้าไม่ต้องให้เจ้ามาพูดมาก”
“ข้าไม่ใช่คนหาเรื่องไปเรื่อยเปื่อย ข้าไม่เอาเรื่องของพระสนมกับผู้บัญชาการหลี่ซั่วมาขู่พระสนมก็ได้ พระสนมเองก็อย่าทำร้ายคนใกล้ชิดของข้า ไม่เช่นนั้นก็มีแต่จะตายทั้งสองฝ่าย ทุกคนต่างก็แย่ ข้าพูดเพียงเท่านี้ ขอลาก่อน”
พูดจบซูจิ่วซือก็หันหลังจากไป
หลังจากซูจิ่วซือไปแล้ว พระสนมโหรวก็หยิบแตงโมเข้าปากอีกชิ้นหนึ่ง “องค์หญิงคนนี้ใช้ได้จริงๆ”
“พระสนม บอกเรื่องพระนัดดาให้องค์หญิงรู้ ท่านอ๋องจะ…”
“ใครว่าข้าบอกนาง จุดหมายของเจ้านายอยู่ที่พระนัดดา นางรู้หรือไม่ไม่สำคัญ”
พระสนมโหรวโบกมือ ในสมองกลับนึกถึงคำพูดของซูจิ่วซือเมื่อครู่นี้อย่างไม่รู้ตัว เริ่มแรกนางมีความคิดที่จะอาศัยประโยชน์จากหลี่ซั่วจริงๆ เพราะเขาเป็นผู้บัญชาการทหารองครักษ์
หลี่ซั่วเป็นคนควบคุมตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม แต่สุดท้ายด้วยความพยายามอย่างไม่ท้อถอยของนางทำให้เขาภักดีกับนาง หลังจากใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ นางจึงรักเขาอย่างแท้จริง
แม้นางเป็นพระสนมของเฟิ่งอวิ๋นหล่าง เฟิ่งอวิ๋นหล่างก็ดูแลนางอย่างดี แต่นางรู้ดี พระทัยของเฟิ่งอวิ๋นหล่างมีแต่กู้ชิงเฉิง นางไม่ได้ใส่ใจเฟิ่งอวิ๋นหล่าง การเข้าวังเป็นการจัดการของเจ้านาย นางไม่อาจขัดขืน และไม่อาจปฏิเสธ
หลี่ซั่วเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่อาจให้เจ้านายรู้ นางบอกตนเองไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าอย่าลุ่มหลง แต่ก็ไม่อาจหักห้ามใจ นางนึกไม่ออกจริงๆ ถ้าสักวันหนึ่งหลี่ซั่วรู้เรื่องราวทั้งหมด ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางจะเป็นอย่างไร
อนาคตของนางกับหลี่ซั่ว นางไม่กล้าคิดแม้แต่น้อย
——
ตอนที่ 249 อยากตามหาเขา
เดิมทีนางเป็นคนไร้อนาคต พอรักหลี่ซั่วแล้ว นางก็มีความหวัง แต่รู้ว่าทุกอย่างเป็นเรื่องสุดเอื้อม
ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหลี่ซั่ว มีอุปสรรคมากมายเหลือเกิน
พอคิดถึงตรงนี้ พระสนมโหรวก็ถอนหายใจเบาๆ
ซูจิ่วซือไปวังหย่งโซ่ว พอตกบ่ายจู่ๆ ก็ได้ข่าวว่าซูเหิงถูกปล่อยตัวออกมาอย่างผู้บริสุทธิ์
จากคำพูดที่จื่อหลานบอก เด็กผู้ชายคนหนึ่งในจวนอันผิงโหวไปฟ้องเจ้าเมือง ยอมรับว่าตนเป็นคนลงมือทำทุกอย่างภายใต้คำสั่งของซูคัง เรื่องนี้ทำให้สถานการณ์พลิกผันทันที
เฟิ่งอวิ๋นหล่างมีพระบัญชาให้จับตัวซูคัง หลังจากถูกทรมานสอบสวน ซูคังรับสารภาพ ซูเหิงจึงได้รับการปล่อยตัว
สถานการณ์พลิกผันอย่างรวดเร็ว จนซูจิ่วซือรู้สึกตั้งสติไม่ทัน นี่แสดงว่าเฟิ่งอวิ๋นหล่างทรงตั้งใจปล่อยซูเหิง ขณะที่นางเข้าเฝ้าเฟิ่งอวิ๋นหล่างเมื่อวาน พระองค์ยังไม่คิดเช่นนี้
นางจึงนึกถึงกู้ชิงเฉิง ต้องเป็นกู้ชิงเฉิงแน่ที่ทูลขอร้องเฟิ่งอวิ๋นหล่าง ไม่เช่นนั้นเฟิ่งอวิ๋นหล่างไม่มีวันปล่อยซูเหิงอย่างง่ายดาย และยังทุ่มเทพระทัยพลิกคดีให้ซูเหิง จับตัวซูคังอีกด้วย
ซูเหิงแม้ได้รับความเจ็บปวดทรมานทางกาย แต่ด้วยการดูแลของหลี่ซั่ว บาดแผลตามตัวจึงเป็นเฉพาะที่ผิวหนัง ไม่เป็นปัญหามากนัก
พอเห็นซูเหิงกลับจวนอย่างปลอดภัย ซูเหลียงอินก็เช็ดน้ำตา “พี่รอง ในที่สุดก็กลับมา ข้าตกใจแทบตาย”
“เด็กโง่ ร้องไห้ทำไม”
“ข้าดีใจต่างหาก”
ซูจิ่วซือเองก็ยินดี “กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว”
“พี่ ขอบใจพี่ ข้ารู้ว่าเป็นเพราะพี่ช่วยข้า ข้าละอายใจจริงๆ วันหลังจะไม่สะเพร่าอย่างนี้อีก”
ซูเหิงเดินมาหาซูจิ่วซือ พูดด้วยความซาบซึ้ง
“พี่น้องครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ” ในที่สุดซูจิ่วซือก็วางใจ นางรู้ว่าควรจะเข้าวังไปขอบใจกู้ชิงเฉิง แล้วบอกลานาง เวลานี้ซูเหิงปลอดภัย นางควรไปตามหากู้เฉินหรงได้แล้ว
“น้องรอง เหลียงอิน พรุ่งนี้เช้าข้าจะออกจากเมืองหลวง ช่วงที่ข้าไม่อยู่ เจ้าสองคนต้องระวังให้ดี อย่าไปหาเรื่องเด็ดขาด”
พอได้ยินว่าซูจิ่วซือจะไป ซูเหลียงอินก็เป็นห่วง “พี่ พี่จะไปไหน”
“ข้าจะไปหาเฉินหรง”
“โธ่…พี่ พี่ยังไม่แต่งงาน จะออกไปหาผู้ชายอย่างนี้คงไม่เหมาะแน่!” พอได้ยินว่าซูจิ่วซือจะไปหากู้เฉินหรง ซูเหิงก็ขมวดคิ้วทันที กลัวว่าชื่อเสียงของซูจิ่วซือจะเสียหาย
“ซูเหลียงอินตบไหล่ซูเหิง “คร่ำครึ เจ้าอ่านหนังสือมากเกินไป สมองคร่ำครึ พี่เฉินหรงเอาใจใส่พี่สาวมาก ในที่สุดพี่สาวก็คิดได้แล้วว่าใครเหมาะที่จะมาเป็นพี่เขยของเรา นี่เป็นเรื่องดี เจ้าอย่าห้ามพี่สาวเลย ข้าสนับสนุนพี่สาวไปหาพี่เฉินหรง”
“พี่หมั้นแล้วนะ”
ซูเหิงยังคงยกคำโบราณมาพูดเตือน
“แล้วจะเป็นอย่างไร พี่ยังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่หรือ นี่เป็นการหมั้นหมายที่ฝ่าบาททรงกำหนด พี่สาวปฏิเสธไม่ได้ แต่ข้าก็สนับสนุนให้พี่สาวกับพี่เฉินหรงอยู่ด้วยกัน ข้ารู้สึกว่าพี่สาวกับพี่เฉินหรงเหมาะสมกันมาก พี่ อย่าฟังพี่รองพูด ไปอย่างสบายใจเถอะ! ข้ากับพี่รองจะรอพี่กลับมา”
ซูจิ่วซืออดยิ้มได้ เอามือป้องปากพูดขึ้น “พูดจาเหลวไหล”
“พี่อายแล้ว”
“ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด” หลังจากรู้ว่ากู้เฉินหรงถูกยาพิษ เมื่อคืนซูจิ่วซือแทบนอนไม่หลับ นางนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืน สมองเต็มไปด้วยกู้เฉินหรง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำร่วมกันปรากฏขึ้นในสมอง ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าวใจ
ความจริงแล้วหลายวันมานี้นางคิดถึงกู้เฉินหรงตลอดเวลา สอบถามข่าวคราวของกู้เฉินหรงตลอดเวลา พอถึงตอนนี้ นางไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น คิดแต่ว่าจะไปหาเขา