องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 464 ท้ายที่สุดแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ
หมอหลวงโจวตัวสั่น พระมเหสีหวาถามอย่างโกรธเคือง：“พูดมา ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้？”
ผู้คนในตำหนักต่างหวาดกลัว แม้แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจกลัวเช่นกัน ไม่เคยเห็นพระมเหสีหวาเป็นเช่นนี้มาก่อน และดุร้ายขึ้นในทันทีเมื่อเห็นหมอหลวงโจว
แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ยากที่จะเข้าใจ พระมเหสีหวาอยากที่จะอุ้มหลานมาก นั่นเป็นความปรารถนาของนาง แต่ในตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น แน่นอนว่านางต้องฉุนเฉียวและอาจจะสั่งประหารทั้งตระกูล
ทันใดนั้นใบหน้าของพระมเหสีหวาก็ทรุดลงในทันที：“ใครก็ได้ ไปเผาจวนของหมอหลวงโจวเดี๋ยวนี้！”
พระมเหสีหวาโหดเหี้ยมจนทำให้ผู้คนตกใจ ขันทีน้อยรับพระบัญชาแล้วออกไป แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูก็ถูกอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวนขวางไว้
“เดี๋ยวก่อน” อ๋องตวนพาคนเข้าไปข้างใน
“เสด็จแม่” อ๋องตวนเดินไปตรงหน้าพระมเหสีหวาและคารวะ พระมเหสีหวามองเขาและมองไปที่อวิ๋นหลัวฉวนด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดใจ
“ฉวนเอ๋อร์ เจ้ามานี่ มาให้แม่ดูใกล้ ๆ”
เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนมาถึงและได้ยินเช่นนั้น นางก็รีบเดินไปหาพระมเหสีหวา น้ำตาของนางเกือบจะน้ำตาไหลออกมา
พระมเหสีหวาจับมือของอวิ๋นหลัวฉวน：“เจ้าต้องลำบากแล้ว เป็นแม่เองที่ไม่ดี และเอาซุปอบอุ่นร่างกายนั้นให้เจ้าดื่มลงไปจนเกิดเรื่อง เป็นแม่เองที่ไม่ดี แม่ต้องขอโทษเจ้า”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ และไม่คิดว่าพระมเหสีหวาจะมีด้านเช่นนี้ด้วย
“เสด็จแม่ มันไม่ใช่ความผิดของเสด็จแม่เพคะ เสด็จแม่ทรงมีเจตนาดี เป็นหม่อมฉันเองที่ไม่ได้สังเกต จึงไม่พบ” อวิ๋นหลัวฉวนก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่กระทำความผิด
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าบางทีอาจจะเป็นคนสองบุคลิก จึงจะสามารถเข้ากันได้เป็นอย่างดี
อ๋องตวนมองไปที่หมอหลวงโจวที่อยู่บนพื้นและถามว่า：“หมอหลวงโจว ข้าขอถามเจ้า เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่？”
หมอหลวงโจวเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่อ๋องตวน แววตาเฉยเมยไร้ซึ่งความกลัวโดยสิ้นเชิง และอ๋องตวนก็เข้าใจในทันที ต่อให้ต้องตายหมอหลวงโจวก็จะไม่ยอมพูด
การแทรกซึมของจงชินนั้นฝังลึกและคนพวกนี้ก็รักษาไม่หายมานานแล้ว
แม้ว่าจะให้โอกาสพวกเขาได้มีชีวิตรอด พวกเขาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่
“เจ้าสาม เจ้าจัดการเถอะ เสด็จแม่ได้โปรดระงับอารมณ์ ฉวนเอ๋อร์และลูกจะคอยดูแลเสด็จแม่เองพ่ะย่ะค่ะ พวกเจ้าไปก่อนเถอะ” อ๋องตวนเห็นแล้วก็รู้สึกรำคาญ และไม่อยากจะเข้าไปแทรกแซง
สิ่งที่เขาต้องการตามหาคือจงชินอ๋อง
ฉีเฟยอวิ๋นมั่นใจว่าเขาจะต้องซ่อนตัวอยู่แน่ ๆ
หนานกงเย่ออกคำสั่งในทันที：“ทหาร หมอหลวงโจวลอบสังหารจงชินอ๋อง สมควรที่จะยึดทรัพย์ ยึดบ้าน หมอหลวงโจวชั่วร้ายมาก และมีหลักฐานเป็นที่แน่ชัดแล้ว ในวันพรุ่งนี้ต้องถูกประหารชีวิตที่ถนน”
“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงโจวตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และเงยหน้าขึ้นไปมองหนานกงเย่ในทันที
“หนานกงเย่ เจ้าจะไม่ถามหรือว่าข้าเป็นใคร？”
“ในเมื่อข้าไม่ถาม ก็เป็นเพราะข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นใคร ปีนี้เจ้าอายุสี่สิบสองปี เจ้าเป็นบุตรเขยของตระกูลโจว ภรรยาของเจ้าเป็นคนในตระกูลโจว และเจ้าเป็นคนของจงชิน เจ้าออกมาจากจวนอ๋องใหญ่พร้อมกับมารดาตั้งแต่ยังเด็ก และต่อมาได้หายสาบสูญไป
เมื่อเจ้าอายุยี่สิบปีได้แต่งงานกับบุตรสาวของตระกูลโจว ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เจ้าก็เป็นหมอหลวงมาโดยตลอด”
“เจ้า……”
โจวหลวงโจวต้องการจะลุกขึ้น หนานกงเย่กล่าวว่า：“ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาเปล่า ข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้า ถึงเจ้า……ตายก็ไม่น่าเสียดาย แต่จงชินจะไม่ยอมรับสถานะของเจ้าตลอดไป พวกเขา……แค่หลอกใช้เจ้าเท่านั้น
กษัตริย์องค์นี้อาจบอกคุณด้วยว่าหัวหน้าของตระกูล กษัตริย์ ได้พบว่าเขาเป็นเจ้าชายของตระกูลของพระราชวังห้าเจ้าชาย ดังนั้นคุณคงไม่รู้
ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า ข้ารู้แล้วผู้นำของจงชินเป็นใคร เขาคือจงชินอ๋องของจวนอ๋องห้า แต่เกรงว่าเจ้าคงจะยังไม่รู้
ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ เขาได้หนีไปแล้ว แต่ทุกการเคลื่อนไหวของคนในจงชินได้ถูกจับตามองไว้แล้ว
หลังจากที่เจ้าตายแล้ว ไม่นานพวกเขาก็จะได้อยู่กับเจ้า”
สีหน้าของหมอหลวงโจวซีดเซียว หนานกงเย่สั่ง：“เอาตัวไป”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามหนานกงเย่ออกไป
หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกไปจากในวัง ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าในวังจัดกำลังคนไว้เป็นจำนวนมาก
ตอนที่เดินอยู่ในวัง หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น：“การแทรกซึมของจงชินนั้นมากเกินไป และไม่ง่ายเลยที่จะขุดรากถอนโคน ข้ากำลังรวบรวมหลักฐาน แต่ได้เพียงแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น และส่วนที่เหลือถูกดำเนินการอย่างช้า ๆ ”
“หม่อมฉันเข้าใจเพคะ ท่านอ๋องทรงไม่ต้องกังวล หม่อมฉันจะรอท่านอ๋องกลับมาอยู่ที่จวน”
“อืม”
หนานกงเย่ส่งฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่จวนแม่ทัพ และสามารถจับกุมได้ในชั่วข้ามคืน
นอกจากจงชินอ๋องแล้ว ยังจับกุมจวิ้นอ๋องและชินอ๋องได้อีกหกคน ส่วนคนอื่น ๆ นั้นไม่ได้สนใจ
หนานกงเย่ไม่ได้นอนทั้งคืน และฉีเฟยอวิ๋นก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน อวิ๋นจิ่นอยู่เป็นเพื่อนฉีเฟยอวิ๋นตลอดเวลา และกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นในตอนกลางคืน
ในตอนเช้าฉีเฟยอวิ๋นก็ได้ยินว่าหนานกงเย่ได้ประหารบรรดาจงชินที่จับกุมได้ทั้งหมดแล้ว
แน่นอนว่าจงชินจะไม่ยอมเลิกรา และต้องการที่จะเข้าไปแย่งชิงคน หนานกงเย่จับได้หนึ่งคนก็ประหารหนึ่งคน และว่ากันว่าประหารไปกว่ายี่สิบคนแล้ว
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นออกไปข้างนอก ทุกคนบนถนนก็มองฉีเฟยอวิ๋นราวกับว่าเป็นสัตว์ประหลาด แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกชินแล้ว
เมื่อไปถึงนางก็เงยหน้าขึ้นมอง หนานกงเย่นั่งอยู่ข้างหน้าและไม่ยอมลุกขึ้น ศพอยู่บนพื้น และศีรษะก็กลิ้งลงมาเหมือนลูกบอล
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นภาพความสยดสยอง และมีเลือดไหลนองเต็มพื้น
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้าง ๆ หนานกงเย่และถามว่า：“กลับบ้านได้แล้วหรือไม่เพคะ？”
หนานกงเย่อยู่ในความงุนงงและลุกขึ้นยืน
ฉีเฟยอวิ๋นถอดเสื้อคลุมของนางออกแล้วไปสวมให้หนานกงเย่ คนนอกมองว่าเขาเป็นจอมสังหาร แต่ในสายตาของนาง เขาเป็นเพียงแค่สามีของนาง
การสังหารเป็นเพียงเพราะต้องการให้บ้านเมืองดีขึ้น ประชาชนอาจจะไม่รู้ แต่แค่นางรู้ก็พอแล้ว！
“หนาวหรือไม่เพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นจูงมือของหนานกงเย่แล้วเดินกลับไป หนานกงเย่เหลือบมองนางและไม่พูดอะไร
“พวกเขาล้วนแต่เป็นพี่น้องของข้า”
“…อืม แล้วก็เป็นกบฏด้วย！”
หนานกงเย่มองไป และหัวใจที่หนักอึ้งของเขาก็เบาลง
ทั้งสองเดินไปด้วยกัน ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปได้ครึ่งทางแล้วก็หยุด นางหันกลับไปมองหนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ไม่มีใครไปชิงตัวนักโทษหรือเพคะ ？”
“ไม่มี”
“แล้วท่านอ๋องห้ามาหรือไม่เพคะ ？”
“……” สีหน้าของหนานกงเย่ทรุดลง ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือและเดินไปที่แท่นประหาร และเริ่มมองหา แต่เนื่องจากร่างกายและหัวแยกออกจากกัน และยังเต็มไปด้วยเลือด จึงไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นใคร ฉีเฟยอวิ๋นมองหาและหนานกงเย่ก็ตามไปหาด้วย
ทั้งสองเดินอยู่ในกองเลือด ในขณะที่กำลังมองหา ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามว่า：“สวมใส่เสื้อผ้าสีอะไรเพคะ ？”
“สีแดง！” หนานกงเย่ก็กำลังมองหาเช่นกัน
ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็พบศพที่สวมเสื้อผ้าสีแดงสีแดง นางนั่งยอง ๆ และมองไปที่คอของศีรษะที่ถูกตัด เห็นได้ชัดว่ามีรอยย่นที่คอและมีบางอย่างผิดปกติ
“ท่านอ๋อง จงชินอ๋องกับพระองค์อายุพอ ๆ กัน แต่พระองค์ดูที่คอของเขาสิเพคะ หยาบกระด้างมากใช่หรือไม่？”
หนานกงเย่นั่งยอง ๆ：“ใช่”
หนานกงเย่หยิบศีรษะขึ้นมาดูอย่างละเอียดแล้ววางลง ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมือไปจับและลูบที่ด้านหลังกกหู เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่ไม่รู้จัก และอายุน่าจะประมาณสี่สิบปีแล้ว เขาหลับตาสนิทและตายอย่างสงบ
ฉีเฟยอวิ๋นยืนขึ้น：“ท่านอ๋อง……”
“อาอวี่ ทำตามคำสั่งของข้า ให้จวนแม่ทัพและจวนอวิ๋นกั๋วกงเข้าวังไปอารักขาในทันที” หนานกงเย่กล่าวอย่างเย็นชา แววตาของเขาเย็นยะเยือก
“พ่ะย่ะค่ะ” อาอวี่รับพระบัญชาและรีบออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเย่ ท้ายที่สุดแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ ！