อวิ๋นหลัวฉวนพาแม่นมหลิวกลับไปที่จวน และแม่นมเว่ยก็อยู่กับฉีเฟยอวิ๋น
“แม่นมไปพักอยู่ที่ห้องโถงตะวันออกเถอะ ที่นั่นเป็นที่พักอาศัยของหงเถาและลี่ว์หลิ่ว” ฉีเฟยอวิ๋นจัดหาที่พักให้แม่นมเว่ยก่อน
แม่นมเว่ยเดินตามฉีเฟยอวิ๋นไป นางออกมาจากในวัง เรื่องกฎระเบียบนั้นวางอยู่เหนือหัว ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องคารวะก่อน ฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบสิ่งนี้ จึงกล่าวว่า：“แม่นมเว่ยอยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดกับข้าหรอก ส่วนอะไรที่หยาบเกินไปก็ไม่ต้องใส่ใจ หรือเรียกใช้คนในจวนก็ได้”
ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอย่างชัดเจนและกลับไปที่ห้องก่อน อวิ๋นจิ่นปิดประตูและเดินไปดูฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เจ้าอีกาน้อยและจิ้งจอกหางสั้น ทั้งสองมาไปที่ประตูในทันที ตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง และอีกตัวหนึ่งนอนขนอยู่บนพื้น
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พรุ่งนี้ข้ากับท่านพ่อจะออกไปข้างนอก พวกเจ้าก็ออกไปกับข้าด้วยนะ ปล่อยให้หงเถาและลี่ว์หลิ่วอยู่ที่นี่ ข้าจะลองหยั่งเชิงดู”
“ไม่ได้นะเพคะ พระโอรสน้อยเหล่านั้น……”
“อวิ๋นจิ่น ข้ารู้จักหนักเบา เรื่องนี้ข้าจะหารือกับท่านอ๋องเอง เจ้าไปบอกท่านอ๋องว่าคืนนี้ไม่ต้องกลับมา”
“เจ้าค่ะ！” อวิ๋นจิ่นไม่กล้าพูดอะไรอีกและออกไปก่อน
แน่นอนว่าคืนนี้หนานกงเย่ไม่กลับมา ฉีเฟยอวิ๋นพักผ่อนทั้งคืน และเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พาคนออกไป แม่นมเว่ยคอยอยู่ดูแลลูกเด็ก ๆ และแน่นอนว่าแม่ทัพฉีก็อยู่ด้วย
ในทันทีที่ฉีเฟยอวิ๋นออกมาก็เกิดเรื่องขึ้นที่ลานด้านหน้าจวนแม่ทัพ เกิดไฟไหม้ที่ห้องฝึกซ้อมอย่างไร้เหตุผลที่มา
เมื่อแม่ทัพฉีได้ยินว่าห้องฝึกซ้อมเกิดไฟไหม้ เขาก็รีบวางเด็กน้อยลงและสั่งให้แม่นมเว่ยไปที่ห้องฝึกซ้อมในทันที แต่หลังจากที่แม่ทัพฉีออกไป ก็เกิดเรื่องขึ้นในเรือน หงเถาและลี่ว์หลิ่วถูกตีจนสลบและล้มลงไปที่พื้น
เมื่อแม่นมเว่ยเห็นคนล้มลงกับพื้นก็รีบเข้าไปในห้องทันที
จากนั้นก็มีคนลงมาจากหลังคาและบุกเข้าไปในห้อง
แม่นมเว่ยกำลังอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ เมื่อหันกลับมา คนพวกนั้นก็เข้ามาแล้ว นางจึงรีบปกป้องเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน
ชายชุดดำเหลือบมองไปที่เตียง เด็กหายไปแล้ว และมีเพียงคนเดียวที่อยู่ในอ้อมแขนของแม่นมเว่ย
“ส่งตัวเด็กมา” ชายชุดดำถือมีดอยู่ในมือ และแม่นมเว่ยก็ก้าวถอยหลังไป
“พวกเจ้าเป็นใคร ถึงได้กล้าบุกเข้ามาในจวนแม่ทัพ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ？” แม่นมเว่ยปกป้องเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ อีกฝ่ายเหลือบมองแม่นมเว่ยและฟาดฟันด้วยดาบ
เพื่อที่จะปกป้องเด็กน้อย แม่นมเว่ยจึงหันหลังให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายฟาดดาบลงมา แม่นมเว่ยกรีดร้องและล้มตัวไปข้างหน้า แต่นางก็ยังปกป้องเด็กน้อยไว้แน่น
ทันใดนั้นประตูก็พังลง ฝูงอีกาก็บุกเข้ามาและกัดกินคนที่อยู่ในห้องจนหมดสิ้น และเหลือเพียงดาบที่หล่นลงไปบนพื้น
แม่นมเว่ยจากไปด้วยความยากลำบาก นางมองดูเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน และอีกาที่บินวนอยู่รอบตัวนาง
ในห้องไม่ใหญ่มากนัก ฝูงอีกาก็บินเข้ามาจนทำให้แม่นมเว่ยหน้าซีดด้วยความตกใจ
แม่นมเว่ยพูดเสียงสั่นว่า：“หากพวกเจ้าอยากกินก็กินข้าเถอะ เด็กคนนี้ยังเล็กเกินไปไม่น่ากินหรอก ข้าเป็นผู้ใหญ่ กินแล้วจะได้อิ่ม！”
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าประตูมา นางก็ได้ยินแม่นมเว่ยพูดเช่นนี้พอดี
ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงแม่นมเว่ย
แม่นมเว่ยรีบพูดว่า：“เร็วไปเพคะ อีกากินคน！”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไม่สบายใจ นี่เป็นความผิดพลาด！
ฉีเฟยอวิ๋นรีบช่วยพยุงแม่นมเว่ยขึ้นมา：“อวิ๋นจิ่น อุ้มเด็กออกไป”
อวิ๋นจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและอุ้มเด็กออกไป ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงแม่นมเว่ยให้นั่งลงก่อน และดูบาดแผลที่หลังของนาง บาดแผลนั้นลึกและมีพิษ
“อาอวี่ เตรียมการผ่าตัด แล้วเรียกหมอโจวมาด้วย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อาอวี่รีบไปจัดการ ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงแม่นมเว่ยไปยังสถานที่ผ่าตัด
แม่นมเว่ยล้มลงตรงนั้น นางอดทนต่อความเจ็บปวดและกล่าวกับฉีเฟยอวิ๋นว่า：“พระชายา บ่าวไม่ไหวแล้วเพคะ ต่อไปคงจะไม่สามารถรับใช้พระนางได้อีก บอกให้พระนางรักษาตัวด้วยนะเพคะ”
“แม่นม ท่านจะไม่เป็นอะไร ข้าจะช่วยท่าน” ฉีเฟยอวิ๋นฉีดยาสลบให้แม่นมเว่ย และไม่นานแม่นมเว่ยก็หลับไป
ฉีเฟยอวิ๋นถอนพิษให้แม่นมเว่ยก่อน จากนั้นก็เริ่มเย็บบาดแผล
หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น ฉีเฟยอวิ๋นก็ออกมาจากในห้อง หนานกงเย่และแม่ทัพฉีก็กลับมา
“ท่านอ๋อง”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปหาหนานกงเย่ หนานกงเย่กล่าวว่า：“แจ้งอ๋องตวนและพระชายาตวนแล้ว อีกไม่นานพวกเขาก็จะมา”
“ท่านอ๋อง ในเมื่อไม่ใช่แม่นมเว่ย เช่นนั้นมือข้างนี้ของพวกเขาก็คงจะลึกมาก ให้ท่านอ๋องตวนไปหาจงชินอ๋องเสียจะดีกว่า สู้กันดูสักตั้ง ข้าจะได้รู้ว่าจริงเท็จอย่างไร จะฆ่ากันตายก็ช่าง！จะได้ไม่หลงเหลือความหายนะ！”
เมื่อจะทำแล้ว ต้องทำให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่เชื่อ แต่ในเรื่องนี้จงชินอ๋องได้รับความไม่เป็นธรรม
หนานกงเย่หันกลับไป：“ปู้เหวิน เจ้าไป”
ไม่มีใครเห็นปู้เหวิน แต่ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าคนที่อยู่บนหลังคาจากไปแล้ว
เมื่อแม่นมเว่ยฟื้นขึ้นมาก็เย็นแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นนั่งเฝ้าแม่นมเว่ยอยู่ข้างหน้า เมื่อแม่นมเว่ยลืมตาขึ้นมาก็คิดว่านางตายไปแล้ว นางสูดหายใจเข้าและรู้สึกว่าเจ็บปวดอย่างน่าประหลาด：“เจ็บมาก？”
“แม่นม ท่านยังไม่ตาย！” ฉีเฟยอวิ๋นอ้าปากค้างจนทำให้แม่นมเว่ยตกใจ และแม่นมเว่ยก็มองนางด้วยความตกตะลึง
และนานกว่าแม่นมเว่ยจะค่อย ๆ ได้สติกลับมา：“พระชายาเย่ ช่างเป็นหมอเทวดาจริง ๆ บ่าวบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้น แต่ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้”
“แม่นมเว่ยไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง และไม่ได้บาดเจ็บจนถึงกระดูก”
“แต่ทำไมเวลาพูดถึงเจ็บล่ะเพคะ？”
“ถูกพิษ และพิษแพร่กระจาย แต่ไม่เป็นไร พิษนั้นได้รับการถอนแล้ว เพียงแต่ต้องใช้เวลาในการฟื้นฟู”
“อ้อ” แม่นมเว่ยครุ่นคิด
“แม่นม ข้ามีเรื่องจะถามท่าน”
“ท่านสงสัยว่าข้าเป็นคนร้ายหรือไม่？” แม่นมเว่ยคิดออกแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและเล่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้น
แม่นมเว่ยถามว่า：“พระชายาเย่ เช่นนั้นคนที่ทำร้ายข้าเป็นคนของพระองค์หรือไม่เพคะ ？”
“ไม่ใช่ ข้าไม่รู้จักพวกเขา”
“เช่นนั้นเป็นคนของจงชินหรือเพคะ ？” แม่นมเว่ยพูดกับตัวเอง
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“ใช่”
แม่นมเว่ยครุ่นคิดอยู่นาน：“พระชายาเย่จะบอกว่าซุปอบอุ่นร่างกายเหล่านั้นคือปี้จื่อทังหรือเพคะ？”
“……ใช่” ยาคุมกำเนิดที่นี่เรียกว่าปี้จื่อทัง
แม่นมเว่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“แต่ตำรับยานั้น เป็นยาที่หมอหลวงโจวจัดให้ และเขาก็เป็นหมอหลวงของพระมเหสีมาโดยตลอด”
“ท่านแน่ใจนะ？”
“บ่าวแน่ใจเพคะ เรื่องที่พระชายาตวนทรงแท้ง ทำให้พระมเหสีหวาทรงเสียพระทัยเป็นอย่างมาก ทรงเกรงว่าสภาพร่างกายที่ไม่ดีจะส่งผลกระทบต่อการให้กำเนิดบุตร จึงสั่งให้หมอหลวงโจวจ่ายยาสำหรับปรับสมดุลร่างกายให้พระชายาตวน และยังสั่งให้ใส่เหล้าเหลืองลงไปด้วย
หมอโจวเป็นหมอหลวงใหญ่ที่อยู่ในวัง เขามีโอกาสได้เป็นหมอหลวงใหญ่ของโรงหมอ แต่ภายหลังเขาก็ได้ทำเพื่อหมอหลวงหู
และหมอหลวงโจวก็ทำหน้าที่อย่างเต็มกำลังมาโดยตลอด” แม่นมเว่ยไม่เข้าใจ คนเช่นนี้จะทำร้ายผู้อื่นได้อย่างไร！และจงชินทำได้อย่างไร！
“แม่นมรักษาบาดเจ็บให้หายก่อน เรื่องนี้ข้าจะเข้าวังไปกราบทูลพระมเหสีเอง ส่วนเรื่องอื่นท่านไม่ต้องกังวล”
“พระชายาเย่ รีบเข้าไปในวังเถอะเพคะ บ่าวเกรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพระมเหสี” หลังจากคิดดูแล้ว แม่นมเว่ยก็รู้สึกกลัวขึ้นมา！
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและตามหนานกงเย่เข้าไปในวัง
อาอวี่ไปแจ้งอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวน
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในวังและตรงไปที่วังตำหนักหวาหยาง หนานกงเย่สั่งให้ทหารองครักษ์ ล้อมรอบโรงหมอหลวงไว้ ตูไห่พาคนไปจับกุมหมอหลวงโจว
ในตำหนักหวาหยาง พระมเหสีหวากัดฟันทันทีเมื่อได้รู้ หลังจากที่เห็นหมอหลวงโจวถูกเตะจนล้มลงกับพื้น นางก็หยิบที่ตั้งตะเกียงทองสัมฤทธิ์ในตำหนักมาทุบตีลงไป จนกระทั่งหมอหลวงโจวมีเลือดออกเต็มใบหน้า