บทที่ 863 โตมาหน้าตาดีขนาดนี้เพื่ออะไร
แบบนี้ก็ได้เหรอ?
เธอยังนึกว่าตัวเองจะแย่แน่แล้ว…
ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แม้แต่ตัวเยี่ยหวันหวั่นเองก็นึกไม่ถึงว่าจะตบตาผ่านไปได้
กงซวี่จ้องลั่วเฉิน ตกใจอ้าปากค้าง “ลั่วเฉิน นายเอาจริง? พี่แกเข้ามาปุ๊บก็พุ่งไปจูบดูดดื่มแถมยังพูดว่ารักจะแย่อยู่แล้ว ยังบอกว่าเล่นขำๆ กันอีก…”
ลั่วเฉินขมวดคิ้ว “นายอยากพูดอะไร พี่เยี่ยก็อธิบายแล้วไม่ใช่เหรอ”
กงซวี่ตาโตอ้าปากค้าง “เชี่ย พื้นฐานไอคิวนายนี่มัน…”
เยี่ยหวันหวั่นรีบพุ่งเข้าไปตบหน้าผากกงซวี่ แล้วเอ่ยเตือนเสียงต่ำ “หุบปากเลย!”
พูดจบก็รีบมองลั่วเฉิน “แค่ก ไม่มีอะไรๆ ลั่วเฉิน นายอย่าฟังเขาพูดเหลวไหลเลย! หมอนี่มันกลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวาย ไม่ว่าเขาพูดอะไรนายก็อย่าฟังเชียวนะ เข้าใจไหม”
ลั่วเฉินพยักหน้า “ครับ”
กงซวี่พูดไม่ออก ใครกันแน่ที่เหลวไหล! คนจอมหลอกลวง!
โชคดีจริงๆ…ลั่วเฉินไม่ได้สงสัยเธอแม้แต่น้อย…
ปัญหายากที่สุดจัดการเรียบร้อย เยี่ยหวันหวั่นผ่อนหายใจแรง จากนั้นดึงกงซวี่มาข่มขู่ “ถ้านายกล้าพูดไร้สาระกับลั่วเฉิน ฉันจะเชือดนายเซ่นไหว้สวรรค์ เข้าใจไหม?”
กงซวี่น้ำตาคลอเบ้าด้วยความน้อยใจ มองค้อนลั่วเฉินอย่างอิจฉาชิงชังเหลือแสน
เขายังนึกว่าคนลำดับต่ำสุดที่นี่คือลั่วเฉิน แต่ตอนนี้ดูแล้ว พี่เยี่ยให้ความสำคัญกับลั่วเฉินมากมายกว่าเขานัก…
“อา! เป็นการตระหนักรู้ที่เจ็บปวดอะไรขนาดนี้! ผมเป็นคนที่พี่รักที่สุดหรือเปล่า ทำไมพี่ไม่พูดอะไร…” กงซี่คร่ำครวญไปด้วย พุ่งออกจากห้องทำงานทั้งน้ำตาไปด้วย
เยี่ยหวันหวั่นกุมขมับ
ในที่สุดระเบิดลูกนี้ก็ผ่านไปแล้ว…
แต่อันตรายยังไม่ถูกคลี่คลาย…
เยี่ยหวันหวั่นหันมองหานเซี่ยนอวี่คล้ายไตร่ตรองบางอย่าง ลั่วเฉินมีนิสัยซื่อ บวกกับเชื่อใจเธอด้วย จึงไม่สงสัยเธอสักนิดเดียว เธอพูดอะไรก็เชื่อหมด แต่หานเซี่ยนอวี่…
เยี่ยหวันหวั่นนวดหัวคิ้ว “คือว่า เซี่ยนอวี่…”
ใบหน้าหานเซี่ยนอวี่ยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเคย เอ่ยว่า “นายไปกินข้าวเถอะ ฉันไม่รบกวนนายแล้ว ไว้ค่อยคุยเรื่องสถานที่กันทีหลัง”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “เอ่อ…ก็ได้…!”
ลั่วเฉินก็เอ่ย “พี่เยี่ย ผมก็ไปก่อนนะ!”
“ไปเถอะ…”
หานเซี่ยนอวี่กับลั่วเฉินทยอยกันออกจากห้องทำงานไป
ด้านนอกประตู
ก่อนออกจากห้องทำงาน หานเซี่ยนอวี่พลันหยุดฝีเท้า เหลือบมองผู้ชายที่นั่งตรงโซฟาในห้องแวบหนึ่ง
ลั่วเฉินถามขึ้น “รุ่นพี่เซี่ยนอวี่ มีอะไรเหรอ”
หานเซี่ยนอวี่กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ!”
…
ในห้องทำงาน
หลังจากกงซวี่ ลั่วเฉิน และเซี่ยนอวี่ออกไปก็เหลือแต่เยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหาน
เมื่อแน่ใจว่าทั้งสามคนไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นถึงทรุดนั่งบนโซฟาอย่างแทบจะลงไปนอน “คะ…ความงามทำร้ายคนจริงๆ…ในที่สุดก็วนกลับมาแล้ว…”
พูดจบเธอยื่นกรงเล็บไปตรงหน้าซือเยี่ยหาน “เพราะคุณแท้ๆ เชียว! โตมาหน้าตาดีขนาดนี้เพื่ออะไร!”
ตอนที่กรงเล็บของเยี่ยหวันหวั่นแตะถึงด้านหน้าเขา ซือเยี่ยหานก็เอ่ยปาก “หานเซี่ยนอวี่…”
เยี่ยหวันหวั่นเก็บมือกลับทันควัน ลุกขึ้นหันไปมอง “ไหนๆๆ!”
สีหน้าของซือเยี่ยหานหน่ายใจเล็กน้อย เอ่ยปากต่อว่า “หานเซี่ยนอวี่เชื่อข้ออ้างของเธอ?”
เยี่ยหวันหวั่นตบอกอย่างแรง “ที่รัก พูดอะไรอย่าลีลาได้ไหม คนเขาจะตกใจตายเอา!”
ซือเยี่ยหานกล่าว “…ไม่ใช่ว่าเธอกินปูนร้องท้องหรอกเหรอ”
เธอเป็นที่ไหนกัน!
เยี่ยหวันหวั่นแค่นเสียงฮึ เดินเข้าไปอย่างดุร้าย “ฉันกินปูนที่ไหน ร้อนท้องที่ไหน! คุณน่ะเป็นของฉันอยู่แล้ว!”
ส่วนหานเซี่ยนอวี่…
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเชื่อหรือเปล่า…”
————————————————————————
บทที่ 864 กลัวบรรยากาศเงียบที่สุด
ลั่วเฉินเชื่อเธออย่างไร้เงื่อนไข เธอพูดอะไรก็เชื่อหมด ต่อให้ไม่สมสามัญสำนึกเขาก็เลือกจะเชื่อเธอ แต่เธอไม่รู้ความคิดของหานเซี่ยนอวี่จริงๆ…
“ช่างเถอะๆ อย่าเพิ่งสนเรื่องนั้น…ต้องรีบกินข้าว! ข้าวเที่ยงแห่งความรักของฉันล่ะ!”
ข่าวเที่ยงแห่งความรักของจอมมารไม่ธรรมดาอย่างที่คาด เธอต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อกินข้าวกล่องแห่งความรักเชียวนะ!
ถ้าเธอไม่กินข้าวมื้อนี้ดีดีๆ ก็ผิดต่อความตกใจที่ได้รับในวันนี้แล้ว!
ตอนเปิดฝาข้าวกล่องหรูหราสามชั้น หัวใจที่บอบช้ำสาหัสของเยี่ยหวันหวั่นได้รับการรักษาไปบางส่วนในที่สุด
ไม่เสียเปล่าที่เธอทรมานไปหนึ่งรอบ!
เยี่ยหวันหวั่นกำลังจดจ่อกับอาหารอร่อย หางตาก็เห็นซือเยี่ยหานมองเธอตลอด จึงกะพริบตาเงยหน้าขึ้น “ทะ…ทำไมเหรอ”
ซือเยี่ยหานมองเธอสักพักก็เอ่ยถาม “เซอร์ไพรส์ไหม”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “เอ่อ…ก็เซอร์ไพรส์มาก…”
อา…
จะไม่เซอร์ไพรส์ได้ยังไง เธอตกใจจนชีวิตหายไปครึ่งหนึ่งแล้ว…
แต่ถ้าตัดเหตุการณ์เหนือความคาดหมายนี้ออกไป ก็น่าตกใจมากจริงๆ เหมือนคนรักกันยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
นึกถึงตอนแรกแม้แต่ออกมาทำงานเธอก็ยังต้องรักษากฎพื้นฐาน กระทั่งว่าต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อรักษาชีวิต…
ถ้าซือเยี่ยหานหึงหวงได้เมื่อไร นั่นก็สมบูรณ์แบบแล้ว!
เอาเถอะ ก็ได้แต่คิดเท่านั้น…คนเขาหึงก็สนุกดี เขาแทบจะเอาชีวิตคนได้เลย…
เยี่ยหวันหวั่นกินข้าวเสร็จแล้ว ซือเยี่ยหานก็ลุกขึ้นจากไป แต่เดิมเธอยังอยากให้เขาอยู่ต่ออีกหน่อย แต่ไม่มีทางเลือกเพราะเมื่อครู่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น จึงไม่กล้าให้เขาอยู่นาน
ซือเยี่ยหานผลักประตูออกไป ตอนที่เดินมาถึงสุดโถงทางเดิน ก็เห็นหานเซี่ยนอวี่ยืนคนเดียวอยู่ที่หน้าต่าง
หานเซี่ยนอวี่สบสายตากับชายหนุ่ม ตื่นตัวกับอันตรายตามสัญชาตญาณ ทำให้ม่านตาของเขาหดตัวในฉับพลัน…
สายตาซือเยี่ยหานกวาดผ่านเขาสั้นๆ ไม่นานก็ก้าวเท้าจากไป
โรงจอดรถชั้นใต้ดิน
สวี่อี้รออย่างร้อนรนอยู่นานแล้ว ทันทีที่เห็นเจ้านายลงมาก็รีบซักถาม “นายท่าน เป็นยังไงบ้างครับ คุณหนูหวันหวั่นดีใจไหมครับ”
ซือเยี่ยหานตอบ “ดีใจ”
สวี่อี้ถอนหายใจโล่งอก “งั้นก็ดีแล้วครับ ผมบอกแล้วว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเซอร์ไพรส์…”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “เดือนนี้นายได้โบนัสเพิ่มอีกเท่า”
สวี่อี้ดีใจทันใด “ขอบคุณครับคุณชายเก้า!”
คิดแล้วเชียว หลังจากนี้เขาต้องเสนอแผนให้คุณชายเก้าเยอะๆ แล้ว! เขาต้องคิดให้ดีๆ…
…
‘ก๊อกๆๆ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “เข้ามาได้!”
เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือหานเซี่ยนอวี่ เส้นประสาทของเยี่ยหวันหวั่นก็ขึงตึงทันที แต่บนใบหน้าเธอไม่เผยอะไร ยังคงตอบด้วยสีหน้าเป็นธรรมชาติ “เซี่ยนอวี่ นั่งสิ! เรื่องสถานที่ถ่ายทำวันนี้ฉันไปดูมาหลายที่แล้ว มีสองที่ที่ตัดสินใจแล้ว ที่หนึ่งคือโรงถ่าย อีกที่เป็นบาร์ ยังมีอีกที่ที่ค่อนข้างยุ่งยาก อาจจะต้อง…”
หานเซี่ยนอวี่เอ่ยขึ้นมา “เยี่ยไป๋ นายชอบผู้ชายเหรอ?”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
…
เธอกลัว…บรรยากาศที่จู่ๆ ก็เงียบลงมากที่สุด…
คำถามที่หานเซี่ยอวี่ถามขึ้นฉับพลัน ทำให้ความใจเย็นบนใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นพลันแข็งทื่อ
ถึงแม้เป็นคำถาม แต่น้ำเสียงที่หานเซี่ยนอวี่ใช้เอ่ยคือน้ำเสียงมั่นใจ
อย่างที่คิดไว้เลย ข้ออ้างอย่างนั้นหลอกได้แค่ลั่วเฉิน
ลั่วเฉินไร้เดียงสาจริงๆ แต่หานเซี่ยนอวี่แสร้งทำเป็นไร้เดียงสา เมื่อครู่นี้คงแค่ทำเป็นเชื่อเพื่อเลี่ยงไม่ให้เธออักอ่วนเท่านั้น
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจยาวอย่างยอมรับชะตากรรม “นายรู้แล้ว…”
แถมดูจากท่าทางของหานเซี่ยอวี่ นี่น่าจะไม่ใช่วันแรกที่เขาสงสัย…
“นายเดาออกตั้งแต่ตอนไหน” เยี่ยหวันหวั่นถาม
เยี่ยหวันหวั่นพูดประโยคนี้ เท่ากับว่าเธอยอมรับตามตรงแล้ว
…………………………………..