ตอนที่ 1612 คลั่งไคล้ยา (2)
ภายในห้อง ชายชราหลังค่อมกำลังนั่งยองๆอยู่ข้างเตาปรุงยา ผนังทั้งสี่ด้านของห้องเป็นสีดำสนิท ดูเหมือนว่าจะเป็นผลจากการถูกไฟเผาจนไหม้เกรียม
ชายชราตัวเล็กถือพัดรูปฝ่ามือขณะนั่งยองๆอยู่ข้างเตาปรุงยา เขาใช้พัดรูปฝ่ามือนั้นพัดอย่างเอาจริงเอาจัง พยายามจะทำให้ไฟแรงขึ้น มืออีกข้างถือกระดาษยับยู่ยี่อยู่แผ่นหนึ่ง เขาจ้องไปที่แผ่นกระดาษนั้นสักพัก จากนั้นก็เปลี่ยนไปเฝ้ามองเปลวไฟในเตา เขาจ้องมองอย่างจดจ่อมากขนาดที่เทียนเจ๋อบุกเข้ามาโวยวาย ชายชราที่ปกติจะไม่แสดงสีหน้าตกใจก็ทำหน้าตกใจขึ้นมาทันที เขาเกือบจะโยนกระดาษในมือลงไปในเตาแล้ว
“ไอ้เด็กเวรนี่! ตะโกนหาอะไรนักหนา!” ชายชราตัวเล็กถือสมบัติที่เขาได้มาอย่างลำบากด้วยความระมัดระวัง ดวงตาลุกวาวจ้องมองเทียนเจ๋อที่บุกเข้ามา ไม่รู้ว่าเคราสีขาวของเขาเปื้อนขี้เถ้าตั้งแต่เมื่อไร คนไม่รู้คงคิดว่าเป็นขอทานที่ไร้หัวนอนปลายเท้า ใครจะคิดว่าชายชราคนนี้จะเป็นอาจารย์ใหญ่ของสำนักธาราเมฆ!?
เทียนเจ๋อรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาทันทีจากเสียงตะโกนของชายชราตัวเล็ก เขาหดคอตามสัญชาตญาณ แล้วมองอาจารย์ของตัวเองที่ดูน่าตลกขบขันอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรตะโกนเสียงดัง แต่อาจารย์ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าปรุงยาได้เฉพาะวันหยุดทุกเดือนของสำนัก? บอกข้าทีว่าถ้าอาจารย์ทำไฟไหม้อีกรอบแล้วพวกลูกศิษย์มาเห็นเข้า มันจะไม่เกิดความวุ่นวายขึ้นอีกหรือ?” เทียนเจ๋อจนปัญญาจริงๆ อาจารย์ของเขาคนนี้เป็นอาจารย์ที่แปลกประหลาดแหกคอกที่สุดในโลก เป็นถึงอาจารย์ใหญ่ของสำนักธาราเมฆแท้ๆ แต่ไม่สนอะไรเลย ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ให้ศิษย์ผู้โชคร้ายที่น่าสงสารคนนี้รับผิดชอบ
ถ้าเขาแค่ทิ้งหน้าที่ทั้งหมดมาให้มันก็ยังไม่แย่เท่าไร แต่ชายชราคนนี้ไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องปรุงยาเอาซะเลย แต่ดันหลงใหลคลั่งไคล้ในการปรุงยา พยายามเรียนรู้ทักษะทางการรักษาทุกอย่าง หลายครั้งที่เขาจะขุดสมุนไพรชนิดต่างๆมาแบบมั่วๆ แล้วนำใบสั่งยาที่ไปหลอกเอาจากครูสาขาผู้เชี่ยวชาญยามาแอบปรุงยาที่นี่เอง
ถ้าบอกว่าจะปรุงยาก็ให้ปรุงยาไปซิล่ะก็ แต่อาจารย์ของเขาไม่มีความสามารถในการปรุงยาให้สำเร็จได้เลย เขามีความสามารถในการทำไฟไหม้บ้านมากกว่า เทียนเจ๋อจำไม่ได้แล้วว่าอาจารย์ของเขาทำไฟไหม้บ้านไปแล้วกี่ครั้ง และยิ่งจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองถูกบังคับให้กิน “ยาพิษ” อย่างบ้าคลั่งไร้เหตุผลไปแล้วกี่ครั้ง!
เทียนเจ๋อยังจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เขาเป็นแค่ไข้หวัดเล็กน้อย กินยานิดหน่อยไม่กี่วันก็หายแล้ว แต่อาจารย์ของเขาก็โผล่มาหัวเราะเหอะๆอยู่ตรงหน้าเขา ในมือถืออะไรก็ไม่รู้ที่เขายืนยันว่ามันคือยาที่เขาเพิ่งปรุงออกมาได้ ใช้รักษาไข้หวัดโดยเฉพาะ ได้ผลชะงัดนัก แล้วก็บังคับให้เทียนเจ๋อกลืนมันลงไป
ผลของมันน่าทึ่งจริงๆซะด้วย!
มันทำให้อาการไข้หวัดเล็กน้อยของเทียนเจ๋อแย่ลงมากจนกลายเป็นอาการบาดเจ็บภายใน เขาอาเจียนเป็นเลือด 3 วันติดต่อกัน ครูจากสาขาผู้เชี่ยวชาญยาตื่นตระหนกตกใจกันยกใหญ่และสุดท้ายก็ช่วยชีวิตน้อยๆของเขาเอาไว้ได้
ตั้งแต่นั้นมา เทียนเจ๋อก็รู้ว่าอาจารย์ของเขาไม่ได้ปรุงยา แต่ปรุงยาพิษต่างหาก!
คนที่ไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องยาเลยสักนิด แต่ยืนกรานจะทำให้ได้ นี่มันเป็นการหาเรื่องทรมานตัวเองไม่ใช่หรือ?
“ฮึ่ม! เรียกใครว่าอาจารย์! เรียกว่านายท่านซิ! เจ้านี่มันอกตัญญูขึ้นทุกที! กล้าสงสัยความสามารถในการรักษาของอาจารย์งั้นหรือ? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!” ชายชราตัวเล็กโดนลูกศิษย์บ่นจึงโกรธมาก เขาถลึงตาจ้องด้วยความขุ่นเคือง แทบอยากจะยัดเจ้าศิษย์อกตัญญูเข้าไปในเตาแล้วเผามันซะ