บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 586
“คุณน่ะเป็นภรรยาของผมนะ อย่าคิดโง่ ๆ สิ เป็นเรื่องปกติสำหรับผมอยู่แล้วที่จะต้องเป็นห่วงคุณ”
รอยยิ้มของเมเดลีนก็หวานขึ้นหลังจากที่เธอได้ยินแบบนั้น
หลังจากนั้นไม่นานเจเรมี่ก็โทรหาอดัม หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเธอ เจเรมี่ก็พาเธอกลับบ้าน
ระหว่างทางเขายยังคิดถึงเรื่องที่เฟลิเป้พูดเมื่อคืนก่อน
สองวันเหรอ?
เฟลิเป้จะทำอะไรอีกหลังจากสองวัน?
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงเขาก็จะปกป้องเมเดลีนไว้ให้ดีที่สุด
หลังจากที่พวกเขากลับบ้าน เจเรมี่บอกเมเดลีนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ว่าสองวันนี้เธอต้องอยู่บ้าน และเธอจะออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
เมเดลีนตอบตกลง
ในตอนเช้าเจเรมี่ต้องส่งแจ็คสันไปโรงเรียน เขาไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในช่วงเวลาสั้น ๆ
ตอนเช้าเมเดลีนพาท่านปู่ออกไปอาบแดดเพราะอากาศกำลังสบาย
เธอนั่งลงข้าง ๆ คุณปู่พร้อมกับเครื่องมือวาดรูป ขณะที่เธอกำลังจะหยิบแปรง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
เธอแปลกใจมากเมื่อสายที่โทรมาบอกว่า เป็นสายที่โทรมาจากตำรวจ พวกเขาบอกกับเธอว่าเมเรดิธจะต้องได้รับโทษประหารชีวิตพรุ่งนี้ และความปรารถนาสุดท้ายของเธอคือการได้พบเมเดลีนเป็นครั้งสุดท้าย
เมเดลีนจำสิ่งที่เจเรมี่บอกกับเธอได้ เขาบอกเธอว่าไม่ควรออกไปข้างนอกในสองวันนี้
เมื่อเธอกำลังจะปฏิเสธ รถตำรวจก็หยุดอยู่นอกบ้านเธอแล้ว
ตำรวจตรงเข้ามาในบ้านทันทีหลังจากลงจากรถ จากนั้นพวกเขาก็บอกเธอว่ามีบางเรื่องสำคัญที่เมเรดิธจำเป็นต้องบอกเธอก่อนที่เธอจะตาย
เมเดลีนไม่คิดว่าเธอมีอะไรจะพูดกับเมเรดิธอีกต่อไป แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองบังคับให้เธอเข้าไปในรถ
คุณปู่เห็นว่าตำรวจจะพาเมเดลีนไป เขาพยายามส่งเสียงเพื่อหยุดพวกเขา แต่มันก็ไร้ประโยชน์
เมเดลีนถูกนำตัวไปที่เรือนจำที่เมเรดิธถูกขังอยู่ในห้องขังเดี่ยว เธอดูเหมือนเธอได้รับการดูแลเป็นอย่างดีและดูไม่เป็นระเบียบเคร่งครัดเหมือนเมื่อก่อน
อย่างไรก็ตามเธอไม่มีความกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวาที่อย่างที่เธอเคยมี
เมื่อเมเดลีนเห็นเมเรดิธ ฉากที่เธอโดนใส่ร้ายและทรมานก็เล่นซ้ำในสมองของเธอ
เธอยกสายตาที่สวยงามของเธอขึ้น น้ำเสียงของเธอดูก็ประชดประชัน “ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะมีอำนาจขนาดที่ทำให้ตำรวจลากฉันมาที่นี่ เพื่อพบเธอเป็นครั้งสุดท้ายในตอนที่เธอถูกฝากขังไว้ได้ด้วย”
เมเรดิธได้ยินสิ่งที่เมเดลีนพูดก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หยุด จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “ฉันไม่ได้คิดว่าเธอจะมีชีวิตอยู่หลังจากนี้ต่างหากล่ะ!”
เธอจ้องมองที่เมเดลีนขณะแยกเขี้ยว เธอไม่คาดคิดว่าเมเดลีนจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยหลังจากได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุอันน่าสยดสยองนั่น
เมเดลีนยิ้ม มีความมุ่งมั่นและกล้าหาญแฝงอยู่ในดวงตาของเธอ “คนที่สมควรตาย คือคนเลวทรามต่ำช้าที่ต้องการทำร้ายฉันต่างหาก”
เมเรดิธพุ่งเข้าใส่เธอราวกับเป็นบ้า หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้น เธอคว้าแท่งเหล็กที่กรงของเธอ และตะโกนด้วยความขุ่นเคืองไปยังใบหน้าอันบอบบางของเมเดลีน ความต้องการอันชั่วร้ายของเธอทิ่มแทงออกมาทางสายตา
“เมเดลีน เธอเพียงแค่รอ ฉันจะไม่ยกโทษให้แม้ว่าฉันจะกลายเป็นผีไปแล้ว!”
“นี่คือคำพูดไร้สาระ ที่เธอต้องการจะพูดกับฉันใช่ไหม?”
เมเรดิธกัดฟันในขณะที่รู้สึกไม่มั่นใจ จากนั้นดวงตาของเธอก็ดูแปลกไป “เมเดลีน แกคิดว่าจะเอาชนะฉันได้จริงเหรอ? อันที่จริงแกน่ะ แพ้แล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า! แกแพ้แล้ว!”
เมเดลีนรู้สึกว่าเมเรดิธเป็นบ้าไปแล้ว เธอหมดความอดทนที่จะเล่นกับหล่อนอีกต่อไป เธอจึงหันหลังเพื่อเดินจากไป
“เมเดลีน! มีบางอย่างที่เธออาจจะยังไม่รู้ เด็กชายที่แกตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นที่ชายหาดในเอพริล ฮิลล์ ไม่ใช่เจเรมี่!”