บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 587
เสียงกรีดร้องอันแหลมคมของเมเรดิธเข้าครอบงำแก้วหูของเมเดลีน
เมเดลีนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกรุนแรงลึก ๆ ที่ถูกดึงออกมา แต่เธอก็ยังไม่หยุดเดิน
เมเรดิธรู้สึกโกรธเมื่อเมเดลีนไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากสิ่งที่เธอพูดออกไปเลย จากนั้นเธอก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่งมากขึ้น “เมเดลีน แกกำลังทุ่มเทใจให้ผิดคน! แกคิดว่าแกได้คบกับเด็กชายคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้น แต่ในความเป็นจริง เจเรมี่ไม่ใช่เด็กผู้ชายคนนั้น เขาไม่ใช่คนนั้น!
“เขาจำไม่ได้ว่าสัญญาอะไรไปหรอก เพราะเขาไม่ใช่เด็กคนนั้น! นั่นเป็นเหตุผลที่เขาทรมานและทำให้แกเศร้าหมองได้อย่างโหดเหี้ยม! แกคิดว่าเขาปฏิบัติต่อฉันอย่างดีในตอนนั้น เพราะเขาคิดว่าฉันเป็นแกอย่างนั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่ใช่ มันเป็นเพราะเขารักฉันจริง ๆ! ตอนนี้เขาดีกับแกก็เพื่อที่เขาจะแก้แค้นให้ฉันได้ต่างหาก!
“เมเดลีน แกตามหาเด็กคนนั้นมาหลายปีแล้วนี่ แต่ในที่สุดแกก็ยังมองหาผิดคน! แกยังทำให้เด็กคนนั้น ที่สัญญากับแกผิดหวัง! ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าแกจะสนุกกับชีวิตของแกกับเจเรมี่ในอนาคตได้ยังไงอีก! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เมเดลีนเดินออกจากประตูหน้าของคุกไป อย่างไรก็ตามเธอยังคงได้ยินคำพูดบ้า ๆ ของเมเรดิธอยู่ในหูของเธอ
เธอคลายหมัดที่กำไว้แน่นโดยที่เธอไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
‘ฉันจะไม่ให้เมเรดิธหลอกได้อีกแล้ว
‘เป็นไปได้ยังไงที่เจเรมี่จะไม่ใช่เด็กคนนั้น?
‘ถ้าไม่ใช่ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น?’
แถมแมเดลีนยังจำได้ชัดเจนว่าเด็กคนนั้นชื่อเจเรมี่
เมเดลีนปรับสภาพจิตใจตัวเองใหม่ เธอมั่นใจว่าเมเรดิธแค่พยายามจะปั่นประสาทเธอก่อนที่หล่อนจะตาย เพื่อที่หล่อนจะได้ทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับเจเรมี่
เธอจะไม่ตกหลุมพรางของหล่อนอีกแล้ว
เมเดลีนกลับบ้านไปและเห็นท่านปู่ยังนั่งอยู่บนรถเข็นในสวน
เมื่อท่านปู่เห็นเธอ เขาก็เริ่มส่งเสียงใส่เธอ เขามองตรงไปยังเมเดลีนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ท่านปู่” เมเดลีนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและปลอบโยนเขา “ท่านปู่คะ ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง ฉันสบายดีค่ะ”
…
หลังจากที่เจเรมี่ส่งแจ็คสันไปโรงเรียน เขาก็ตรงกลับบ้านทันที
เมื่อเขากลับถึงบ้าน เมเดลีนกำลังร่างภาพอยู่ในห้องทำงานอย่างเงียบ ๆ ขณะที่คุณปู่กำลังหลับอยู่ในห้องของเขา ทุกอย่างดูสุขสงบ
เจเรมี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่เขาชงชาดำแล้วเอาไปให้เมเดลีนในห้องทำงาน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เขามองไปยังหมายเลขที่ไม่รู้จักครู่หนึ่งก่อนที่จะรับสาย เสียงของเมเรดิธดังออกมาจากอีกฝั่งหนึ่งของสาย
“เจเรมี่ พรุ่งนี้ฉันจะถูกประหารชีวิต และฉันต้องการพบคุณเป็นครั้งสุดท้าย” เสียงของเมเรดิธแหบแห้ง ไร้ชีวิตชีวา และน้ำเสียงก็แสนจะราบเรียบ
เจเรมี่ไม่อยากเสียแรงที่จะปฏิเสธเธอและกำลังจะวางสายในทันที
“เจเรมี่ มีอะไรที่คุณอยากได้ยินจากปากฉันใช่ไหม? ถ้าคุณไม่ได้รับฟังมัน ฉันเกรงว่าอาจจะมีกำแพงกั้นระหว่างคุณกับเมเดลีนนะ”
เสียงของเมเรดิธมีความมั่นใจอย่างประหลาด เธอหัวเราะ “เจเรมี่ ฉันจะรอคุณ”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เจเรมี่ก็วางสาย
เขาถือชาและมองไปยังผู้หญิงที่กำลังวาดรูปในห้องทำงานอยู่ สายตาของเขาค่อย ๆ อ่อนโยนลง
“ลินนี่ ฉันไม่อยากให้มีเรื่องเสียใจระหว่างเรา” เขามองตรงมาที่เธอแล้วพึมบ่นพำ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับช้า ๆ
เจเรมี่รีบไปยังเรือนจำโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นเขาก็พบเมเรดิธซึ่งถูกขังอยู่ในห้องขังของเธอ
เมื่อเมเรดิธเห็นเขา ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอก็สว่างขึ้น “เจเรมี่ ในที่สุดคุณก็ยินดีจะพบฉันแล้วสินะ”
เจเรมี่ไม่มีความอดทนอะไรอีก เขาตอบไปว่า “ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบคุณ แค่บอกมาว่าคุณต้องการจะพูดอะไร”
เมเรดิธหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วก็มองไปที่ชายหนุ่มรูปงามซึ่งเธอเฝ้ารอในทุก ๆ วัน “หกปีแล้ว ฉันอยู่เคียงข้างคุณมาหกปีแล้ว คุณเคยชอบฉันบ้างไหม? แค่สักนิด?”