ตอนที่ 2179 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (20)
เขาเตือนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าห้ามทำตัวก้าวร้าวในที่สาธารณะ และผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใส่ใจคำเตือนเขาอีกแล้ว!
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” เขาถาม
เซวียชุนหวามองอวิ๋นลั่วเฟิงก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองอวิ๋นเนี่ยนเฟิงที่อยู่ในอ้อมกอดของอวิ๋นลั่วเฟิง “ก่อนหน้านี้เด็กคนนี้ตีลูกชายของเรา และฉันก็แค่ตั้งใจจะสั่งสอนเขา ใครจะรู้ว่า…”
ด้วยอายุที่มากแล้วรองผู้อำนวยการจึงมีลูกชายคนเดียว ดังนั้นเขาจึงตามใจลูกชายคนนี้อย่างที่สุด เมื่อได้ยินคำพูดของเซวียชุนหวาสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวทันที
“คุณผู้หญิง เรื่องนี้คุณทำผิดก่อน ลูกชายของคุณตีลูกชายของผม คุณคงไม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบลงง่ายๆ ใช่ไหม”
“ไร้สาระ!” เมื่อได้ยินเซวียชุนหวาบิดเบือนความจริง อวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็ดิ้นออกจากอ้อมกอดของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วใบหน้าราวกับหยกสลักของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เจ้าไปถามทุกคนเลยก็ได้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น! ถ้าเจ้าสารเลวนี้ไม่รังแกน้องสาวข้าแล้วข้าจะผลักเขาได้อย่างไร”
รองผู้อำนวยการลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาระงับความไม่พอใจข้างในไว้แล้วพูดต่อ “ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร ผมก็อยากขอให้คุณไปคุยกันในห้องทำงานผมเถอะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ได้”
เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงยอมรับความต้องการของเขา รองผู้อำนวยการก็ยิ้มเยาะ ตราบใดที่พวกเขาตามเขาไปก็ถึงเวลาที่เขาจะลงมือ
“หลวนเอ๋อร์ ดูแลเทียนเอ๋อร์และเนี่ยนเฟิงให้หน่อย ข้าจะไปกับอวิ๋นเซียว”
อืม…
การให้บุตรชายเห็นนางทะเลาะกับใครบางคนไม่ใช่อิทธิพลที่ดีนัก นางจัดการลบพฤติกรรมมากตัณหาของเขาอย่างยากลำบาก และนางก็ไม่ยอมให้เขาเรียนรู้การใช้ความรุนแรง!
“ได้” อวิ๋นเซียวหยักหน้าแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของรองผู้อำนวยการพร้อมกับอวิ๋นลั่วเฟิง
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นลั่วเฟิงไปแล้ว อวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่นิสัยไม่ดี ท่านแม่ไม่เคยให้ข้าไปดูท่านแม่กดขี่คนอื่นเลย ข้าเองก็อยากร่วมด้วย” ถ้าท่านแม่จะไม่ให้เขาดูคนงามก็ไม่เป็นไร แต่ท่านแม่ยังห้ามไม่ให้เขาใช้กำลัง นี่มันเกินไปแล้ว!
“เทียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงเดินไปหาอวิ๋นชูเทียนแล้วฉวยโอกาสสัมผัสมือนาง มือที่นุ่มลื่นของนางทำให้เขาเผยรอยยิ้มพึงพอใจ
เมื่อสังเกตเห็นการกระทำเล็กๆ ของอวิ๋นเนี่ยนเฟิง หงหลวนก็รู้สึกกระอักกระอ่วน
เด็กน้อยรู้วิธีฉวยโอกาสคนอื่นตั้งแต่ยังเล็ก และก่อนหน้านี้เขายังสามารถตำหนิคนอื่นด้วยท่าทางผดุงความยุติธรรมและมีมารยาทมากด้วย
อวิ๋นชูเทียนกะพริบตา “ถ้ามีพี่เนี่ยนเฟิงอยู่ที่นี่ เทียนเอ๋อร์ก็ไม่กลัวอะไรเลยเจ้าค่ะ”
ถึงแม้ว่า…นางจะปกป้องตัวเองได้ แต่นางก็ชอบความรู้สึกที่ต้องพึ่งพาพี่ชายของนาง
เขาไม่สนความคิดของอวิ๋นชูเทียนแล้วมือเล็กๆ บอบบางของเขาก็ฉวยโอกาสหยิกแก้มของนาง ความนุ่มนิ่มที่สัมผัสทำให้เขามีความสุขมากๆ
ถึงแม้ว่าท่านแม่จะห้ามไม่ให้เขาแตะต้องคนงามแต่ข้ามีเทียนเอ๋อร์อยู่ข้างๆ ในโลกใบนี้นอกจากท่านแม่แล้ว เทียนเอ๋อร์งามที่สุด
“แค่กๆ!” หงหลวนทนไม่ไหวแล้วจึงกระแอมออกมา “เนี่ยนเฟิง การหลอกล้อเด็กผู้หญิงตั้งแต่เด็กไม่ใช่เรื่องดี เทียนเอ๋อร์ไม่รู้เรื่องพวกนี้ เจ้าควรพูดถึงอนาคตของพวกเจ้าตอนที่โตกว่านี้”
ถึงแม้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะต้องการให้อวิ๋นชูเทียนแต่งงานกับอวิ๋นเนี่ยนเฟิงแต่พวกเขายังเด็กเกินไป จะมีใครมั่นใจในอนาคตของตัวเองบ้าง ดังนั้น…อนาคตของพวกเขาก็ขึ้นอยู่กับการพัฒนาของพวกเขาเอง นี่ก็เป็นเหตุผลที่หงหลวนถ่ายทอดความไม่พอใจไปให้อวิ๋นเนี่ยนเฟิงที่ฉวยโอกาสกับอวิ๋นชูเทียน
“ท่านป้าหลวน ทำไมพี่เนี่ยนเฟิงถึงสัมผัสเทียนเอ๋อร์ไม่ได้เจ้าคะ ไม่ใช่ว่าท่านแม่บอกว่าเทียนเอ๋อร์จะอยู่กับพี่เนี่ยนเฟิงตลอดไปหรอกหรือ” อวิ๋นชูเทียนเอียงคอแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ
ตอนที่ 2180 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (21)
ถึงแม้ว่านางจะไม่รู้ว่าความรักคืออะไรแต่นางก็รู้ว่านางอยากติดตามอวิ๋นเนี่ยนเฟิงตลอดไป
“เจ้ายังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องความรัก เจ้าจะเข้าใจเมื่อโตขึ้นเอง” หงหลวนอธิบายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก นางไม่สามารถอธิบายให้พวกเขาฟังได้ และพวกเขาก็จะเข้าใจเรื่องพวกนี้เองเมื่อโตขึ้น
“ท่านป้าหลวนขอรับ” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงจับแขนเสื้อของหงหลวนขณะที่ชี้นิ้วไปที่สตรีที่ใส่เสื้อผ้าสั้นๆ “เหตุใดสตรีผู้นั้นถึงใส่เสื้อผ้าตัวเล็กนักขอรับ นางไม่กลัวหนาวหรือ ยิ่งไปกว่านั้น หน้าอกของนางก็เล็กมากไม่ถึงครึ่งหนึ่งของท่านแม่ด้วยซ้ำ…” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
เขาแอบมองท่านแม่อาบน้ำ อ้อ แล้วตอนที่เขากับเทียนเอ๋อร์แอบอยู่ใต้เตียง พวกเขาก็เห็นว่าท่านพ่อของพวกเขากำลังกดตัวท่านแม่
แน่นอนว่าถ้าอวิ๋นเซียวรู้เรื่องพวกนี้ คงไม่จบแค่การเนรเทศแน่…
อาจจะเป็นเพราะได้ยินคำพูดของอวิ๋นเนี่ยนเฟิง สตรีผู้นั้นจึงหันมาส่งสายตาดุร้ายให้เขาทันที สีหน้าชั่วร้ายนั่นทำให้อวิ๋นเนี่ยนเฟิงหวาดกลัวและทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
“ท่านป้าหลวน ข้าพูดอะไรผิดหรือขอรับ”
“อวิ๋นเนี่ยนเฟิง!” สีหน้าของหงหลวนดูไม่ได้เล็กน้อย “ถ้าเจ้าพูดออกมาอีกคำเดียว ข้าจะบอกทวดของเจ้าว่าเจ้าเป็นคนทำถ้วยชาในคลังสมบัติเขาแตก”
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงตัวสั่นด้วยความกลัวแล้วรีบหุบปาก “ท่านป้าหลวน ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย ท่านต้องเก็บความลับให้ข้านะขอรับ ข้ารับรองว่าข้าจะเชื่อฟัง”
หงหลวนถอนหายใจ จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าการให้กำเนิดและดูแลบุตรชายเป็นเรื่องเหนื่อยล้าเกินไป…
เด็กชายตัวน้อยไม่ได้เชื่อฟังเหมือนเทียนเอ๋อร์แม้แต่นิดเดียว ถ้าเขาจะสร้างปัญหาในแคว้นเจ็ดเมืองก็ไม่เป็นไร แต่แม้กระทั่งมาที่โลกนี้ เขาก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้
…
ภายในห้องทำงานของผู้อำนวยการ ประตูถูกปิดลงอย่างแรง
รองผู้อำนวยการจ้องคู่รักที่เดินเข้ามาอย่างเย็นชาและรอยยิ้มเยาะเย้ยก็ปรากฏบนริมฝีปากของเขา “พูดมา พวกคุณจะชดเชยให้ผมอย่างไร”
“ชดใช้?” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วถาม
“ฮึ่ม ลูกชายของคุณทำร้ายลูกผม คุณไม่คิดจะรับผิดชอบงั้นเหรอ ผมจะบอกอะไรให้ฟัง ถ้าวันนี้คุณไม่ชดใช้ให้ผม ผมจะไล่ครอบครัวของคุณออกจากห้องพักฟื้น!” อวิ๋นลั่วเฟิงชะงักไปครู่หนึ่งขณะที่ความแปลกใจก็พาดผ่านดวงตาของนาง
ไล่ครอบครัวของข้าออกจากห้องพักฟื้นงั้นหรือ เขาหมายถึงท่านปู่ของหนานกงอวิ๋นอี้ใช่หรือไม่ ท่านอดีตประธานน่ะหรือ?
เมื่อสังเกตเห็นความประหลาดใจในดวงตาของนาง รองผู้อำนวยการก็คิดว่าเธอกลัวจึงพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ในเมื่อคุณอยู่ในส่วนเข้าเยี่ยม คุณก็ต้องมีสมาชิกในครอบครัวอยู่ในโรงพยาบาลแน่ ต่อให้พวกเขาไม่ใช่ครอบครัว พวกเขาก็ต้องเป็นเพื่อนสนิท! ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือกับผมและเอาเงินออกมาจ่ายค่าเสียอารมณ์ของผม ผมจะจะส่งคนไปไล่พวกเขาออกทันที!”
เมื่อได้ยินเขาอวิ๋นลั่วเฟิงก็เลิกคิ้ว “สังคมนี้มีกฎหมาย ถ้าโรงพยาบาลนี้ไล่คนไข้ออกไปอย่างเปิดเผยจะไม่เท่ากับว่าทำผิดกฎหมายเหรอ”
“หึๆ” รองผู้อำนวยการยิ้มเยาะ “มีวิธีมากมายที่จะไล่คนไข้ออก ผมก็แค่บอกว่าอาการของพวกเขาหนักเกินไปและรักษาไม่ได้ รวมถึงโรงพยาบาลของพวกเรามีเตียงไม่พอ และตามปกติพวกเราก็ไม่สามารถดูแลพวกเขาได้เพราะข้อจำกัดด้านทรัพยากร เมื่อเป็นแบบนี้คุณยังคิดว่าจะมีคนพูดอะไรอีกงั้นเหรอ”
อวิ๋นลั่วเฟิงมองรองผู้อำนวยการด้วยสายตาเป็นประกาย “โรงพยาบาลหวาเซี่ยควรจะเป็นโรงพยาบาลชั้นนำของประเทศ แต่ดันมีปรสิตแบบนายอยู่ที่นี่ ฉันว่าถ้าไม่กำจัดนายวันนี้คงไม่ดีต่อโรงพยาบาลสักเท่าไหร่”
“คุณคิดจะทำอะไร” เมื่อเห็นสายตาขมขู่ของเธอ รองผู้อำนวยการก็พูดขึ้น “สังคมเรามีกฎหมายนะ!”
เธอจะกล้าทำร้ายเขาจริงเหรอ
“คนเคารพกฎหมายฉันก็เคารพเขาเหมือนกัน แต่กับคนอย่างนาย ฉันก็จะทำอย่างเดียวกันกลับไปนั่นแหละ” ทันทีที่อวิ่นลั่วเฟิงพูดจบ บุรุษที่อยู่ข้างหลังนางก็หายไปทันที และพริบตาต่อมาเขาก็ไปปรากฏตัวตรงหน้ารองผู้อำนวยการ