ตอนที่ 2181 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (22)
รองผู้อำนวยการตะลึงจนโง่งม
ความเร็วแบบนี้…ไม่เร็วเกินไปหรอกเหรอ เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า
ตูม!
ขณะที่รองผู้อำนวยการกำลังตะลึงงัน เขาก็ถูกเตะจนกระเด็นไปกระแทกกับผนัง เขาเจ็บปวดมากจนกรีดร้องสุดเสียง “อ๊าก!”
แต่ว่า…อวิ๋นเซียวก็ไม่หยุด
การโจมตีของเขาเป็นธรรมชาติและดูเหมือนไม่ได้ใส่แรงอะไรมากมายราวกับแค่สัมผัสถูกรองผู้อำนวยการเฉยๆ เขาโดนทุบตีจนไม่สามารถร้องขอความเมตตาได้ ทั่วทั้งร่างของเขาเจ็บปวดมากจนรู้สึกเหมือนจะถูกแยกออกจากกัน
เซวียชุนหวาตะลึง ลูกในอ้อมกอดของเธอหดตัวด้วยความกลัวอยู่ในอ้อมกอดของเธอและไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียวด้วยความหวาดกลัว…หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดเธอก็ได้สติแล้วรีบพุ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
แต่ว่า…ทันทีที่เธอถึงประตู เธอก็เห็นอวิ๋นลั่วเฟิงมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา
สายตาเดียวของอวิ๋นลั่วเฟิงทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีค้อนหนักๆ ทุบลงบนร่างของเธอทำให้เลือดไหลออกจากปาก ใบหน้าของเธอซีดเผือด
นี่…เป็นไปได้อย่างไร
อีกฝ่ายไม่ได้แตะต้องเธอด้วยซ้ำ แล้วทำให้เธอบาดเจ็บได้อย่างไร
หรือว่า…จะมียอดวรยุทธ์บนโลกนี้เหมือนที่เห็นในโทรทัศน์
ตอนนั้นเองจู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น และไม่นานประตูที่ถูกลงกลอนไว้อย่างแน่นหนาก็ถูกเตะให้เปิดออก แต่ว่า…
ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า อวิ๋นเซียวก็หยุดลงมือแล้วกลับไปยืนข้างอวิ๋นลั่วเฟิง เมื่อคนพวกนั้นเข้ามาในห้อง พวกเขาก็เห็นแค่รองผู้อำนวยการที่ร้องโอดครวญและเซวียชุนหวาที่อยู่บนพื้นโดยที่ไม่เห็นว่าอวิ๋นเซียวกำลังทุบตีรองผู้อำนวยการของพวกเขา
“เกิดอะไรขึ้น” คนที่นำมาคือชายสูงอายุคนหนึ่งที่มีสีหน้าเคร่งขรึมและสายตาคมกริบ
“ผู้อำนวยการ!” รองผู้อำนวยการรีบยืนขึ้นแล้วชี้นิ้วไปที่อวิ๋นลั่วเฟิงอย่างโกรธเคือง “สองคนนี้กล้าทำร้ายรองผู้อำนวยการในโรงพยาบาล! เรียกตำรวจมาจับพวกเขาเดี๋ยวนี้เลย!”
ทำร้ายเขางั้นหรือ
ทันใดนั้นทุกคนก็หันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิง…
“นายบอกว่าฉันทำร้ายนายแล้วไหนล่ะหลักฐาน” อวิ๋นลั่วเฟิงถามด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง
“เธอยังกล้ามาถามคำถามโง่ๆ แบบนี้อีกเหรอ อาการบาดเจ็บของฉันนี่ไงหลักฐาน” รองผู้อำนวยการถอดเสื้อผ้าอย่างเดือดดาลจนเผยร่างกายที่เต็มไปด้วยขนของเขา แต่ว่า…ไม่ต้องพูดถึงอาการบาดเจ็บบนตัวเขา ร่างกายเขาไม่มีแม้แต่รอยช้ำ
เมื่อเห็นแบบนี้ สีหน้าของผู้อำนวยก็มืดครึ้ม “ฟู่ตง คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอ”
ฟู่ตงชะงักและมองร่างกายของตัวเองอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่าหน้าอกของเขาไม่มีรอยแผลอะไรเลย เขาก็ตะลึง
“ไม่…เป็นไปไม่ได้ เขาพึ่งทำร้ายผมไป ทำไมผมถึงไม่บาดเจ็บ เป็นไปไม่ได้!”
เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่มีรอยอะไรเลยบนร่างกายของฉัน แล้วความเจ็บปวดของฉันมาจากไหนล่ะ
“ท่านผู้อำนวยการคะ” เซวียชุนหวากัดริมฝีปากแล้วพูดขึ้น “ฉันยืนยันให้สามีได้ค่ะ ก่อนหน้านี้ ผู้หญิงคนนี้ อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้แตะต้องตัวฉันเลย แต่เธอก็ทำร้ายฉันได้”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม นางมองผู้อำนวยการที่หน้าซีดแล้วริมฝีปากของนางก็ยกขึ้น
“แม้แต่เธอเองยังบอกว่าฉันไม่ได้แตะต้องตัวเธอ แล้วฉันจะไปทำร้ายเธอได้ยังไง”
เซวียชุนหวาพูดอย่างโมโห “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
สีหน้าของผู้อำนวยการยิ่งดูไม่ได้ เขามองคู่สามีภรรยาที่ทำตัวไร้เหตุผลแล้วก็ตะโกนอย่างเดือดดาล “พอได้แล้ว! พวกคุณคิดว่าผมโง่เหรอ คุณไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวแต่คุณกลับพูดว่าคนเหล่านี้ทำร้ายคุณงั้นเหรอ กลับกันผมได้ยินมาว่าโรงพยาบาลหวาเซี่ยใช้อำนาจรังแกคนอื่น ไม่ใช่ว่าคุณควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังเหรอ”
ตอนที่ 2182 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (23)
“ท่านผู้อำนวยการ…”
เซวียชุนหวาวิตก ตอนที่เธอตั้งใจจะพูดบางอย่าง เธอก็เหลือบไปเห็นสายตาเคร่งขรึมของผู้อำนวยการแล้วเธอก็หุบปากทันที
ตอนนั้นเองแพทย์คนหนึ่งก็รีบเดินเข้ามาขณะที่พูดเสียงหอบว่า “ท่านผู้อำนวยการ ท่านอดีตประธานได้สติแล้วครับ!”
“อะไรนะ” ทันทีที่เขากำลังจะอ้าปากถามรองผู้อำนวยการ เขาก็ได้สติทันทีแล้วมองแพทย์ที่อยู่ด้านหลังเขาด้วยความเหลือเชื่อ “คุณพูดว่าอะไรนะ ท่านอดีตประธานฟื้นแล้วงั้นเหรอ”
พูดตามตรงถึงแม้ว่าผู้อำนวยการจะส่งแพทย์ที่ดีที่สุดจากโรงพยาบาลไป อาการบาดเจ็บของอดีตประธานก็รุนแรงเกินไป และเขาก็ไม่ได้มีความมั่นใจมากนัก เมื่อได้ยินว่าอดีตประธานฟื้นแล้ว เขาก็ตะลึงไปชั่วครู่
“เป็นเรื่องจริงครับ ท่านอดีตประธานอยู่ในช่วงโคม่าและถ้าเขาทนผ่านคืนนี้ไปไม่ได้ก็คงหมดหวังแล้ว แต่จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มาแล้วช่วยชีวิตท่านอดีตประธานไว้ได้ ผู้หญิงคนนั้น…” ตอนที่แพทย์คนนั้นตั้งใจจะสรรเสริญคนที่ช่วยชีวิตอดีตประธานเอาไว้ จู่ๆ เขาก็สังเกตเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงที่ยืนอยู่ด้านใน แล้วเขาก็ชะงักไปทันที
ผู้อำนวยการจึงถามว่า “แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ”
แพทย์คนนั้นมองอวิ๋นลั่วเฟิงที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งอย่างโง่งมราวกับว่าเขากับตกอยู่ในภวังค์ “ท่านผู้อำนวยการ ท่านรู้จักผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอครับ”
ผู้อำนวยการสับสน “คุณหมายความว่าอย่างไร”
คำถามของเขาทำให้แพทย์คนนั้นได้สติกลับมาทันทีแต่สีหน้าของเขาแสดงความตื่นเต้น “ท่านผู้อำนวยการ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ช่วยท่านอดีตประธานไว้ครับ ทำไมครับ คุณไม่ได้รู้จักเธอเหรอ”
เมื่อเห็นเธอในห้องทำงานรองผู้อำนวยการ เขาก็คิดไปว่าผู้อำนวยการรู้จักเธอ…
ผู้อำนวยการตะลึง รองผู้อำนวยการและเซวียชุนหวาก็อึ้งไป
มีแค่เด็กน้อยในอ้อมกอดเซวียชุนหวาเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วมองอวิ๋นเซียวกับอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความกลัว
ในที่สุดผู้อำนวยการก็ตอบสนองแล้วหันไปหาแพทย์หลิวขณะถามว่า “แพทย์หลิว คุณแน่ใจหรือว่าท่านอดีตประธานฟื้นแล้ว”
แพทย์หลิวพยักอย่างรวดเร็ว “เมื่อครู่ผมพึ่งให้ท่านอดีตประธานไปตรวจร่างกายอีกครั้ง แล้วก็พบว่าเขาหายดีแล้ว เขาไม่ต้องนอนโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ในโลกของการแพทย์ นี่ถือเป็นปาฏิหาริย์เลยล่ะครับ!”
ผู้อำนวยการดูประหลาดใจขณะที่หันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงช้าๆ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความยินดีอย่างปิดไม่มิด
“คุณผู้หญิง คุณรักษาท่านอดีตประธานได้อย่างไร”
ทำให้คนไข้ที่นอนรอความตายรักษาหายจนแข็งแรง แล้วเรื่องนี้จะไม่ใช่ปาฏิหาริย์ได้อย่างไร
นี่เหมือนกับพระเจ้าที่ลงมายังโลกมนุษย์เลย! ผู้อำนวยการไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้หลุดไปแน่…
รองผู้อำนวยการดูสับสนอยู่ครู่หนึ่งแล้วได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาตำหนิอย่างเคร่งเครียดว่า “แพทย์หลิว การบอกว่าเธอรักษาท่านอดีตประธานได้ก็เป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้นแหละ เธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วเธอจะมีความสามารถแบบนั้นได้อย่างไร”
นอกเสียจากว่าเธอจะเป็นพระเจ้าก็เป็นไปไม่ได้ที่อดีตประธานที่บาดเจ็บหนักขนาดนั้นจะหายได้ ยิ่งไปกว่านั้นอดีตประธานก็พึ่งประสบอุบัติเหตุได้ไม่นาน แม้แต่การผ่านตัดก็ไม่อาจรักษาได้เร็วขนาดนั้น…
แพทย์คนนั้นดูไม่พอใจ “รองผู้อำนวยการ ผมพูดเรื่องจริง ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณจะไปดูเองก็ได้ ยิ่งไปว่านั้นผู้หญิงคนนี้ก็มาที่นี่เพื่อเยี่ยมท่านอดีตประธาน”
เทียบกับทักษะทางการแพทย์ของอวิ๋นลั่วเฟิง สิ่งที่ทำให้รองผู้อำนวยการตะลึงยิ่งกว่าก็คือคนที่เธอมาเยี่ยมคืออดีตประธาน
ฉันพึ่งพูดว่าจะไล่ท่านอดีตประธานออกจากโรงพยาบาลงั้นเหรอ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็เงยหน้าอย่างกระอักกระอ่วน ขณะที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของเขาหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงช้าๆ
เมื่อพบว่าบนใบหน้าของนางมีรอยยิ้ม หัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน สีหน้าของเขาซีดเผือดลงทันที