ตอนที่ 2183 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (24)
“เกิดอะไรขึ้น” เมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของรองผู้อำนวยการ สีหน้าของผู้อำนวยการก็ค่อยๆ มืดลง
หรือว่าไอ้โง่นี่จะพูดอะไรไปอีก
อวิ๋นลั่วเฟิงยกมือเท้าคางแล้วพูดว่า “ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่รองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลหวาเซี่ยบอกว่าเขาจะไล่คนไข้ที่ฉันพึ่งไปเยี่ยมมาวันนี้ แต่ว่าตอนนี้ท่านอดีตประธานก็ฟื้นแล้ว เขาคงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีก”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ผู้อำนวยการก็เดือดดาลแล้วสายตาดุดันของเขาก็หันไปมองรองผู้อำนวยการ “คุณพูดอย่างนั้นเหรอ”
ไม่ต้องพูดถึงท่านอดีตประธาน เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะไล่คนไข้ธรรมดาออกจากโรงพยาบาลด้วยซ้ำ!
“ท่านผู้อำนวยการ ผมถูกกล่าวหาครับ” รองผู้อำนวยการทำหน้าบูดเบี้ยวอย่างน่าสงสาร “ท่านอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเด็กผู้หญิงคนนี้ ผมจะกล้าพูดแบบนั้นได้อย่างไร เธอวางแผนใส่ร้ายผม”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น คิ้วที่ขมวดแน่นของผู้อำนวยการก็คลายออก เขาหวังว่ารองผู้อำนวยการจะโดนกล่าวหาจริงๆ ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงของโรงพยาบาลคงแย่แน่ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป ทว่าตอนที่ผู้อำนวยการกำลังโล่งอก อวิ๋นลั่วเฟิงก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของที่อาจารย์ให้ไว้ก่อนที่นางจะออกมา เพื่อจะได้ติดต่อหนานกงอวิ๋นอี้ได้สะดวก นางไม่คิดเลยว่าสิ่งนี้จะมีประโยชน์ เสียงชั่วร้ายของรองผู้อำนวยการดังขึ้นจากโทรศัพท์ทันที
…
[ฮึ่ม ลูกชายของคุณทำร้ายลูกผม คุณไม่คิดจะรับผิดชอบงั้นเหรอ ผมจะบอกอะไรให้ฟัง ถ้าวันนี้คุณไม่ชดใช้ให้ผม ผมจะไล่ครอบครัวของคุณออกจากห้องพักฟื้น!]
[ในเมื่อคุณอยู่ในส่วนเข้าเยี่ยม คุณก็ต้องมีสมาชิกในครอบครัวอยู่ในโรงพยาบาลแน่ ต่อให้พวกเขาไม่ใช่ครอบครัว พวกเขาก็ต้องเป็นเพื่อนสนิท! ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือกับผมและเอาเงินออกมาจ่ายค่าเสียอารมณ์ของผม ผมจะจะส่งคนไปไล่พวกเขาออกทันที!]
[สังคมนี้มีกฎหมาย ถ้าโรงพยาบาลนี้ไล่คนไข้ออกไปอย่างเปิดเผยจะไม่เท่ากับว่าทำผิดกฎหมายเหรอ]
[หึๆ มีวิธีมากมายที่จะไล่คนไข้ออก ผมก็แค่บอกว่าอาการของพวกเขาหนักเกินไปและรักษาไม่ได้ รวมถึงโรงพยาบาลของพวกเรามีเตียงไม่พอ และตามปกติพวกเราก็ไม่สามารถดูแลพวกเขาได้เพราะข้อจำกัดด้านทรัพยากร เมื่อเป็นแบบนี้คุณยังคิดว่าจะมีคนพูดอะไรอีกงั้นเหรอ]
…
ตอนที่เสียงที่บันทึกไว้ถูกเล่น สีหน้าของรองผู้อำนวยการก็ซีดเผือด ตอนที่เสียงบันทึกเล่นจบ ขาของเขาก็อ่อนแรง แล้วเขาก็ทรุดลงไปกับพื้นเสียงดัง
ฉันจบแล้ว ครั้งนี้ทุกอย่างจบแล้ว
อย่างที่คิด ผู้อำนวยการเดือดดาลทันทีที่ได้ยินเสียงที่ถูกบันทึกไว้ “ฟู่ตง ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะกล้าทำแบบนี้ โชคดีที่ผมรู้เรื่องนี้วันนี้ แต่ถ้าผมไม่รู้ล่ะ คุณทำผิดไปมากแค่ไหนแล้ว ถ้าผมยังให้คุณอยู่ที่นี่ต่อ คุณก็คงเป็นปรสิตในโรงพยาบาลหวาเซี่ย และอีกไม่นานชื่อเสียงของโรงพยาบาลหวาเซี่ยของพวกเราก็คงถูกคุณทำลาย!”
“ท่านผู้อำนวยการ…” รองผู้อำนวยการตัวสั่น ลำคอของเขาแห้งผากจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
ผู้อำนวยการไม่แม้แต่จะปรายตามองรองผู้อำนวยการ เขาหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงก่อนจะถามด้วยรอยยิ้มกว้างว่า “คุณผู้หญิง ผมรู้ว่าคุณคงไม่ยอมเปิดเผยวิธีที่คุณใช้รักษาท่านอดีตประธาน แต่พวกเราสามารถพูดคุยกันเรื่องทักษะทางการแพทย์ได้ไหมครับ”
โรงพยาบาลหวาเซี่ยมีชื่อเสียงที่สุดในหวาเซี่ย โดยเฉพาะทักษะทางการแพทย์ของผู้อำนวยการซึ่งเรียกได้ว่าอยู่ในอันดับต้นๆ แต่ว่า…กระทั่งเขาก็ไม่อาจดึงอดีตประธานมาออกมาจากภาวะโคม่าได้ แต่หญิงสาวคนนี้ทำได้ เขาจะไม่ตกตะลึงได้อย่างไร
ดังนั้นเขาไม่ยอมเสียโอกาสแบบนี้ไปแน่!
อวิ๋นลั่วเฟิงยักไหล่แล้วสบตากับอวิ๋นเซียว “ฉันเกรงว่าวันนี้คงจะไม่สะดวก ถ้าในอนาคตมีโอกาสได้พบกัน พวกเราค่อยมาคุยกัน…”
ตอนที่ 2184 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (25)
ผู้อำนวยการต้องการจะพูดบางอย่างแต่อวิ๋นลั่วเฟิงก็ไม่ให้โอกาสเขาแล้วหันหลังจากไป นางจำเป็นต้องกลับไปถามอาจารย์ของนางว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงจากไป เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแม้ว่าเขาจะเสียดายก็ตาม เขาหันหลังกลับมาแล้วดวงตาที่เดือดจัดของเขาก็จ้องฟู่ตงที่มีสีหน้าสิ้นหวัง
“คุณก็เป็นแค่ปรสิตของโรงพยาบาลหวาเซี่ยของพวกเราจริงๆ และตั้งใจทำลายชื่อเสียงของพวกเราอีก! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ใช่รองผู้อำนวยการของพวกเราอีกต่อไป!”
ขาของฟู่ตงหมดแรงและลำคอของเขาก็แห้งผาก เขาต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถพูดออกไปได้! เขารู้ว่าต่อให้เขาอ้อนวอนให้ได้รับการอภัยก็เปล่าประโยชน์!
ปัง!
ผู้อำนวยการทุบโต๊ะอย่างแรงแล้วจากไป ตอนที่ฟู่ตงยืนขึ้นด้วยท่าทางน่าเห็นใจแล้วเริ่มเก็บของส่วนตัวของเขา
“ที่รักคะ…” เซวียชุนหวากัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลนะคะ ต่อให้โรงพยาบาลหวาเซี่ยไม่ต้องการคุณ คุณก็ยังไปทำงานที่โรงพยาบาลอื่นได้”
“หุบปาก!” ฟู่ตงเขวี้ยงของแล้วคำราม “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็คงไม่ต้องถูกไล่ออก! ตอนนี้เธอยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ฉันถูกโรงพยาบาลหวาเซี่ยไล่ออก และชื่อเสียงแย่ๆ ของฉันก็ถูกแพร่ออกไปแล้ว ตั้งแต่นี้ไปจะมีโรงพยาบาลไหนกล้าจ้างฉัน”
ใบหน้าของเซวียชุนหวาซีดเผือด เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้และวิตกทันที
“ถ้าอย่างนั้นต่อไปจะเป็นอย่างไร ถ้าไม่มีงานแล้วคุณจะเลี้ยงดูฉันกับลูกชายของพวกเราอย่างไรล่ะคะ” ทันใดนั้นฟู่ตงก็เงยหน้า แล้วสายตาเดือดดาลของเขาก็จ้องไปที่เซวียชุนหวา
“เธอกำลังคิดจะทิ้งฉันอีกคนเหรอ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอตามตื๊อฉันเพราะสามีเก่าเธอตกงานรึไง เธอคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนี้เหรอ ถ้าเธอไม่ได้ให้กำเนิดลูกชายให้ฉัน ฉันก็คงไม่ทำเป็นไม่เห็นเรื่องนี้หรอก”
เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของฟู่ตง เซวียชุนหวาก็ถอยหลังไป “ที่รัก คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคะ ฉันจะทิ้งคุณได้ยังไง”
ปัง!
ทันใดนั้นฟู่ตงก็พุ่งตัวไปคว้าคอเสื้อของเซวียชุนหวาขึ้นมาแล้วชกศีรษะของเธอจนเกิดรอยช้ำรุนแรง และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา
“ที่รัก คุณ…”
“ฉันขอเตือนเลยนะ อย่าแม้แต่จะคิดทิ้งฉันตอนตกงาน ถ้าเธอกล้าคิดแม้แต่นิดเดียว ฉันจะฆ่าเธอด้วยชีวิตของฉัน!” เส้นเลือดปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาจนทำให้เซวียชุนหวาหวาดกลัวจนพูดไม่ออก เด็กชายตัวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งก็เริ่มร้องไห้เช่นกัน
ฟู่ตงแค่นเสียงขึ้นจมูกแล้วก็สะบัดเซวียชุนหวาออกทันที
“รีบเก็บของให้ฉันเดี๋ยวนี้! ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เธอควรออกไปหางาน เงินเดือนของเธอต้องไม่น้อยไปกว่าห้าพัน ไม่อย่างนั้นฉันจะตีเธอจนตาย!” ความโกรธที่ถูกไล่ออกทำให้ฟู่ตงระบายความโกรธนั้นลงที่เซวียชุนหวา
เธอไม่ต่อต้านและไม่กล้าต่อต้านด้วยซ้ำ เธอกุมหน้าผากที่มีเลือดซึมออกมาแล้วไปเก็บของส่วนตัวบนโต๊ะเงียบๆ ตอนนั้นเองที่เธอคิดถึงสามีเก่าของเธอ
ในโลกนี้อาจไม่มีใครดูแลเธอดีไปกว่าสามีเก่าของเธอแล้ว แม้เธอจะทรยศเขา เขาก็ไม่แตะต้องเธอแม้แต่ปลายเส้นผมและยอมให้เธอทิ้งไปเงียบๆ ที่สำคัญกว่านั้น อวิ๋นลั่วเฟิวก็กลับมาแล้ว รวมถึง…อีกฝ่ายยังรักษาชีวิตของอดีตประธานไว้ได้ด้วย
ถ้าเธอไม่ได้หย่ากับสามีเก่าเรื่องทุกอย่างจะแตกต่างไปไหม เธอคงยังได้เป็นภรรยาที่ได้รับการดูแลดุจเจ้าหญิงอยู่ โชคร้ายที่บนโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้า เมื่อคนทำผิดแล้ว พวกเขาก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนในการกระทำของพวกเขา…