ตอนที่ 1616 อันตรายในค่ำคืนที่มืดมิด (3)
ระหว่างหอพักที่พวกลูกศิษย์อาศัยอยู่ มีเงาสีดำหลายร่างพุ่งผ่านไปอย่างเงียบเชียบราวสายลม ไม่มีเสียงใดๆดังให้ได้ยินเลยแม้แต่น้อย
ผู้คุ้มกันของสำนักธาราเมฆที่ยืนเฝ้าอยู่นอกหอพักมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่ได้สังเกตว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา
ผู้คุ้มกัน 2 คนแค่รู้สึกเย็นวาบที่คอเท่านั้น พอเอื้อมมือจะจับคอ ก็รู้สึกถึงความเหนียวๆอุ่นๆบนฝ่ามือ พวกเขายังไม่ทันจะส่งเสียงก็ล้มลงอย่างเงียบๆท่ามกลางความมืด
กลิ่นเลือดคาวคลุ้งลอยไปตามสายลม เงามรณะค่อยๆครอบคลุมไปทั่วสำนักธาราเมฆ
พวกที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดเดินผ่านไปอย่างไร้เสียง ทิ้งความตายและความหวาดกลัวไว้เบื้องหลัง
จวินอู๋เสียนั่งอยู่ในห้อง สายลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย สายลมเย็นเจือกลิ่นเลือดจางๆ กลิ่นนั้นเบาบางมาก แต่มันเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดเข้าที่ใจของจวินอู๋เสีย
ความตายมาเยือนอย่างไร้ซุ่มเสียง กลุ่มผู้บุกรุกที่เย่กูค้นพบนั้นไม่ได้มาอย่างมิตรแน่นอน ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนในสำนักธาราเมฆโดนสังหารไปแล้ว
แม้ว่ายังไม่ได้พบกัน แต่จวินอู๋เสียก็รู้แล้วว่าคนพวกนั้นเป็นศัตรู ไม่ใช่มิตร!
“คุณหนู จะให้พวกเราลงมือไหมขอรับ?” เสียงของเย่ฉาแฝงความจริงจังหนักแน่น ปกติเขาจะคอยรับคำสั่งของจวินอู๋เสียอยู่เงียบๆ แต่ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งเกินกว่าที่คาดไว้ แถมยังไม่รู้ที่มาที่ไปของคนพวกนั้นด้วย ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ จวินอู๋เสียจะเสียเปรียบได้ง่ายๆ
จวินอู๋เสียหรี่ตาเล็กน้อย นางยืดตัวนั่งตรงและโยนยาสองขวดให้เย่ฉากับเย่กู
“กินซะ”
เย่ฉาและเย่กูไม่ถามอะไรเลย กลืนยาลงไปตามคำสั่งของจวินอู๋เสียทันที
จากนั้นจวินอู๋เสียก็หยิบเอายาเม็ดขนาดเท่าไข่นกกระทาออกมาจากกระเป๋ามิติ ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้บดขยี้มันจนกลายเป็นผงอย่างรวดเร็ว ควันจางๆกระจายออกมาจากยาเม็ดนั้นและลอยไปตามลมที่พัดเข้ามาจากภายนอก ลอดผ่านช่องว่างของประตูห้องจวินอู๋เสียออกไปสู่อาคารหอพัก
“คุณหนู?” เย่กูงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าจวินอู๋เสียกำลังทำอะไร
จวินอู๋เสียดึงชายเสื้อของตัวเองอย่างเฉยเมย แล้วก้าวขาออกเดินไปที่ประตู พอมือของนางแตะที่จับประตู นางก็พูดช้าๆว่า “พวกเจ้าไม่ต้องลงมือ”
พูดจบ จวินอู๋เสียก็เปิดประตูและเดินออกไป
ในเวลาเดียวกับที่จวินอู๋เสียเดินออกจากห้องของนาง ภายในทางเดินว่างเปล่ามีร่างสูงหลายร่างปรากฏตัวขึ้น ทุกคนเดินออกมาจากห้องของตัวเอง พวกเขายืนสบตากันอยู่หน้าประตูก่อนจะมองไปที่จวินอู๋เสีย ความตื่นเต้นที่พวกเขาเก็บกดมานานแสดงออกมาทางใบหน้า ในดวงตาสดใสเหล่านั้นก็ดูเหมือนมีเปลวไฟลุกโชนอยู่
เงาดำหลายร่างที่มีกลิ่นเลือดติดเสื้อผ้าอยู่จางๆเดินเข้าไปในหอพักที่เงียบสงัด ด้านหลังประตูที่ปิดสนิทคือเหล่าผู้เยาว์ที่กำลังหลับสนิทไร้การป้องกันตัวใดๆทั้งสิ้น
เงาดำพวกนั้นเคลื่อนที่ไปในหอพักอย่างไร้เสียงราวกับภูติผี ผ่านทางเดินที่มืดมิด มีเพียงแสงสลัวๆจากหน้าต่างตรงสุดทางเดินเท่านั้น
เงาดำพวกนั้นตรงเข้าหาเป้าหมายของพวกเขา ก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตูที่ปิดสนิทบานหนึ่ง
ขณะที่พวกเขากำลังจะพังประตูเข้าไปนั้นเอง เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของพวกเขา!