ตอนที่ 1615 อันตรายในค่ำคืนที่มืดมิด (2)
กลางดึก คนกลุ่มหนึ่งได้เข้ามาในสำนักธาราเมฆอย่างเงียบๆ คนที่ลาดตระเวนพื้นที่ต่างๆของสำนักธาราเมฆไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีคนกลุ่มใหญ่แทรกซึมเข้ามาในบริเวณสำนัก
ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ร่างสีดำพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วในเงามืดราวกับงูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิด
ผู้เยาว์ทั้งหลายในสำนักล้วนหลับสนิทกันหมดแล้ว เนื่องจากการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงยาวนานหลายชั่วโมงได้สูบเอาเรี่ยวแรงของพวกเขาไปจนเกลี้ยง พอตกกลางคืนทุกคนก็พากันนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงพร้อมกรนเสียงดัง ไม่มีใครสังเกตเห็นอะไรด้านนอกเลย
ภายในสาขาจ้าววิญญาณ ซูหย่าที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาก็พลันลืมตาขึ้นมา ในความมืดมิดนั้น สายตาเนือยๆเกียจคร้านตามปกติได้หายไปจากดวงตาที่สดใสของนาง ตอนนี้ดวงตาคู่นั้นคมกริบราวกับดาบที่ชักออกจากฝัก
ที่เรือนพักของอาจารย์ใหญ่ ชายชราตัวเล็กที่กำลังกระตุ้นให้เทียนเจ๋อพัดไฟอยู่นั้นก็ยืดตัวตรงทันที ดวงตาที่มีชีวิตชีวาของเขามองตรงออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดอยู่ จ้องไปยังทิวทัศน์ที่ถูกครอบคลุมด้วยความมืดยามค่ำคืน
เทียนเจ๋อที่พัดจนมือจะหลุดอยู่แล้วก็สังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของอาจารย์ เขาเหนื่อยมากจนเกือบจะหลับและตาก็ปรือเต็มทีแล้ว
“อาจารย์……พักได้แล้วหรือ?” หัวเขามึนไปหมด ความอบอุ่นจากเตาที่โอบล้อมร่างกายเขาทำให้เขารู้สึกง่วง กลิ่นหอมของสมุนไพรทำให้เขาอยากนอนขดตัวอยู่บนพื้นอุ่นๆแล้วกรนเสียงดัง
“เจ้าโง่ ไม่สังเกตหรือว่ามี ‘แขก’ มา?” ชายชราเคาะหัวเทียนเจ๋อก่อนจะเก็บกระดาษในมือไว้ตรงหน้าอกอย่างระมัดระวัง
คำพูดของชายชราทำให้เทียนเจ๋อตกใจจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาของเขาเบิกกว้างพร้อมกับเด้งตัวลุกขึ้นในทันที พอความง่วงหายไป เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่ไม่คุ้นเคย ดวงตาที่เคยปรือก็สว่างขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“หายากจริงๆ” ชายชราตัวเล็กดันเข่าตัวเองลุกขึ้น มือข้างหนึ่งทุบนวดหลัง “ไม่ได้เจอ ‘แขก’ ที่ไม่ได้รับเชิญมาตั้งนานแล้ว”
“ว่าแต่ คนกลุ่มนี้เลือกเวลาผิดจริงๆ ยาของข้าใกล้จะเสร็จแล้ว เลยต้องล่าช้าออกไปอีก” ชายชรามองเตายาที่เขาใช้เวลาปรุงยาทั้งวันอย่างอาลัยอาวรณ์ ตามขั้นตอนแล้ว ยาในเตาจะเสร็จในอีกหนึ่งชั่วโมง น่าเสียดาย คนพวกนี้นี่ชอบมากวนตอนเขากำลังตั้งอกตั้งใจทำงานซะจริงเชียว
น่าเสียดายจริงๆ
เทียนเจ๋อไม่ได้พูดอะไร แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมดุดัน
สำนักธาราเมฆตั้งกฎไว้นานแล้วว่าห้ามผู้ใดเข้ามาในสำนักโดยไม่ได้รับอนุญาต แม้แต่ประมุขของสิบสองวิหารและประมุขของเก้าอารามก็เช่นเดียวกัน
แต่ตอนนี้มีใครบางคนแอบเข้ามาในสำนักธาราเมฆอย่างเงียบๆ นี่เป็นการฝ่าฝืนกฎของสำนักธาราเมฆและเป็นการท้าทายอำนาจและศักดิ์ศรีของสำนักธาราเมฆโดยตรง!
“ช่างเถอะ เสี่ยวเทียน ทุกคนที่มาก็คือแขก พวกเราเป็นเจ้าบ้าน ก็ควรทำหน้าที่เจ้าของบ้านให้ดี ไปกันเถอะ” ชายชราตัวเล็กเอามือสองข้างไพล่หลัง แล้วเดินนำไปอย่างไม่รีบร้อน ส่วนเทียนเจ๋อที่ยืนอยู่ด้านข้างก็พุ่งตัวออกไปจากบ้านหลังเล็กราวกับสายฟ้า ร่างของเขาหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
ชายชรามองเงาร่างของเทียนเจ๋อที่เหลือทิ้งไว้แล้วส่ายหน้าช้าๆ
“คนหนุ่มนี่นะ ใจร้อนจริงๆเลย”
พูดจบ เขาก็ยกเท้าขึ้นเพื่อจะก้าวเท้า แต่พอเท้าของเขาแตะพื้น ร่างของเขาก็วูบไหวไปมาราวกับเงาลวงตาที่ทับซ้อนกัน พร้อมกับการสั่นไหวเบาๆนั้น วินาทีต่อมา ร่างของชายชราก็หายไปจากจุดนั้นทันที แม้แต่ลมกระโชกเพียงครั้งเดียวก็ยังไม่มี หายไปอย่างไม่เหลือร่องรอยใดๆเลย