มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 542

“วันนี้ฉันเข้าใจนายไปจริง ๆ ฉันตรวจสอบนายก่อนที่จะมาที่นี่ในวันนี้ ดูเหมือนว่านายจะถูกกลั่นแกล้งอยู่เสมอตอนที่นายอยู่มัธยมต้น นอกจากนั้น เมื่อฉันพบนายครั้งแรก ฉันรู้สึกราวกับว่านายเป็นคนประเภทที่จริงใจแต่แค่โง่เขลาและโดนหลอกง่าย รู้ไหม?”

“แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลย ระดับความแข็งแกร่งของนายเมื่อนายถูกกระตุ้นน่ะ พวกเขาสามคนไม่แม้แต่จะมีโอกาสได้โต้กลับเลยด้วยซ้ำ นายไม่แม้แต่จะรู้ว่านายดุร้ายมากแค่ไหนด้วยซ้ำเมื่อครู่นี้ นายแมนมากเลย!”

ซาบริน่าใช้ขาของเธอสะกิดเจอรัลด์อย่างระมัดระวัง

มันเป็นเรื่องจริง ซาบริน่าเห็นเจอรัลด์ในมุมที่แตกต่างไปในตอนนั้น เธอยังรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อยเหมือนกันอีกด้วยซ้ำ

โดยทั่วไปแล้ว สาว ๆ ชอบผู้ชายแข็งแรงกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเหล่านั้นที่แสดงให้เห็นว่าปกป้องผู้หญิงของพวกเขาได้

เจอรัลด์มีอารมณ์แบบนั้นอย่างแท้จริง

“ไม่หรอก เธอไม่รู้อะไร ปกติฉันไม่ได้เป็นแบบนี้” เจอรัลด์กล่าว และส่วยหัว

“ฉันรู้น่า ฉันก็เห็นเป็นงั้นเหมือนกัน!”

ซาบริน่าเม้มริมฝีปากของเธอเล็กน้อย

“พอได้แล้ว ถ้าเธอโอเค เธอก็สามารถกลับบ้านเองได้ ฉันยังคงต้องกลับไปที่นั่นอยู่”

เจอรัลด์หันหลังกลับและกำลังจะจากไป

“ทำไมนายถึงจะกลับไปที่นั่นล่ะ?” ซาบริน่าตั้งคำถามทันที

“ฉันทำลายเฟอร์นิเจอร์ที่นั่นมากมายขนาดนั้น มันแค่เป็นเรื่องถูกต้องที่ฉันควรจะชดเชยให้สำหรับสิ่งนั้น!” เจอรัลด์ตอบ

“เฮ้ รอเดี๋ยว เจอรัลด์ ฉันยังคงมีบางอย่างที่ฉันอยากจะพูด”

“มีอะไรอีกล่ะ?”

“ฉันแค่อยากจะพูดว่านายค่อนข้างเป็นคนดีนะ เจอรัลด์” น้ำเสียงของซาบริน่าต่ำและจริงจังในครั้งนี้

เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ กับคำพูดนั้น

เขาหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นและจากไปอย่างรวดเร็ว

‘เมื่อฉันพบเขาครั้งแรก ฉันไม่ได้รู้สึกเช่นนี้เลย แต่ตอนนี้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาค่อนข้างน่าสนใจล่ะ?’

ซาบริน่าพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอสังเกตุด้านหลังที่แข็งแรงและเต่งตึงของเขา

แต่ทันทีที่เธอนึกถึงว่าเจอรัลด์ต่อสู้กับคนอื่น ๆ เพื่อเธอเมื่อกี้นี้อย่างไร เธอก็ยิ้มอย่างอ่อนหวานอีกครั้ง

เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันเมื่อซาบริน่ามาถึงบ้าน โชคดี พ่อแม่ของเธอไม่อยู่บ้านกัน มีเพียงพี่สาวของเธออยู่ที่นั่น

“ทำไมถึงนานขนาดนี้ล่ะ? พี่โทรหาเธอ แต่โทรศัพท์ของเธอปิดเครื่องไว้ เธอบอกพี่ว่าเธอจะคลี่คลายเรื่องนี้ในยี่สิบนาทีไม่ใช่เหรอ?”

มิเชลถามอย่างเหลืออด

ทันใดนั้น มิเชลก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าน้องสาวของเธอกำลังเดินกะเผลกและน้องของเธอก็ถูกพันแผลไว้ เธออ้าปากค้าง รู้สึกตกตะลึง

“น้องสาว เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?! เธอมีเรื่องกับใครมาหรือเปล่า?”

“ใช่ พี่ ฉันสู้กับลิลี่มา เธอพาคนอื่น ๆ มาเอาคืนฉัน!” ซาบริน่าร้องคร่ำครวญ

มิเชลถ่มน้ำลายและกรอกตาด้วยความไม่เชื่อ

“นังบ้านั่น! เธอต้องถือดีอะไรขนาดนั้นกัน? แล้วไอ้คนไม่เอาไหนที่แสนยากจนคนนั้นล่ะ? เธอพบเขาไหม?”

ความคิดของมิเชลกลับไปที่เจอรัลด์ฉับพลัน

“พี่คะ ทำไมถึงไปเรียกเขาแบบนั้นล่ะ? พี่ยังไม่เคยพบเขาเป็นการส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ ทำไมพี่ถึงพูดถึงเขาในแง่ร้ายเช่นนี้ล่ะ?” ซาบริน่ารู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจที่ได้ฟังพี่สาวของเธอเขาะเย้ยด้วยคำพูดหยาบคายเช่นนี้

เธอรู้สึกค่อนข้างอารมณ์เสียถ้าใครก็ตาม แม้แต่พี่สาวของเธอ กล่าวโทษเขาเพราะเธอค้นพบว่าเขาเป็นคนดีมากแค่ไหน

“ให้ตาย! เกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี่ย? เธอพบกับเขาไหม? เขาดูเป็นไงบ้าง? เขาหล่อไหม? เขาต่ำช้าหรือเปล่า? อย่าบอกนะว่าเขาน่าเกลียดอ่ะ” มิเชลสอบถาม

“ฉันไม่รู้ ฉันเหนื่อย และฉันอยากจะไปพักผ่อนบนเตียงของฉันแล้วตอนนี้ นอกจากนี้ ฉันจะไม่ช่วยเหลือพี่กับเรื่องนี้ในอนาคตอีกต่อไปแล้ว”

ซาบริน่ารู้สึกซึมเศร้าและเดินกะเผลกจากไปที่เตียงของเธออย่างเงียบ ๆ

‘เกิดอะไรกับเธอเนี่ย?’

เมื่อเห็นท่าทางของน้องสาวของเธอ มิเชลจึงรู้สึกสับสนงุนงง

ในทางตรงข้าม เจอรัลด์ก็กลับไปที่ร้านโดมิโน่เพื่อจัดการความยุ่งเหยิงนั้น

ขณะนั้นเอง เขาก็ได้รับสายโทรเข้าจากคุณลุงวินเทอร์ ถามเขาเกี่ยวกับการนัดบอด

เจอรัลด์อ้างว่าเขาจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังเมื่อเขากลับบ้าน หลังจากจัดการเรื่องต่าง ๆ ที่ร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว เขาก็มุ่งหน้ากลับไปที่บ้านของคุณลุงวินเทอร์ทันที

แต่เมื่อเขามาถึงประตูหน้าบ้าน เขาก็เห็นควีนนี่กำลังยืนอยู่ข้างประตู ดูเหมือนราวกับว่าเธอกำลังรอใครบางคนอยู่

ทันทีที่เธอเห็นเจอรัลด์ เธอก็เดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

“โอ้มายก๊อด! ฉันรอนานมานานมากกก!! และในที่สุดนายก็กลับมาแล้วตอนนี้ มานี่สิ ฉันต้องการจะบอกอะไรนายบางอย่าง…”