ตอนที่ 264 คนเคยคบกัน
ไม่พบหน้ายี่สิบกว่าปี ซูจิ่วซือมองแวบเดียวก็รู้จักชายกลางคนคนนี้ เมื่อเทียบกับเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เผยไป๋ชวนเปลี่ยนไปไม่มาก ยังพอเห็นเงาของอดีตอยู่ในตัวเขา เพียงแต่ว่าจอนผมทั้งสองเป็นสีขาวแล้ว หางตาก็มีรอยตีนกาลึก
ในสมองปรากฏมีภาพเด็กหนุ่มผู้หยิ่งทะนง ตอนที่นางรู้จักเผยไป๋ชวนนั้น เขายังเป็นเด็กหนุ่มอายุไม่ถึงยี่สิบปี แม้ยังเด็กแต่มีความเป็นผู้ใหญ่มาก สีหน้าเคร่งเครียด ไม่พูดจายิ้มหัว
พอเห็นเผยไป๋ชวนแก่ตัวลง ซูจิ่วซือก็ทอดถอนใจ ทุกคนล้วนต้องแก่ มีแต่นางที่ยังคงเป็นซูหลิ่วในอดีต
“เจ้าหินเผย ไม่ได้พบกันนานมาก”
จู่ๆ ซูจิ่วซือก็ยิ้มให้เผยไป๋ชวน เรียกฉายาที่นางเคยตั้งให้เผยไป๋ชวน
เพราะเผยไป๋ชวนมักจะหน้าตาเคร่งเครียด ซูจิ่วซือจึงเรียกเขาว่าเจ้าหิน บอกว่าเขาแข็งเย็นเหมือนก้อนหิน เผยไป๋ชวนก็ยอมรับฉายานี้อย่างเงียบๆ
ตั้งแต่แยกจากซูหลิ่วแล้ว เผยไป๋ชวนก็ไม่เคยได้ยินใครเรียกอย่างนี้อีก พอจู่ๆ ได้ยินจากปากของซูจิ่วซือ เขาจึงตัวเกร็งทันที ตะลึงมองซูจิ่วซือ “เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”
“ในโลกนี้ยังมีใครเรียกเจ้าเป็นเจ้าหินอีกหรือ”
“เป็นไปไม่ได้ ซูหลิ่วตายไปยี่สิบปีแล้ว” ใบหน้าเคร่งเครียดของเผยไป๋ชวนแสดงความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ เขารีบสะกดใจไว้ “แม่หนูใจกล้าจริงๆ บังอาจพูดจาเหลวไหลต่อหน้าข้า”
“เจ้าหินเผย ถ้าข้าเป็นซูจิ่วซือจริงๆ ทำไมจึงรู้เรื่องนี้ ตอนที่ซูหลิ่วตาย ซูหมิงยังไม่แต่งงาน เมื่อยี่สิบปีก่อนข้าตายจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไมวิญญาณจึงมาอยู่ในร่างของจิ่วซือ
เจ้าแก่ตัวลง แต่ข้ายังเป็นคนเดิมเมื่อยี่สิบปีก่อน เจ้ายังจำได้หรือไม่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนข้าถูกวางยา เดินทางมาหาหมอรักษา ระหว่างทางเจอเจ้า เราสองคนถ้าไม่ทะเลาะกันก็ไม่รู้จักกัน ช่วงที่ข้าพักอยู่ที่หุบราชาพิษ เจ้าเป็นคนดูแลข้า เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้า ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงตายไปนานแล้ว
แต่เสียดาย เวลานั้นในใจข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว เจ้ากับข้าจึงไม่มีวาสนาต่อกัน ตอนนั้นเจ้าบอกว่ากู้เหยี่ยนไม่ใช่คนที่จะฝากชีวิตไว้ ถ้าแต่งงานกับกู้เหยี่ยนจะเสียใจ ข้าคิดว่าเจ้าดูหมิ่นกู้เหยี่ยน และยังพูดอย่างมั่นใจว่าข้าดูคนไม่ผิด เจ้ามองกู้เหยี่ยนออก ซูหมิงก็มองออก มีแต่ข้าที่โง่เง่าโดนกู้เหยี่ยนหลอก จนกระทั่งตอนหลังจึงรับกรรมอย่างหนัก”
เผยไป๋ชวนฟังเรื่องราวในอดีตเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เรื่องราวเหล่านี้นางจำได้หมด เป็นอดีตระหว่างเขากับซูหลิ่วจริงๆ เขาเคยเปิดเผยความในใจกับซูหลิ่วหลายครั้ง แต่ถูกซูหลิ่วปฏิเสธทุกครั้ง
เขาตัดใจไม่ได้จึงตามซูหลิ่วไปเมืองหลวง ไปพบกู้เหยี่ยน อยากดูว่าคนที่ซูหลิ่วรักสมควรฝากชีวิตไว้หรือไม่
ผลคือเขาเห็นกู้เหยี่ยนเป็นเพียงบัณฑิตยากจน เผยไป๋ชวนรู้สึกว่ากู้เหยี่ยนไม่คู่ควรกับซูหลิ่ว จึงเตือนซูหลิ่วหลายครั้ง แต่ซูหลิ่วคอยปกป้องกู้เหยี่ยน และไม่ใส่ใจความแตกต่างทางฐานะ
เพื่อให้ซูหลิ่วตัดใจ เผยไป๋ชวนจึงจับตัวกู้เหยี่ยนไป เขาคิดจะฆ่ากู้เหยี่ยน แต่ซูหลิ่วห้ามไว้ เรื่องนี้ทำให้ทั้งสองบาดหมางกัน เขากลับหุบราชาพิษด้วยความโกรธ แต่งงานตามที่พ่อจัดการให้
“ตอนหลียวนอายุครบเดือนได้รับกำไลคู่หนึ่ง เจ้าเป็นคนให้ใช่หรือไม่ บนนั้นสลักรูปต้นอู๋เหว่ยเฉ่า เป็นสมุนไพรที่มีเฉพาะที่หุบราชาพิษ”
เผยไป๋ชวนไม่ได้ปฏิเสธ เขาเป็นคนส่งให้จริงๆ แม้จะโกรธซูจิ่วซืออยู่ แต่พอได้ข่าวว่านางมีลูกชายคนโต เขาก็ยังให้คนทำกำไลทองคู่หนึ่งส่งไปให้
ตอนหลังเกิดเหตุการณ์ขึ้นที่หุบราชาพิษ พวกเขาออกไปจากพื้นที่เดิม หายไปจากวงการนักเลงอย่างไร้ร่องรอย
เขาสะกดใจไม่นึกถึงเรื่องของซูหลิ่ว และไม่ได้ไปสืบถาม ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสงบ จนกระทั่งวันหนึ่งได้ยินข่าวการตายของซูหลิ่ว เขาจึงรู้ว่าซูหลิ่วจากโลกไปแล้ว
——
ตอนที่ 265 กู้เหยี่ยนคนเดียวยังทำร้ายเจ้าไม่พอหรือ
“ที่ไหล่ซ้ายของเจ้ามีแผลเป็น แผลเกิดจากตอนที่เราออกไปหาสมุนไพรด้วยกันข้างนอกแล้วพบฝูงหมาป่า เจ้าต่อสู้กับหมาป่าสีเทา บาดแผลนี้ข้าเป็นคนเย็บให้เจ้า แต่เพราะไม่ถนัดเรื่องนี้ รอยเย็บจึงบิดเบี้ยว ตอนนั้นเจ้ายังล้อเลียนข้าด้วยซ้ำ”
เรื่องราวเหล่านี้เผยไป๋ชวนจำได้หมด เขารู้นิสัยของซูหลิ่วดี
ซูหมิงอยากรู้เรื่องราวเหล่านี้ ต้องให้ซูหลิ่วเป็นคนเล่าเอง แต่ซูหลิ่วไม่อาจพูดให้น้องชายฟังได้ ในใจของนางมีแต่กู้เหยี่ยน ไม่อาจพูดถึงชายอื่นต่อหน้าซูหมิง เพราะจะทำให้เข้าใจผิด
“ซูหลิ่ว เจ้ากลับมาจริงๆ หรือ”
เผยไป๋ชวนไม่สงสัยคำพูดของซูจิ่วซืออีก ใบหน้าของเขาเผยความรู้สึกตื่นเต้น ถ้าไม่ควบคุมตัวเอง เขาคงเข้าไปกอดซูจิ่วซือแล้ว แต่เด็กสาวเบื้องหน้าหน้าตาไม่เหมือนซูหลิ่วเลย ชั่วขณะ เขาไม่อาจยอมรับว่านางกับซูหลิ่วเป็นคนเดียวกัน
“ในสายตาของคนทั่วไป ซูหลิ่วตายแล้ว และไม่จำเป็นต้องปรากฏตัว เวลานี้คนที่อยู่เบื้องหน้าเจ้าก็คือซูจิ่วซือ เดิมทีข้าไม่อยากมารบกวนชีวิตของเจ้า เจ้าหิน ข้ามีเรื่องหนึ่งจะขอร้อง…”
ไม่รอให้ซูจิ่วซือพูดจบ เผยไป๋ชวนก็พูดตัดบท “เจ้าอยากให้ข้ามอบยาแก้พิษยาตัดดวงจิตหรือ ซูหลิ่ว กู้เฉินหรงเป็นลูกเลี้ยงของกู้เหยี่ยน เขาทำร้ายเจ้า เจ้าควรจะแค้นสกุลกู้ ทำไมจึงช่วยลูกเลี้ยงของเขา”
“เขาเป็นลูกเลี้ยงของกู้เหยี่ยนจริง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขาเคยช่วยชีวิตข้า”
“เจ้าให้อภัยลูกเลี้ยงของกู้เหยี่ยน” เผยไป๋ชวนผ่านโลกมามาก ไม่ใช่เด็กหนุ่มในอดีต สายตาล้ำลึก “ซูหลิ่ว เจ้าอยู่เมืองหลวง แต่มุ่งหน้าเดินทางไกลมาถึงเขากุยอวิ๋นซาน เพื่อกู้เฉินหรง เจ้าใส่ใจชีวิตของเขาปานนี้ เจ้ารักกู้เฉินหรงใช่หรือไม่”
แม้เผยไป๋ชวนจะถามซูจิ่วซือ แต่น้ำเสียงนั้นมั่นใจอย่างยิ่ง
ซูจิ่วซืออยากปฏิเสธ แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ ถือว่าเป็นการยอมรับอย่างเงียบๆ
เผยไป๋ชวนสีหน้าซับซ้อน ทั้งประหลาดใจทั้งโกรธ “เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ ซูหลิ่ว กู้เหยี่ยนคนหนึ่งยังทำร้ายเจ้าไม่พออีกหรือ ตอนนี้เจ้าฟื้นชีพขึ้นมา เจ้าไม่แก้แค้นสกุลกู้ ยังรักลูกเลี้ยงของเขา ชาตินี้เจ้าหนีสกุลกู้ไม่พ้นเลยหรือ
ทำไมเจ้าจึงดูหมิ่นตัวเองอย่างนี้ ข้าไม่มีวันช่วยกู้เฉินหรงแน่ ในอดีตข้าเชื่อคำพูดของเจ้าจึงไว้ชีวิตกู้เหยี่ยน ต่อมากู้เหยี่ยนทำร้ายเจ้าจนตาย ตอนนี้ข้าไม่มีวันให้เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีก”
“เจ้ารับกู้เฉินหรงไว้ ไม่ใช่เพราะอยากให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเจ้าหรอกหรือไร”
เผยไป๋ชวนยิ้มหยัน “ลูกเลี้ยงของกู้เหยี่ยนหรือจะคู่ควรกับลูกสาวข้า ข้าไม่เคยคิดจะให้ลูกสาวแต่งงานกับเขา ข้าเพียงแต่รอกู้หลียวนเท่านั้น
ข้าอยากยกปิงปิงให้กู้หลียวน กู้หลียวนเป็นลูกของเจ้า ข้าได้ข่าวว่าสกุลกู้ไม่ได้เอาใจใส่เขานัก ข้าจะถือเขาเป็นลูกของข้าเอง วันหลังเขากุยอวิ๋นซานจะเป็นของเขา”
เดิมทีเผยไป๋ชวนอยากไปสู่ขอกู้ชิงเฉิงให้ลูกชายของตน นึกไม่ถึงว่ากู้ชิงเฉิงเข้าวังไปก่อนแล้ว จึงต้องล้มเลิก
เขาจึงฝากความหวังไว้ที่เผยปิงปิง เวลานี้เผยปิงปิงเกล้าผมแล้ว แต่งงานได้ กู้หลียวนเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน เหมาะสมกันจริงๆ
เขามีความแค้นต่อกู้เหยี่ยน ไม่อยากจัดการเรื่องนี้ผ่านกู้เหยี่ยน หลังจากพบกู้เฉินหรงจึงอยากอาศัยกู้เฉินหรงชักนำกู้หลียวนมา
ความปรารถนาในใจของเขาไม่อาจเป็นจริงได้ จึงหวังว่าลูกสาวจะช่วยให้เขาสมความปรารถนา
เวลานี้เขาพบซูหลิ่วตัวจริง เขารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่สวรรค์ประทาน เขาจะให้ซูหลิ่วอยู่กับเขาให้ได้