ตอนที่ 400 ลิ้มรสความรักที่ไม่มีวันได้ครอบครอง
หลิงจื่อหรงบอกเขาว่า หลิงอวี้จื้อเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจและมีแผนการมารยา ตอนนี้ที่เขาเห็นกลับเป็นสาวน้อยที่เป็นมิตรจิตใจดี ต่างจากหลิงอวี้จื้อที่หลิงจื่อหรงบอกโดยสิ้นเชิง
หากนางร้ายกาจจริง ก็คงไม่สนใจความเป็นความตายของชาวบ้านเหล่านี้เสียด้วยซ้ำ
นึกถึงเรื่องที่ตนทำลงไป อวิ๋นซั่วก็รู้สึกผิดอย่างยิ่ง คอยช่วยอยู่ข้างๆ หลิงอวี้จื้ออย่างเอาใจใส่
เซียวเหยี่ยนกำลังมองหลิงอวี้จื้อวุ่นงานอยู่ สายตามองตามนางติดๆ ช่างเป็นสาวน้อยที่มีเอกลักษณ์มากจริงๆ มีนางอยู่ข้างกายตน พาให้รู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ หัวใจทั้งดวงก็รู้สึกอุ่นละมุน
มู่หรงนี่อวิ๋นก็มองหลิงอวี้จื้ออยู่เช่นกัน หากไม่ใช่เพราะยังบาดเจ็บอยู่ เขาก็จะเข้าไปช่วยด้วย
พวกเขาเป็นโอรสสวรรค์ เคยสัมผัสพูดคุยแต่กับชนชั้นสูง อยู่คนละชั้นกับชาวบ้านธรรมดาโดยสิ้นเชิง น้อยนักที่จะสังเกตเห็นความทุกข์ร้อนของชาวบ้าน
หลิงอวี้จื้อแม้จะเกิดในตระกูลผู้ดี กลับแตกต่างจากพวกเขาตรงจุดนี้ เธอสามารถคลุกคลีกลมกลืนเข้ากับชาวบ้านได้
ตอนนี้เองประตูเรือนก็ถูกผลักเปิดออก หมาป่ามนุษย์ผู้หนึ่งบุกเข้ามา ชาวบ้านในที่เกิดเหตุต่างตกใจกรีดร้อง
หลิงอวี้จื้อยังถือกาน้ำอยู่ในมือ จู่ๆ ก็เห็นชายร่างสูงหนึ่งเมตรเก้าสิบ รูปร่างแข็งแรงกำยำ และในปากยังมีเขี้ยวยาวปรากฏตัวต่อหน้าตน เธอก็ตกใจอยู่บ้างเช่นกัน
แต่เมื่อได้เข้าไปในสำนักอู๋จี๋แล้วจึงเห็นแบบนี้มามาก เวลาชั่วพริบตาเดียว เธอก็สามารถมีสติกลับมาได้ รีบปากาน้ำในมือออกไป ตะโกนว่า
“อวิ๋นซั่ว เจ้ารีบพาพวกเขาไปหลบข้างหลังเรือน”
กาน้ำเมื่อปาไปแล้วก็ทำให้หมาป่ามนุษย์เดือดดาล พุ่งมาทางหลิงอวี้จื้อทันที เซียวเหยี่ยนดึงหลิงอวี้จื้อเข้ามาในอ้อมอกทันใด แล้วผลักนางไปตรงหน้ามู่หรงนี่อวิ๋น หยิบกิ่งไม้จากพื้นขึ้นมาล่อหมาป่ามนุษย์
มู่หรงนี่อวิ๋นประคองหลิงอวี้จื้อ คิดจะพาหลิงอวี้จื้อไปเรือนด้านหลัง เพียงแต่หลิงอวี้จื้อไม่ยอมไป
“ไม่ได้ อาเหยี่ยนยังอยู่ที่นี่ มั่วชิงกับอู่จิ้นไม่ได้อยู่ที่ประตูหรือ หรือว่าพวกนางเกิดเรื่องแล้ว นี่อวิ๋น เจ้าไปก่อน ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนอาเหยี่ยนที่นี่”
“เจ้าไม่มีวิทยายุทธ์”
“แม้จะตาย ข้าก็จะตายพร้อมเขา”
น้ำเสียงหลิงอวี้จื้อแน่วแน่ สายตามองตามเซียวเหยี่ยนไม่ห่าง เห็นท้องของเซียวเหยี่ยนเลือดสาด เธอก็รู้ว่าบาดแผลของเซียวเหยี่ยนปริแล้ว ตั้งแต่เขาบาดเจ็บมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีโอกาสได้พักผ่อนรักษาดีๆ เลย ชีวิตของเซียวเหยี่ยนได้สมุนไพรเซียนหลินจือช่วยไว้ จะเป็นอะไรไปอีกไม่ได้แล้ว
มู่หรงนี่อวิ๋นไม่ชักชวนนางอีก แต่เฝ้าอยู่ข้างกายหลิงอวี้จื้อ เขารู้ว่าหลิงอวี้จื้อไม่ไปแน่ จึงได้เฝ้าอยู่ข้างเธอปกป้องเธอ ไม่กล้าไปไหน
ถึงแม้เซียวเหยี่ยนจะได้รับบาดเจ็บ แต่หมาป่ามนุษย์คนเดียวยังพอรับมือได้ ผ่านไปชั่วครู่ หมาป่ามนุษย์ก็ตายด้วยน้ำมือเขา จัดการหมาป่ามนุษย์เสร็จแล้ว มุมปากเขาก็มีเลือดแดงสดไหลออกมา เมื่อครู่พอขับลมปราณ แผลก็ปริออกโดยสมบูรณ์
หลิงอวี้จื้อรีบวิ่งไปหา พยุงเซียวเหยี่ยน
“อาเหยี่ยน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้าไม่เป็นอะไร อวี้จื้อ เจ้ากับมู่หรงนี่อวิ๋นไปหลังเรือนก่อน ข้าจะไปดูสถานการณ์ข้างนอก”
“ข้าไปกับท่าน”
พูดจบหลิงอวี้จื้อก็หันไปหามู่หรงนี่อวิ๋น
“นี่อวิ๋น เจ้าเข้าไปก่อน ข้าจะไปกับอาเหยี่ยนไม่นานก็กลับ”
หลิงอวี้จื้อรู้ว่าโน้มน้าวเซียวเหยี่ยนไม่ได้ เธอเป็นห่วงเซียวเหยี่ยน ด้วยเหตุนี้จึงตัดสินใจไปดูกับเซียวเหยี่ยนด้วย แต่เธอไม่สามารถดึงมู่หรงนี่อวิ๋นให้มาลำบากได้อีกแล้ว
เห็นหลิงอวี้จื้อทิ้งตนเองไว้ ใจของมู่หรงนี่อวิ๋นก็รู้สึกหดหู่ ในใจของนาง ตนกับเซียวเหยี่ยนเทียบกันไม่ติด
หลิงอวี้จื้อพูดจบก็ไม่รอให้มู่หรงนี่อวิ๋นพูด ออกไปจากเรือนกับเซียวเหยี่ยนแล้ว
มู่หรงนี่อวิ๋นไม่ได้ตามไป มองแผ่นหลังของหลิงอวี้จื้ออย่างเหม่อลอย คงเพราะเมื่อก่อนตนเองเจ้าสำราญจนเกินไป ดังนั้นท่านเทวดาจึงให้เขาได้ลิ้มรสความรักที่ไม่มีวันได้ครอบครองบ้าง
ตอนที่ 401 อำมหิตอย่างยิ่ง
หลิงอวี้จื้อกับเซียวเหยี่ยนออกจากเรือนไปแล้ว หลิงอวี้จื้อจับมือเซียวเหยี่ยนแน่น ถึงแม้รู้ว่าข้างนอกต้องโหดร้ายหดหู่มาก แต่ก็นึกไม่ถึงว่ามันจะโหดร้ายหดหู่ถึงเพียงนี้
อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดเข้มข้น ศพคนเต็มไปทุกหนแห่ง ที่สำคัญคือศพทุกร่างล้วนไม่สมบูรณ์ ไม่แขนขาดก็ต้องขาขาด บางศพหัวขาด
ในบรรดาศพเหล่านี้มีชาวบ้านอยู่จำนวนหนึ่ง และมีผู้ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพหลี่จำนวนหนึ่ง รวมทั้งนักรบไร้ชีพและมนุษย์หมาป่า
เซียวเหยี่ยนเคยผ่านสนามรบมาก่อน เห็นภาพเหล่านี้แล้วจิตใจยังสงบต่อไปได้ เพียงแต่แววตาเยือกเย็นลง ท่าทางขึงขังอย่างยิ่ง มือใต้แขนเสื้อกำหมัดแน่นจนลั่นเสียงดังกรอบแกรบ เซียวเหยี่ยนก็ไม่ชอบการกวาดฆ่าผู้บริสุทธิ์เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนล้วนเป็นชาวบ้านที่ไร้อาวุธ
หลิงอวี้จื้อไม่เคยเห็นศพเยอะขนาดนี้มาก่อน เธอเอามืออุดปาก ความสะเทือนใจที่ได้รับยากเกินจะใช้คำมาบรรยาย โหดเ**้ยมอำมหิตเหลือเกิน
“อวี้จื้อ ไม่เป็นไรนะ!”
หลิงอวี้จื้อส่ายหน้าเบาๆ
“ข้าไม่เป็นอะไร อู่จิ้นกับมั่วชิงไปไหนแล้ว พวกเขาคงไม่เกิดเรื่องหรอกกระมัง!”
เพิ่งสิ้นเสียงของหลิงอวี้จื้อ เงาคนผู้หนึ่งก็แวบเข้ามา มั่วชิงนั่นเอง เสื้อเจี๋ยอ่าวสีกลีบดอกบัวของนางปกคลุมไปด้วยเลือด เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของนางหรือว่ามนุษย์หมาป่า
มั่วชิงทรุดลงข้างๆ พวกเขาอย่างมั่นคง
“ท่านอ๋อง คุณหนู พวกท่านออกมาได้อย่างไรเจ้าคะ ข้างนอกอาจจะยังมีมนุษย์หมาป่า พวกท่านรีบกลับไปเถิด”
“เจ้าบาดเจ็บแล้วหรือ”
“ถูกมนุษย์หมาป่าข่วนเป็นแผล แผลพวกนี้ไม่มีอะไร คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วง”
“มั่วชิง ในเมืองยังมีมนุษย์หมาป่าอีกกี่ตัว”
มั่วชิงคิดสักครู่
“จัดการไปเกือบหมดแล้วเพคะ เพียงแต่สูญเสียคนของพวกเราไปไม่น้อย มนุษย์หมาป่ากำจัดได้ เพียงแต่ชาวบ้านที่ถูกกัดบาดเจ็บค่อนข้างจัดการยากเพคะ”
หลิงอวี้จื้อเข้าใจความหมายของมั่วชิง ชาวบ้านที่ถูกนักรบไร้ชีพทำร้ายสุดท้ายก็จะกลายเป็นนักรบไร้ชีพ จำนวนนี้ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แน่ จะจัดการชาวบ้านในส่วนนี้เป็นปัญหายากจริงๆ
วิธีที่ดีที่สุด แน่นอนคือกำจัดคนที่ติดเชื้อให้หมด แต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ บางคนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย และอีกจำนวนหนึ่งถูกมนุษย์หมาป่าทำร้าย คนจำนวนนี้ปลอดภัย ต้องดูว่าถูกนักรบไร้ชีพทำร้ายหรือไม่ วิธีการเดียวก็คือวันถัดไปดูว่าแผลของพวกเขามีผื่นแดงขึ้นหรือไม่ นี่เป็นสัญลักษณ์ของการติดเชื้อ
หากมั่นใจแล้วว่าคนเหล่านั้นติดเชื้อ จะจัดการคนพวกนั้นอย่างไรต่อ จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ ใครก็ไม่อยากตาย ถึงแม้พวกเขาจะยินดี แต่ญาติๆ ก็คงห้าม
วิธีของเจียงสือโหดร้ายเกินไปแล้ว
“กวาดล้างนักรบไร้ชีพกับมนุษย์หมาป่าให้หมดก่อน และกำจัดศพให้หมด
พรุ่งนี้ตรวจสอบชาวบ้านที่ยังมีชีวิตอยู่ทุกคน บ่ายวันพรุ่งนี้กองทัพใหญ่คงจะมาถึงแล้ว ถึงตอนนั้นให้จางผิงพาชาวบ้านที่ยังไม่ติดเชื้อออกไปจากเมือง มั่วชิง เจ้ากำชับอู่จิ้นให้ดี เรื่องนี้จะแพร่งพรายออกไปไม่ได้ เพื่อไม่ให้ชาวบ้านหวาดกลัวแตกตื่น ไม่ว่าอย่างไรต้องไม่ปล่อยให้นักรบไร้ชีพแพร่ขยายไปยังพื้นที่อื่น”
มั่วชิงพยักหน้า
“ข้าน้อยรับทราบเพคะ ท่านอ๋องพาคุณหนูกลับไปก่อนเถิด! เรื่องข้างนอกปล่อยให้ข้าน้อยกับอู่จิ้นจัดการเองเพคะ”
“มั่วชิง เจ้าต้องระวังนะ”
มั่วชิงพยักหน้า แล้วหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว หลิงอวี้จื้ออารมณ์หดหู่ ไม่ส่งเสียงใด เซียวเหยี่ยนรู้ว่าหลิงอวี้จื้อกำลังคิดอะไร ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยขัดแย้งกันเพราะเรื่องของหนานเยียน
เขาเพิ่งเตรียมจะปลอบใจหลิงอวี้จื้อ เธอก็เอ่ยปากเสียก่อน
“อาเหยี่ยน ท่านไม่ต้องพูดอะไร เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของท่าน ข้ารู้ว่าไม่สามารถถอนพิษนักรบไร้ชีพได้ หากปล่อยพวกเขาไว้ ก็รังแต่จะทำร้ายคนมากขึ้น บางเรื่องข้าใช้อารมณ์มากเกินไป ข้าเพียงรู้สึกเสียใจมากเท่านั้น”
“เรื่องเหล่านี้ให้ข้าทำเอง”
“ข้าไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรจริงๆ พวกเรากลับไปก่อนเถิด! ตอนนี้เราสูญเสียกำลังคนไปมาก จางผิงก็ยังไม่มา เจียงสือจะฉวยโอกาสนี้ส่งคนมาอีกหรือไม่”