ตอนที่ 268 รับปากอะไร
กู้เฉินหรงร้อนใจขึ้นมาทันที “จิ่วเอ๋อร์ เจ้ารับปากเรื่องอะไร ชีวิตจะทิ้งไปง่ายๆ ได้หรือ อย่าทำอะไรโง่ๆ” พูดจบก็ตะโกนใส่เผยไป๋ชวน “ไม่ว่านางจะรับปากกับท่านเรื่องอะไร คำพูดระหว่างจิ่วซือกับท่านไม่มีผล”
เผยไป๋ชวนไม่ใส่ใจกู้เฉินหรง ซูจิ่วซือพยักหน้าให้เผยไป๋ชวน “จ้าวหุบเผย ข้าขอตัวก่อนละ”
พูดจบก็ออกไปก่อน กู้เฉินหรงรีบตามออกไป เผยไป๋ชวนมองตามหลังซูจิ่วซือ ในใจไม่รู้ว่าทำไมจึงอาลัยอาวรณ์ ก่อนหน้านี้นางยังเรียกเขาว่าเจ้าหิน เวลานี้กลับเรียกอย่างสุภาพว่าจ้าวหุบเผย
พอนึกถึงภรรยา เผยไป๋ชวนก็รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที แม้ที่ผ่านมาเขาไม่ได้รักนางเว่ย แต่นางเว่ยก็อยู่เคียงข้างเขามามาตลอด มีลูกให้เขาสองคนชายหญิง อยู่ด้วยกันอย่างราบรื่น ใช้ชีวิตสงบ ถ้าซูหลิ่วไม่มาปรากฏตัว เขาคงจะอยู่กับนางเว่ยไปจนแก่เฒ่า
แต่เวลานี้ซูหลิ่วมาแล้ว ผู้หญิงคนที่เขารักมาหลายปีอยู่เบื้องหน้าเขาแล้ว เขาอยากจะชดเชยความเสียดายในอดีตจริงๆ อยากแต่งงานกับนาง นี่เป็นความปรารถนาสูงสุดของเขามาตลอด
หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบ เขาจึงตัดสินใจบอกเรื่องนี้ให้นางเว่ยรู้ หากเขาแต่งงานกับซูหลิ่ว เขาก็ยังดูแลนางเว่ย เพียงแต่ว่านางไม่ใช่ภรรยาของเขาอีกต่อไป
ซูจิ่วซือกับกู้เฉินหรงเดินตามกันออกจากเรือนของเผยไป๋ชวน พออยู่ห่างออกไประยะหนึ่ง กู้เฉินหรงก็ให้ซูจิ่วซือหยุด “เจ้ารับปากเขาเรื่องอะไร”
“ไม่มีอะไร นี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับเผยไป๋ชวน เฉินหรง เอาดอกหลานกู่ฮวามาให้ข้า”
กู้เฉินหรงสีหน้าเครียด “ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำอะไรให้ข้าทั้งนั้น”
“คำนี้ข้าก็บอกเจ้าแล้ว สุดท้าย เรื่องที่ไม่ควรทำเจ้าก็ทำหมด เฉินหรง ถึงอย่างไรเจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ข้ากับเผยไป๋ชวนเคยรู้จักกันมาก่อน เจ้าวางใจ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เรื่องอื่นเจ้าไม่ต้องถาม”
กู้เฉินหรงยื่นมือไปจับมือซูจิ่วซือ “พูดอย่างนี้ เท่ากับเจ้ายอมรับใช่หรือไม่ว่าเจ้าชอบข้า”
ซูจิ่วซือนึกไม่ถึงว่าจู่ๆ กู้เฉินหรงจะพูดเรื่องนี้ นางส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “เปล่า”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจ้าไม่มีทางปล่อยให้ข้าจับมือเจ้าแน่ จิ่วเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกไหมว่าเจ้าคุ้นเคยกับการที่ข้าใกล้ชิดเจ้า ผู้หญิงคนนี้ช่างฝืนใจตัวเองจริงๆ ยอมรับว่าชอบข้าจะตายหรือไร” กู้เฉินหรงยื่นมือไปลูบหัวซูจิ่วซือ “ก่อนตายได้รู้ใจเจ้า ถึงตายข้าก็ไม่เสียดาย”
“อย่าพูดเหลวไหล เจ้าไม่ตายหรอก
กู้เฉินหรง ข้ารู้จักเผยไป๋ชวนตั้งแต่หลายปีก่อน ถ้าข้าอยู่ เขาคงไม่ทำอันตรายเจ้า เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องพูดท้าทายเขา ที่นี่เป็นถิ่นของเขา
บางครั้งเจ้าควรจะควบคุมปากให้ดี ข้ากับเขาเคยคบหากันมาก่อน แต่ไม่มีผลอะไร เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมาก เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่ขาดทุน ข้าก็เหมือนกัน เจ้ากลับไปเอาดอกหลานกู่ฮวามาให้ข้า ข้าจะเอาไปแลกยาแก้พิษ”
“ทำไมข้ารู้สึกว่าสายตาเขาที่มองเจ้ามีอะไรแปลกๆ เมื่อก่อนเขาเคยรักเจ้าใช่หรือไม่”
ซูจิ่วซือกระแอม “นั่นเป็นเรื่องอดีต เวลานี้เขาแต่งงานมีลูกตั้งนานแล้ว”
“เจ้าจึงรับปากให้หลียวนเป็นเขยของเขางั้นหรือ”
ซูจิ่วซือนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ถือว่าเป็นการยอมรับ เวลานี้นางบอกกู้เฉินหรงไม่ได้อย่างเด็ดขาดว่านางรับปากอะไรกับเผยไป๋ชวน
ถ้ากู้เฉินหรงรู้เขาคงโกรธจัด และไม่ยอมกินยาแก้พิษ ตอนนี้ภารกิจสำคัญคือต้องให้กู้เฉินหรงขจัดพิษในตัวออกไปก่อน ไม่เช่นนั้นนางไม่วางใจแน่ เรื่องนี้ต้องปกปิดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เจ้าตัดใจหลอกหลียวนได้หรือ”
กู้เฉินหรงมองหน้าซูจิ่วซือด้วยความสงสัย
——
ตอนที่ 269 เราสองคนเป็นเนื้อคู่กัน
“เจ้าเป็นคนเริ่มต้นไม่ใช่หรือ”
กู้เฉินหรงเหงื่อผุดเต็มหน้า “ผู้หญิงที่ใกล้ชิดหลียวนแทบไม่มีใครอยู่ได้นาน เขาสามารถชนะใจผู้หญิงคนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว เปลี่ยนหน้าอยู่เรื่อย ข้าเรียกเขามา เดิมทีอยากให้เขาเอาชนะใจเผยปิงปิง ไม่ได้ให้เขาแต่งงานกับเผยปิงปิงจริงๆ นึกไม่ถึงว่าเขาจะกลัวเผยปิงปิง เรื่องนี้ข้าทำไม่ถูก ไม่ควรเรียกเขามา”
“แต่ข้ากลับพอใจสะใภ้อย่างนี้” ซูจิ่วซือพูดอย่างฝืนใจ นึกอยากให้กู้เฉินหรงเชื่ออย่างนี้
“แล้วเจ้าพอใจข้าหรือไม่”
ซูจิ่วซือสะบัดมือกู้เฉินหรงออก แล้วพูดขึ้นอีก “เฉินหรง กลับไปเอาดอกหลานกู่ฮวาเดี๋ยวนี้เถอะ”
พอเห็นซูจิ่วซือร้อนใจขึ้นมา กู้เฉินหรงก็ไม่พูดอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นซูจิ่วซือวิตกเรื่องของเขาขนาดนี้ ได้พบซูจิ่วซือที่เขากุยอวิ๋นซาน เขาคาดไม่ถึงจริงๆ
แม้จะเป็นห่วงความปลอดภัยของนาง แต่ที่มากกว่านั้นคือความดีใจ นางยอมเดินทางมา นี่แสดงถึงความปรารถนาในใจนางใช่หรือไม่ เสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ปากแข็ง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมรับว่าชอบเขา
คำนั้นพูดยากขนาดนี้เชียวหรือ
เขายอมรับแล้วว่าซูจิ่วซือก็คือซูหลิ่ว แต่นางกลับไม่อาจทำใจให้ยอมรับเรื่องนี้
“จิ่วซือ ข้าไม่เคยคิดจะให้ข้าช่วยเจ้า”
ทั้งสองเดินเคียงกัน พอเดินไประยะหนึ่ง กู้เฉินหรงก็พูดขึ้น เขาคิดแต่จะปกป้องซูจิ่วซือ ไม่เคยคิดว่าจะให้ซูจิ่วซือเดินทางมาปกป้องเขา
“ข้าเองก็ไม่คิดจะให้เจ้าช่วย สุดท้ายเจ้าก็ยังช่วยข้าครั้งแล้วครั้งเล่า”
“เจ้าเป็นผู้หญิง สมควรได้รับการปกป้อง”
“เจ้าเป็นผู้น้อย สมควรให้ข้าผู้อาวุโสดูแล”
กู้เฉินหรงรู้สึกไม่รู้จะโต้แย้งอย่างไร จู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา ทำไมเขาจึงลืมไปแล้ว ซูจิ่วซือไม่เหมือนผู้หญิงอื่น นางมีจิตใจที่เข้มแข็ง ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ
“นี่พิสูจน์อีกครั้งหนึ่งว่าเราสองคนเป็นเนื้อคู่กันไม่ใช่หรือ”
ซูจิ่วซือถลึงตาใส่กู้เฉินหรง “ไม่ว่าพูดถึงอะไร เจ้าก็โยงเข้ามาเรื่องนี้จนได้ อะไรทำให้คุณชายกู้คิดว่าเราเป็นเนื้อคู่กัน”
“ก็อย่างเราสองคนนี่แหละ”
กู้เฉินหรงพูดอย่างหน้าด้านๆ
“…”
“กู้เฉินหรง เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าเจ้าสนิทกับน้องสาวเจ้าเกินไป” เสียงใสของผู้หญิงดังเข้ามา เผยปิงปิงในชุดสีแดงขวางหน้าทั้งสองอยู่ “ตั้งแต่น้องสาวคนนี้มา เจ้าก็ลืมข้าสนิท ติดตามน้องเจ้าตลอด รักน้องสาวไม่ใช่เรื่องผิด แต่ก็ไม่ควรมองข้ามคนเคียงหมอน”
ขณะที่พูดอย่างนี้ ในมือของนางก็มีอะไรสีดำมะเมื่อมขดอยู่ พอนางเข้ามาใกล้ ซูจิ่วซือจึงเห็นชัดว่าเป็นงูดำกำลังแลบลิ้นอยู่
เผยปิงปิงเล่นงูดำในมือ “ข้าเป็นคนขี้อิจฉา กู้เฉินหรง ถึงจะเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้า เจ้าก็ต้องข่มใจไว้บ้าง ไม่งั้นข้ากลัวว่าข้าจะทนไม่ไหวปล่อยงูไปกัดน้องสาวคนสนิทของเจ้า”
นี่ถือว่าเป็นการเตือนกู้เฉินหรงอีกครั้ง เผยปิงปิงจงใจเข้ามาใกล้อีก ขยับมือเบาๆ งูในมือพุ่งเข้าใส่ซูจิ่วซือทันที
กู้เฉินหรงตาไวมือไว คว้างูดำไว้ จับที่ท้องของงูดำ “ไม่ได้กินเนื้องูนานแล้ว แม่นางปิงปิง เอางูพิษที่เจ้าเลี้ยงมาให้หมด ย่างหรือตุ๋นก็ได้”
“กู้เฉินหรง ปล่อยดำน้อยของข้า ถ้าเจ้าทำมันเจ็บ ข้าจะจัดการเจ้า!” เผยปิงปิงชอบของรักตัวน้อยนี้มาก พอได้ยินกู้เฉินหรงว่าจะเอางูดำไปกิน ก็ร้อนใจทันที
“อย่ารังแกจิ่วซือ ไม่งั้นข้าก็จะจจัดการเจ้า”
กู้เฉินหรงโยนงูดำตัวนั้นทิ้ง พาซูจิ่วซือจากไป