ตอนที่ 932 ผมอยากนอนคุณ
ลู่เจียเฟยยังคงถือโทรศัพท์ไว้และ ยังคงสั่งกําชับ “ ชิงหยุนเป็นผู้หญิงที่เปราะบาง นายก็ช่วยระมัดระวังหน่อย “
ฮัวชิงหยุนมารับสาย ” หยางโปฉันรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันเอง แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน”
ลู่เจียเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ กระวนกระวายใจมาก “ อย่าพูดถึงเพื่อนร่วมชั้นของเธอ อย่าพูดถึงพวกเขาอีก !”
หยางโปขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ ฉันควรคํานึงถึงความรู้สึกของเธอ และไม่ควรทําแบบนี้ ”
“ ถ้าอย่างนั้น นายช่วยทําใจกว้างหน่อยได้ไหม ถ้าฟ้องร้องพวกเขาขึ้นมาจริงๆ พวกเขาจะต้องถูกไล่ออก ทั้งชีวิตก็ต้องจบสิ้น !” ฮัวชิงหยุนดูเหมือนจะได้ยินความหวังจากคําพูดของหยางโปดังลอดมาตามสาย เธอยังคงช่วยขอร้องให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอ
ลู่เจียเฟยที่ยืนอยู่ด้านข้าง แย่งโทรศัพท์มาอีกครั้ง แต่คราวนี้ฮัวซิงหยุนจับไว้แน่น เขาจึงแย่งมาไม่ได้ เขาจึงต้องใช้แรงแย่งมา เขาเอาโทรศัพท์แนบหูแล้วพูดกับหยางโป ” ตอนนี้ชิงหยุนรู้สึกค่อนข้างสับสน นายอย่าไปฟังเธอพูดจาไร้สาระ ฉันจะวางสายก่อนนะ นายไปทําธุระเถอะ!”
พอพูดจบ ลู่เจียเฟยก็ถือโอกาสกดวางสายไปทันที
หยางโปถือโทรศัพท์ และถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา
“ พี่ ทําอะไรของพี่นะ !” ฮัวชิงหยุนรู้สึกไม่ค่อยพอใจ
คู่เจียเฟยจ้องหน้าฮัวชิงหยุน” เธอรู้ไหมว่าตัวเองกําลังทําอะไรลงไป ? เพื่อนพวกนั้นของเธอทุบรถของหยางโป ถ้าไม่ใช่เพราะรถของเขาแข็งแรงพอ บางที่วันนั้นเขาอาจจะเป็นคนที่โดนทุบ
คนสารเลวแบบนี้ เธอคิดว่าควรจะได้รับการอภัยไหม? “
ฮัวชิงหยุนจ้องหน้าลู่เจียเฟย “ พี่ชาย พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนในมหาลัยเดียวกันกับฉันนะ
ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พวกเขาก็ไม่มีทางไปทุบรถ ถ้าพวกเขาถูกไล่ออกขึ้นมาจริงๆ แล้วฉันจะกลับไปมหาลัยได้ยังไง จะให้ฉันทําตัวยังไง! ”
ลู่เจียเฟยส่ายหัว “ เธอคิดว่าถ้าเธอมีใจเมตตากว่านี้ มันคงดีกว่านี้ใช่ไหม ? เธอคิดว่าเธอใจดีกว่านี้ พวกเขาจะรู้สึกซาบซึ้งใจงั้นเหรอ ? พวกเขากล้าใช้ก้อนอิฐทุบรถ มันไม่มีอะไรที่พวกเขาไม่กล้าทําอีกแล้ว! ชิงหยุน เธอต้องมองสีหน้าที่แท้จริงของพวกมันให้ออก!”
“ ชิงหยุน เธอรู้ไหม ? เมื่อกี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันแย่งโทรศัพท์ของเธอ แน่นอนว่าหยางโปเขาจะต้องตอบตกลงเงื่อนไขของเธอไปแล้ว แต่ต่อไปในอนาคตพวกเธอก็จะไม่มีทางไปด้วยกันได้อีกแล้ว เขาจะไม่มีวันกลับมาหาเธออีก ไม่มีทางอีกต่อไป!”
สีหน้าของฮัวชิงหยุนเต็มไปด้วยความตกใจ “ ทําไมล่ะ ?”
ลู่เจียเฟยส่ายหัว “ ชิงหยุน เธออย่าไปสนใจกับคําพูดของคนพวกนั้นมากนัก ต่อให้ทําเพื่อหยางโปก็ตาม เธอก็ต้องกัดฟันลงโทษพวกเขาอย่างหนัก เพราะพวกเขาเกือบจะทําร้ายหยางโปเลยนะ!”
ฮัวชิงหยุนตกตะลึงนิ่งเงียบไป เธอมองหน้าลู่เจียเฟยและพูดอะไรไม่ออกไปเป็นเวลานาน
อู่เจียเฟยมองดูเธอ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมาก เรื่องนี้ยังไงซะสุดท้ายแล้ว เธอก็ต้องคิดได้เอง
หยางโปถอนหายใจเบาๆ เขาวางโทรศัพท์ลง สงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อย นั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงและเริ่มนั่งทําสมาธิ
ไม่ช้าพลังก็รวมตัวกันพุ่งมาทางหยางโป ทําให้เขารู้สึกสบายตัว
ในขณะที่เขากําลังฝึกฝนอยู่นั้น ทันใดนั้น หยางโปก็ได้ยินเสียงเคาะประตู และเขาก็สติหลุดออกจากสมาธิทันที “ใคร!”
“ ผมเอง ผมเป็นศิษย์น้องของคุณเอง! ” โจวซินกล่าว
หยางโปขมวดคิ้ว “ นอนหลับแล้ว มีธุระพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!”
“ ศิษย์พี่ สงสารผมเถอะ ในวันที่อากาศหนาวแบบนี้ คุณคงไม่ปล่อยให้ผมนอนแข็งอยู่ ข้างนอกหรอกนะ !” โจวซินเอ่ยปากขอร้อง
หยางโปเหลือบมองกระจกแสงจันทร์และขมวดคิ้วขึ้น “ คุณเข้ามาไม่ได้ รีบกลับไปพักผ่อนซะ !”
“ ศิษย์พี่ คืนนี้ผมอยากพักอยู่กับคุณ !” โจวซินพูดเสียงดัง
โจวซินดูเหมือนจะตั้งใจทําเสียงดังมาก เสียงก็แผ่กระจายออกไป จนห้องข้างๆได้ยินกันทั่วหน้า ทุกคนรู้สึกขนลุกขนพอง ผู้ชายสองคนพักอยู่ด้วยกัน ถุยถุย..
เป็นธรรมดาที่หยางโปจะได้ยิน ทําเอาตกใจนิ่งอึ้งไปสักพัก และรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย จึงพูดไปอย่างโกรธเคือง “ ถ้าคุณกล้าพูดจาไร้สาระอยู่อีก ผมจะออกไปกระทืบคุณเดี๋ยวนี้!
“ คุณมาสิ! มาเลย มากระทืบผมสิ! ” โจวซินตะโกนเสียงดัง
หยางโปจินตนาการได้เลยว่า ถ้าไอ้คนชั้นต่ําที่สวมชุดเขียวของลัทธิเต๋นอกประตูคนนั้น ถูกทุบตีอย่างสาหัส ! แต่เขาก็รู้ถึงปัญหาเช่นกัน โจวซินต้องการเข้ามาอาจเป็นเพราะเขาต้องการใช้กระจกแสงจันทร์!
จมูกเหมือนหมาจริงๆ อยู่ไกลขนาดนี้ยังจะได้กลิ่นอีก!
หลังจากคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบแล้ว หยางโปก็ไม่สนใจอีกฝ่ายอีก นั่งขัดสมาธิและฝึกฝนอย่างอดทน เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีวันทุบประตูและฟังเข้ามาได้ ถ้าทุบประตูจริงๆแล้วล่ะก็เยว่จวิ้นเหยาก็คงไม่แนะนําเขามา !
“ หยางโป คุณมันไอ้สารเลว ไสหัวอออกมาให้ผมเดี๋ยวนี้นะ! แอบหักหลังผม ผมจะต้องฆ่าคุณให้ได้ !”
“ อย่าซ่อนตัวอยู่ข้างใน รีบมาเปิดประตู คุณคงคิดว่าทําเป็นหูหนวกแล้วจะหลบหน้าได้งั้น เหรอ ? คุณหลบไม่ได้หรอก ออกมาเจอผมเดี๋ยวนี้นะ !”
“ หยางโป ถ้าคุณไม่ออกมา ผมจะเตะประตูแล้วนะ ผมจะตะโกนด่าอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลย!”
คิดไม่ถึงว่าเมื่อ โจวซินเห็นหยางโปไม่ตอบ ก็จะยืนด่าอยู่นอกประตูเหมือนมนุษย์ป้า
“ ไสหัวออกไป! ทําไมมีผู้ชายแบบคุณอยู่นะ รบกวนเวลานอนของคนอื่นไม่รู้หรือไง? “
“ นี่มันวิปริตมาก วิปริตจริงๆ!”
“ กระทืบเขาให้ตายไปเลย แล้วให้เขาไสหัวออกไป!”
โจวซินทําให้คนที่พักอาศัยอยู่ในห้องที่อยู่รอบข้างโกรธ พวกเขาต่างพากันทยอยเปิดประตูที่ละคนและเขวี่ยงของแต่ละอย่างใส่โจวซิน!
“ แกนแอปเปิ้ล 2 ไม่! ”
“ บ้าเอ้ย คุณเขวี่ยงใส่ผมไม่ได้นะ!”
โจวซินทําให้ผู้คนโมโหเดือดดาลกันมากๆ เขาหลบเลี่ยงเศษขยะที่เขรี้ยงเข้ามาหา แต่สีหน้ากลับดูมีความสุขเอามากๆ ดูเหมือนว่าเขาทําทุกอย่างไปเพื่อความสนุกสนาน
“ นี่คืออะไร? ทําไมมันเปื้อนเลือด? ผ้าอนามัย!”
โจวซินจับของบางอย่างได้ และมองเข้าไปใกล้ๆ และตกตะลึงผงะไปทันที “ จบเห่แล้ว เสี่ยวเหยียคงต้องโชคร้ายแล้ว ใครทําเรื่องไร้ศีลธรรมแบบนี้!”
โจวซินเขวี่ยงออกไปอย่างแรง “ ของสิ่งนี้อัปมงคลมาก เสี่ยวเหยียยังหนุ่มและหล่อเหลา
คิดไม่ถึงว่าจะต้องมาแปดเปื้อนด้วยของแบบนี้ หลายวันนี้คงเล่นสนุกไม่ได้แล้ว!”
โจวซินทําหน้าเซ็ง เดินกลับไปที่ห้อง ถอดเสื้อผ้าออกแล้วรีบเข้าห้องน้ําทันที
บนระเบียงทางเดินกลับมาสงบเงียบเหมือนเดิม เหลือเพียงกองขยะ
เช้าวันรุ่งขึ้น หยางโปกําลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ในห้องอาหาร โจวซินก็วิ่งเข้ามาหาอย่าง โกรธเคือง “ หยางโป เมื่อคืนคุณทําอะไรลงไป? ทําไมไม่เปิดประตู?”
หยางโปเหลือบมองเขา “ ทําไมผมต้องเปิดประตูด้วย?”
โจวซินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ ผมจะมาคุยกับคุณ เพื่อมารยาทแน่นอน คุณต้องเปิดประตูสิ!”
” อ้อ ดึกมากแล้ว ผมหลับไปแล้ว “ หยางโปพูด
โจวซินพูดอย่างโกรธเคือง “ คุณยังไม่ได้นอนชัดๆ คุณกําลังฝึกบําเพ็ญตบะอยู่!”
หยางโปส่ายหน้า “ คุณมีตาที่มองทะลุได้ไม่ใช่เหรอ? คุณมองเห็นทุกอย่างชัดเจนหมด
ไม่ใช่หรือไง ? คุณไม่เห็นหรือไงว่าผมนอนอยู่บนเตียงแล้วยังจะเข้ามาทําอะไร ?”
หลูตงชิงนั่งข้างๆ สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูทั้งสองโต้เถียงกัน เขาก็ได้ยินเสียงดังเมื่อคืนนี้ด้วยเช่นกัน
“ คุณกําลังฝึกฝนพลังอยู่ คุณ… คุณกําลังใช้กระจกแสงจันทร์ของคุณอยู่!” โจวซินกล่าวตําหนิ
หยางโปส่ายหน้าอีกครั้ง “ คํานี้คุณพูดผิดแล้ว กระจกแสงจันทร์ของผมถูกใช้อยู่ แต่ผมวางมันไว้ข้างเตียงเพื่อให้แสงสว่างแก่ผม ยิ่งไปกว่านั้น วางกระจกแสงจันทร์ไว้ข้างเตียงยังสามารถฟื้นฟูสภาพผิวได้อีกด้วย ผมทําแบบนี้ไม่ได้งั้นเหรอ ?”
ได้ยินแบบนั้นโจวซินพูดไม่ออกไปทันที!