เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 539
ลู่ฝานปฏิกิริยารวดเร็ว จับแขนเสื้อของศิษย์พี่หานเฟิงเอาไว้
ใช้แรงที่ฝ่ามือ กระชากศิษย์พี่หานเฟิงกลับมา
“ศิษย์พี่หานเฟิง อย่าพุ่งเข้าไป!”
ตะโกนเสียงเบาๆ ศิษย์พี่หานเฟิงรู้สึกถึงพลังอันน่ากลัว ผ่านซีกหน้าเขาไป
พลังนี้เป็นสีโลหิต อยู่ในหมอกโลหิตจะแยกแยะได้ยาก
ศิษย์พี่หานเฟิงมีเหงื่อไคลไหลออกตรงหน้าผาก เกือบโดนโจมตีแล้ว
ตอนนี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรทำลายค่ายกลสำเร็จ
เห็นหมอกโลหิตรอบๆ หายไปอย่างรวดเร็ว เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกนในตัวลู่ฝาน “สำเร็จแล้ว เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ รีบหนีเถอะ ค่ายกลโดนทำลายแล้ว แต่อีกฝ่ายยังสามารถร่วมมือกันโจมตีได้”
ลู่ฝานสีหน้าหวาดกลัว ตะโกนออกมาว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง รีบหนีเร็ว!”
ยังไม่ทันพูดจบ หลังจากหมอกโลหิตหายไป ลู่ฝานกับหานเฟิงเห็นการโจมตีจากทุกทิศทาง นักบู๊สำนักโลหิตพิฆาตยืนอยู่ด้วยกัน
ภายใต้การนำของเสี่ยวอู่ หมอกโลหิตบนตัวคนพวกนี้รวมตัวเข้าด้วยกัน กลายเป็นเมฆโลหิต
เสวี่ยบาหนีบขาเข้าหากัน ตะโกนออกมาสุดเสียงว่า “ฆ่าเขา ฆ่าพวกเขา!”
เสี่ยวอู่ออกคำสั่ง
“ฝนโลหิต ตก!”
เมฆโลหิตเคลื่อนตัว เลือดไหลลงมาจากเมฆโลหิต
เมื่อเลือดหยดแรกหยดลงบนตัวลู่ฝาน เขารู้สึกผิดปกติ
เลือดหยดพวกนี้แฝงพลังกัดกร่อนอันน่ากลัว ไม่นาน ลู่ฝานรู้สึกว่าเกราะเกล็ดมังกรของตัวเองพังเสียหาย
เดิมทีเกราะเกล็ดมังกรของเขายังไม่ได้ฟื้นฟูจนสมบูรณ์ ครั้งนี้เจอการโจมตีหนักอีก ทำให้ลู่ฝานบาดเจ็บภายในไปด้วย
ศิษย์พี่หานเฟิงสะบัดกระบี่ ทำให้เลือดสาดไปโดนพวกเสี่ยวอู่
เสียงร้องโอดครวญดังขึ้น ถึงเป็นสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมาเอง ก็ไม่สามารถต้านทานการกัดกร่อนของเลือดหยดได้
ศิษย์พี่หานเฟิงโดนฝนโลหิตที่หยดลงมากัดจนเป็นแผลเหมือนกัน ศิษย์พี่หานเฟิงถอยพลางก่นด่าออกมา
“ไอ้พวกเวร ฉันจะสู้สุดชีวิตกับพวกแก”
กระบี่ฟ้าครามในมือสะบัดสุดชีวิต ปราณกระบี่ที่มองไม่เห็นฟันนักบู๊ของสำนักโลหิตพิฆาตตายไม่น้อย
ลู่ฝานก็สะบัดกระบี่หนักสุดกำลัง ไม่ให้เลือดโดนตัวเขา
กระบี่หนักที่เหมือนบานประตู ต้านทานฝนโลหิตเอาไว้ได้ไม่น้อย แต่หลังจากฝนโลหิตพวกนี้ร่วงลงบนพื้น มันกลายเป็นควันสีขาว
ในควันขาวเป็นพิษที่มีความรุนแรงมาก!
“วิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุ กระบี่เพลิงทองสายฟ้า!”
ลู่ฝานใช้กระบี่โจมตี สายฟ้าผ่าลงบนเมฆโลหิต ทำให้เมฆโลหิตสั่นสะเทือน
พลังสั่นสะเทือนฝนโลหิตออกไปไม่น้อย เลือดกัดกร่อนพื้นดิน ทำให้กำแพงเป็นรู นักบู๊สำนักโลหิตพิฆาตทำอะไรไม่ถูก
“เศษสวะ พวกเศษสวะทั้งนั้น!”
เสวี่ยบาก่นด่าออกมา ตัวเองพุ่งเข้ามาอีกครั้ง
ดาบหัวผีมีแสงเพลิงสีน้ำเงินลุกโชน ตอนนี้ฝนโลหิตสาดลงบนดาบ จนกลายเป็นแดงเลือดชนีแปลกประหลาด
ฝนโลหิตสาดลงบนตัวเสวี่ยบา เหมือนกับน้ำฝนธรรมดาทั่วไป ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น
“ดาบเพลิง ดาบสะเทือนไปทั่วทุกที่!”
ดาบโจมตีออกมา ไฟลุกโชน
เหมือนมังกรออกจากทะเล คำรามดังสนั่น
ดาบที่โจมตีด้วยความโกรธของเสวี่ยบา แข็งแกร่งจนศิษย์พี่หานเฟิงหน้าเปลี่ยนสี
ศิษย์พี่หานเฟิงกัดลิ้นตัวเองจนแตก แล้วก่นด่าว่า “จะสู้สุดชีวิตใช่ไหม ใครกลัวกันล่ะ! บ้าคลั่ง!”
พูดพลาง ผมของศิษย์พี่หานเฟิงกลายเป็นสีขาว
ลู่ฝานยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นศิษย์พี่หานเฟิงหอนออกมาเหมือนสัตว์ป่า
กระบี่ฟ้าครามโดนเขาโยนลงบนพื้น ศิษย์พี่หานเฟิงเหมือนสัตว์อสูรจริงๆ