“ผมไม่เข้าใจเรื่องเทคโนโลยีที่เหอซางวาด แต่ผมสามารถสร้างตัวต้นแบบได้ แต่เรื่องหลักการการทำงานนั้นขึ้นอยู่กับการอธิบายของเหอซาง” หลูฮงเชิงพูดความจริง “แต่ผมสงสัยว่าเขาน่าจะแค่จินตนาการอยู่ตอนที่วาดมันขึ้นมา เขาพูดว่าอาวุธนี้ไม่สามารถใช้ได้จริง มันมีข้อจำกัดมากเกินไปโดยเฉพาะแหล่งพลังงาน เหอซางบอกว่าความเป็นไปได้ที่จะทำสำเร็จนั้นคือศูนย์”
“นายค่อยเลือกผู้ช่วยผู้หญิงทีหลัง” ชูฮันตอบอย่างหลีกเหลี่ยง
มันยากที่จะอธิบายแนวคิดของเขากับหลูฮงเชิง แม้ชูฮันจะผิดหวังกับสิ่งที่ได้ยินแต่ชูฮันก็คาดว่าในอนาคตอาวุธพวกนี้จะถูกสร้างขึ้นมาใช้งานได้อยู่ดี
สำหรับปัญหาเรื่องแหล่งพลังงาน ชูฮันเองก็แปลกใจอย่างมากที่เหอซางคิดถึงผลงานชิ้นนี้ขึ้นมาได้ ที่จริงแล้วในอนาคตเหอซางจะสร้างแหล่งพลังงานขึ้นมาได้เอง ซึ่งมันจะเป็นแหล่งพลังงานที่ใช้หลักการเดียวกันกับในยุคศิวิไลซ์
“นี่สมุดของนาย…” ชูฮันพูดค้างยังไม่จบประโยค เขากำลังคิดว่าเขาจะอธิบายกับหลูฮงเชิงยังไงดีถึงคุณค่าของสมุดเล่มนี้ เขาควรบอกให้หลูฮงเชิงเก็บมันดีๆมั้ย?
“หัวหน้าชอบเหรอครับ?” หลูฮงเชิงถามตรงๆ “ผมให้หัวหน้าเลย! เพราะถึงอย่างไรผมก็จะทำแต่อาวุธเบาอยู่แล้ว แต่เดิมผมอยากจะโยนไอ้สมุดเล่มนี้ทิ้งมาก แต่พวกอาวุธของเหอซางที่ดูล้ำหน้าเหลือเกิน ถ้าผมโยนทิ้งไปเหอซางคงซ้อมผมตาย”
หลูฮงเชิงบอกว่าเคยคิดจะโยนสมุดนี้ทิ้งข้างถนน ชูฮันหมดคำพูดเลยทีเดียว ถ้าสมุดเล่มนี้ถูกใครสักคนเก็บไปละก็…
ไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมา!
ชูฮันที่หวาดกลัวรีบรับสมุดเข้ามาเก็บในเสื้อทันที ทั้งๆที่ความจริงคือเขาโยนมันเข้าไปในประตูมิติต่างหาก นี้คือสิ่งที่เชื่อมโยงเข้ากับกองทัพเขี้ยวหมาป่าทั้งหมด ถ้ามันหายไปหายนะเกิดขึ้นแน่ๆ
“หัวหน้าไม่ดูหน่อยเหรอ?” หลูฮงเชิงที่เห็นท่าทางของชูฮันก็เอ่ยปากแซวอย่างตลก
“ก๊อก!”
ชูฮันเคาะหัวหลูฮงเชิงและถาม “สองคำถาม ข้อแรก นายสามารถพัฒนาอาวุธพวกมีดดาบ ไม่ต้องทำขึ้นใหม่แค่ปรับเปลี่ยนวัสดุของตัวมีดและผลิตเป็นจำนวนมากได้มั้ย?”
หลูฮงเชิงเอามาจับหัวส่วนที่โดนชูฮันเคาะ เขารู้สึกเจ็บแต่ก็พยายามคิดตาม “ไม่ได้ครั้บ อาวุธที่ผมสร้างขึ้นนั้นยอดเยี่ยม สาเหตุก็เพราะผมมีพรสวรรค์ด้านพละกำลัง แม้แต่นิ้วผมก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและพละกำลังมหาศาล ถ้าให้ใช้อาวุธของคนอื่นและแค่ผมไปปรับเปลี่ยนเฉยๆมันจะไม่สมบูรณ์แบบ ซึ่งประสิทธิภาพของอาวุธก็จะลดลงและมันก็จะทำลายชื่อเสียงของผม!”
“แล้วนายจะแก้ปัญหานี้ยังไง?” ชูฮันตั้งคำถามกับหลูฮงเชิง “อาวุธที่สั่งขึ้นมาและการผลิตจำนวนมาก ไม่งั้นฉันจะให้นายรับผิดชอบด้านการสอนและแนะแนวช่างคนอื่นๆ”
หลูฮงเชิงกระพริบตาอยู่นานกว่าจะเข้าใจ “หัวหน้าต้องการสร้างอาวุธที่ด้อยประสิทธิภาพเหรอ?”
“ฉันถามว่ามันเป็นไปได้มั้ย ถ้าเราเพิ่มเทคนิคการตีอาวุธที่นายภูมิใจเข้าไป ปล่อยให้คนงานฝ่ายผลิตของแต่ละสายประกอบอาวุธเข้าด้วยกัน แล้วเราก็ได้จะได้อาวุธที่ดีกว่าอาวุธในมือของทหารทั่วไปสำหรับกองทัพเขี้ยวหมาป่า?”
“แน่นอนว่ามันจะดีขึ้นหลังจากผมปรับปรุงให้!” หลูฮงเชิงไม่อยากจะตอบ แต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายที่ชูฮันต้องการจะสื่อ “โอ้! หัวหน้าต้องการสร้างชุดใหญ่ก่อน หัวหน้าต้องบอกให้พวกเขาเอาอาวุธมาให้ผม”
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น” ชูฮันเอามือแตะคางอย่างใช้ความคิด “ตอนนี้กองทัพเขี้ยวหมาป่ามีคนเพิ่มมาอีก 700 คน และมันยังมีกลุ่มคนที่กำลังเดินทางมาอีก ตอนนี้รวมๆแล้วน่าจะมีประมาณ 1,500 คน แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะได้อาวุธ มันเป็นอาวุธที่ดี และนายเองก็มีพลังงานอย่างจำกัด อาวุธที่สั่งทำต้องจำกัดให้เฉพาะพวกระดับสูง ส่วนอาวุธทั่วไปก็จะมาจากสายการผลิต”
“ครับ ผมเห็นด้วย” หลูฮงเชิงที่เข้าใจแล้ว เห็นด้วยกับชูฮัน “หัวหน้าฉลาดมาก ผมรู้สึกว่าหัวหน้าฉลาดกว่าเหอซางอีก!”
“ไม่ต้องมายอ!” ชูฮันหรี่ตา จากนั้นเขาก็เอาสมุดออกมาเปิดดูอีกรอบ ชี้ไปที่แบบร่างอาวุธและเอ่ยถาม “นายพัฒนาอาวุธนี้ได้มั้ย? ทำสายโซ่ยาวและสั้น ซึ่งสายโซ่ทั้งสองเส้นจะเชื่อมต่อกันและสามารถปลดออกจากกันไได้ และด้ามยาวของมันก็ควรเพิ่มใบมีดเข้าไป ปลายโค้งมนเหมือนมีดหรือกริช”
“หัวหน้า คำขอของหัวหน้ามันมากไปหน่อยครับ” หลูฮงเชิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “อาวุธพวกนี้จะให้คนใช้บาดเจ็บเองได้ง่ายมาก มันยากที่จะพกพาและมันก็เหมาะสำหรับการสังหาร แต่ผมเชื่อฟังคำสั่งของชูฮัน ถ้าหัวหน้าต้องการ? แม้อาวุธนี้จะอันตรายมาก! อ่า ดูเหมือนผมจะได้แรงบันดาลใจแล้ว แต่ผมยังต้องปรึกษาชูซิงก่อน”
“โอเค” ชูฮันรู้สึกโล่งใจ มีเพียงแค่หลูฮงเชิงที่จะทำได้ ถึงแม้มันจะไม่ใช่รูปแบบที่สมบูรณ์ที่สุด แต่มันก็เพียงพอสำหรับโมเซอแล้ว
“มันต้องใช้เวลาเล็กน้อยนะครับ ผมจะไปหาชูซิงให้เขาวาดโครงร่าง แต่นี่มันอาวุธสำหรับใครเหรอครับ?” หลูฮงเชิงจริงจังมาก หลังจากที่เขามาที่ค่ายเขี้ยวหมาป่า นี้เป็นครั้งแรกที่ชูฮันเอ่ยปากขอให้เขาทำอาวุธให้
“ไปร่างแบบก่อนเถอะ” ชูฮันไม่ตอบ
“อ่าครับ! ที่จริง ผมว่าจะสร้างให้มันล้ำขึ้นไปอีก ให้ความยาวของโซ่สามารถปรับเปลี่ยนได้ทุกเมื่อแล้วแต่ผู้ใช้ ใบมีดทั้งสองฝั่งสามารถปรับเพิ่มลดได้ตามคำสั่ง มันจะได้หลีกเลี่ยงปัญหาที่จะทำให้ผู้ใช้บาดเจ็บ นี่เป็นอาวุธที่ใหม่สุดๆ!” หลูฮงเชิงเริ่มตื่นเต้นและรีบวิ่งไปตามหาชูซิงทันที
ชูฮันที่ในที่สุดก็ได้ตามที่ต้องการก็รู้สึกโล่ง หลังจากนี้เขาก็ต้องรอให้โมเซอมาที่ค่ายเขี้ยวหมาป่า แต่เขายังไม่รู้ว่าโมเซอจะช่วยเขาแก้ไขปัญหาของซางจิ่วตี้ได้มั้ย ถึงอย่างไรแล้ว เรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ไอ้หลูอี๋มึงเตรียมตัวรอได้เลย!
ในขณะที่ชูฮันพึ่งจะเตรียมการเรื่องอาวุธของโมเซอเสร็จ และยังไม่ได้ทันหาอะไรกินเลย มันก็มีเสียงสัญญาณเตือนว่ามีกองกำลังขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าอย่างกระทันหัน ซึ่งยังไม่มีใครรู้ว่านี่คือความตั้งใจของชูฮัน ชูฮันรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมที่มีแต่เหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงภายในค่ายกำลังปรึกษาหารือถึงวิธีการรับมือกับกองกำลังขนาดใหญ่ที่กำลังมุ่งหน้ามา ทุกคนกำลังตึงเครียดไม่ต่างกับมีฝูงซอมบี้เข้ามาโจมตีเลย
เมื่อชูฮันมาถึงห้องประชุม เขาก็ได้เห็นภาพผู้คนกำลังโวยวาย ถกเถียงกันไปมา บางคนบอกว่าค่ายเขี้ยวหมาป่ากำลังจะโดนโจมตี พวกเขาต้องสู้กลับ บางคนบอกว่านั่นอาจจะเป็นกลุ่มผู้ลี้ภัย บางคนบอกว่าเป็นเอเลี่ยนที่อพยพมาจากประตูมิติ…
สำหรับข้อนี้ ชูฮันสงสัยอย่างมากว่าในหัวของคนพวกนี้คิดอะไรอยู่