“ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย ซีเอ๋อร์ พวกคุณพยายามอย่าทะเลาะกับฝ่ายตรงข้าม เดี๋ยวจะเสียเปรียบเอา รอให้ฉันมาจัดการ”
หลังจากวางสาย เย่เซิ่งเทียนก็รีบไปที่ห้างสรรพสินค้าซื่อไห่อย่างไม่หยุด
รั่วรั่วเด็กผู้หญิงคนนี้ที่เพิ่งได้รับแรงกระตุ้น และตอนนี้เธอก็ถูกทุบตีอีกครั้ง เย่เซิ่งเทียนกลัวว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรที่รุนแรงออกมาได้
และในเวลานี้ ห้างสรรพสินค้าซื่อไห่
หญิงวัยกลางคน ตบหน้าหลันรั่วรั่วไปสองทีเหมือนแม่ค้าปากตลาด และด่าว่า “ไอ้ลูกเนรคุณ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เลย ฉันให้แกเอาเงินซื้อบ้านให้น้องชายแกแกก็บอกว่าไม่มีเงิน ตอนนี้ฉันให้แกจ่ายเงินดาวน์บ้านให้น้องชายของแก แกยังบอกว่าไม่มีเงินอีก แกเป็นพี่สาวคนยังไงกัน? หือ? ที่ฉันส่งแกไปเรียนก็เพราะจะให้แกช่วยเหลือน้องชายแก! แม้แต่เรื่องแค่นี้แกยังไม่สามารถช่วยได้ แล้วจะมีแกไว้เพื่ออะไร! ฉันให้แกแต่งงานกับคุณหาน ทำไมแกถึงปฏิเสธมัน”
หลันรั่วรั่วปกคลุมใบหน้าของเธอด้วยความโกรธ น้ำตาแห่งความคับข้องใจหมุนวนในดวงตาของเธอ “แม่คะ แม่ยังมีเหตุผลอยู่หรือไม่ หนูเพิ่งเรียนจบมาปีเดียว หนูจะมีเงินซื้อบ้านซื้อรถให้น้องชายได้อย่างไร! ตั้งแต่เล็กจนโตในสายตาแม่ก็มีแต่น้องชายคนเดียวเท่านั้น ไม่เคยเห็นหัวลูกสาวคนนี้เลย! คุณหานคนนั้นอายุก็ห้าสิบกว่าแล้ว แม่ดีกับฉันจริงๆ หรือ? อย่าลำเอียงขนาดนั้นได้ไหม! หนูเป็นลูกสาวของแม่ ไม่ใช่สินค้า!”
น้องชายของหลันรั่วรั่วที่อยู่ข้างๆ ที่กำลังเล่นเกม พูดอย่างไม่มีความอดทนว่า “หลันรั่วรั่ว พี่พูดแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร? หรือว่าแม่ของเราให้กำเนิดแค่ฉันคนเดียวโดยไม่มีพี่งั้นเหรอ? ความรู้ที่เรียนมาได้หายไปไหนหมด”
แม่หลันรั่วรั่วด่าอย่างไม่มีเหตุผล “ห้าสิบกว่าแล้วยังไง? สามารถแต่งานกับคุณหานได้ มันเป็นพรสำหรับแก เขามีอายุมากแล้วยังไงเหรอ? ทรัพย์สินของเขานับสิบล้าน ยังไม่คู่ควรกับแกเหรอ? ฉันเลี้ยงแกมาโตขนาดนี้และส่งแกเรียน เพื่ออะไรละ? ก็เพราะจะได้เรียกร้องสินสอดได้มากขึ้นไม่ใช่เหรอ? แกบอกว่าฉันขายลูกสาว ฉันก็จะขายลูกสาวจริงๆ แล้วยังไง! ฉันเลี้ยงแกมา เพื่อที่จะขายแกได้ราคาดีๆ และเก็บเงินให้น้องชายแกบ้าง! ฉันเป็นแม่แก แกก็ต้องฟังฉันนะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะเลี้ยงลูกสาวคนนี้ไปเพื่ออะไร! กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะตีขาแกให้หัก!”
หวางซีรีบชักชวนว่า “คุณป้า ป้าอย่าทำแบบนี้ มีอะไรก็พูดกันดีๆ ทุกคนก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้อย่าทำให้คนอื่นต้องหัวเราะเลย”
แต่แม่หลันรั่วรั่วกลับไม่สนใจเลย ตะโกนโดยตรงว่า “หัวเราะแล้วทำไม? ใครจะหัวเราะก็ปล่อยมันไปเลย ฉันสั่งสอนลูกสาวของฉันเอง มันเกี่ยวอะไรกับแก!”
เมื่อพูดอย่างนั้น แม่หลันรั่วรั่วก็ผลักตัวหวางซีล้มลงไปที่พื้น
ข้อศอกของหวางซีเจ็บ และกระแทกจนมือชา แขนครึ่งหนึ่งของเธอก็หมดความรู้สึกไปเลย และใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัวคืนได้
“พี่ซี พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม”
หลันรั่วรั่วรีบไปประคองตัวหวางซีขึ้นมา เธอโกรธมาก จนกลั้นน้ำตาแล้วพูดว่า “คุณแม่ แม่ไม่รู้สึกอายแต่หนูรู้สึกอายแทน แม่จะผลักคนอื่นเขาทำไม! หนูเป็นลูกสาวของแม่จริงหรือไม่?”
แม่หลันรั่วรั่วเยาะเย้ยว่า “ในสายตาของฉัน แกก็คือสินค้าที่ทำเงินให้น้องชายของแก! ตกลงแต่งกับคุณหาน ก็ได้ค่าสินสอดหนึ่งล้าน แกไม่อยากได้แต่ฉันอยากได้ ถ้าเงินสินสอดหนึ่งล้านนี้ไม่มีแล้ว ฉันจะตีขาแกให้หัก!”
“ตีขาเธอให้หักงั้นเหรอ? ไปเอาความกล้ามาจากไหน!”
ในขณะนี้เอง เย่เซิ่งเทียนก็ได้มาถึง จ้องมองที่แม่หลันรั่วรั่ว และพูดอย่างเย็นชาว่า “อีกอย่าง แล้วไปเอาความกล้ามาจากไหน ที่จะผลักตัวภรรยาของฉัน?”
“เซิ่งเทียน อย่าหุนหันพลันแล่น”
หวางซีรีบคว้าเย่เซิ่งเทียนอย่างรวดเร็ว
แต่แม่หลันรั่วรั่วกลับคำรามอย่างมั่นใจว่า “มึงเป็นใคร ฉันสั่งสอนลูกสาวของฉันเอง มึงมาเกี่ยวอะไรด้วย!”
น้องชายของหลันรั่วรั่วพูดอย่างไม่อดทนว่า “เรื่องทางครอบครัวของเรา เกี่ยวอะไรกับมึงเหรอ? หรือว่ามึงอยากจะจีบพี่สาวของฉันเหรอ? โอเค เอาเงินหนึ่งล้านมา พี่สาวของฉันก็ไปกับมึง!”