แม่หลันรั่วรั่วมือท้าวเอว และพูดอย่างมั่นใจว่า “ลูกชายฉันพูดถูก ถ้าอยากจะยุ่งเรื่องนี้ ก็เอาเงินออกมาหนึ่งล้าน แล้วฉันจะให้ลูกสาวของฉันตามคุณไปทันที!”
คำพูดนี้ ปฏิบัติต่อหลานรั่วรั่วลูกสาวของตัวเองเป็นเหมือนสินค้าชิ้นหนึ่งอย่างสมบูรณ์ไปเลย ตราบใดที่มีเงิน จะให้ใครก็ได้!
“แม่!! แม่จะบังคับให้หนูตายเหรอ!!”
หลันรั่วรั่วร้องไห้ด้วยความโกรธ และในที่สุดก็โพล่งออกมา และคำรามว่า “หลู่จื่อหมิงเป็นลูกชายของแม่ แล้วหนูไม่ใช่ลูกสาวของแม่เหรอ? ตอนที่หนูไปเรียนแม่เคยออกเงินให้หนูบาทเดียวไหม? หนูทำงานหาเงินด้วยตัวเองทั้งหมด! เมื่อเรียนมหาลัย! แม่เคยสนใจเรื่องค่าเล่าเรียน และค่าครองชีพของหนูหรือไม่? พวกแม่รู้หรือไม่ว่า ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยหนูต้องทำงานสามกะ!!”
“และส่วนพวกแม่ละ เอาแต่จะขอเงินจากหนูเท่านั้น! หนูล้มป่วยในโรงพยาบาล พวกแม่เคยเป็นห่วงหนูบ้างไหม? พวกแม่เอาแต่จะเร่งให้หนูโอนค่าครองชีพให้จื่อหมิงเท่านั้น!
“หนูเพิ่งอายุยี่สิบสี่ปี และหนูก็มีชีวิตของตัวเอง หลู่จื่อหมิงเป็นน้องชายของหนู ไม่ใช่ลูกชายของหนู แม่เป็นผู้ให้กำเนิดเขา ไม่ใช่หนู! ทำไมหนูถึงต้องเลี้ยงดูเขาด้วย! นอกจากการเล่นเกม ใช้เงิน และขอเงินจากหนูแล้วเขายังจะทำอะไรได้อีก! ค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพของเขาส่วนไหนที่ไม่ใช่หนูออกให้! ตอนนี้เขายังเรียนไม่จบ ก็จะซื้อบ้านซื้อรถ พวกแม่เคยคำนึงถึงความรู้สึกของหนูบ้างไหม!”
“หนูไม่เคยกล้าที่จะคบแฟนเลย กว่าจะคบได้คนหนึ่ง ก็หนีไปเพราะกลัวพวกแม่ แม่รู้ไหม! หนูเป็นคน ไม่ใช่สินค้า ไม่ใช่ทาสของพวกแม่ และหนูก็มีชีวิตเป็นของตัวเองด้วย!
“ชุดนี้ของหนูใส่มาเกือบสองปีแล้ว หนูไม่กล้าแม้แต่จะซื้อชุดใหม่และเครื่องสำอางเลย ทำไมเหรอ! ก็เพราะพวกแม่ไง!! แม่เอาแต่พูดว่าแม่เป็นแม่ของหนู แม่เคยสนใจชีวิตและความเป็นตายของหนูบ้างไหม!! แม่คิดว่าพ่อหนูไร้ประโยชน์ หนีไปกับผู้ชายคนอื่น หลังคุณพ่อตายได้แล้วแม่เคยกลับมาเยี่ยมหนูบ้างไหม!! แม่ให้กำเนิดไอ้ลูกนอกคอกนี้กับชายผู้อื่น มีสิทธิ์อะไรให้หนูมาเลี้ยงดู เขาเป็นน้องชายของหนูเหรอ!!”
พัฟ!
แม่หลันรั่วรั่วรู้สึกโกรธมาก ยกมือขึ้นตบหน้าหลานรั่วรั่ว และด่าอย่างโกรธเคืองว่า “ฉันคือแม่ของแก แกกล้าดียังไงถึงมาพูดกับฉันแบบนี้! ถ้าจะบอกว่าไอ้ลูกนอกคอก แกนั่นและที่เป็นไอ้ลูกนอกคอก! ฉันให้กำเนิดแกมา ก็ต้องเชื่อฟังฉัน! เลี้ยงดูน้องชายบ้างแล้วจะเป็นไรไป เขายังเป็นเด็กอยู่!!”
หลู่จื่อหมิงผู้ย้อมผมสีเหลืองชี้ไปที่หลันรั่วรั่วและด่าว่า “มึงแม่งว่าใครเป็นไอ้ลูกนอกคอก มึงพูดอีกทีดิ! อีกะหรี่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามึงให้ค่าครองชีพ มึงมีสิทธิ์อะไรที่จะให้ฉันเรียกมึงว่าพี่สาว? มึงเป็นอะไร……”
หวางซีผู้ซึ่งจับเย่เซิ่งเทียนไว้ ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และปล่อยมือโดยตรง
คลิก!
เย่เซิ่งเทียนที่ไม่สามารถทนต่อแม่ลูกที่สุดยอดคู่นี้ได้อีกต่อไป ได้หักนิ้วของหลู่จื่อหมิงโดยตรง
“อ๊ะ นิ้วของฉัน นิ้วของฉัน ปล่อยมือเร็วเข้า มึงแม่งปล่อยมือเร็วเข้า! หลันรั่วรั่ว มึงกล้าหาชายชู้มาทุบตีฉัน ฉันจะฆ่ามึง!”
พัฟ!
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าเขา ทำให้ผมสีเหลืองของหลู่จื่อหมิงโบยบิน “ลองด่าพี่สาวมึงอีกคำดู?”
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาตีลูกชายของฉัน ปล่อยมือเดี๋ยวนี้”
แม่หลันรั่วรั่วโกรธจัด และพุ่งเข้าหาเย่เซิ่งเทียนด้วยท่าทาวุ่นวาย เย่เซิ่งเทียนตบหน้าเขาด้วยหลังมือและทำให้เธอกลิ้งลงบนพื้นสองรอบ
“คุณก็คู่ควรที่จะเป็นแม่คนด้วยเหรอ?”
“ปล่อยมือ รีบปล่อยมือเร็วเข้า ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ด่าอีกแล้ว รีบปล่อยมือเร็วเข้า”
หลู่จื่อหมิงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด และคุกเข่าลงและขอความเมตตาทันที
หลันรั่วรั่วผู้ซึ่งปวดใจเพราะแม่ลูกคู่นี้ เช็ดน้ำตาของเธอ และบังคับให้ตัวเองแข็งกระด้าง ไม่ได้สนใจเสียงหอนของพวกเขาเลย
“ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว ช่วยด้วย ฆ่าคนแล้ว”
แม่หลันรั่วรั่วนั่งลงบนพื้นโดยตรง ตบต้นขาด้วยมือทั้งสองข้าง หลับตาลง และส่งเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมู
เย่เซิ่งเทียนโยนมันทิ้ง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้ายังไม่หุบปากอีก ฉันจะตบมึงอีกสองทีเชื่อหรือไม่”