เมืองหลวง
หลิวว่านจวินกำลังดื่มกาแฟอย่างสง่างาม และเหลือบมองโทรศัพท์ของเธออย่างช้าๆ
ไม่นาน ก็มีสายโทรศัพท์เข้ามา
“นายหญิง สำเร็จแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาเล็กน้อย ข้างกายไอ้ลูกนอกคอกคนนี้มีปรมาจารย์สามคน ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หนึ่งคน และพญาบู๊หนึ่งคนคอยปกป้องอยู่ แต่พวกเราก็ฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว แต่ดูจากการทำงานของพวกมันแล้ว ดูเหมือนพวกมันจะเป็นคนในกองทัพ”
หลิวว่านจวินขมวดคิ้ว และพูดอย่างสงสัยว่า “ทำไมถึงมีผู้ยอดฝีมือมากมายคอยปกป้องไอ้ลูกชู้? และยังเป็นคนในกองทัพอีกด้วย? อืม เรื่องนี้ฉันจะต้องตรวจสอบสักหน่อย พวกนายสองคนระวังตัวด้วย อย่าทิ้งร่องรอยอะไรไว้ล่ะ”
“นายหญิงวางใจ คนทั้งห้าคนนั้นถูกพวกเราฆ่าตายในที่เกิดเหตุ และไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ แม้ว่าจะเป็นคนที่อยู่ในกองทัพ ก็ไม่สามารถตรวจสอบได้ นายหญิง ผมจะวางสายก่อน ตอนนี้ไม่สะดวกที่จะพูดมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการทิ้งหลักฐานอะไรไว้”
หลังจากวางสายแล้ว หลิวว่านจวินก็สงสัย และพูดกับตัวเองว่า “ทำไมถึงมีคนในกองทัพคอยปกป้อง? ปรมาจารย์สามคน ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หนึ่งคน และพญาบู๊หนึ่งคน ยังอาจจะเป็นคนในกองทัพอีกด้วย ใครเป็นคนส่งไปกันแน่? ใครกำลังปกป้องไอ้ลูกนอกคอกคนนั้น?”
“หรือจะเป็นความสัมพันธ์ที่เย่ห้าวใช้อย่างลับๆ? หรือว่าไอ้แก่นั่นอยากจะรักษาลูกชายนอกสมรสเย่เซิ่งเทียน เลยแอบใช้ความสัมพันธ์อย่างลับๆ?”
หลิวว่านจวินคิดไม่ออกเลย ดังนั้นเธอจึงโทรศัพท์อีกครั้ง และพูดว่า “คุณลองไปตรวจสอบดู นายท่านเคยติดต่อใคร และส่งคนไปที่เมืองเฉียนถังไหม หรือสามีของฉันติดต่อใคร เพื่อส่งคนไปที่เมืองเฉียนถัง”
ในไม่ช้า ก็มีข่าวมาจากทางนั้น ทางตระกูลเย่ไม่ได้ส่งใครไปที่เมืองเฉียนถัง และพวกเขาก็ไม่ได้ใช้ความสัมพันธ์ใดๆ เพื่อให้ใครไปที่เมืองเฉียนถัง
คนเดียวที่เคยไปเมืองเฉียนถังคือหงหยวน
“หรือว่าหงหยวนได้รับคำสั่งของไอ้แก่อย่างลับๆ และกระทำการต่อต้านฉัน และระดมผู้ยอดฝีมือไป?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวว่านจวินก็รีบเรียกตัวหงหยวนเข้ามา
หลิวว่านจวินยิ้มอย่างน่ากลัวและพูดว่า “เจ้าสุนัขแก่ มึงช่างกล้าหาญมากจริงๆ เลย”
หงหยวนตกใจ และรีบถามว่า “นายหญิง ผมไม่รู้เรื่องเลย ไม่รู้ว่านายหญิงหมายถึงอะไร”
หลิวว่านจวินตบหน้าหงหยวน และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “มึงได้รับคำสั่งของนายท่านอย่างลับๆ และส่งผู้ยอดฝีมือไปเมืองเฉียนถังเพื่อปกป้องไอ้ลูกนอกคอกคนนั้นใช่หรือไม่? มึงสารภาพความจริงกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันยังสามารถทิ้งชีวิตสุนัขของเจ้าไว้ได้!”
หงหยวนรีบพูด “นายหญิง ผมถูกใส่ร้าย ที่ผมไปเมืองเฉียนถัง คุณเองที่สั่งให้ผมไป นอกจากนั้น ไม่มีใครสั่งผมไปเลย”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสะพรึงกลัวของเขา หลิวว่านจวินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่มึง แล้วจะเป็นใครกันแน่?”
หงหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถามอย่างระมัดระวังว่า “นายหญิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หลิวว่านจวินพูดอย่างจางๆ ว่า “ออกไปเถอะ”
หลังจากที่หงหยวนออกไป หลิวว่านจวินก็โยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ
ในเรื่องนี้มันแปลกประหลาดเกินไปจริงๆ
“เย่เซิ่งเทียนไอ้ลูกนอกคอกนั้นเคยเป็นทหารมาก่อน หรือว่าเขารู้จักกับคนอะไร และขอให้เขามาปกป้องไอ้ลูกชู้น้อยคนนั้น อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะรู้จักกับคนอะไร มันก็ไม่ช่วยอะไร”
หลิวว่านจวินไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เลย ในความเห็นของเธอ เย่เซิ่งเทียนก็เป็นเพียงลูกนอกสมรสคนหนึ่ง แม้ว่าเขาจะรู้จักกับคนยิ่งใหญ่อะไร ก็คงไม่สามารถเอาชนะตระกูลเย่และตระกูลหลิวได้หรอก
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่อยู่เบื้องหลังตระกูลเย่และตระกูลหลิวนั้น สามารถนับได้ทั่วทั้งต้าเซี่ย และพวกเขาล้วนเป็นแต่ผู้หลักผู้ใหญ่ที่สำคัญมาก!
“เย่เซิ่งเทียน ไอ้ลูกนอกคอก กล้าที่จะทุบตีกู กูจะทำให้มึงตายทั้งเป็น! กูจะดูดเลือดของลูกสาวมึงออกมาทั้งหมดมาช่วยชีวิตลูกชายกู! ไอ้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เลือดของพ่อลูกพวกมึง สามารถช่วยลูกชายกูได้ มันคือเกียรติของพวกมึง! ยังกล้าต่อต้านกูอีก กูจะทำให้มึงเห็นด้วยตาของมึงเอง ทั้งครอบครัวของมึงจะต้องตายไปต่อหน้าต่อตามึง!”