ตอนที่ 284 ไม่ชอบข้าเป็นความสูญเสียของเจ้า
“เจ้ารู้ฐานะของกู้เฉินหรงได้อย่างไร เรื่องนี้ใครเป็นคนบอกเจ้า”
“ปิงปิงแอบฟังกู้เฉินหรงคุยกับกู้หลียวน เรื่องนี้ข้ารู้จากลูก ต้องการช่วยคนตระกูลเผยหรือไม่ เจ้าตัดสินใจเอง ข้าทำอย่างนี้ เพราะเจ้าบีบข้า”
เวลานี้นางเว่ยกลั้นน้ำตาได้แล้ว ถ้าเผยไป๋ชวนยังดึงดันจะทำร้ายคนตระกูลเผย นางก็จะอยู่กับเขา พอถึงตอนนั้น นางไม่เสียใจในสิ่งที่ตนทำ
เผยไป๋ชวนโกรธจนพูดไม่ออก ชี้หน้านางเว่ยแล้วตะคอก “ไปให้พ้น”
นางเว่ยไม่พูดไม่จา โซเซออกไปจากห้อง นางรู้ว่าคราวนี้เผยไป๋ชวนไม่ให้อภัยนางแน่ แม้จะรักษาชื่อเผยฮูหยินไว้ได้ แต่ความเป็นสามีภรรยาได้ยุติลงแค่นี้
…..
ซูจิ่วซือกับกู้เฉินหรงออกไปจากเขากุยอวิ๋นซานแล้ว มุ่งหน้าไปยังตัวอำเภอที่ใกล้ที่สุด พวกเขาเตรียมตัวร่ำลากันที่นั่น กู้เฉินหรงกับปิงอวิ๋นกลับแคว้นเจียง ส่วนซูจิ่วซือกับกู้หลียวนกลับเมืองหลวง
ตลอดทางกู้เฉินหรงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ราวกับลืมไปว่ามีกู้หลียวนและเผยปิงปิงอยู่ด้วย ทั้งสองก้มหน้ากระซิบกระซาบกันตลอดเวลา มีเสียงหัวเราะของซูจิ่วซือดังขึ้นเป็นระยะๆ
“ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ข้าคงไม่มา”
พอเห็นสองคนหวานซึ้งกันอย่างนี้ กู้หลียวนที่ตามมาข้างหลังก็อดบ่นไม่ได้ หลังจากหญิงนางรำจากเขาไปคราวนั้น ข้างกายเขาก็ไม่มีผู้หญิงนานแล้ว คราวนี้พอเห็นกู้เฉินหรงกับซูจิ่วซือ จู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที
แปลกจริงๆ ที่เขาอิจฉาสองคนนี้
คงเป็นเพราะเขาไม่เคยสร้างความสัมพันธ์ทางจิตใจกับใคร ไม่เคยมีความรู้สึกว่าในสายตาในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยคนคนหนึ่ง
ก่อนหน้านี้พอเห็นกู้เฉินหรงบากบั่นขอความรักจากซูจิ่วซือ เขาก็รู้สึกกลัว เวลานี้พอเห็นทั้งสองรักใคร่เข้าใจกัน จู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกว่าการมีคนคนหนึ่งอยู่ในใจอย่างนี้ช่างดีจริงๆ
“ถ้าเจ้าไม่มาก็ไม่มีวันเจอข้า กู้หลียวน ไม่ชอบข้าเป็นความสูญเสียของเจ้า”
“เชื่อมั่นในตัวเองเป็นเรื่องดี แต่เชื่อมั่นมากเกินไปจะถูกโจมตี”
ทันทีที่กู้หลียวนพูดจบ เผยปิงปิงผู้คล่องแคล่วก็ชักกระบี่อ่อนที่คาดเอวออกมากวัดแกว่งทีหนึ่ง กู้หลียวนได้ยินเสียงอาวุธปะทะกัน จากนั้น มีดบินเล่มหนึ่งก็หล่นลงพื้น
กู้เฉินหรงก็รู้สึกถึงความผิดปกติ สีหน้าเครียดทันที รีบรวบตัวซูจิ่วซือไว้กับอก ชักกระบี่ที่ติดตัวออกมา ปะทะกับคนชุดดำที่ปรากฏตัวกะทันหัน
ซูจิ่วซือกวาดตามองข้างหน้า มีคนชุดดำยี่สิบกว่าคน ทั้งหมดปิดหน้า รู้สึกถึงไอสังหารอย่างรุนแรง
คนชุดดำทั้งหมดมีวรยุทธ์สูงส่ง ที่นี่อยู่ห่างจากอำเภอผีเซี่ยนไม่ไกล คนชุดดำเหล่านี้เป็นคนของใครหนอ หรือว่าเป็นคนของซิ่นอ๋อง?
เผยปิงปิงมองทีเดียวก็รู้จักคนชุดดำคนหนึ่งในนี้ นางถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จูเฉิง มันเรื่องอะไรกัน”
จูเฉิงผู้เป็นหัวหน้าก็นึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงก็อยู่ในนี้ด้วย เขาลังเลครู่หนึ่ง น้ำเสียงยังคงนอบน้อม “คุณหนู นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน คุณหนูอย่ายุ่ง พวกข้าต้องการชีวิตของกู้เฉินหรงคนเดียว คนอื่นหากไม่ขวาง พวกข้าก็จะปล่อยไป”
จูเฉิงรับคำสั่งมาว่าต้องเอาหัวของกู้เฉินหรงกลับไปให้ได้ ไม่เช่นนั้นหัวของทุกคนจะขาด นี่เท่ากับคำสั่งฆ่าตัวตาย
พอเห็นเผยไป๋ชวนล่าสังหารกู้เฉินหรงอีก กู้หลียวนก็โกรธขึ้นมาทันที “เผยไป๋ชวนหลอกพวกเรา ทำทีปล่อยพวกเรา แต่กลับส่งคนมาฆ่าพวกเรา”
“ท่านพ่อเป็นบอกให้ข้าคุ้มกันพวกเจ้าออกมา จูเฉิง พวกเจ้าต้องเข้าใจผิดแน่ รีบถอยออกไป ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
——
ตอนที่ 285 ถูกซุ่มโจมตี
ปกติเผยปิงปิงเป็นเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสา แต่พอจริงจังขึ้นมาก็กลายเป็นคนละคน นางไม่อาจเข้าใจความคิดการกระทำของเผยไป๋ชวน การเปลี่ยนใจกลับไปกลับมาไม่ใช่ลักษณะของพ่อนาง
“คุณหนู นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน ขออภัยที่ไม่อาจทำได้”
จูเฉิงไม่ได้ถอยไป ไม่เช่นนั้นคนที่ตายก็คือพวกเขาเอง
เผยปิงปิงเห็นจูเฉิงจริงจัง รู้ว่าเขาได้รับคำสั่งจากเผยไป๋ชวนจริง จูเฉิงเป็นคนใกล้ชิดเผยไป๋ชวน จงรักภักดีต่อเผยไป๋ชวนมาก
ซูจิ่วซือไม่เข้าใจเจตนาของเผยไป๋ชวน เมื่อคืนเผยไป๋ชวนยังไม่มีอะไรผิดปกติ ทำไมวันนี้กลับเปลี่ยนไป
เวลาผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว เผยไป๋ชวนที่นางเคยรู้จักเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เวลานั้น นางสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ เมื่อเผชิญกับเผยไป๋ชวนในเวลานี้ นางจึงไม่มั่นใจเลย
กู้เฉินหรงรู้ว่าคนเหล่านี้มีเป้าหมายที่ตน จึงพูดกับซูจิ่วซือเบาๆ “จิ่วซือ เจ้ากับหลียวนออกไปจากนี่ก่อน รอให้ข้าจัดการพวกนี้แล้วจะไปหาเจ้า”
ซูจิ่วซือสติมั่นคงดี แม้เป็นห่วงความปลอดภัยของกู้เฉินหรง แต่นางไม่มีวรยุทธ หากยังอยู่ก็ช่วยอะไรกู้เฉินหรงไม่ได้ มีแต่จะทำให้กู้เฉินหรงเป็นห่วง ทำให้เขาไม่สามารถรวบรวมสมาธิต่อสู้ได้เต็มที่
นางพยักหน้า “เจ้าต้องระวัง ข้ารอเจ้ามาหาข้า”
“น่ารักจริงๆ”
กู้เฉินหรงลูบหัวซูจิ่วซือ ยิ้มให้ซูจิ่วซืออย่างอ่อนโยน
“หลียวน ดูแลจิ่วซือด้วยนะ”
กู้หลียวนมีวรยุทธจำกัด คนในนี้ล้วนแต่วรยุทธสูงส่ง เขาอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ จึงพยักหน้าให้กู้เฉินหรง แล้วพาซูจิ่วซือกับจื่อหลานออกไป
จูเฉิงกับพวกไม่ได้ขัดขวางซูจิ่วซือและคนอื่น เขาได้รับคำสั่งให้เอาชีวิตของกู้เฉินหรงเท่านั้น เผยไป๋ชวนยังกำชับว่า อย่าทำร้ายคนที่เหลือ
“ปิงปิง เจ้าก็ไปเถอะ! คนครอบครัวเดียวกันต่อสู้กัน เจ้าเองก็ทำใจไม่ได้”
กู้เฉินหรงไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ปิงอวิ๋นได้ติดต่อคนอื่นไว้แล้ว อีกไม่นานคนเหล่านี้ก็จะมาช่วย ขอแต่ให้เขายืนหยัดสักพักหนึ่ง ก็จะฝ่าวงล้อมออกไปได้
“ข้าไม่มีวันไปแน่ ข้าไม่ใช่คนที่ไม่ยึดถือคุณธรรม พ่อข้าเปลี่ยนใจ ข้าไม่ ในเมื่อรับปากไว้แล้วว่าจะให้พวกเจ้าไปอย่างปลอดภัย ข้าก็ต้องทำตามสัญญา”
จูเฉิงเริ่มร้อนใจ “คุณหนู…”
“ไม่ต้องพูดมาก ปล่อยเขาไป หรือไม่ก็เอาชนะข้า”
“คุณหนู ขออภัย”
ในเมื่อไม่อาจปล่อย จึงได้แต่จับเผยปิงปิงไว้ คุมตัวนางกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ถ้าเผยปิงปิงได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็ไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้
กู้เฉินหรงลงมือก่อน ปิงอวิ๋นตามหลังมา เผยปิงปิงก็ต่อสู้ด้วย กู้เฉินหรงมีคนไม่มาก เริ่มต้นยังพอได้ แต่แล้วก็ค่อยๆ สูญเสียความได้เปรียบ
กู้หลียวนพาซูจิ่วซือไปไกลระยะหนึ่ง ทั้งสามนั่งอยู่ใต้ต้นหวยใหญ่ ซูจิ่วซือสีหน้าราบเรียบ แต่ในใจร้อนรนมาก นางเอนตัวพิงต้นไม้ พยายามควบคุมตัวเองให้สงบ
เผยไป๋ชวนกับกู้เฉินหรงไม่ได้มีความแค้นต่อกัน ทำไมเขาจึงต้องการเอาชีวิตกู้เฉินหรงคนเดียว?
ถ้าไม่อาจยอมรับกู้เฉินหรงได้ก็ควรจะลงมือตั้งนานแล้ว ทำไมจึงลงมือกลางทาง
เวลานี้คนที่ต้องการชีวิตของกู้เฉินหรงมีแต่ซิ่นอ๋องเท่านั้น หรือว่าเผยไป๋ชวนกับคนของซิ่นอ๋องมีความสัมพันธ์กัน? ถ้าตนจำไม่ผิด เดิมทีเผยไป๋ชวนเป็นคนแคว้นเจียง คนตระกูลเผยทั้งหมดอาศัยอยู่ในแคว้นเจียง
เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เวลานั้นนางยังมีชีวิตอยู่ จู่ๆ จ้าวพิษผู้เลื่องลือก็หายไปจากวงการนักเลง เวลานั้นนางแต่งงานแล้ว และไม่พบเผยไป๋ชวนอีกเลย ไม่รู้ว่าเผยไป๋ชวนผ่านอะไรมาบ้าง