ตอนที่ 286 กำไลอัศจรรย์
เวลานี้พอคิดให้ดี หุบราชาพิษหายไปตรงกับเวลาหลังเหตุการณ์รัชทายาทตวนฮุ่ย หรือว่าเผยไป๋ชวนจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนั้น?
ยิ่งคิดนางยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ เท่าที่นางรู้จักเผยไป๋ชวน เผยไป๋ชวนเป็นคนที่รักษาสัญญามาก แม้เวลาผ่านไปยี่สิบกว่าปี เขาเปลี่ยนเป็นคนที่เร้นลับขึ้น แต่เรื่องนี้เขาไม่น่าจะเปลี่ยน
ไม่เช่นนั้นนางเองก็นึกไม่ออกว่าเผยไป๋ชวนมีเหตุผลอะไรที่จะสังหารกู้เฉินหรง
เวลานี้รัชทายาทตวนฮุ่ยได้ฟื้นคดีแล้ว บรรดาคนที่เคยใส่ร้ายเขาในอดีตล้วนถูกฝ่าบาทลงโทษ ถ้าเผยไป๋ชวนเป็นคนหนึ่งในนั้น ก็สามารถอธิบายเรื่องราวได้หมด ซิ่นหวังอาศัยเรื่องนี้มาบีบเขา ไม่เช่นนั้นชีวิตของคนตระกูลเผยก็จะตกอยู่ในอันตราย
“จิ่วซือ คิดอะไรอยู่ กู้เฉินหรงมีศัตรูมากเหลือเกิน ยังไม่ทันกลับแคว้นเจียงก็เป็นอย่างนี้แล้ว พอกลับไปถึงไม่รู้ว่าจะต่อสู้ดุเดือดแค่ไหน ข้าว่าเผยไป๋ชวนรู้ฐานะที่แท้จริงของเฉินหรง จึงลงมือจัดการเฉินหรง ข้าได้ยินมาว่าเมื่อก่อนเผยไป๋ชวนเป็นคนแคว้นเจียง”
จู่ๆ ซูจิ่วซือก็เอามือกุมอก ราวกับรู้สึกเจ็บ พอเห็นนางไม่สบาย จื่อหลานก็วิ่งเข้ามาหา “คุณหนู เป็นอะไรไป”
ซูจิ่วซือสั่นหัว ความเจ็บปวดหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นความรู้สึกหลอนของนางเอง
จู่ๆ นางก็คิดขึ้นได้ นางลูบกำไลบนข้อมือ กำไลนี้กู้เฉินหรงเป็นคนใส่ให้นาง พอใส่แล้วก็ถอดไม่ออก จนถึงบัดนี้นางก็ไม่เข้าใจว่ากำไลนี้เป็นอย่างไรกันแน่ ทำไมจึงมีพลังอย่างนี้
“หลียวน เจ้าเคยเห็นรูปสัญลักษณ์แบบนี้หรือไม่”
กู้หลียวนเห็นซูจิ่วซือไม่เป็นอะไร ก็ไม่ได้ถามต่อ เพียงแต่บอกว่า “เกิดเรื่องขึ้นเจ้ายังมีใจดูกำไล ไม่ธรรมดาจริงๆ ข้าดูหน่อย”
ซูจิ่วซือยื่นมือให้กู้หลียวนดู ปกตินางใช้แขนเสื้อปิดกำไลไว้ ถ้าไม่ใช่คนที่ใกล้ชิดเป็นพิเศษก็ไม่รู้ว่าที่ข้อมือนางมีกำไลสวมอยู่
กู้หลียวนมองดูกำไลอย่างละเอียด ดูรูปสัญลักษณ์บนนั้น สุดท้ายก็สั่นหัว “ไม่รู้จัก นี่คงเป็นของที่เฉินหรงมอบให้เจ้าใช่หรือไม่! ทำไมอยู่ดีๆ ก็พูดถึงกำไลเล่า”
“หลังจากสวมกำไล ข้ามักจะฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มือของนางสวมกำไลนี้ หน้าตานางเป็นอย่างไรมองไม่ชัด แต่ได้ยินเสียงนางหัวเราะรางๆ”
“อัศจรรย์อย่างนี้เชียว เรื่องนี้เจ้าบอกเฉินหรงหรือไม่ เป็นอย่างไรกันแน่”
“เฉินหรงบอกว่าเป็นมรดกที่แม่แท้ๆ มอบให้เขา ไม่ใช่ว่าใครก็ใส่ได้ คนที่ใส่ได้ จะได้เป็นสะใภ้ของราชตระกูล เดิมทีข้าไม่เชื่อที่เฉินหรงพูด คิดว่าเขาพูดเหลวไหล
เมื่อครู่ข้ารู้สึกเจ็บหน้าอก จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่ข้าติดคุก มีอยู่ครั้งหนึ่งจู่ๆ ข้าก็เจ็บขึ้นมาอย่างรุนแรง แต่เวลานั้นข้าบาดเจ็บ จึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ คิดว่าเป็นเพราะถูกทรมาน
ต่อมาข้าถามเฉินหรงถึงช่วงเวลาที่เขากินยาโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้าจึงรู้ว่าตอนที่ข้าเจ็บหน้าอกตรงกับเวลาที่เฉินหรงกินยาพอดี
เมื่อครู่นี้ข้าเจ็บหน้าอกขึ้นมาอีก ถ้าเดาไม่ผิด เฉินหรงคงได้รับบาดเจ็บ กำไลนี้สามารถรับรู้ได้ว่าเฉินหรงบาดเจ็บหรือไม่ ถ้าเขาบาดเจ็บ ข้าก็จะเจ็บหน้าอก”
กู้หลียวนไม่เชื่อคำพูดของซูจิ่วซือ เป็นไปได้อย่างไรที่จะมีกำไลประหลาดอย่างนี้ สามารถรับรู้ว่ากู้เฉินหรงบาดเจ็บ พิลึกจริงๆ
——
ตอนที่ 287 จิ่วซือไม่เหมือนใคร
“อาจจะบังเอิญ”
“นี่ไม่ใช่บังเอิญ ต้องเป็นความจริงแน่ หลียวน เราไปเก็บสมุนไพรรักษาแผลเถอะ เขาคงบาดเจ็บแน่ เขาไม่มียารักษาแผลติดตัว”
ซูจิ่วซือลุกขึ้น มุ่งหน้าเดินไปบนเขา กู้หลียวนกับจื่อหลานตามขึ้นไป
แม้ซูจิ่วซือไม่ใช่หมอ แต่ชอบอ่านหนังสือ อ่านหนังสือทุกประเภท จึงพอรู้จักสมุนไพรพื้นๆ
พอพวกเขาเก็บสมุนไพรกลับมา จู่ๆ ซูจิ่วซือก็ได้กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นกลางอากาศ
“บนพื้นมีเลือด จิ่วซือ ระวัง!”
กู้หลียวนพบรอยเลือดบนใบไม้ที่พื้น รีบเตือนซูจิ่วซือ พอถึงตอนนี้ซูจิ่วซือไม่ใส่ใจอะไรอีก รีบถลาไปหารอยเลือด
ในที่สุดนางก็เห็นเงาคนที่คุ้นเคย นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เผยปิงปิงนอนอยู่ที่พื้นข้างๆ
กู้เฉินหรงเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด ซูจิ่วซือไม่รู้ว่าเลือดนี้เป็นของกู้เฉินหรงหรือของคนอื่น
เสื้อคลุมยาวสีม่วงตัวนั้นเลอะเลือดสดๆ จนมองไม่เห็นสีเดิม
พอเห็นซูจิ่วซือ เขาก็ยิ้มให้ “ข้าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ เลือดนี้เป็นของคนอื่น ไม่ใช่ของข้า จิ่วซือ สมุนไพรที่เก็บมาได้เอามาห้ามเลือดให้แม่นางเผยก่อน นางบาดเจ็บหนักกว่าข้า”
กู้เฉินหรงเวลานี้ไม่มีเรี่ยวแรงนัก แม้พวกเขาจะรอดชีวิต แต่ก็จ่ายค่าตอบแทนอย่างสาหัส โดยเฉพาะเผยปิงปิง ทั่วท้องแทบจะทะลุเป็นรูพรุน บาดเจ็บสาหัสมาก
ซูจิ่วซือเห็นหน้าท้องของเผยปิงปิงมีเลือดซึมออกมาตลอดเวลา บนพื้นก็มีเลือดกองใหญ่ นางเริ่มเป็นห่วงเผยปิงปิง “แม่นางเผยบาดเจ็บสาหัส ข้าไม่รู้ว่าสมุนไพรนี้ใช้ได้หรือไม่ พันแผลเสร็จต้องรีบไปหาหมอ ไม่งั้นแม่นางเผยอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต”
“ข้าไม่เป็นไร ยังทนได้”
เผยปิงปิงกัดฟัน ใบหน้าที่ยิ้มอยู่นั้นซีดเซียว ทั้งๆที่เจ็บปวดอย่างหนัก แต่ก็ไม่ร้องคราง
พอเห็นเผยปิงปิงอย่างนี้ กู้หลียวนก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที “จิ่วซือ เจ้ามาพันแผลให้แม่นางปิงปิง เฉินหรงข้าจัดการเอง”
ซูจิ่วซือพยักหน้า นั่งลงกับพื้น ยื่นมือไปฉีกเสื้อของเผยปิงปิง จื่อหลานเห็นบาดแผลฉกรรจ์ จึงไม่กล้ามองเต็มตา ได้แต่เบือนหน้าหนี ช่วยซูจิ่วซือบดสมุนไพร
ซูจิ่วซือสงบเป็นพิเศษ มือนั้นมั่นคง รับสมุนไพรที่จื่อหลานส่งมาให้ แล้วเช็ดคราบสกปรกรอบแผลให้เผยปิงปิงอย่างระมัดระวัง เอาสมุนไพรวางบนแผล แล้วดึงแถบผ้าออกจากตัว ช่วยเผยปิงปิงพันแผล
เผยปิงปิงเห็นซูจิ่วซือแม้ไม่คล่องนัก แต่ก็สงบตลอดเวลา จึงพูดอย่างชื่นชม “เจ้าไม่ได้ฝึกวรยุทธ์ ปกติก็ไม่ค่อยได้เจอบาดแผลเลือดออกอย่างนี้ คุณหนูใหญ่ช่างกล้าหาญจริงๆ ข้าประเมินคุณหนูใหญ่อย่างเจ้าต่ำไป”
“เจ้าไม่ได้ประเมินคุณหนูใหญ่ต่ำไป เพียงแต่จิ่วซือไม่เหมือนใคร คนอื่นก็เป็นอย่างที่เจ้าคิด เห็นเลือดมากอย่างนี้ คงไม่กล้าแตะต้องเจ้า”
กู้เฉินหรงซึ่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้น
กู้หลียวนทำช้ากว่ามาก เขาก้มหน้าพูด “เจ้าชมจิ่วซือได้ตลอดเวลา”
“พูดความจริงเท่านั้น ไม่ยอมรับใช่หรือไม่”
“ยอมรับ”
กู้หลียวนรู้ว่ากู้เฉินหรงถือว่าซูจิ่วซือเป็นที่หนึ่ง ใครกล้ามาต่อว่าซูจิ่วซือ กู้เฉินหรงจะคัดค้านอย่างถึงที่สุด เขาจึงไม่แตะต้อง
หลังจากซูจิ่วซือพันแผลให้เผยปิงปิงแล้ว เห็นกู้หลียวนยังทำไม่เสร็จ จึงเข้ามาทำต่อ กู้หลียวนถือโอกาสนั่งข้างเผยปิงปิง
“พวกนั้นลงมือกับเจ้ารุนแรงอย่างนี้หรือ”
“พลั้งมือ โทษพวกเขาไม่ได้” เผยปิงปิงกระแอมเบาๆ “เห็นความดีของข้าหรือยัง ข้าสามารถคุ้มกันเจ้าได้”
“นึกไม่ถึงว่าแม่นางจะมีวรยุทธ์สูงส่งขนาดนี้”