เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 546
อู่คงหลิงเดินเข้ามา ตัวบอบบางแทบจะเข้าใกล้ลู่ฝานแล้ว
อู่คงหลิงพูดช้าๆ ว่า “คุณชายลู่ ฉันพูดแบบนี้ละกัน ป้ายอันนี้ของนาย เหมือนกับเครื่องประดับของจักรพรรดิ นอกจากตัวจักรพรรดิเอง ถ้าคนอื่นอยากได้ ต้องให้จักรพรรดิมอบให้ ไม่งั้นถ้ากล้าถือไว้เท่ากับตาย ตามฆ่าไปทั่ว ก็ไม่เรียกว่าเกินไป คุณชายลู่มีป้ายอันนี้ ยังไม่มีคนของจิตใจเต๋าสำนักมารตามฆ่าคุณ นี่หมายความว่าถ้านายไม่ใช่คนของจิตใจเต๋าสำนักมาร ก็ต้องเป็นคนที่มีความสัมพันธ์กับจิตใจเต๋าสำนักมาร คุณเป็นใคร”
ลู่ฝานอ้าปากค้าง เขาเองก็ไม่รู้อธิบายยังไง
ให้ตายเถอะ ขนาดผู้หญิงคนที่ให้ป้ายกับเขาหน้าตาเป็นยังไง เขาเกือบลืมไปแล้ว
ลู่ฝานส่ายหน้าถอนหายใจ ไม่เถียงอะไรอีก
จู่ๆ ประตูห้องศิษย์พี่หานเฟิงเปิดออก จมูกสูดกลิ่นไปมา
“หอมมาก ฮ่าๆ มีของอร่อยแล้ว”
ศิษย์พี่หานเฟิงพุ่งเข้ามา ความเร็วดูไม่ออกเลยว่าเมื่อคืนเข้าเพิ่งผ่านการสู้อย่างสาหัสมา
ไม่สนใจเรื่องอื่น ศิษย์พี่หานเฟิงเอาตะเกียบขึ้นมา เริ่มกวาดอาหารบนโต๊ะ
แววตาอู่คงหลิงฉายแววประหลาด แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร
ลู่ฝานเห็นสิ่งผิดปกติ จึงจะเตือนศิษย์พี่หานเฟิง
แต่ต่อมาเขาเห็นตรงหน้าอกของศิษย์พี่หานเฟิง มีแสงบางๆ สว่างขึ้นมา
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวโผล่ออกมาแล้วพูดว่า “คนตระกูลหานเหมือนกันหมด ไปที่ไหนก็กินที่นั่น กินอิ่มก็หาเรื่อง พอมีเรื่องก็ใช้กำลังกับคน ก็เพราะว่าพวกเขามีคุณสมบัติที่พิษเข้าสู่ร่างกายไม่ได้ อาวุธก็ทำให้บาดเจ็บได้ยาก ตระกูลบ้าบอ”
เมื่อได้ยินคำพูดที่เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่าพิษไม่เข้าสู่ร่างกาย เขาจึงโล่งใจ
เขามองออกว่าปราณหมุนผิดปกติ เหมือนเป็นความสามารถที่ดูดพลังได้
ลู่ฝานก็หยิบตะเกียบขึ้นมา คีบอาหารแล้วชิม
รสชาติไม่เลวจริงๆ ฝีมือดีมาก แต่ลู่ฝานกินแล้วรู้ว่าในนี้มีฤทธิ์ยา
ไม่เหมือนยาพิษ เหมือนเป็นยาหลอนประสาท
เมื่อลองรับรสอย่างละเอียด ลู่ฝานรู้แล้วว่านี่คือน้ำหวานของดอกไม้ที่มาจากดอกกินแมลง
พืชชนิดนี้สามารถจับแมลงและพวกสัตว์เลื้อยคลาน กินแมลงและงูเป็นอาหาร ทุกครั้งที่เบ่งบานจะปล่อยน้ำหวานดอกไม้ชนิดหนึ่งออกมา เพื่อล่องูและแมลง
ตัวดอกสามารถกลั่นยาได้ ส่วนน้ำหวานดอกไม้สามารถเป็นยาหลอนประสาทได้
เห็นได้ชัดว่าคนที่ทำยาหลอนประสาทมีฝีมือ แต่ยังห่างชั้นกับผู้ฝึกชี่ที่แท้จริงอย่างลู่ฝาน
ลู่ฝานเงยหน้ามองอู่คงหลิง จากนั้นยิ้มแล้วทานอาหารอย่างสบายใจ
อู่คงหลิงยืนเงียบอยู่ข้างๆ รอให้ยาหลอนประสาทกำเริบ
พวกตะกละไร้สมองสองคน ถ้าฤทธิ์ยากำเริบ ต้องให้พวกนายเอาของออกมาให้หมด โดยเฉพาะผ้าปิดหน้าของเธอ
แค่โดนยาหลอนประสาทแบบพิเศษของเธอ ต่อไปสองคนนี้จะต้องฟังคำสั่งเธอ
อันที่จริงอู่คงหลิงเกลียดลู่ฝานมาก ในเมื่อใช้ไม้แข็งกับลู่ฝานไม่สำเร็จ เธอจึงตัดสินใจใช้ไม้อ่อน
ฆ่านายไม่ได้ แล้วจะควบคุมนายไม่ได้งั้นเหรอ
เธอวางแผนได้ดีมาก แต่จนลู่ฝานกับหานเฟิงกินอาหารหมด ก็ยังไม่เห็นว่าทั้งสองมีท่าทีฤทธิ์ยากำเริบเลย
ศิษย์พี่หานเฟิงตบท้องเบาๆ แล้วเดินกลับห้อง ก่อนไปยังใช้เล็บแคะฟันแล้วพูดว่า “อาหารไม่เลว รักษาระดับไว้ต่อไป”
ส่วนลู่ฝานทานเสร็จอย่างช้าๆ จากนั้นพูดกับอู่คงหลิงว่า “ต่อไปใส่น้ำหวานดอกไม้แค่ช้อนเดียวก็พอ ใส่เยอะจะส่งผลกับรสชาติอาหารเดิม สรุปว่าไม่เลวนะ”
จู่ๆ อู่คงหลิงหน้าเปลี่ยนสี