เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 547
ลู่ฝานมองอู่คงหลิงด้วยสีหน้ายียวน ฝีมือต่ำต้อยของเธอ ทำอะไรลู่ฝานไม่ได้สักนิด
ลู่ฝานแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ความสามารถของร่างกายที่ต้านทานฤทธิ์ยา ก็สามารถขจัดยาหลอนประสาทออกไปได้แล้ว
เพราะยาที่กินไปมากมายไม่ได้เสียเปล่า ได้พัฒนาแอนติบอดีต่อยาทั่วไปแล้ว
นี่จึงเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผู้ฝึกชี่ไม่กลัวโดนคนวางยา
หลังจากสีหน้าของอู่คงหลิงเปลี่ยนไป จู่ๆ เธอยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ฉันว่าแล้ว วิธีของฉันปิดบังคุณชายลู่ไม่ได้หรอก แค่ใช้มันมาลองเชิงว่าคุณชายลู่เป็นคนของจิตใจเต๋าสำนักมารจริงหรือเปล่า ว่ากันว่ายอดฝีมือของจิตใจเต๋าสำนักมาร มีความรู้เกี่ยวกับยาบนโลกนี้ทุกชนิด ดูเหมือนว่าจะเป็นความจริง”
ปฏิกิริยาของอู่คงหลิงรวดเร็วมาก พูดอ้างเหตุผลออกมาทันที
ลู่ฝานมองเธอเหมือนดูเรื่องตลก หลังจากอู่คงหลิงพูดจบ
ลู่ฝานพูดว่า “พูดจบแล้วเหรอ คุณอู่คงหลิง อย่าบังคับให้ฉันลงมือไล่เธอ พูดตามตรง ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอช่วยฉันเมื่อคืน ตอนนี้ฉันลงมือไปแล้ว รีบไปซะ อย่ามาเสียเวลาที่นี่”
อู่คงหลิงนั่งลงข้างหน้าลู่ฝาน ดวงตาโตเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จ้องไปทางลู่ฝาน “ฉันไม่ไป นายจัดการฉันสิ!”
ลู่ฝานมองอู่คงหลิง แล้วเอากระบี่ไร้คมออกมา
ขณะนั้นอู่คงหลิงเอาดอกไม้ออกมาจากอกหนึ่งดอก
มีกลิ่นหอมประหลาด ทำให้คนเคลิ้มเหมือนเมา
เมื่อลู่ฝานเห็นดอกไม้ดอกนี้ เขาสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายลู่คงจะรู้จักดอกไม้ดอกนี้”
ลู่ฝานพูดว่า “ก็แค่ดอกกินแมลงทำไมจะไม่รู้จัก”
อู่คงหลิงพูดว่า “ดูดีๆ”
ลู่ฝานเพ่งมอง เห็นส่วนรากของดอกกินแมลง มีแสงสีทองบางๆ เขาอดตกใจไม่ได้
ส่วนรากเป็นทอง ดอกกินแมลงกำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลงร่าง ถ้าเปลี่ยนแปลงร่างสำเร็จ จะเป็นดอกหยกทอง ยาวิเศษระดับสูง
ดอกกินแมลงพันปีเปลี่ยนแปลงร่างหนึ่งครั้ง นั่นแสดงว่าดอกกินแมลงต้นนี้ มีอายุจะพันปีแล้ว
อายุของมันไม่ธรรมดาเลย อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ ดอกกินแมลงเก้าร้อยปีดอกนี้ มีสูตรการกลั่นยาปีศาจเพิ่มอยู่หนึ่งสูตร แค่คุณหาผู้ฝึกชี่ที่ถูกต้องได้ จะสามารถกลั่นยาหลอนลมปราณได้หนึ่งเม็ด ยาหลอนลมปราณ เพียงเม็ดเดียว สามารถทำให้คุณชายลู่ มีระดับพลังปราณไม่ด้อยไปกว่านักบู๊แดนปราณชีวิตขั้นกลาง ภายในระยะเวลาสั้นๆ คุณคิดว่ายังไง”
ลู่ฝานวางกระบี่ลง แล้วยิ้มให้อู่คงหลิง
ตอนที่อู่คงหลิงเข้าใจว่าลู่ฝานจะนั่งลงพูดกับเธอ จู่ๆ ลู่ฝานพลิกข้อมือ เร็วจนอู่คงหลิงไม่ทันตั้งตัว เอาดอกกินแมลงมาไว้ในมือ
อู่คงหลิงอึ้งไป แล้วส่งเสียงออกมาอย่างตกใจ “นายทำอะไร”
ลู่ฝานปรายตามองอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “ของแบบนี้สิถึงจะดูจริงใจ ฉันฝืนใจเก็บไว้ละกัน ขอบคุณคุณอู่คงหลิงมาก”
พูดจบ ลู่ฝานหันหลังเดินกลับห้องตัวเอง
อู่คงหลิงไม่คิดไม่ฝัน คนที่ดูจริงใจและซื่อสัตย์อย่างลู่ฝาน จะเอาของเธอไปแบบไร้เหตุผลเช่นนี้
ทันใดนั้น อู่คงหลิงโจมตีไปทางลู่ฝาน มือทั้งสองข้างกลายเป็นเงาดำ พุ่งไปทางท้ายทอยลู่ฝาน
แต่ตอนที่มือของอู่คงหลิงกำลังจะถึงคอลู่ฝาน เธอเห็นลู่ฝานยกป้ายขึ้นมาอย่างเอือมระอา