ปล้นสวรรค์ SPH:บทที่ 192 ลงจอดฉุกเฉิน
เหนือน่านฟ้าสหรัฐอเมริกา เครื่องบินลําใหญ่ ที่ปล่อยควันหนาทึบบินโค้งผ่านอากาศและกําลังร่วงตกลง สู่พื้น จู่ๆ ไฟสีแดงก็ส่องแสงวาบขึ้นบนหน้าจอจับภาพเหตุการณ์ของศูนย์ควบคุมการบิน เมื่อผู้ควบคุมเห็นสิ่งผิดปกติพวกเขารีบแจ้งหัวหน้าทันที
“รายงานครับ มีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้นในเครื่องบินที่บินเหนือน่านฟ้าสหรัฐอเมริกา
“เที่ยวบินอะไร”
“สายการบินซินหัว เที่ยวบิน 762”
“ติดต่อนักบิน รีบถามสถานการณ์”
“ได้ครับ”
ที่บนเครื่องบิน เย่หยุบังคับเครื่องอย่างดุดันราวเสือร้ายสุดท้ายก็รักษาระดับการบินไว้ได้และพามันลงกลับสู่พื้นได้ เรียบร้อย
เดมอนนั่งที่เบาะหน้าผู้โดยสารเขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจขณะดูเย่หยุควบคุมเครื่องบินอย่างใจเย็น
“น้องชาย ดูจากอายุขอองนายแล้วนี่ยังเรียนอยู่ใช่ไหม”
“ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย”
“ชั้นมัธยมปลายเหรอ เครื่องบินบินเร็วมาก เดี๋ยวนี้การศึกษาภาคบังคับในเมืองจีนก้าวหน้าขนาดนี้แล้วเหรอ”
เย่หยูใช้ทั้งสองมือควบคุมหางเสือ แล้วตอบแบบสบายๆว่า “ผมไม่เคยหัดขับเครื่องบิน และการศึกษาภาคบังคับในจีนเรียนถึงแค่เก้าขวบ”
เดมอนตกใจมาก แต่รีบสลัดศีรษะไปมาแล้วพูดอย่างไม่อยากเชื่อว่า “อย่าโกหกฉัน ถ้าเธอไม่ได้หัดขับเครื่องบินแล้วทําไมถึงขับมันได้ดีกว่าฉันมากนัก”
เย่หยูหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฮ่าๆ ในหนังก็ทํากันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆบนอากาศไง”
เดมอนกําลังจะอธิบายก็พอดีกับที่สัญญาณผู้ติดต่อภาคพื้นดินของอากาศยานดังขึ้นมา
ตึดตืด…
“เยี่ยมไปเลย ติดต่อได้แล้ว”
เดมอนร้องลั่นอย่างแปลกใจขณะกดรับปุ่มติดต่อ
“นี่สายการบินซินหัว เที่ยวบิน 762 นักบินที่สองเดมอน”
“เดมอน ทําไมเครื่องบินของคุณถึงออกนอกเส้นทาง”
“ปีกซ้ายของเครื่องบินเสียหายหนักมาก และเครื่องยนต์ก็หยุดทํางานเราต้องลงจอดฉุกเฉิน”
“เฮ้อ…” เสียงถอนใจอย่างโล่งอกดังจากปลายทางติดต่อ “เก่งมากเดมอนตอนนี้เครื่องบินบินลงมาแบบรักษาระดับแล้วเรามาถึงความสูงที่ปลอดภัย”
ใบหน้าของเดมอนแดงก่ํา และมีสีหน้าอับอายเล็กน้อย “เอ่อ…คือผมไม่ได้ควบคุมเครื่องบินเองหรอกนะ”
“อ้าว งั้นคงเป็นกัปตันแอนเดอร์สันหรอ สมกับเป็นนักบินชั้นยอดของสายการบินซินหัว นี่เป็นสถานการณ์ฉุกเฉินมากแต่เครื่องบินรักษาระดับได้ดีจริงๆ”
เดมอนยิ่งละอายมากขึ้น “เอ่อ ขอบอกว่ากัปตันแอนเดอร์สันหมดสติไปได้สักพักแล้ว”
ผู้ควบคุมตกตะลึงแล้วตะโกนว่า “เดมอน ล้อเล่นใช่ไหมแล้วใครเป็นคนขับเครื่องบิน อย่าบอกฉันนะว่าใช้ระบบออ โต้ไพล็อต”
“ไม่ ไม่ใช่ คุณเข้าใจผิดแล้ว เครื่องบินไม่ได้บินด้วยตัวเอง” เดมอนรีบอธิบาย ทําให้อีกฝ่ายหนึ่งยิ่งตกใจ มากขึ้นขณะถามอย่างสงสัยว่า “เดมอนคุณยิ่งทําให้ผมสับ สนขึ้นไปอีก ถ้าแอนเดอร์สันไม่ได้ขับ แล้วคุณก็ไม่ได้ขับอย่าบอกฉันนะว่าให้แอร์เป็นคนขับ”
เดมอนพูดใส่เครื่องสื่อสาร “ไม่ใช่แอร์สาวหรอกเครื่องบินมีคนขับเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายจากจีน”
ในศูนย์การควบคุมการบินของสหรัฐอเมริกา เจ้าหน้าที่ควบคุมคนนั้นอ้าปากค้าง หลังผ่านไปสักพัก เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและพูดอย่างไม่อยากเชื่อง่า “เดมอนนี้ไม่ส นุกเลยนะการศึกษาภาคบังคับของเมืองจีนสูงลิ่วขนาดนี้เลยเหรอถึงขนาดสอนขับเครื่องบินด้วย”
เดมอนรู้สึกพอใจขึ้นมาทันที เขาพูดเสียงดังว่า “ไม่ใช่แน่นอน และคุณเข้าใจผิดไปหนึ่งเรื่องการศึกษาภาคบังคับในเมืองจีนเรียนแค่เก้าปี”
หลังพูดประโยคนั้นออกไปเดมอนก็วางสายงสาย
เขาหันหน้ากลับไปมองเหยู เดมอนนักไหล่แล้วกล่าวว่า “ฟังสิเขาไม่รู้สถานการณ์ทั่วไปของจีนด้วยซ้ํา เขาสมควรเป็นผู้ควบคุมการบินไปตลอดชีวิตแล้ว”
เย่หยูแอบเบ้ปากนิดนึงราวกับรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่สงสัยเลยที่คุณยังเป็นแค่นักบินมือสอง (สํารอง)
ตึง ตึง ตึง
มีเสียงคํารามดังลั่นที่สนามบินทูซอนในสหรัฐอเมริกา
เอียด!
ล้อลงของเครื่องบินลดลงต่ําและเสียดสีกับทางรันเวย์อย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงดังบาดแก้วหู
แกรัง !
เสียงแผ่นโลหะปลิวจากด้านข้างเครื่องบินไปตกที่พื้นจนฝุ่นตลบไปทั่วปีกซ้ายของเครื่องบินขาดออกตัวเครื่องแต่เครื่องบินที่เสียเครื่องยนต์ไปยังเคลื่อนไปข้างหน้าแล้ วค่อยๆหยุดบนทางรันเวย์เครื่องบินที่ได้รับความเสียหายจอดนิ่งที่รันเวย์ ควันหนาๆ ลอยขึ้นมาจากปีกที่หักในห้องนักบินที่พังยับ ผู้โดยสารนั่งคาดเข็มขัดนิ่งติดกับเก้าอี้ มีแต่ความเงียบและเงียบสงัดหลังผ่านไปพักใหญ่กลุ่มผู้โดยสารก็หายจากอาการตกใจ พวกเขามองออกนอกหน้าต่างไปยังรันเวย์ราบเรียบด้านนอกเครื่องบนทุกคนมีน้ําตาเอ่อคลอ
“เอ่อ… ฉันรอดตายจนได้”
“เราไม่ต้องตายแล้ว”
“ขอบุคณพระเจ้า ไม่ขอบคุณพ่อหนุ่ม เขาคือคนที่ช่วยชีวิตเรา”
“ภะภรรยา ฉันผิดไปแล้ว กลายเป็นว่าคนที่ฉันตัดออกจากหัวใจไม่ได้คือเธอ ฉันขอสาบานว่าจะไม่มีวันทําให้เธอผิดหวังเด็ดขาด”
“นี่ สามี หลังผ่านประสบการณ์ความเป็นและความตายฉันปล่อยวางได้แล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ หลังเรากลับไปเราจะหย่ากัน”
เปลี่ยนจากอาการตื่นตกใจในช่วงแรกเมื่อเครื่องบินตกมาสู่ความยินดีที่ได้หนีรอดจากความตาย ทําให้อารมณ์ของทุกคนนั้นขึ้นๆลงๆและพวกเขาอดสะอื้นออก มาดังๆ ไม่ได้
เซี่ยจินซียกมือขึ้นปาดน้ําตาที่ขอบตาสายตามองไปที่ห้องนักบินโดยไม่ตั้งใจเมื่อเครื่องบินลงจอด ซึ่งที่ปรากฏขึ้นในความคิดของเซี่ยจีนซีคือสีหน้านิ่งสงบของเย่หยุ
แต่นแต๊น!
เสียงฝีเท้าดังมาจากห้องนักบิน ทําให้ลูกเรือที่รออยู่ด้า นนอกลุกขึ้นยืนก่อนผู้โดยสารในห้องโดยสารปลดเข็มขัดนิ รภัยตามๆกันและยืนขึ้นสายตาของทุกคนจ้องไปที่ประ ตูห้องนักบินที่ถูกแรงกระแทกจนเปิดอ้าออกเย่หยูเดินออกจากห้องนักบิน เมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เขา เขาก็ตะลึงเล็กน้อยแต่หัวเราะออกมาทันที“มันปลอดภัยแล้วทุกคนลงจากเครื่องได้”
ไม่มีคนไหนขยับตัวเพราะยังมองเย่หยูนิ่ง แววตาเป็นประกายยินดีเพราะรอดจากอันตรายมากได้ ทั้งยังมีแววตาเลื่อมใสปะปนอยู่ด้วยเป็นเพราะหนุ่มน้อยคนนี้ที่กล้าก้าวออกมาเผชิญอันตรายและช่วยทุกคนไว้
แปะแปะ!
มุมปากของเซี่ยจินซีโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเมื่อปรบมือให้
แปะแปะ…
ตามมาด้วยเสียงร้องชื่นชมในตัวเย่หยู
“หนุ่มน้อย เก่งมาก”
“เหยู เธอนําความรุ่งเรืองมาสู่ประเทศของเรา”
“เยี่ยมยอดจริงๆ พี่ชาย นายช่วยเราไว้
“ขอบูชาองค์เทพ นายเป็นเทพเจ้ามาจุติในโลกโดยแท้”
“น้องชาย ฉันขอโทษ ก่อนหน้านี้ ฉันยังสงสัยนายแถมพูดจาดูถูกฉันผิดทั้งหมด”
“ใช่ พ่อหนุ่ม เราผิดไปแล้วที่โทษนายก่อนหน้านี้อย่าได้ใส่ใจเลยนะ”
เย่หยุโบกมือทําให้ทุกคนเงียบเสียงลง “เอาละขอบคุณที่ชื่นชมผม และผมรับคําขอโทษทั้งหมดแล้ว ตอน นี้ทุกคนปลอดภัยดีลงจากเครื่องบินกันเถอะ”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็โค้งคํานับเย่หยูแล้วเดินออกจากเครื่องบิน
“นายชื่อว่าเย่หยุสินะ” เสียงของเดมอนดังจากด้านหลังของเย่หยู “น้องเหยู ฉันต้องขอบคุณนายครั้งนี้จริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะนายทุกคนบนเครื่องบินจะต้องมีปัญหาแน่”
เดมอนมองไปที่เย่หยุด้วยสายตาจริงใจและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า“ผมจะรายงานเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมาพร้อมกับขอรางวัลให้นายด้วย”
เย่หยุตบบ่าของเดมอน ยิ้มให้แล้วกล่าวว่า “คุณเองก็เกงมากอย่างน้อยคุณก็มีสติ แต่ประสบการณ์การขับเครื่องบินของคุณยังต้องปรับปรุงนะ”
สีหน้าของเดมอนเปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกและสวนกลับไปว่า“ไม่ใช่ทุกคนจะแปลกเหมือนนายนนานักเรียนชั้นมัธยมปลายที่มีทักษะขับเครื่องบินจนเอาช นะนักบินที่มีประสบการณ์หลายปีอย่างฉันได้”
“ฮ่าๆ” ลูกเรือทุกคนพากันหัวเราะออกมา
กลุ่มพนักงานต้อนรับมองหน้ากัน แล้วคนสุดท้ายที่หยุดเย่หูไว้ก่อนหน้านั้นก้าวออกมาไปยืนตรงหน้าเขา
“สวัสดีค่ะ” ใบหน้าของพนักงานต้อนรับแดงเธอยื่นมือที่ซ่อนไว้ก่อนหลังออกไปหาเหยูแล้วกระซิบบอกว่า“นี่คือเบอร์ติดต่อสาวๆพนักงานต้อนรับจําไว้ว่าต้องโทรหาเรานะ”