ตอนที่ 2215 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (56)
อวิ๋นลั่วเฟิงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าแต่รอยยิ้มของเธอกลับกระตุ้นความกลัวในหัวใจของหลินชิงโดยเฉพาะกลิ่นอายรอบๆ ตัวของผู้หญิงคนนี้ที่ดูเหมือนกับภูเขามหึมาและกดดันเธอจนไม่สามารถหายใจได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม….
“บอกฉันมาว่าเธอยินดีติดต่อคนคนนั้นให้ฉันไหม”
ประโยคนี้เหมือนฟางเส้นสุดท้ายทำให้สติของหลินฉิงพังทลาย ใบหน้าของเธอซีดเผือดและเต็มไปด้วยความกลัว “ฉันจะช่วย ฉันจะช่วยแก! ฉันขอร้องอย่าฆ่าฉันเลย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็ถอนกลิ่นอายแล้วริมฝีปากของนางก็ยกขึ้นเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอก็โทรไปซะ ฉันอยากรู้ว่าใครกันกล้าใส่ร้ายอาจารย์ฉัน”
ภายใต้กลิ่นอายข่มขู่ของผู้หญิงคนนี้ หลินฉิงก็หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาด้วยมือสั่นๆ
วัยรุ่นผมทองคนนั้นนอนไม่ขยับอยู่บนพื้น และไม่กล้ายกศีรษะขึ้นเพราะกลัวว่าคนทั้งสองจะฆ่าเขาจริงๆ
“ฉันมีเบอร์ของเจ้านาย ฉันใช้เบอร์นี้ติดต่อเธอมาตลอดหลายปี เพราะว่าฉันเก็บหลักฐานไว้ขู่เธอ เธอเลยไม่กล้าตัดการติดต่อจากฉัน”
เส้นทางนี้ทำให้เธอพบว่าตัวเองสามารถขู่จะเปิดโปงความลับจากอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้น เธอไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นประโยชน์ต่ออวิ๋นลั่วเฟิง
หลังจากพูดจบ หลินฉิงก็กดเบอร์แล้วเปิดลำโพงตามคำสั่งของอวิ๋นลั่วเฟิง
“ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าถ้าไม่มีเรื่องสำคัญไม่ต้องติดต่อฉัน แกโทรมาหาฉันทำไม” เสียงเดือดดาลดังมาจากปลายสาย
เสียงนี้ตั้งใจพูดให้เบาอาจจะเพราะกลัวว่าจะมีคนแอบได้ยิน แต่อวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงที่พูดเป็นใคร ทั่วทั้งร่างของนางเปลี่ยนไป รอยยิ้มเย็นเยียบและชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง และพายุก็พัดโหมกระหน่ำอยู่ในดวงตาสีนิล
หลินฉิงเกือบจะทำโทรศัพท์ของตัวเองหล่น ใบหน้าของเธอซีดเผือดขณะที่จ้องอวิ๋นลั่วเฟิง “ช่วงนี้ฉันไม่มีเงิน คุณส่งเงินมาให้ฉันอีกได้ไหม”
“กล้ามากนะ! ตอนนั้นฉันให้เงินแกไปตั้งเยอะแต่แกกล้ามาขอเงินฉันอีกเหรอ” เสียงนั่นโกรธจัดและคมกริบ แต่ก็ทำให้รอยยิ้มของอวิ๋นลั่วเฟิงกดลึกขึ้น
ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้วแต่ก็ไม่มีทางที่นางจะลืมเจ้าของเสียงนี้ได้ คนคนนี้เป็นคนฮุบทรัพย์สมบัติของตระกูลนางและไล่นางออกจากบ้านของตัวเอง! นางไม่คิดเลยว่าแม้ว่านางจะจบชีวิตไปแล้วเพราะแรงระเบิด คนพวกนี้ก็ยังไม่ยอมปล่อยอาจารย์ที่เลี้ยงดูนางมา!
หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้นหลินฉิงก็โกรธ ตอนนั้นเธอเอาชื่อเสียงตัวเองเข้าแลกเพื่อใส่ร้ายฟู่หรู แต่ผู้หญิงคนนี้กลับต้องการเตะเธอออกไปง่ายๆ งั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!
“ถ้าคุณไม่ให้เงินฉัน ฉันก็จะเผยแพร่ออกไปว่าคุณจ้างให้ฉันใส่ร้ายอาจารย์ฟู่หรูอย่างไร”
“แก…” ผู้หญิงในปลายสายโกรธจนพูดไม่ออก หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดขึ้นว่า “บอกสถานที่มาและพวกเราจะไปเจอกัน ฉันถึงจะให้เงินเธอ”
เจอกันงั้นเหรอ
หลิงฉิงสะดุ้ง ผู้หญิงคนนี้ไม่เปิดเผยใบหน้าแม้กระทั่งตอนที่อีกฝ่ายให้เธอใส่ร้ายฟู่หรู แต่ตอนนี้อีกฝ่ายต้องการพบเธองั้นเหรอ ความกลัวจางๆ เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ
“ตกลงซะ”
เสียงนี้ดังขึ้นในความคิดของหลิงฉิงจนทำให้เธอหวาดกลัวจนเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง ใช่แล้ว เสียงนั้นไม่ได้ดังผ่านหูเธอแต่กลับสะท้อนอยู่ในความคิดของเธอ ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะกลัวจนเสียสติ
หลินฉิงกัดปาก “ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาเจอกันร้านกาแฟยุโรปที่หน้าทางเข้ามหาวิทยาลัยฉัน”
“ได้” หลังจากพูดจบ ผู้หญิงที่ปลายสายก็วางสายและไม่ให้โอกาสหลินฉิงได้ตอบอะไรอีก
หลินฉิงมองอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วถามอย่างขี้ขลาดว่า “พอหรือยัง”
ตอนที่ 2216 เรื่องราวอีกด้านของหวาเซี่ย (57)
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของอวิ๋นลั่วเฟิง “พรุ่งนี้ฉันจะไปหาเธอที่จุดนัดพบแต่…อย่าตายเร็วเกินไปนักล่ะ”
พูดจบพวกเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ใช่แล้ว พวกเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ฉากอภินิหารนี้ทำให้หลินฉิงตัวแข็งด้วยความกลัว พักใหญ่เธอถึงนึกถึงคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิง
‘แต่…อย่าตายเร็วเกินไปนัก…’
ประโยคนี้เหมือนคำสาปและดังสะท้อนอยู่ในหูจนทำให้ใบหน้าของเธอซีดเผือด
หรือว่าเจ้านายคนนั้นตั้งใจจะฆ่าเธอ ไม่นะ! เธอมีหลักฐานต่อต้านอีกฝ่ายอยู่ในมือ! อีกฝ่ายไม่มีทางกล้าทำแบบนั้นแน่! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินฉิงก็ผ่อนคลาย ผู้หญิงคนเมื่อครู่ก็แค่หลอกให้เธอกลัว เจ้านายคนนั้นจะฆ่าเธอจริงๆ ได้อย่างไร
“เสี่ยวฉิง มันไปแล้วเหรอ” วัยรุ่นผมทองเลิกแกล้งตายแล้วลุกขึ้นมาจากพื้น เมื่อเห็นห้องว่างเปล่าเขาก็ผ่อนคลายลง “เธอไปยั่วโมโหคนประหลาดแบบนั้นได้ยังไง”
สำหรับวัยรุ่นผมทอง อวิ๋นลั่วเฟิงกับสามีของเธอเป็นคนประหลาดอย่างไม่ต้องสงสัย!
หลินฉิงกัดริมฝีปาก “พรุ่งนี้พี่ไปเจอเธอกับฉันนะ”
“อะไรนะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้น วัยรุ่ยผมทองก็สะดุ้งโหยงแล้วหัวเราะแห้งๆ “เสี่ยวฉิง อย่าล้อพี่เล่น เธอไม่ได้ยินที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ เจ้านายคนนั้นอยากฆ่าเธอนะ”
ดวงตาของหลินฉิงมืดครึ้ม “อย่าลืมสิว่าพี่ก็ใช้เงินหลายล้านนั่นไปด้วยเหมือนกัน อะไรกัน ตอนนี้พอพวกเรามีปัญหาก็ไม่ใช่เรื่องพี่งั้นเหรอ”
วัยรุ่นผมทองหัวเราะเบาๆ “พี่ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวด้วย เธอไปเองเถอะ”
พูดจบเขาก็หยิบเสื้อผ้าบนโซฟาแล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมา
“พี่…” สีหน้าของหลินฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก “ถ้าพี่ไปก็อย่ากลับมาอีกนะ!”
แต่ว่าวัยรุ่นผมทองคนนั้นก็ยังออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหลินฉิง
หลินฉิงเข่าอ่อนลงกับพื้นขณะที่น้ำตาไหลออกมา และใบหน้าซีดเผือดของเธอก็ถูกปกคลุมด้วยความสิ้นหวัง
ผู้ชายพึ่งพาไม่ได้จริงๆ! ตอนที่เธอยังมีเงิน เขาทำตามที่เธอพูดทุกอย่าง แต่ตอนนี้เงินนั้นก็ถูกใช้ไปจนหมดแล้วต้องเจอปัญหา เขาก็หนีไปเร็วกว่าทุกคน! แต่ว่าหลินฉิงไม่มีทางเลือกอื่น เธอยืนขึ้นเงียบๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้า
“อาจารย์ฟู่หรู หนูขอโทษค่ะ…”
ตอนนี้หลินฉิงพึ่งรู้สึกผิด แน่นอนว่าถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิงปรากฏตัว เธอก็คงไม่มีทางรู้สึกผิดต่อฟู่หรู เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าต่อให้เจ้านายคนนั้นไม่ทำอะไรเธอ อวิ๋นลั้วเฟิงก็ไม่ปล่อยเธอไปอยู่ดี…นี่จึงเป็นเหตุผลที่เธอเสียใจที่วางแผนใส่ร้ายฟู่หรู
ถ้าเธอสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เธอไม่มีทางทำผิดเหมือนเดิมแน่นอน…
…
เวลาเดียวภายในคฤหาสน์หรู หลี่ชุ่ยชุ่ยวางสายโทรศัพท์พร้อมขมวดคิ้วแน่น
“ใครโทรมา เกิดอะไรขึ้น” อวิ๋นเทียนฉีถามขณะเงยหน้ามองเธอ
“ไม่มีอะไรค่ะ”
อวิ๋นเทียนฉีไม่รู้เรื่องที่เธอทำเมื่อตอนนั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมให้เธอจ้างหลินฉิงด้วยเงินมากขนาดนั้น
“ลืมมันไปเถอะ ถ้าเธอไม่อยากพูดถึง”
อวิ๋นเทียนฉีอารมณ์ดีมากและไม่ต้องการจะซักไซ้อะไรเธอ เขากำลังมีความสุข และอารมณ์ขุ่นมัวที่กดไว้มานานของเขาก็เปลี่ยนเป็นเบิกบานเหมือนกัน
หลี่ชุ่ยชุ่ยนั่งลงข้างเขา “วันนี้เกิดอะไรขึ้นคุณถึงมีความสุขขนาดนี้คะ”
“เธอรู้เรื่องร้านยาหมอหัตถ์เทวดาหรือเปล่า” อวิ๋นเทียนฉียิ้ม “อีกไม่นาน ร้านยาหมอหัตถ์เทวดานั่นก็จะเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทอวิ๋นเภสัชกรรม”
“หืม?” หลี่ชุ่ยชุ่ยเลิกคิ้ว เธอได้ยินเรื่องร้านยาหมอหัตถ์เทวดาว่ามีบริษัทมากมายสนใจซื้อกิจการนี้ แล้วอวิ๋นเทียนฉีจะสามารถซื้อกิจการร้านยาหมอหัตถ์เทวดาได้งั้นเหรอ